Farm photogaraphs

Inflorescence blooming in a coconut tree at Sadhana Nature Organic Farm  Apr 2016

Farm Photographs

Organic Alphonsos ripe on the tree at Sadhana Nature Organic Farm : 27 Apr 2016

Mango tree at sadhana nature organic farm

கண் எரிச்சலை போக்கும் முள்ளங்கி, வெள்ளரி

கோடைகாலத்தில் ஏற்படும் அதிக வெப்பத்தால் கண் எரிச்சல், கண்களில் சிவப்பு தன்மை ஆகிய பிரச்னைகள் ஏற்படும். இதை முள்ளங்கி, தக்காளி, வெள்ளரி, கொத்துமல்லி போன்றவற்றை பயன்படுத்தி கண் எரிச்சலுக்கான மருந்து தயாரிக்கலாம்.

தேவையான பொருட்கள்: முள்ளங்கி, தக்காளி, வெள்ளரி, சீரகப்பொடி, உப்பு. கால் டம்ளர் முள்ளங்கி சாறு, சம அளவு தக்காளி சாறு மற்றும் வெள்ளரி சாறுடன் கால் ஸ்பூன் சீரகப் பொடி, சிறிது சமயல் உப்பு ஆகியவற்றை சேர்த்து கலந்து வாரம் இருமுறை குடித்து வந்தால் கண் எரிச்சல், கண்ணில் ஏற்படும் சிவப்பு தன்மை, சிறுநீர் பாதையில் ஏற்படும் எரிச்சல் சரியாகும். உள் உறுப்புகளில் ஏற்படும் அழற்சி குணமாகும்.

உடல் குளிர்ச்சி அடையும்.நந்தியா வட்டை பூக்களை பயன்படுத்தி கண் எரிச்சலை போக்கும் மருந்து தயாரிக்கலாம். நந்தியா வட்டை பூக்களை இரவு நேரத்தில் தண்ணீரில் ஊற வைக்கவும். இந்த தண்ணீரை கொண்டு கண்களை கழுவினால் கண் எரிச்சல் சரியாகும். பூக்களை கண்களின் மேல் வைத்து 15 நிமிடம் கட்டி வைத்தால், கண் சோர்வு, கண் எரிச்சல் குணமாகும். வெயிலில் செல்லும்போது கண்கள் சிவந்து போகும்.

இந்நிலையில், நந்தியா வட்டை பூக்கள் உடலில் ஏற்படும் உஷ்ணத்தை குறைப்பதால் கண் பிரச்னைகள் சரியாகும். கண்களில் அழுக்கு படிதலை தடுப்பதுடன், கண்களுக்கு ஆரோக்கியம் தரும். பார்வையை தெளிவுபடுத்தும்.திரிபலா சூரணத்தை பயன்படுத்தி கண் எரிச்சலை போக்கும் மருந்து தயாரிக்கலாம். ஒரு ஸ்பூன் திரிபலா சூரணத்தில் நீர்விட்டு கொதிக்க வைக்கவும். இதை நன்றாக ஆற வைத்து, 2 முறை வடிக்கட்டி எடுத்து கொள்ளவும்.

இந்த நீரை கொண்டு கண்கள், புண்கள், கொப்புளங்களை கழுவுவதால் அவைகள் வெகு விரைவாக ஆறும். கொத்துமல்லி இலைகளை சுத்தப்படுத்தி அரைத்து சாறு எடுக்கவும். மெல்லிய துணியில் இந்த சாறை நனைத்து கண்களுக்கு மேல் ஒத்தடம் கொடுக்கலாம் அல்லது கண்கள் மீது 15 நிமிடங்கள் வைத்திருந்தால் கண் எரிச்சல் சரியாகும்.

இதேபோன்று, வில்வ இலை சாறு எடுத்து கண்களில் வைத்தால் கண் எரிச்சல் குணமாகும். தற்போதைய காலகட்டத்தில் கோடை வெயிலின் தாக்கம் அதிகம் உள்ளது. புற ஊதா கதிர்கள் அதிகளவில் தாக்குவதால் கண்கள் பாதிக்கிறது. கண்களின் சிவப்பு தன்மை, கண் எரிச்சல், கிருமிகள் தொற்றி கொள்வது போன்றவை நிகழும். இதற்கு கொத்துமல்லி, வில்வ இலை சாறு மருந்தாகிறது. இதுபோன்ற எளிய மருத்துவத்தின் மூலம் கண்களை நாம் பாதுகாக்கலாம்.

நன்றி : தினகரன்

ஒவ்வொரு தோட்டமுமே சொல்கிறதே...

Image courtesy : wikipedia

ஒவ்வொரு தோட்டத்திற்கும் ஒவ்வொரு விதம் பிரச்னை இருக்கும். நாங்கள் உயிர்எழுச்சி வேளாண் முறையை கடைபிடிக்கிறோம்,'' என்கிறார், சென்னை மா விவசாயி முரளி. சிறந்த மா விவசாயி என, முதன்முறையாக இயற்கை விவசாயியான முரளிக்கு விருது கிடைத்துள்ளது பெருமை. சென்னையைச் சேர்ந்த முரளி புள்ளியியல் பட்டதாரி. பங்குதாரர் ஹரிசேதுராமன் ஐ.ஐ.டி.,யில் சிவில் இன்ஜினியராக பணியாற்றியவர்.
இருவரும் இணைந்து மதுராந்தகத்தில் இருந்து 12 கிலோ மீட்டர் தூரத்திலுள்ள பொன்னம்மையில் 62 ஏக்கரில் கூட்டு விவசாயம் செய்கின்றனர். ரசாயன விஷம் கலக்காத உணவை தருவது தான் விவசாயத்தின் தர்மம் என, தங்களது அனுபவத்தை விளக்கினர்.

இருபதாண்டுகளுக்கு முன் தோன்றிய சிந்தனை இது. உணவில் விஷம் கலப்பது தர்மமா. பாலில் ஒரு துளி விஷம் கலந்து கொடுத்தால் ஏற்றுக் கொள்வீர்களா. நிறைய விளைச்சல் வரும் என்று விஷத்தை சேர்ப்பது நியாயம் கிடையாது. இருபதாண்டுகளுக்கு முன் தோட்டத்தை ஒருங்கிணைக்கவில்லை. எந்தெந்த ஊர்களில் என்னென்ன விசேஷம் என பார்த்து தேடி அலைந்தோம்.

ஊர் ஊராக சென்று அல்போன்சா, பங்கனபள்ளி, இமாம்பசந்த் ரக மரக்கன்றுகளை வாங்கி நட்டோம். அல்போன்சா ரகம் மே மாதத்துடன் முடிந்து விடும். பங்கனபள்ளி, இமாம்பசந்த் ரகங்கள் ஏப்., கடைசியில் சீசன் ஆரம்பிக்கும். ஜூனில் பழங்கள் கிடைக்கும். ஜூன் 10க்குபின் ருமானி வரும். நீலம் ரகத்தில் உள்ளுக்குள் வண்டு இருக்கும் என்பதால் தவிர்த்து விட்டோம். 62 ஏக்கரில் 5300 மாமரங்கள், 300 சப்போட்டா மரம், 100 தென்னை மரங்கள் உள்ளன.

பஞ்சகவ்யம் தயாரிக்க இளநீர் தேவைப்படுவதால் தென்னை மரங்கள் வைத்துள்ளோம். தேவைப்பட்டால் உயிர்பூச்சிக்கொல்லிகள் பயன்படுத்துவோம். போதிய வெளிச்சமின்மை, காற்றோட்டம், மண் தன்மை காரணமாக தான் 'கல்யாண வீட்டில் விருந்து சாப்பிடுவது போல' பூச்சிகள் வந்து தொந்தரவு செய்யும். வெளிச்சமும், காற்றோட்டமும் இருந்தால் பூச்சி தொந்தரவு குறைவாகவே இருக்கும்.

11 மாடுகள் உள்ளன. கன்றுக்குட்டிகள் தான் பாலை குடிக்கும். நாங்கள் கறப்பதில்லை. தோட்டத்தில் களை எடுப்பதில்லை. மாடுகளை அவ்வப்போது நிழலில் இடம் மாற்றி கட்டி வைத்தால் களையாக வளர்ந்திருக்கும் புற்களை சாப்பிடும்.

கடந்தாண்டு மழையால் மரங்கள் பூக்கவே இல்லை. இந்தாண்டு பருவம் தப்பிவிட்டது. பூஞ்சானம், பூச்சிகளை கட்டுப்படுத்தலாம். தட்பவெப்பநிலையை கட்டுப்படுத்த முடியாது. இந்தாண்டு உற்பத்தி குறைவு தான்.
மாம்பழங்களை பறித்து 10 நிமிடம் தண்ணீரில் ஊற வைத்து அதன்பின் துடைத்து விற்போம். சென்னையில் வந்து வாங்குபவர்களுக்கு பழமாக கொடுப்போம்.

டில்லி, மும்பை, கோல்கட்டாவிற்கு காயாக அனுப்புவோம். முயற்சி தான் முக்கியம். இயற்கை விவசாயம் எல்லோரும் செய்யலாம் தான். ஆனால் விற்பனை முயற்சியை துவங்குவது தான் முக்கியம். மண்டியில் கொட்டினால் கழுதையும், குதிரையும் ஒரே விலைதான் போகும். விவசாய அறிவோடு தொழில்நுட்ப அறிவும் தானாக வந்து விடும். இதை சொல்லி தருவதற்கு ஆளில்லை. நிறைய பேரை கவனித்து தான் முன்னேற வேண்டும், என்றனர்.

நன்றி : தினமலர்

A visionary leader's advice

Image courtesy : wikipedia

On 27 September 1951, KM Munshi then Agriculture minister told the State Directors of Agricultural extension:

"Study the Life's cycle in the village under your charge in both its aspects - hydrological and nutritional. Find out where the cycle has been disturbed and estimate the steps necessary for restoring it. Workout the village in four of its aspects,
(1) existing conditions

(2) Steps necessary for completing the hydrological cycle,

(3) steps necessary to complete the nutritional cycle and a complete picture of the village when the cycle is restored, and

(4) have faith in yourself and the programme.

Nothing is too mean and nothing too difficult for the man who believes that the restoration of the life's cycle is not only essential for freedom and happiness of India but is essential for her very existence".

Info courtesy : The violence of green revolution

sewage water made potable thanks to 2 Bengaluru residents

A residential apartment of 100 flats has succeeded in breaking a great psychological barrier: They have pioneered in using recycled water for drinking. Unlike other apartments where treated water is being used for non-potable purpose, this apartment off Sarjapur Road has installed 11 filters to get clean water and has also won the confidence of the inmates by conducting a blind test.

Article & Image courtesy : Bangaloremirror.com

Just like any other apartment society in Bengaluru, TZED Apartment was facing a serious water shortage problem. The society was buying 10 tankers of water each day around three years back. Even after buying so much water, the apartment had to resort to water rationing to make sure there was sufficient water to use. The apartment shut water from 11 am to 4 pm, and from 1 am to 4 am.

Desperate to get a solution for the problem, two residents decided to track the whole cycle of water that comes to their apartment. Alok Kuchlous and Srinivasan Sekar found out that the water their apartments got is from Varthur Lake. But the water from the Sewage Treatment Plant (STP) in their apartment also goes to the same lake. 

The duo then started working on a method through which they could create a closed loop system for the water flow within their society - basically, they wanted to create the same cycle within the society instead of allowing it to go to the lake and then receive the water from there.

Srinivasan Sekar, 45, said, "After going through a lot of literature on water purification and meeting various experts, we finally came up with a system to solve the issue. The society had a STP plant functional, we also had a Reverse Osmosis (RO) plant. We were using the RO plant to purify the tanker water before it comes to our houses. Water from the STP was being used to water the gardens, wash cars etc. We added a small system to these two plants. We connected the treated water to the RO plant. We also added 11 different kinds of filters to purify the water. Finally, the treated was fit to be used for drinking purposes."

The total cost to the society to set up the project was Rs 2,50,000 which came to Rs 2,000 per family. However, the bigger challenge was now to convince the members that this is just as good as normal drinking water.

Alok Kuchlous, said, "How can we drink water that was once mixed with shit? Are you sure there is no health risk? Is this the only way out now? Do we really need to go down to such a level to save money? These were some of the questions asked to us by the members. We had two ways to tackle these questions. First, we asked them 'Do you know where the tanker water is coming from?' We explained to them that with the setup being installed we would be able to see where the water comes from. We even took members to Varthur Lake and showed them how dirty the source of the tanker waters is."

As a final resort, and to get every house on board, the society did blind tests. Srinivasan, said, "We realised until people know it is treated water their thoughts about it would never go. So we directly started pumping the RO treated water without informing the owners. After they used it for a day, we asked them was there any difference in the water. We repeated this several times and finally told the members about it. This was when all the members finally agreed."

Now, the society does not buy water at all. For the past eight months all that the members are using is this water.

The society generates 60,000 litres of RO purified water each day. Around 30,000 litres comes out as RO reject which is used for washing cars, flushes and watering gardens. The water cost for the society is now just Rs 8,000 annually. This amount is used only to conduct regular lab tests, to keep a check on quality.

Srinivasan said, "No, water can never turn into waste! Even now the RO reject water is being used for trees and plants. Nothing goes waste. When people accept this, treated drinking water will also be accepted by them. It is just psychological barrier that stops citizens from trying this method. Once more societies take it up, the city's water issue will be solved." 

source:Bangalore mirror

நம்மை பாதுகாக்கும் கற்றாழை

உலகம் முழுவதும் அழகு சாதனப் பொருள்கள் தயாரிப்பில் கற்றாழை முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறது. கற்றாழையில் உடலுக்குத் தேவையான முக்கியமான எட்டு அமினோ அமிலங்களான கால்சியம், பொட்டாசியம், இரும்புச் சத்து போன்றவை அதிக அளவில் உள்ளன.

Image courtesy : http://agritech.tnau.ac.in & Article courtesy : dinamani

 1) வெயில் காலங்களில் அடிக்கடி கற்றாழை ஜெல்லைப் பயன்படுத்தி முகம், கை, கால்களைக் கழுவினால், சூரிய ஒளியில் இருந்து தோலைப் பாதுகாக்க உதவும்.

2) கற்றாழை ஜெல்லோடு தேன் சேர்த்து வாரத்துக்கு ஒரு முறை முகத்தில் தடவி, 15 நிமிடங்கள் கழித்துக் கழுவினால் முகம் பொலிவடையும். கரும்புள்ளிகள், சுருக்கங்கள், முகப் பருவினால் ஏற்படும் ஒவ்வாமை நீங்கும். கற்றாழையின் சதைப் பகுதியை தண்ணீரில் நன்றாகக் கழுவி, உதட்டில் தடவ உதடு வறண்டு போகாமல் இருக்கும்.

 3) சதைப் பிடிப்புள்ள மூன்று கற்றாழையின் சதைப் பகுதியைச் சேகரித்து ஒரு பாத்திரத்தில் வைத்து, அதில் சிறிது படிக்காரத் தூளைத் தூவி வைத்திருந்தால், சோற்றுப் பகுதியில் உள்ள சதையின் நீர் பிரிந்து விடும். இந்த நீருக்குச் சமமாக நல்லெண்ணெய் அல்லது தேங்காய் எண்ணெய் கலந்து நீர் சுண்டக் காய்ச்சி எடுத்து வைத்துக் கொண்டு, தினசரி தலைக்குத் தடவி வந்தால் கூந்தல் நன்றாக வளரும். நல்ல தூக்கம் வரும்.

4) கண்களில் அடிபட்டாலோ, இதர காரணங்களாலோ கண் சிவந்து வீங்கியிருந்தால் கற்றாழைச் சோற்றை வைத்துக் கட்டி இரவு தூங்கினால் வேதனை குறையும். மூன்று தினங்களில் நோய் குணமாகும்.

5) கற்றாழை ஜெல், கல் உப்பு, மோர் அல்லது தயிர் சேர்த்து, ஜூஸாகக் குடிப்பது பெண்களுக்கு நல்லது. இனப்பெருக்க மண்டலங்கள் ஒழுங்காக வளர, கற்றாழை உதவும். நோய் எதிர்ப்பு சக்தி அதிகரிக்கும். அதே சமயம் தினமும் கற்றாழை ஜூஸ் அருந்தக் கூடாது. வாரத்துக்கு ஒன்று அல்லது இரண்டு முறை மட்டுமே எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

நன்றி : தினமணி

Millet Based Landscapes

Different opinions on millets...

The man saving Mumbai water one tap at a time (An article from BBC)

On a Sunday morning, an 80-year-old man arrives at the topmost floor of an apartment complex in Mumbai's Mira Road district.

Article & Image courtesy : BBC

Over the next four hours, Aabid Surti, national-award winning author of 80 books, cartoonist and artist, rings the doorbells of all 56 apartments in the complex, asking a simple question of the residents: "Do you have a leaking tap in your home?"

Mr Surti is accompanied by a plumber and a volunteer. "Sorry to disturb you," he apologises to those who say no. The plumber gets to work, plugging leaks in the homes of those who answer in the affirmative. "I was always troubled by leaking taps," Mr Surti tells the BBC.

"Whenever I would visit a friend or a relative's home, I could always hear any drop or leak, and I would ask them to repair it."Mr Surti says he grew up on the pavements of Mumbai where, as a child, he saw his mother queuing up at 4am for a bucket of water. "I saw people fight for each drop. This childhood memory keeps haunting me whenever I see a dripping tap."

"Whenever I would visit a friend or a relative's home, I could always hear any drop or leak, and I would ask them to repair it."Mr Surti says he grew up on the pavements of Mumbai where, as a child, he saw his mother queuing up at 4am for a bucket of water. "I saw people fight for each drop. This childhood memory keeps haunting me whenever I see a dripping tap."

In 2007, he came across a newspaper report which said that if one drop fell per second from a leaking tap, each month 1,000 litres went down the drain.

"I couldn't get that image out of my head, of someone pouring down 1,000 bottles of water into the gutter." So he formed the Drop Dead Foundation, a one-man non-governmental organisation, with the tagline "save every drop, or drop dead".He hired a plumber and started going around fixing leaking faucets in people's homes free of cost.

Soon he hit the first hurdle."The door was generally answered by the women of the house and we were two men. They would get suspicious and shut the door in our faces."So we recruited a female volunteer to help us," he says.

His friends and family too were disapproving."It's just a few drops, it's not the holy river Ganges flowing down the drain," they chided him."Why not just write and paint? Why chase a few drops?" they asked.

They were also worried about money - how would he pay the plumber and the volunteer?

"When you honestly set out to do good work, the entire universe is there to back you. Not only that, God becomes your fund raiser," he says.

Just days after he decided to set up the foundation, he received news that he had won a Hindi literature award which came with the prize money of 100,000 rupees ($1,458; £1,045).

"My costs are low. I pay the plumber and the volunteer 500 rupees each. And I spent some money on getting publicity material, so the money lasted a couple of years," he says."And whenever my finances are about to dwindle, God pokes the right person and I receive a cheque without having to ask."Now, he says, the plumber and the volunteer refuse to take any money from him. 

Over the years, he says, his efforts have helped save 10 million litres of water - and also won him fans and followers.Recently, he was invited by Bollywood superstar Amitabh Bachchan on his television show and the actor donated 1.1m rupees to his foundation. At Mira Road, a woman recognises him from the TV show. "I saw you on Mr Bachchan's programme," she tells him, excitedly."See, I made Amitabh Bachchan popular," he jokes. Many of the residents compliment him, telling him "you're doing a great job" and "keep up the good work".

Mr Surti tells them how important it is to conserve water and the message seems to be getting through.

"For the past few years, Mumbai has received inadequate rains and there's a water shortage," says Gaurav Pandey who invites Mr Surti into his house to fix a tap that has been leaking for the past "four-five days".

"We generally ignore small leaks, because we're not aware. In future I'll get it fixed immediately. I'm so glad Mr Surti knocked on my door," he adds.Mr Surti says "whenever there's a water shortage, we blame the government, but it's not just the government's job, it's also our job to conserve water". He is encouraging more people to do their bit to change lives around them. "I work six days a week, writing, painting and drawing. On the seventh day, I spend a few hours, trying to create awareness, and motivate people in my neighbourhood," he says.

"You don't need grand plans. Because every drop counts."

 source: BBC

Maharashtra Government Bans Digging Borewells Below 200 Feet

Mumbai:  The Maharashtra government on Tuesday banned digging of borewell below 200 feet in view of the acute water crisis in the state.

Water Supply and Sanitation Minister Babanrao Lonikar said in Mumbai on Tuesday that any violation will invite action under the 'Maharashtra Groundwater Development and Management Act' where violators may face fine or even imprisonment.

Article courtesy : NDTV.com

"The Maharashtra Groundwater Development and Management Act has to be implemented strictly due to the severe drought conditions prevalent and the depleting water stock. We have spoken to all senior officials and decided to ban the digging of borewells below 200 feet," Mr Lonikar told reporters in Mumbai.

He said that with the amount of water being drawn out from the ground, it's imperative to control the digging of borewells. It will eventually help in averting drought-related problems, he said.

"While the Act will be implemented strictly, we require participation of the people. Everyone needs to come forward and help us save ground water," he said.

Meanwhile, Mr Lonikar said 4,356 tankers are currently being supplied by the state government, out of which, 52 are for Konkan, 831 for Nashik, 303 for Pune, 3,032 for Aurangabad, 131 for Amravati and 7 tankers for Nagpur divisions.

"The government has sanctioned Rs. 750 crore for water distribution, out of which Rs. 500 crore has already been provided to district collectors. This money will be used for 17 different works like providing water tankers, changing of old pipelines, changing of burnt pumps, fixing of leakages in water tanks etc," Mr Lonikar said.

source:NDTV

ஒரே பயிர் சாகுபடி சாத்தியமில்லை!

சிவகங்கை மதகுபட்டி பொன்குண்டுபட்டி அருகே வனப்பகுதி உள்ளது. வனத்தையொட்டிய பகுதியில் கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை காரச்செடிகளே இருப்பதால் அப்பகுதியில் யாரும் விவசாயமும் செய்யவில்லை. ஆனால் பொன்குண்டுபட்டியைச் சேர்ந்த மாற்றுத்திறனாளி சி.சங்கப்புலி, 69, 'கல்லையும் பொன்னாக்க முடியும்,' என்ற வைராக்கியத்துடன் அப்பகுதியில் விவசாயம் செய்து வருகிறார்.

Image & Article courtesy : Dinamalar.com

கையில் கோல் ஊன்றி தான் நடக்கிறார். கரடுமுரடாக இருந்த 8 ஏக்கர் காட்டுப்பகுதியை அழித்து விவசாய நிலமாக மாற்றியுள்ள சங்கப்புலி, தன் அனுபவங்களை விளக்கினார். பல அடியில் கிணறு தோண்டியும் சரியாக தண்ணீர் ஊறாததால் கிணற்றுக்குள்ளே இரு ஆழ்துளை கிணறுகளை அமைத்தேன். நிலத்தை சீர்ப்படுத்த ரூ.3 லட்சம் செலவு செய்தேன்.

நிலங்களை சிறு, சிறு பகுதிகளாக பிரித்து தக்காளி, வெங்காயம், கடலை, தர்பூசணி, மிளகாய், கீரை வகைகள், கொத்தவரை, நெல் என 4 ஏக்கரில் பயிரிட்டுள்ளேன். மற்ற இடங்களில் தேக்கு, யூகலிப்டஸ், சவுக்கு போன்ற நீண்டகால பலன் தரக்கூடிய மரங்கள் வளர்க்கிறேன். இதன்மூலம் மாதம் ரூ.40 ஆயிரம் லாபம் கிடைக்கிறது.

எட்டு ஏக்கரிலும் தக்காளி, வெங்காயம், தர்பூசணி, மிளகாய், கீரை வகைகளை உள்ளூரிலேயே விற்பனை செய்வதால் தினமும் கையில் பணம் புரளும். களையெடுப்பு, உழவு செய்ய மட்டும் கூலி ஆட்களை பயன்படுத்துவேன். ஒவ்வொரு பயிரும் குறைவான அளவே பயிரிட்டுள்ளதால் காய், பழங்களை நானே பறிக்கிறேன். தர்பூசணி போன்ற சீசன் பயிர்களையும் பயிரிடுவேன். இதன்மூலம் யார் துணையும் இல்லாமல் வாழ்ந்து வருகிறேன், என்றார்.

source:dinamalar

முதல் உயிரின உரம்

இயற்கைவழி வேளாண்மையில் நெல் பயிரிடுவதற்கு பாப்பான்குளம் ராதாகிருஷ்ணன் பயன்படுத்திய இயற்கை ஊட்டக் கரைசல்களில் மூன்றாவது முறை, தொல்லுயிரியைத் தயாரிக்கும் முறை: 

ஒரே இடத்தில் சாணத்தையும் குப்பையையும் கொட்டி வைத்தால் செடி எடுத்துக் கொள்ளாது. அதை முறைப்படி செடிகள் எடுத்துக்கொள்ளும் ஊட்டமாகத் தர வேண்டும். அவ்வாறு செய்வதற்காகவே நுண்ணுயிர்கள் இருக்கின்றன. இவற்றில் சிறந்து விளங்குபவை தொல்லுயிரிகள். காற்றில்லாத இடத்தில் வாழும் ஒரு வகை நுண்ணுயிரிகள், தொல்லுயிரிகள் என்று அழைக்கப்படுகின்றன. இதுதான் உலகின் முதல் உயிரினம் என்று கருதப்படுகிறது. 

Image & Article courtesy : tamil.thehindu.com

இவற்றை முறையாகப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் நல்ல விளைச்சலை எடுக்க முடியும். இவற்றைச் சிறப்பாகக் கையாண்டால் செயற்கை உரங்கள் தேவைப்படாது. எளிய அமைப்பு ஒன்றின் மூலம் இதை உருவாக்கலாம். 200 லிட்டர் கொள்ளளவு உள்ள ஒரு கலனை (பீப்பாய் அல்லது தொட்டி எதுவாகவும் இருக்கலாம்) எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். இதனுள் கரைசலை ஊற்றுவதற்கான இரு குழாய் அமைப்பை உருவாக்க வேண்டும். 

தொல்லுயிரியை வடித்து எடுப்பதற்கான குழாய் ஒன்றை அமைக்க வேண்டும். இது தவிரக் கலத்தை எப்பொழுதாவது தூய்மை செய்ய வேண்டுமெனில், அதற்காக ஒரு வெளியேற்றக் குழாய் அமைக்க வேண்டும். கலனைக் காற்றுப் புகாத வண்ணம் அமைக்க வேண்டும். இதற்காக இடுகுழாயை, கழிவறையில் பயன்படுத்தும் நீர் அடைப்பு முறைக் குழாயைப் போன்று பயன்படுத்த வேண்டும். கலத்தின் மேல்புறம் ஒரு காற்றுப் போக்கி இருக்க வேண்டும். 

சாணவளிகலன் கழிவு 75 லிட்டர், நீர் 75 லிட்டர், அன்னபேதி 100 கிராம் இவற்றைச் சேர்த்து நன்கு கலக்கிக்கொள்ள வேண்டும் அல்லது 50 கிலோ சாணம், 100 லிட்டர் நீர், 100 கிராம் அன்னபேதி ஆகியவற்றைக் கலக்கிக்கொள்ள வேண்டும். இதில் ஏதாவது ஒரு கலவையை இடுகுழாய் வழியாக ஊற்ற வேண்டும். பின்னர் 35 லிட்டர் கொள்ளளவு கொண்ட மற்றொரு கலனில் நீர் - 20 லிட்டர், ஈஸ்ட் (தயிர்) 100 கிராம், பனங்கருப்பட்டி அல்லது நாட்டுவெல்லம் மூன்று கிலோ, விளக்கெண்ணெய் - 250 மி.லி. ஆகியவற்றைக் கலந்து மூன்று மணி நேரம் ஊறவிட வேண்டும். பின்னர் 15 நிமிட இடைவெளிவிட்டு, இதைக் கலனில் இட வேண்டும். மூன்று மணி நேரத்தில் விளக்கெண்ணெய் நன்றாகக் கரைந்துவிடும். பின்னர் 200 லிட்டர் கலனில் இந்தக் கலவையை ஊற்ற வேண்டும். 

இருநூறு லிட்டர் கலன் முழுவதும் நிரம்பாவிட்டால், மேலும் கூடுதல் தண்ணீர் சேர்த்துக் கலனை நிரப்ப வேண்டும். காற்றுப் புகாதவாறு நீர் நிரம்பியிருக்க வேண்டும். இவ்வாறு முழுவதும் ஊற்றிய பிறகு ஏழு நாட்கள் செரிக்கவிட வேண்டும். நன்கு செரித்த பின்பு தொல்லுயிரிகள் பெரிதும் பெருகி இருக்கும். இதன் பின்னர் நாள்தோறும் கரைசலை எடுத்துக்கொண்டே இருக்கலாம். 

இரண்டு லிட்டர் கரைசல் ஊற்றினால் இரண்டு லிட்டர் தொல்லுயிரிக் கலவை கிடைக்கும். இது நீர்போல் தெளிவாக இருக்கும். நாம் ஊற்றும் கரைசல் கட்டியாக இருக்கும். இவ்வாறு பெற்ற கலவையை ஒரு லிட்டருக்கு நான்கு லிட்டர் என்ற அளவில் நீருடன் கலந்து தெளிப்பான் மூலம் தெளிக்கலாம். அல்லது தண்ணீர் பாயும் வாய்க்கால்களில் ஊற்றிவிடலாம். இதனால் செடிகள் நன்கு வளர்ச்சியடையும். தொல்லுயிரியானது தானும் செடிக்கு உணவாக மாறுகிறது. பல நுண்ணுயிரிகளுக்கும் உணவாகிறது. 

நீலப்பச்சைப் பாசியைப் போன்ற நுண்ணுயிர்களை வளர்க்கவும் தொல்லுயிரியை பயன்படுத்தலாம். நம்மாழ்வாரின் அண்ணன் இயற்கை வேளாண் அறிஞர் கோ.பாலகிருட்டிணன், இது தொடர்பான தன்னுடைய ஆய்வில் சாதாரண மருதோன்றி இலை ஆறு மடங்கு பெரிதாகியதைப் பதிவு செய்துள்ளார். இவ்வாறாக இலைப்பரப்பு பெரிதாவதால் ஒளிச்சேர்க்கை அதிகப் பரப்பில் நடக்கிறது. இதனால் விளைச்சல் பெருகுகிறது. ஏக்கர் ஒன்றுக்குத் தொல்லுயிரி 200 முதல் 300 லிட்டர் மற்றும் அமுதக் கரைசல் 30 முதல் 50 லிட்டர் ஆகியவற்றைத் தண்ணீர் பாய்ச்சும்போது கலந்துவிடலாம். 

நன்றி : தி இந்து

The miracle water village (Video)

Hiware Bazar is a village in the Ahmednagar District of Maharashtra, India. It is noted for its irrigation system and water conservation program, with which it has fought the drought and drinking water problems.

A reservoir of hope for poverty alleviation that also addresses problems such as crop failure

A social entrepreneur and innovator based in Ahmedabad, Gujarat, Biplab Ketan Paul, has devised an innovative and path-breaking water-harvesting community initiative led by women. He has facilitated more than 14,000 farmers and transformed 40,000 acres of barren, disaster-affected or highly saline land into productive farms.

“Water is powerful, you cannot control water,” says Biplab, 46, who has successfully harnessed the precious natural commodity through an innovative process named ‘Bhungroo,’ which uses pipes to filter and store rain water in underground reservoirs with capacities to hold as much as 40 million litres of  water in it.

Image & Article courtesy : theweekendleader.com

A single Bhungroo - the Gujarati word for a hollow pipe –unit harvests water for only about 10 days a year, but supplies water for as long as seven months and ensures food security for five families by irrigating two crops in two seasons for at least 25 years. Besides, this non-saline rainwater reduces the salinity of groundwater, making it fit for agricultural use.

Water has been the leitmotif of Biplab’s life, right from his formative years in Hooghly, then an idyllic town on the banks of river Ganges, 62 km from Kolkata.

Both his parents earned modest incomes, and the greatest gift they gave Biplab and his two equally intelligent sisters was the love of books and empathy for others.

After his graduation and postgraduation in Economics from Jadavpur University, while studying at the Centre for Environment Education, Ahmedabad, and working in the Aga Khan Development Network, he was hit by ground realities of farming in arid rural Gujarat.

Lok Vikas, an NGO, had invited Biplab to provide technical knowhow for addressing the drinking water problem at Mehsana district of Gujarat. In 2001 while conducting a biodiversity analysis in villages there, he learnt about the far-reaching effects of water scarcity and contamination.

In Mehsana there was a peculiar situation: farmers were not allowed to draw underground water, yet a water park with 1.5 lakh borewells depleted ground water, pushing the level from 200 feet to 1,200 feet in just ten years. “The small farmers could not survive in this scenario,” recalls Biplab.

In 2004 Biplab was invited by the Bureau of Educational & Cultural Affairs of the US Government as part of the International Visitor Leadership Program (IVLP). In Miami, Biplab learnt how the city secured fresh water for residents in its salinity- affected regions.

Image & Article courtesy :theweekendleader.com

This was the genesis of Bhungroo. “I learnt things that I applied in a constructive way,” says Biplab.

In 2007, Biplab conceptualized the social enterprise Naireeta Services Private Limited, with his wife Trupti Jain as founder-manager, and himself as innovator and director, looking after the technology aspects.

Naireeta promotes a social business model that ensures women empowerment, as each Bhungroo unit has to be owned and managed by women from small and marginal farmer families. Now there are seven in the team, along with 17 women farmer volunteers and eight members on an on-call basis.

The Women Self Help Groups of a village identify the below-poverty- line women members of a village with the help of Biplab’s team.

A group of five then agrees to their roles in the group and the costs of maintenance. One of them gives a part of her land for construction of the Bhungroo while the other members contribute labour, bringing an added sense of teamwork.

The first Bhungroo units were installed in five villages in Patan district of Gujarat in 2002 in nine months at nearly Rs. seven lakhs each.

The current Bhungroo units come in 17 designs and their prices range from Rs. four to 22 lakhs, based upon 29 variables such as rainfall and subsoil. Installation of the unit takes a mere three days.

 A one-time investment of Rs. 8 to 9 lakh in Bhungroo can generate an income of Rs. 3 lakh per annum and the investor breaks even after 36 months. It increases a farmer’s agricultural income illustratively from Rs 11,000 a year to a minimum of Rs 34,000 in three months.

Each Bhungroo unit caters to the irrigation need of 15 acres of land, making that much land productive twice a year.

With several awards and honours such as the Ashoka Globaliser Award for Innovation in 2012 and 2014, Biplab has received grants, awards and accreditations from organizations such as the World Bank, the Commonwealth, the United Nations Framework Convention on Climate Change, and the Asian Development Bank. 

Bhungroo technology has been replicated widely in Gujarat, Karnataka, Bihar, Jharkhand, West Bengal and Odisha. Internationally, Bhungroo has crossed over to Africa (Ghana, Liberia, Kenya), EU countries, Bangladesh, Cambodia and Vietnam.

Biplab has made Bhungroo not only a reservoir of water, but a reservoir of hope for poverty alleviation and women empowerment, besides addressing seminal problems such as crop failure.

Source:theweekendleader.com

நீரின்றி அமையாது உலகு

When the train’s whistle became the sound of music

A little after 4.30 a.m., the silence that usually descends on this quiet railway station after midnight was broken by the chugging of an incoming train. The sound of the locomotive was then drowned by the screeching of brakes, as the 50-wagon rake came to a stop. The silence did not return after that. The pre-dawn calm was overwhelmed by the chanting of mantras and political slogans.

Image & Article courtesy : The hindu

The ‘water express’ had come in, after a 300-km journey from Miraj, carrying not just 5,40,000 litres of water, but also the much-needed hope for the parched city. 

Latur’s station master had barely finished noting down the official arrival time — 4.40 a.m. — before the air was filled with mantras chanted by local pandits. Some had come along with politicians, others had made their way to the station of their own accord. Raj Joshi, who had come along with the local unit of the BJP, said: “This year, the panchang [astrological diary] shows good rainfall for the entire country, and it is not going to be any different for Latur.” 

“The credit for [the train] goes to our Chief Minister,” said BJP city unit chief Shilesh Lahote. Within three hours, the train had decanted its cargo into a private well near the tracks, from where it was ferried to a local filtration plant.

The news of the train’s arrival spread fast. Local residents quickly thronged both sides of the track; some had travelled many kilometres. By late morning, the crowd had swelled, with many arriving to show their children the historic occasion. 

The sense of relief was palpable, but there was also some sadness. As a local water expert said, this is possibly only the second town in the country that had water transported in by train, after Bhuj in 2001.

source:thehindu

உவர் நீரில் ஒருங்கிணைந்த பண்ணையம்

வானம் பார்த்த பூமியில் உவர் நீரில் ஒருங்கிணைந்த பண்ணை விவசாயத்தின் மூலம் ஆண்டுக்கு ஒன்றரை லட்சம் ரூபாய் ஓசையின்றி சம்பாதிக்கிறார், ராமநாதபுரம் வழுதூரைச் சேர்ந்த விவசாயி த.சிவா. பிளஸ் 2, கம்ப்யூட்டர் பயிற்சி முடித்து 2000ல் துபாய் சென்றேன். டிரைவராக 10 ஆண்டு வேலை செய்துவிட்டு ஊர் திரும்பினேன். மீண்டும் அங்கு செல்ல விருப்ப மில்லை. சொந்த கிராமத்திலேயே முன்னேற விரும்பினேன். எனது மூன்றரை ஏக்கர் நிலமான வறண்ட பூமியில் உவர் நீரில் இயற்கை விவசாயத்தின் மூலம் சாதிக்க முடிவு செய்தேன்.

Image courtesy : wikipedia, article courtesy : Dinamalar

ராமநாதபுரம் தோட்டக்கலை துறை, குயவன்குடி வேளாண் அறிவியல் மைய அதிகாரிகளை தொடர்பு கொண்டேன். அவர்க ளுடைய ஆலோசனையின் பேரில் காய்கறி, கீரை, தேனீ, மீன் வளர்ப்பில் ஈடுபட்டேன். எங்கள் வீட்டில் வளரும் ஆடு, மாடு, கோழிகளின் கழிவுகளில் இருந்து இயற்கை உரம் தயாரித்தேன். இதனால் காய்கறி, கீரைகள் சுவையாகவும் பசுமை மாறாமலும் உள்ளன. 15 தென்னை மரங்கள், பங்கனபள்ளி, செந்தூரன், கல்லாமை உட்பட 25 வகை ஒட்டு மாமரங்கள், யாழ்ப்பாணம், நாட்டு வகைகளைச் சேர்ந்த 100 முருங்கை மரங்கள், 5 வகை கீரைகள் சாகுபடி செய்துள்ளேன்.

தேங்காய் மூலம் 45 நாளுக்கு ஒரு முறை ரூ.4,500 மா மற்றும் முருங்கை மரங்களிலிருந்து ஆண்டுக்கு தலா ரூ.12 ஆயிரம், தேன் மூலம் ஆண்டுக்கு ரூ.18ஆயிரம், கீரைகளில் இருந்து 6 மாதத்திற்கு ஒருமுறை ரூ.6 ஆயிரம், கோழி முட்டையிலிருந்து தினமும் ரூ.60, மீன்வளர்ப்பு மூலம் ஆண்டுக்கு ரூ.24 ஆயிரம், பசும்பால் மூலம் கணிசமான வருவாய் கிடைக்கிறது.

பரண் மேல் ஆடு வளர்க்கவும் மண்புழு உரம் தயாரிக்கும் முயற்சியிலும் ஈடுபட்டுள்ளேன். செயற்கை விவசாயத்தில் ஆண்டு முழுவதும் வருமானம் ஈட்ட முடியாது. காய்கறி சாகுபடியை தனியாக செய்தால் நிரந்தர வருமானம் கிடைக்கும். இயற்கை விவசாயத்தில் மட்டுமே நல்ல லாபம் அடைய முடியும். அனைத்து விவசாயிகளும் இயற்கை விவசாயத்திற்கு திரும்ப வேண்டும். இயற்கை விவசாயத்தில் ஆர்வமுடையோருக்கு அரசின் சலுகைகள் தாமதமின்றி கிடைக்க வேண்டும், என்றார்.

நன்றி: தினமலர் விவசாய மலர்

அங்கக வேளாண் பண்ணை -அனுபவ விவசாயியின் பகிர்வு - III (கோவை வணிகம் மாத இதழ்)

அங்கக வேளாண் பண்ணை -அனுபவ விவசாயியின் பகிர்வு - II (கோவை வணிகம் மாத இதழ்) பதிவின் தொடர்ச்சி...

பாக்கு

2010ல் பாக்குத் தோப்பு அமைத்து அதில் வாழை ஊடுபயிர் செய்தேன். மொத்தம் 10 ஏக்கர் விவசாய நிலத்தில், 7 1/2 ஏக்கர் நிலத்தில் பாக்கு (மோகித் ரகம்), தென்னை பயிரிட்டுள்ளேன். 2 1/2 ஏக்கர் நிலம் குத்தகைக்கு எடுத்து பூவன் சாகுபடியும் செய்துள்ளேன். பாக்கை கடந்த இரண்டு வருடங்களாக அறுவடை செய்து வருகிறேன். நாட்டுப் பாக்கு ரகங்கள் 7வது வருடத்திலிருந்து பலன் அளிக்கும், ஹைபிரிட் ரகங்கள் 4வது வருடத்திலிருந்தே பலன் அளிக்கிறது. இவர் பயிர் செய்துள்ளது ஹைபிரிட் ரகம். பாக்கிற்குள் ஊடு பயிராக ஜி9 வாழையை பயிரிட்டுள்ளேன்.

Image & Article courtesy : kovaivanigam.com

பொழியும் மழை நீரை முழுமையாக அறுவடை செய்திட வரப்புகளையும் பார்களையும் உயரமாக ஏற்படுத்தியுள்ளேன் (8 அடி அகலத்தில் கனமாக மண் கொண்டு வரப்பு அமைத்தால் 5 அடி உட்பகுதி கிடைக்குமாறும், 15 அடி நீளத்தில் குறுக்காகக் கனமாகவும் வரப்பு அமைத்துள்ளேன்)  . இது பார்ப்பதற்கு பெட்டி போல் காட்சியளிக்கும். இந்தப் பெட்டிக்குள் காய்ந்த இலை சருகு, எரு… போன்றவைகளை இட்டு களை எடுக்கும் போது மண் கொண்டு மூடிவிடுவோம். வருடத்திற்கு ஒரு முறை களையயடுப்போம். களையயடுப்பு விவசாய வேலை ஆட்களைக் கொண்டே செய்கிறேன். இவைகள் மண்ணிற்கு நல்ல உரமாகின்றன. இதனால் இரண்டு பயன்கள்,

1. நிலத்தடி நீர்மட்டம் உயரும்,
2. இடும் உரங்களை (எருக்களை – மாட்டு எரு, ஆட்டுப் பிழுக்கை) மழை நீர் அடித்துச் செல்லாது இருக்கும். மாட்டுச் சாணம் 1 வருடத்திற்கு, 1 ஏக்கருக்கு 30 டன் இடுகிறேன். 1 டன் மாட்டு எருவின் விலை ரூ.1,000/-. ஆட்டுப் பிழுக்கை 1 டன் ரூ.3,000/- 1 ஏக்கருக்குப் பாக்கு முதல் வருட அறுவடையாக 5 1/2 டன்னும், இரண்டாவது வருடம் 10 டன் பாக்கும் அறுவடை செய்தேன். பாக்கு 3 1/2 ஏக்கர் பயிர் செய்யப்பட்டுள்ளது. 2 1/2 ஏக்கர் அளவுள்ள பாக்குகளே பலனுக்கு வந்துள்ளது, மீதம் உள்ள பாக்கு மரங்கள் எதிர் வரும் காலங்களில் அறுவடைக்குத் தயாராகும் என்றார்.

பாக்கு மரங்களின் இடைவெளி 8 அடிக்கு 8 அடி, முக்கோண வடிவில் நடவு செய்துள்ளார். முக்கோண வடிவில் பயிரிடுவதால் எண்ணிக்கை அதிகமாகிறது. இது போல் பயிர் செய்வதால் ஏக்கருக்கு 100 நாற்றுகள் அதிகமாகப் பயிரிடமுடியும்.

உதாரணமாக: 8 x 8 = 64 சதுரஅடிக்கு ஒரு பாக்கு நாற்று, 8 x 7 = 56 சதுர அடிக்கு (முக்கோண வடிவு) ஒரு பாக்கு நாற்று நடவு செய்யலாம். 1 ஏக்கருக்கு 777 (43560 / 56) பாக்கு நாற்றுகள் நடவு செய்துள்ளார்.

பாரம்பரிய ரகத்தினைப் போல் இந்த ரகம் இல்லை. இந்த ரகப் பாக்கினை உடனடியாக விற்றுவிட வேண்டும், பாதுகாத்து (Storage Quality) வைத்து விற்பது இதில் முடியாது என்கிறார். அதே போல் சுவை, ஆரோக்கியம்… போன்றவைகளிலும் பாரம்பரிய ரகத்தைப் போல் வருவதில்லை.

1 வருடத்திற்கு, 1 ஏக்கருக்கு பாக்கு தோப்பிற்கு ரூ.50,000/-க்கு செலவுக் கணக்கு.
3 லோடு எருவிற்கு ரூ.30,000/-
களை எடுப்பதற்கு ரூ.10,000/-
நுண்ணுயிர் உரங்களுக்கு ரூ.10,000/-

1 வருடத்திற்குப் பாக்கின் வரவு 10 டன் (20 டன்னிற்கு கொண்டு வருவது இலக்கு என்கிறார்)
இன்றைய சந்தை விலை 1 கிலோ – ரூ.27-30.
சராசரியாக விலை ரூ.28/- என்று கணக்கிட்டால் = ரூ.2,80,000/- வரவு

ரூ.2,80,000 – ரூ. 50,000 = நிகர லாபம் ரூ.2,30,000/-

பாக்கு மட்டையில் வருமானம் தனி, 1 வருடத்திற்கு 3 1/2 ஏக்கருக்கும் சேர்த்து ரூ.60,000/- வரை கிடைக்கின்றன. 5வது வருடம் முதலே பாக்கில் வருவாய் வர ஆரம்பிக்கும். இந்த 5 வருடங்களும் இவர் ஊடு பயிராக வாழை நடவு செய்து வந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. 1 ஏக்கருக்கு சுமார் 700 வாழைக் கன்றுகள் நடவு செய்து பலன்அடைந்துள்ளார். 5 வருடங்களில் கதளி, நேந்திரன், குவிண்டால் நேந்திரன், சாம்பிராணி / கற்பூர வள்ளி… போன்றவைகளைப் பயிர் செய்துள்ளேன்.

சராசரியாக தார் ஒன்று ரூ.250/- என்று விற்றுள்ளேன்.
ஜி9 அதிகபட்சமாக 52 கிலோ குறைந்தபட்சமாக 30 கிலோவும் கிடைத்தது. சராசரியாக 35- 40 கிலோ எடையுடன் கிடைத்துள்ளது.
கதளி சுமார் 12 – 14 கிலோ எடை கிடைத்தது.

குவிண்டால் நேந்திரன் அதிகபட்சமாக 48 கிலோவும் குறைந்த பட்சமாக 20 கிலோவும் எடை வந்தது. இந்தச் சூழ்நிலையில் குவிண்டால் நேந்திரன் 1 கிலோ ரூ.40/-க்கு விற்றது. செலவு என்று கணக்கிட்டால் ஒரு வாழைக்கு ரூ.100/- வரை வந்தது.

இதுவரை வாழையில் வருமானம் கிடைத்தது, இந்த வருடம் முதல் தோப்பில் நிழல் விழுவதால் வாழை ஊடு பயிர் செய்வதை நிறுத்தத் திட்டமிட்டுள்ளேன். இனி ஊடு பயிராக மிளகுக் கொடி பயிர் செய்திடுவேன்.

அங்கக வேளாண் முறையில் மிளகுச் சாகுபடிக்கு, மருத்துவத்துறையில் நல்ல வரவேற்பு உள்ளது. ஆகவே தான் அங்கக வேளாண் முறையைப் பதிவு செய்யத் திட்டமிட்டேன்.
மேலும், மரம் ஏறி பாக்கு பறிப்பதை நிறுத்தி பழப் பாக்கை அறுவடை (மரத்தில் இருந்து விழும் பாக்கினை) செய்திடவும் திட்டமிட்டுள்ளேன். பச்சைப் பாக்கை விட பழப் பாக்கிற்குச் சந்தை விலை கூடுதலாக உள்ளதே இதற்குக் காரணம். பழப் பாக்கை இரண்டு வருடம் வைத்து விற்க முடியும் என்பது கூடுதல் சிறப்பு.

பச்சைப் பாக்கு – சூர் பாக்கு, வெட்டுப் பாக்கு போன்றவைகளுக்குப் பாக்கு, பதமாக இருத்தல் வேண்டும்.
பழப் பாக்கு – காய வைத்து சேமித்து வைக்க முடியும். மேல் தோல் எடுக்காத வரை 5 வருடங்கள் வரை சேமித்து வைத்துக் கொள்ள முடியும். மேல் தோல் எடுத்தால் 6 மாதத்திற்குள் பயன்படுத்திட வேண்டும்.

பாக்குத் தோப்பிற்கு எரு இடும் முறை. கனமாக வரப்புகள் அமைத்துள்ளதால் இயந்திரங்களைக் கொண்டு செல்வது சாத்தியம் இல்லை. ஆகவே, கழுதைகள் மூலமாக எருக்களைத் தோப்பிற்குள் கொண்டு சேர்க்கிறோம் என்றார். களத்திலிருந்து ஒவ்வொரு கழுதையின் மீதும் சுமார் 50 கிலோ முதல் 60 கிலோ வரை சாக்குப் பை (இரண்டு முதல் மூன்று சாக்கு பைகளை ஒன்றாக தைத்துக் கொள்ள வேண்டும்) மூலமாகக் கொண்டு ஒவ்வொரு பெட்டிக்கும் சேர்க்கப்படுகின்றன.

1 லோடு (10 டன்) எருவை தோப்பிற்குள் கொண்டு சேர்ப்பதற்குக் கழுதை மற்றும் ஆட்களுக்கான கூலி ரூ.1,500/-.    எருக்களைப் பரப்பி விட்டு, களை எடுப்பதற்குத் தனிக் கூலி என்கிறார்.

தென்னை

3 ஏக்கர் தென்னை அமைத்துள்ளேன். தென்னை (தமிழ்நாடு வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழகத்தின் நெட்டை ரகம்) பயிரிட்டு 25 வருடங்களாகின்றன.தென்னையில் ஊடு பயிராகக் கதளி வாழை நடவு செய்யப்பட்டுள்ளது. தென்னையில் ஊடு பயிராக நிழலில் வரும் வாழையின் எடை குறைவாகவே இருக்கும். தென்னைக்கு இடைவெளி 26 அடி. 3 ஏக்கரில் சுமார் 220 (1 ஏக்கருக்கு 72 தென்னை – 26 அடிக்கு 23 அடி) தென்னை பயிர் செய்யப்பட்டுள்ளன, முக்கோண வடிவில் நடவு செய்துள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது (43560 / 598 – 43560 சதுர அடி = 1 ஏக்கர்). 2014ம் வருடத்தில் தேங்காய் 1 கிலோ (உறித்த தேங்காய்) ரூ.34/-க்கு விற்கப்பட்டது. இன்றைய சந்தை விலை ரூ.15/-. விலை குறைந்து விட்டது என்று விவசாயிகள்  எண்ணாமல் உற்பத்திச் செலவைக் குறைத்து உற்பத்தியை அதிகரிக்கும் வழியைக் கண்டறிய வேண்டும். இது தொழில்நுட்பம் மூலம் சாத்தியமே என்கிறார். தொழில்நுட்பத்தை விவசாயி முழுமையாக பயன்படுத்திட வேண்டும். விலையின் ஏற்றத் தாழ்வினை ஈடு செய்ய, இதுவே சிறந்த வழி. சந்தை நிலவரத்தைப் பொறுத்தே விலை அமையும், விலை நிர்ணயம் என்பது விவசாயி கையில் இல்லை. ஆனால், குறைந்த செலவில் அதிக உற்பத்தி என்பது விவசாயி கையில் மட்டுமே. நாம் செய்ய வேண்டியது உற்பத்தியை அதிகப்படுத்துவது, உற்பத்தியை அதிகப்படுத்த இரசாயனங்களைப் பயன்படுத்தினால் மரம் பட்டுப்போகும் என்பதை கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

2 தென்னை மரங்களுக்கு நடுவே 1 வரிசையில் 7 அடி இடைவெளி விட்டு கதளி வாழை (20 நாள் வயது) பயிரிட்டுள்ளேன். ஜாதிக்காய் நிழலில் பலன் தரக்கூடியது, இதனை நடவு செய்வதற்குக் குழி எடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ளது. ஜாதிக்காய் 25 வருடம் முதல் 40 வருடம் வரை பலன் தரக்கூடியது. 7 வருடங்களில் இருந்து பலன் கிடைக்கும். ஜாதிக்காய் மற்றும் ஜாதிப்பத்தரி மருத்துவ குணம் உடையது. தென்னை மரங்களின் வரிசையில், இரண்டு தென்னைக்கு நடுவே ஜாதிக்காய் நாற்று நடவு செய்ய உள்ளார். மரத்தினை நன்றாகப் பராமரித்தால் வருடத்திற்கு ஒரு ஜாதிக்காய் மரம் ரூ.2000/- வரை வருமானம் தரக்கூடியதாக உள்ளன என்று தான் அறிந்ததை நம்முடன் பகிர்ந்தார்.

இயற்கை இடுபொருட்களை வைத்து உற்பத்தியை அதிகப்படுத்தினால் மரம் ஆரோக்கியத்துடனும் நீண்ட நாட்களும் இருக்கும். மகரந்த சேர்க்கைக்குத் தேனீப் பெட்டிகள் வைக்கவும் திட்டமிட்டுள்ளேன். இனி வரும் காலத்தில், தென்னை பாக்கு என இரண்டிலும் விழும் காய்களை மட்டுமே சேகரித்து விற்பனைக்குக் கொண்டு  செல்லத் திட்டமிட்டு வருகிறேன்.

உழவர் உற்பத்தியாளர் கம்பனி

எங்கள் பகுதியில் இருக்கும் விவசாயிகள் ஒன்றிணைந்து உழவர் உற்பத்தியாளர் என்கிற கம்பனியை நடத்திவருகிறோம். இதில் சுமார் 1400 விவசாயிகள் உறுப்பினர்களாக உள்ளனர். உறுப்பினர்கள் உற்பத்தி செய்யும் பாக்கு மற்றும் தேங்காய்களை மார்கெட்டிங் செய்து கொடுக்கிறோம். எங்கள் நிறுவனம் எந்தவொரு இரசாயனப் பொருளும் கலக்காத (சல்பர் கலக்காத) தேங்காய் எண்ணையை உற்பத்தி செய்து சந்தையில் விற்று வருகிறோம். சுகாதாரமான பொருட்கள் அங்காடிகளில் கிடைப்பதென்பது குறைவு, அந்த இடத்தை நிரப்பவே நாங்கள் பாடுபடுகிறோம். இதனால் எங்களுக்கு (விவசாயிக்கு) விலையும் நுகர்வோருக்கு ஆரோக்கியமும் நிலையானதாகவும் தரமானதாகவும் கிடைக்கும் என்பதில் கூடுதல் மகிழ்ச்சியே.

விவசாயி திரு.L.விஸ்வநாதன் அவர்கள், உழவர் உற்பத்தியாளர் கம்பனியில் சேர்மேனாக உள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆயுர்வேத மருத்துவத்திற்கு தேங்காய் எண்ணையின் தேவை அதிகமாக உள்ளது. எங்களின் 5 வருட இலக்கானது உறுப்பினர்களின் தேங்காய்களை, தேங்காயாக விற்காமல் மதிப்பு கூட்டுப் பொருளாக விற்பதே என்றார்.

தற்போது என்னிடம் இருப்பது சீமை மாடுகளே, அதில் 3 மாடுகள் கறவையிலும் 2 மாடுகள் சினையாகவும் இருக்கின்றன. இதற்கு முன்பு பஞ்சகவ்யா, ஜிவாமிர்தம்… போன்றவைகளை சீமை மாடுகளிடமிருந்து கிடைக்கப் பெற்ற சாணம், கோமியத்திலிருந்தே தயாரித்து உரமாகக் கொடுத்து வந்தேன். இன்னும் சில தினங்களில் நாட்டு மாடுகள் வாங்கி விவசாயத்திற்கும் பால் உற்பத்திக்கும் பயன்படுத்திட முடிவு செய்துள்ளேன் என்றார் மகிழ்ச்சியுடன்.

நன்றி : கோவை வணிகம் மாத இதழ்

The power of water...

Water, like religion and ideology, has the power to move millions of people. Since the very birth of human civilization, people have moved to settle close to it. People move when there is too little of it. People move when there is too much of it. People journey down it. People write, sing and dance about it. People fight over it. And all people, everywhere and every day, need it.

--Mikhail Gorbachev

செந்தாமரைகளின் கடல்!

Image & Article courtesy : tamil.thehindu.com

தாய்லாந்தில் உள்ள நோங் ஹான் கும்பவாபி ஏரியை, ‘செந்தாமரை களின் கடல்’ என்று அழைக்கிறார்கள். ஒவ்வோர் ஆண்டும் நவம்பர் முதல் மார்ச் வரை 8 ஆயிரம் ஏக்கரில் பரந்து விரிந்துள்ள இந்த ஏரி முழுவதும் செந்தாமரைகள் பூத்திருக்கின்றன. இந்த ஏரியில் பூத்திருக்கும் செந்தாமரைகளைக் காண்பதற்காகவே ஏராளமான சுற்றுலாப் பயணிகள் வருகிறார்கள். செந்தாமரைகளைப் பார்ப்பதற்கு அதிகாலை ஏற்ற நேரம். பூக்கள் முழுவதுமாக விரிந்திருக்கும். 

அதனால் பகல் முழுவதும் இந்த ஏரி பரபரப்பாகவே இருக்கிறது. சிறிய கட்டுமரம், படகுகளில் செந்தாமரைகளுக்கு நடுவே சுற்றி வரலாம். புகைப்படங்கள் எடுத்துக்கொள்ளலாம். ஏரி பெரிதாக இருந்தாலும் ஒரு மீட்டர் ஆழமே கொண்டது. பாவோ நதியில் இருந்து ஏரிக்குத் தண்ணீர் வருகிறது. 5 மாதங்கள் இங்கே வரும் சுற்றுலாப் பயணிகளை வைத்தே இந்த மக்களின் வாழ்வாதாரம் இருக்கிறது.

source:tamil.thehindu.com

அங்கக வேளாண் பண்ணை -அனுபவ விவசாயியின் பகிர்வு - II (கோவை வணிகம் மாத இதழ்)

அங்கக வேளாண் பண்ணை -அனுபவ விவசாயியின் பகிர்வு - I (கோவை வணிகம் மாத இதழ்) பதிவின் தொடர்ச்சி.....

Image & Article courtesy : kovaivanigam.com

1972ற்குப் பின்பே பூச்சிக் கொல்லி சந்தையில் விற்கத் துவங்கினர். பருத்தி 1 பொதி என்பது 130 கிலோ. 1 ஏக்கருக்கு 10 பொதி பருத்தி விளையும். 1978-80களில் 1 குவிண்டால் பருத்தியின் விலை ரூ.350/-ஆக இருந்தது. அதே, காலகட்டத்தில் விவிஎஸ் வரலட்சுமி (ரகம்), பருத்திக்கு ரூ.1,400/- என்று சந்தையில் விற்கப்பட்டது, காரணம் இதன் நூலின் தன்மை மிகவும் நைசாக இருந்தது.

பூச்சிக் கொல்லியின் பயன்பாடு 5 வருடங்களில் அதிகமானது. அந்த காலகட்டத்தில், பூச்சிகள் எந்தப் பூச்சி கொல்லிக்கும் கட்டுப்படாமல் பருத்திச் சாகுபடியையே விவசாயிகள் கைவிட்டனர். இதன் பிறகே கரும்பு, சிக்கரிக் கிழங்கு… போன்றவைகளைச் சாகுபடி செய்யத் துவங்கினர்.

1980களுக்குப் பின்பு தான் மஞ்சள் கோவை மாவட்டத்தில் பயிர் செய்யப்பட்டது. அன்றைய சந்தை விலை 1 குவிண்டால் ரூ.2,000/-. இந்தக் காலகட்டத்தில் ஒரு ஏக்கர் விவசாய பூமியின் விலை ரூ.10,000/-.

1985களுக்குப் பிறகு விவசாய கூலி ஆட்கள் தானியங்களுக்குப் பதிலாக பணமாக வாங்கத் துவங்கினர். தானியங்களுக்கு மதிப்பு குறையத் தொடங்கிய காலம். இங்கு தானியங்களை விற்று விவசாய கூலி ஆட்களுக்குப் பணமாகக் கொடுக்கும் பொழுது நஷ்டம் ஏற்பட்டது.

இதுவே, தானிய விவசாயத்தை கைவிடுவதற்கு காரணம் என்கிறார். இதைத் தொடர்ந்து விவசாயிகள் பணப்பயிரினைத் தேடத் தொடங்கினார்கள். மஞ்சள், சின்ன வெங்காயம், தக்காளி… போன்றவைகளைச் சாகுபடி செய்தனர்.

தானியச் சாகுபடி குறைகிறது, அரசு நியாய விலைக் கடைகளை அறிமுகம் செய்கிறது. இங்கு அரிசி வழங்கப்பட்டது, மக்கள் தானியங்களைப் புறக்கணிக்கத்துவங்கினர். நெற்பயிர் சாகுபடி செய்த விவசாயிகளுக்குக் கட்டுப்படியாகாத நிலை உருவாகிறது, சுருக்கமாகச் சொன்னால் தானியங்களுக்கு ஏற்பட்ட நிலை நெல்லுக்கும் வந்தது. இன்று நெல் சாகுபடியில் நடவு செய்வதற்கும், அறுவடை செய்வதற்கும் இயந்திரங்கள் வந்துள்ளமையால் ஓரளவு விலை கட்டுபடியாகிறது என்கிறார்.

பொதுவாக விவசாயிகள் உரத்திற்கும், பூச்சிக் கொல்லிக்கும் நிறைய செலவு செய்து அதிக விலைக்கு விற்றால் மட்டுமே அவர்களுக்குக் கட்டுப்படியான விலை கிடைக்கும். நான் செலவைக் குறைத்து அங்கக முறையில் சாகுபடி செய்கிறேன். அதற்காக, அதிக விலை எல்லாம் எதிர்பார்ப்பதில்லை, பொருளுக்குரிய சந்தை மதிப்பு கிடைத்தாலே எனக்குப் போதும் என்கிறார்.

1990ம் வருடம் முதல் இரசாயனங்களின் பயன்பாட்டைக் குறைத்துக் கொண்டு, 1995ம் வருடம் முதல் முழுமையாக அங்கக வேளாண் பண்ணையாக மாற்றினேன். இரசாயனங்கள் பயன்படுத்திய காலத்திலும் அதிகமாகப் பயன்படுத்தியதில்லை என்பது முக்கிய குறிப்பாகும்.

வேப்பம் புண்ணாக்கு, கொட்டைமுத்து / ஆமணக்கு புண்ணாக்கு, கடலைப் புண்ணாக்கு… போன்றவைகளைப் பயன்படுத்தத் துவங்கினேன். கடலைப் புண்ணாக்கை நீரில் ஊற வைத்துப் பயிர்களுக்கு ஊற்றியதில் வளர்ச்சி அபரிமிதமாக இருந்தது, வேப்பம் புண்ணாக்கு நூற்புழு தாக்குதலைக் கட்டுப்படுத்தியது, கொட்டைமுத்துப் புண்ணாக்கு இடுவதால் மண்ணில் பசவுத் தன்மை அதிகரித்தது. மேலும், மண்ணின் கெட்டித் தன்மை நீங்கி இலகுவாகியது. இப்படி ஒவ்வொன்றையும் ஆராய்ந்து பயன்படுத்தத்துவங்கினேன்.

இதனைத் தொடர்ந்து சாணம், கோமியம்… சூடோமோனஸ், டிரைக்கோடெர்மா விரிடி போன்றவைகளைத் தமிழ்நாடு வேளாண் பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து வாங்கிப் பயன்படுத்தத் துவங்கினேன்.

திராட்சை உற்பத்தியாளர் சங்கத்தில் உறுப்பினராகவும், முன்னாளில் இயக்குநர் பொறுப்பில் இருந்ததும் குறிப்பிடத்தக்கது. இங்கு இருந்த விற்பனை வளாகத்தில் எனது பழத்திற்குத் தனி வாடிக்கையாளர்கள் இருந்தனர். இதுவே என் பொருளின் தரத்திற்கு சான்று. திராட்சைப் பழம் விற்பனை செய்யும் அட்டைப் பெட்டிகளில் பண்ணை மற்றும் விவசாயியின் பெயர்… போன்றவைகள்  அச்சிடப்பட்டிருக்கும். அங்கக வேளாண் முறையில் உற்பத்தி செய்வதால் மறுதிங்களானாலும்  திராட்சையின் காம்பு வாடுவதில்லை, ருசி மாறுவதில்லை… என்று எனது பழத்திற்குப் பாராட்டுகளும் வரவேற்பும் குவிந்தன.

அங்கக வேளாண்மைக்கென்று அரசிடம் சான்றுகள் எதுவும் வாங்கவில்லை, பொருளின் தரம், நுகர்வோரின் ஆதரவு போன்றவைகளே எனக்குச் சான்றாக இருந்தன.

சுமார் 14 வருடங்கள் திராட்சை சாகுபடி செய்தேன். நிலத்தடி நீர் மட்டம் 350 அடிக்கும் கீழ் செல்லும் போது நீரின் தன்மை / சுவை (PH Level) மாறுகிறது (900 அடியில் நீரை எடுத்து திராட்சை சாகுபடிக்கு பயன்படுத்தியதால் பயிர் கருகியது). இதனால், 1998ம் வருடம் திராட்சைச் சாகுபடியை நிறுத்தினோம். இதனைத் தொடர்ந்து மல்பெரிப் பயிரைத் தேர்வு செய்தோம். உழவில்லா சாகுபடிப் பயிரையே தேர்வு செய்தோம். சீனப் பட்டு இறக்குமதியால் பட்டுப் புழு வளர்ப்பிலும் நஷ்டமே கிடைத்தது. தொடர் நஷ்டத்தினால் கடன் சுமை ஏறியது. இன்றைய சூழலில் அங்கக வேளாண் முறைக்குப் பதிவு செய்துள்ளேன், தற்போது வேளாண் துறை அதிகாரிகளின் ஆய்வில் உள்ளது என்றும் கூறுகிறார். விவசாயிக்குக் கற்றலும், புதிய முயற்சிகளும் மிக முக்கியம் என்கிறார்.

வேளாண் அறிஞர்கள் நம்மாழ்வார், சுபாஷ் பாலேக்கர் போன்றோரின் கருத்தரங்கினில் பங்கேற்றும், இயற்கை விவசாயம் குறித்த புத்தகங்களை வாசித்தும், நிறைய தகவல்களைச் சேகரித்துப் பயன்படுத்திப் பயன் அடைந்துள்ளேன்.

தொடரும்........

நன்றி : கோவை வணிகம் மாத இதழ்

அங்கக வேளாண் பண்ணை -அனுபவ விவசாயியின் பகிர்வு - I (கோவை வணிகம் மாத இதழ்)

Image & Article courtesy : kovaivanigam.com

அங்கக வேளாண் முறை என்பது அதிக செலவு என்று ஒரு பொதுவான கருத்து விவசாயிகளிடம் இருந்து வருகிறது. எளிய தொழில்நுட்ப முறையைப் பின்பற்றி நுண்ணுயிர்களைப் பெருக்கிக் குறைந்த செலவில் நிறைவான வருமானம் பெற்றிட முடியும் என்கிறார் கோவை மாவட்ட, தொண்டாமுத்தூர் பகுதியைச் சேர்ந்த விவசாயி திரு.L.விஸ்வநாதன் அவர்கள்.

அனுபவ பாடம்

1965ல் விவசாயத்திற்கு வந்தேன், அப்போது எனக்கு 16 வயது. பணம் மட்டும் எனது நோக்கமல்ல, எந்தப் பயிராக இருந்தாலும் ஆத்ம திருப்தியுடன் வளர்க்க வேண்டும் என்பதையே பிரதானமாகக் கொண்டிருந்தேன். அப்போதெல்லாம் மக்களுக்கும் பணம் பிரதானமாக இருந்ததில்லை. தானியச் சாகுபடியும், பருத்தியும் முக்கிய பயிராகப் பயிர் செய்யப்பட்டன. ராகி, சோளம், தினை ஆகியவைகள் தை மாதத்தில் விதைப்போம் சித்திரை வைகாசி மாதங்களில் அறுவடை செய்திடுவோம். ஆனி, ஆடியில் பருத்தி பயிர் செய்வோம், மார்கழி தையில் பருத்தி வெடிக்கும். இப்படியே நம் பாரம்பரியப் பயிர்ச் சுழற்சி முறை இருந்தது. இரசாயனம் எட்டிப் பார்க்காத காலம். 

குறிப்பிட்ட மாதத்தில் மழை பொழியும், கோடை காற்று வீசும்… பருவ நிலை சமனாக இருந்தது. அந்தக் காலத்தில் தோட்ட விவசாயத்தை விட மானாவாரி விவசாயமே அதிக நிலப்பரப்பில் செய்யப்பட்டது. 70% மானாவாரி 30% தோட்ட விவசாயம். மானாவாரியில் சோளம், நிலக்கடலை, தினை, வரகு… போன்ற பயிர்கள் சாகுபடி  செய்தனர். மேலும், மஞ்சச் சோளம் பயிர் செய்யப்பட்டது.

அன்று வள்ளக் கணக்கில் மட்டுமே அளவிடப்பட்டன. விவசாயக் கூலி ஆட்களுக்கு மாதம் 1 சலகை தானியமும் மற்றும் ரூ.5/- கூலியாக வழங்கப்பட்டன. ஆசாரி, கொல்லர்… ஆகியோர்களுக்கு 1 சலகையும் (விவசாய நிலப்பரப்பளவிற்கு ஏற்றாற் போல் ஏர், கலப்பை, நுகம், வண்டி, மம்முட்டி, கொத்து… போன்ற உபகரணங்களைக் கணக்கிட்டு) வருடத்திற்கு வழங்கப்பட்டன. உதாரணமாக: பெரிய பண்ணைகளுக்கு 5 ஏர்… போன்று பல உபகரணங்கள் இருக்கும், இங்கு 5 சலகைகள் கொடுக்கப்பட்டன. இரும்பு வேலை செய்தால் கொல்லர், மர வேலைகளை உழி வைத்து செய்பவர் தச்சர். உதாரணமாக: மண்வெட்டிகளுக்குப் புடி போடுவது, மாட்டு வண்டிகளுக்குப் பாடி கட்டுவது போன்ற மர வேலைகள்…

4 படி (நாழி என்ற முகத்தளவை)= 1 வள்ளம்.
1 வள்ளம் = 3 1/2 கிலோ.
30 வள்ளம்  = 1 சலகை.
1 சலகை = 1 குவிண்டால்.
1 குவிண்டால் = 100 கிலோ.
4 சலகை மஞ்ச சோளத்தை விலைக்கு விற்றால் 1 பவுன் தங்கத்தை வாங்க முடியும்.

4 குவிண்டால் மஞ்ச சோளத்தின் சந்தை விலையே தங்கத்தின் 1 பவுனின் விலை. 1 குவிண்டால் மஞ்சச் சோளம் ரூ.75/-க்கு விற்றால் 1 பவுன் தங்கத்தின் விலை ரூ.300/- என்றிருந்தது.

சோளத்தில் வெள்ளை, மஞ்சள், கேசரி ஆகிய ரகங்கள் இருந்தன. மஞ்சச் சோளம் ஆடி மாதம் விதைத்து தை மாதத்தில் அறுவடை செய்யப்பட்டது, கேசரி சோளம் 100 – 120 நாள் பயிர். கேசரி சோளம் பெரும்பாலும் தோட்டப் பயிராகவே செய்யப்பட்டது. 

மஞ்சச் சோளம் மானாவரியாகவே பயிர் செய்யப்பட்டது. 30% விவசாய நிலங்களே கிணறு தோண்டி விவசாயம் செய்யப்பட்டன, மீதமுள்ள பகுதிகள் மானாவரியாகவே இருந்தன. கிணறு தோண்டினால் 20 அடியில் தண்ணீர் கிடைக்கும். இதனால், 3 க்ஷிஸ்ரீ மோட்டரில் (பம்பு செட்) தண்ணீர் பாய்ச்சினாலே 2 நபர்கள் தண்ணீர் கட்டுவார்கள். 1 நாளைக்கு 2 ஏக்கர் வரை நீர் பாய்ச்ச முடியும். 1985க்குப் பின்பு தான் போர்வெல் அமைப்பதும், சப்மெர்சிபிள் பம்பும் சந்தைக்கு வரத் துவங்கியன. 

 பருவ நிலையை நன்கு அறிந்தவர்கள் தோட்ட விவசாயிகள் எடுக்கும் அறுவடையைக் காட்டிலும் அதிகமாகவே எடுத்து வந்தனர். இதற்குப் பருவநிலை சமன் பாட்டில் இருந்ததே காரணம் என்கிறார். மஞ்ச சோளத்தை 4 நபர்கள் சேர்ந்து 1 நாளைக்கு 1 ஏக்கர் அறுவடை செய்திட முடியும் (ஒரு கூலி ஆள் 1/4 ஏக்கர் வரை அறுவடை செய்திடுவார்). மஞ்சச் சோளத்தை விதைத்து 3வது நாள் இடை சால் ஓட்டி துவரை, அவரை, சணப்பு… போன்றவைகளை தனித்தனியாகச் சாலில் விதைத்து விடுவோம்.இவை சோளப் பயிர்க்குள் மெதுவாகவே வளர்ந்து வரும், சோளப் பயிர் அறுவடை முடிந்தவுடன் ஒரு மாதத்தில் நன்கு வளர்ந்து விடும். சணப்பை மட்டும் அறுத்து விதையை எடுத்து சேகரித்து வைத்துக் கொள்வோம்(எதிர்வரும் காலத்திற்கு பசுந்தாள் உரப்பயிர்களை     விதைப்பதற்காக சேமித்து வைத்துக் கொள்வோம். இம்முறை தானியங்களுக்கும் பொருந்தும்). எப்போதும் விதைகளை நாங்கள் விலை கொடுத்து வாங்கியதில்லை. சில சூழ்நிலைகளில் விவசாயிகளிடையே பண்டமாற்று முறையில் விதை தானியங்களை பரிமாற்றிக் கொள்கொள்வதுமுண்டு. ஆனால், விலை கொடுத்து விதை தானியங்களை வாங்கியதே இல்லை என்றார். 

அறுவடை செய்த மஞ்ச சோளத்தை வீட்டிற்கு அருகில் குழி வெட்டி சேமித்து வைத்துக் கொள்வோம். ராகி, தினை, வரகு… போன்றவைகளை வீட்டிற்குள் 6 அடிக்கு 6 அடி என்று சிறிய அறை கட்டி  சேமித்து வைத்துக் கொள்வோம். ராகி, தினை, வரகு, சாமை… போன்ற தானியங்கள் செல்லு பிடிக்காது, கெட்டுப் போகாது. தண்ணீர் படாமலும், ஈரப்பதம் இல்லாமலும் பார்த்துக் கொண்டால் எத்தனை வருடங்களானாலும் பாதுகாக்கலாம். வரகு முளைப்புத் திறன் பாதிக்காது, ராகி ஒரு வருடத்திற்கு மேல் வைத்தால் முளைப்புத் திறன் பாதிக்கும் என்கிறார்.

 பட்டி மாடு

ஒரு குடும்பத்தில் 20 பட்டி மாடுகளுக்கு குறைவில்லாமல் இருக்கும். 4 முதல் 5 குடும்பத்தின் பட்டி மாடுகளை ஒரு கூலி ஆள் ஓட்டிச் சென்று மேய்த்து வருவார்.

இட்லி, தோசை, பொங்கல்… போன்றவைகள் விசே­ச நாட்களில் மட்டுமே சமைக்கப்பட்டன. சிறுதானியங்களே எங்களின் உணவுப் பட்டியலில் இருந்தன (ராகி, சோளம், கம்பு, தினை, வரகு, குதிரை வாலி… போன்ற தானியங்கள்). நெல் வயல்கள் வைத்திருப்போர் மட்டுமே அரிசி சோறினை உண்டனர். ஆனால், இன்று சிறு தானிய உணவு இயற்கை உணவானது. நாங்கள் ஆராக்கியமாக இருந்தோம், மருத்துவமனை இல்லை. அன்று ஒரு விவசாயி காசு கொடுத்து அரிசி வாங்கினால் மற்றவர்கள் அவர்களைக் கேவலமாகப் பார்ப்பார்கள், இன்று செலவு செய்து வாங்குவது நாகரீகமாகிவிட்டது.

தொடரும்........

நன்றி : கோவை வணிகம் மாத இதழ்

Ginger garlic extract: A Bio-pesticide for organic cultivation

Organic practices avoid investment on costly chemicals Ms. Rajareega at her farm in Sivaganga district, Tamil Nadu seen manufacturing the botanical pesticides.

There is a growing body of evidence to suggest that in the past 4-5 decades there has been an excessive dumping of chemical toxins on the soil. As a result the soil has become barren and ground water toxic, in many places. Contrast this with organic inputs that are safe, non toxic, and cost much less. For example, if using chemical pesticides and fertilizers for growing a crop in a hectare works out to about Rs.6,000-7,000 the cost of growing the same crop using organic inputs may come to only about Rs.500 - Rs. 1,000, according to Ms. Rajareega of Raasi organic farms at Muthupatti village in Sivaganga district, Tamil Nadu. 

Lower cost

Even if some critics say that organic farming cannot provide the same high yields as chemical farming, the organic farmers argue that at least their land is safe; that they have not invested in buying the chemicals and increasing their cost of cultivation.“If you look at the suicides by farmers, then you will understand that all those farmers who committed suicides have built up huge debts. 

The debts kept growing because of borrowing at high interest rates for buying these chemicals which promised to increase the yield. In the end, it only increased their debts,” she explains.

“If only farmers use safer and natural pest repellents and manures then where is the question of debt and suicides,?” she enquires. She has been using only organic manures and bio-repellents made from locally available resources.

Five leaf extract

For example she uses 5 different leaf extracts (eindhu ilai karaisal in Tamil) derived from Calotropis (called y erukku in Tamil), Jatropha curcas (kattu amanaku in Tamil), Neem (vembu in Tamil), Guduchhi/Amruth (seenthil kodi in Tamil), Chaste tree (nochi in Tamil), Malabar nut (adathoda in Tamil), Kalmegh (siriyanangai in Tamil), Clerodendron (peenarisanghu in Tamil) and Usil (arappu in Tamil). These plants are commonly found in all villages. About 1 kg of leaves from each plant is taken and powdered and then ground into a paste. It is then mixed with 5 litres of cow’s urine. 

The concoction is then diluted in 5 litres of water and left undisturbed for 5 days. When required for using about 500 ml of this concoction is diluted in 10 litres of water and sprayed over the plants, she explains.

Image courtesy : wikipedia

Ginger garlic extract

Another tried and proven mixture she uses is ginger garlic extract (called inji poondu karaisal in Tamil). About 1 gm of ginger and garlic each, 2gm of green chilli and 5 litres of cow’s urine and water are taken. The garlic, ginger and green chilli are ground into a paste and mixed with cow’s urine and water. After 10 days the mixture is filtered and used. The prescribed quantity is about 500 ml of this solution diluted in 10 litres of water which can be sprayed over the plants.

Ideal spraying time

The ideal time for spraying these karasals is during 6 am to 8.30 am and between 4 pm and 6.30 pm. Depending upon the soil, crop and other climatic factors the concentration can be raised or lowered. Farmers can contact their nearby organic farmers who are using these karaisals or can contact Ms. Rajareega for guidelines regarding the concentration.

Effective control

Both the above karaisals have been found effective in controlling leaf roller, thrips, mealy bugs, fruit, stem and bark borer, hairy caterpillar and aphids. Even if a farmer is not convinced about the benefits of organic inputs he can continue to grow his crops using chemicals, but at the same time he can set aside a small portion in his field to grow the same crop using organic inputs. By doing so he can find out for himself the cost benefit ratio. That itself can convince him of its efficacy.

Readers can contact Ms. Rajareega, Raasi organic farms, Muthupatti, via Kallal, A. Siruvayal (post), Sivaganga district, Tamil Nadu, email: rajareega@rediffmail.com, mobile: 9865-582142 and phone: 04565-284937.

source:tnau

யார்-இந்த-நம்மாழ்வார்

Posted by Sadhananatureorganicfarm on Wednesday, 6 April 2016

எதிர்ப்பை மீறி சாதனை - நெல் சாகுபடியில் புதிய முறை

Image & Article courtesy : tamil.thehindu.com

பலருடைய எதிர்ப்பை மீறி இயற்கைவழி வேளாண்மையில் புதிய வழிமுறையைப் பின்பற்றி நெல் பயிரிட்ட முன்னோடி பாப்பான்குளம் ராதாகிருஷ்ணன். 

பழைய கோவை மாவட்டத்தில் இருந்து பிரிந்த திருப்பூர் மாவட்டத்தில் உள்ள பகுதி உடுமலைப்பேட்டை வட்டாரம். பரம்பிக்குளம் - ஆழியாறு நீர்ப்பாசனத் திட்டம் மூலம் பயன்பெறும் பகுதிகளில் இதுவும் ஒன்று. இந்தப் பகுதியில் உள்ள பாப்பான்குளம் என்ற ஊரில் பெரும்பாலும் நெல் சாகுபடி நடைபெறுகிறது. குறிப்பாகக் கால்வாய் நீர் பெறும் இடங்களில் நெல் சாகுபடி நடக்கும். 

பசுமைப் புரட்சியின் பெரும் வீச்சுக்குப் பின்னர் வேதி உரங்களும் பூச்சிக்கொல்லிகளும் இங்கே மிக அதிகமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டன. இதன் விளைவாக வேளாண்மை கட்டுப்படியாகாத சூழல் ஏற்பட்டது. அந்த அனுபவத்தின் அடிப்படையில் இயற்கைவழி வேளாண்மைக்கு மாறிய முன்னோடிகளில் ஒருவர், பாப்பான்குளம் ராதாகிருஷ்ணன். அவர் தன்னுடைய 10 ஏக்கர் நிலத்தில் இயற்கை முறையில் நெல் சாகுபடி செய்துவருகிறார். 

களம் கண்டார்

முதலில் அவருடைய முயற்சியை உறவினர்களே எதிர்த்தார்கள். வேலைக்கு வரும் தொழிலாளர்களும் அவருக்கு ஒத்துழைக்கவில்லை. நஞ்சான பூச்சிக்கொல்லியைக்கூடத் தெளிக்கத் தயாராக இருந்த அவர்கள், சாணத்தையும் கோமயத்தையும் தொட வெட்கப்பட்டனர். 

ராதாகிருஷ்ணனே நேரடியாகக் களத்தில் இறங்கினார். சத்தியமங்கலம் சுந்தரராமன் அவருக்கு வழிகாட்டினார். சுந்தரராமனுடைய மகன் ராமகிருஷ்ணன் அவருடன் கூடவே இருந்து, இயற்கை ஊட்டக் கரைசல்கள் தயாரிப்பதற்குக் கற்றுக்கொடுத்தார். 

இயற்கை ஊட்டக் கரைசல்

முதலில் இரண்டு ஏக்கரில் மட்டும் இயற்கைமுறை நெல் சாகுபடிக்கு அவர் மாறினார். நிலத்தைத் தயாரித்த பின்னர் ஆறு டன் தொழுவுரம் கொடுத்தார். அதில் 30 கிலோ சணப்பை எனப்படும் பசுந்தாள் உரப்பயிரை விதைத்து வளர்த்தார். சரியாக 45 நாட்கள் கழித்து, அதை நன்கு உழவு செய்து தொழி தயாரித்தார். அதற்கு முன்பாக நாற்றங்கால் தயாரிக்கும் பணியைச் செய்துகொண்டார். அதற்காக ஒரு வண்டி தொழுவுரம் கொடுத்தார். அதன் பின்னர் அமுதக்கரைசல், பஞ்சகவ்யம் ஆகிய கரைசல்களை இரண்டு முறை தெளித்தார். சரியாக 27-ம் நாள் நாற்றைப் பிடுங்கி ஒற்றை நாற்று நடவு முறையில் நடவு செய்தார். 

சீரான பரவல்

நீர் பாய்ச்சும்போது அதில் அமுதக் கரைசலைச் சேர்த்துக் கொடுத்தார். அதாவது நெல் அறுவடை முடியும்வரையில் மூன்று முறை 200 லிட்டர் என்ற அளவில் அமுதக் கரைசலைக் கொடுத்துவந்தார். தொல்லுயிரி எனப்படும் கரைசலையும், பஞ்சகவ்யத்தையும் இரண்டு முறை கொடுத்தார். கரைசலைச் சேர்ப்பதற்காக இரண்டு பீப்பாய்களில் சிறு குழாய் அமைப்பை ஏற்படுத்தி, அதன் மூலம் வாய்க்காலில் பாயும் நீருடன் செலுத்திவிடுகிறார். இதனால் செலவு குறைகிறது. சத்துகளும் வயல் முழுவதும் சீராகப் பரவுகின்றன. 

ஆராய்ச்சித் திடல்

இவர்களுடைய பயிர்கள் இளம்பச்சை நிறத்துடன் காணப்படுகின்றன. பூச்சிகளின் தாக்குதல் அதிகம் இல்லை. இந்த முறையில் கடந்த மூன்று ஆண்டுகளாக வெற்றிகரமாக இயற்கை வேளாண்மையைச் செய்வதோடு, மற்றவர்களுக்கும் கற்றுத் தருகிறார். நெல்லை அரிசியாக்கியும் விற்பனை செய்கிறார். அவரது வயல், வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழகத்தின் ஆராய்ச்சித் திடலாகவும் உள்ளது. 

இயற்கை வேளாண்மைக்கான இடுபொருள்களைச் சுஸ்லான் பவுண்டேஷன் என்ற அமைப்புடன் சேர்ந்து உற்பத்தி செய்து, உழவர்களுக்குக் கொடுத்துவருகிறார். அவருடைய நண்பர்களுடன் இணைந்து ‘அமராவதி உழவர் கூட்டமைப்பு’ என்ற அமைப்பையும் நடத்திவருகிறார்.

ராதாகிருஷ்ணன் தொடர்புக்கு: 99659 72332 

source: tamil.thehindu 

Small oil crisis

The ghani (oil extraction plant) set up by Mahatma Gandhi at Sewashram in Wardha, Maharashtra, has been a visible and working symbol of a self-reliant community since 1934. This living legacy is now in danger of shutting down. 

Image & Article courtesy : The Hindu Business Line

Ghanis have been around since ancient times. Food historian KT Achaya dates the use of sesame oilseeds to the Harappan civilisation around 2000 BC. The ghani entails a symbiotic relationship between farmers who grow oilseeds and consumers looking for fresh, healthy, cold-pressed oil. This rustic, grassroots enterprise today finds itself on the wrong side of modern food safety regulations.

Under the Food Safety and Standards Act, 2006, all oil producers, regardless of size, have to maintain a laboratory and employ two technicians to test samples — a requirement that the small, village-level units can ill-afford, leaving the threat of imminent closure hanging over them.

“Ghanis will stay if the government acts, if it decides not to apply industrial norms to a cottage industry,” argues Vibha Gupta, Director of Magan Sangrahalaya at Sewashram. 

In 1998, after mustard oil adulteration killed 60 and poisoned thousands, the government responded with a nationwide ban on the sale of unpackaged edible oils. New regulations made by the Food Safety and Standards Authority of India (FSSAI) in 2011 are being enforced now, dealing the latest blow to the already ailing ghani. For the teli or oil presser community across the country, this also has a direct bearing on their livelihood. Prime Minister Narendra Modi is probably the most famous member of the ghanchi (oilseed crushers) community.

“Traditionally, villages across the country have had communities of oil pressers, who crush oilseeds to provide oil on demand and also buy produce from farmers to sell to wholesalers,” explains Nalin Kant, a grassroots activist from Jharkhand. 

Refined oil manufacturers have been blending vegetable oils with cottonseed oil. According to the International Service for the Acquisition of Agri-biotech Applications (ISAAA), a lobby for biotech crops, cottonseed oil makes up 13.7 per cent of edible oil in India. As more than 90 per cent of the cotton grown in the country is genetically modified Bt cotton, the oil is being used in violation of laws. Genetically modified food has not been cleared for human consumption in India.

The FSSAI regulations do not make any distinction between the cold-pressed oil from a ghani and the solvent extraction used by larger oil manufacturers. “A ghani is not a very profitable operation, it is more like a service provider, that helps rural folk,” explains Gupta. In a ghani, oilseeds are crushed to extract the oil, which is markedly different from the chemical solvent extraction method used by most commercial oil manufacturers. A ghani may use electricity for the crushing, although many units still use bullocks to turn a manual crushing contraption, whose simple design has remained unchanged over centuries.

Cold-pressed oil has lately grown in popularity for its perceived health benefits, so it commands a premium price globally. The village ghanis, however, have not gained in any way. Environmental activist Vandana Shiva blames this on the ignorance of the new middle-class and its blind infatuation with the West. “If someone sells cold-pressed oil from Italy, they will flock to it. They come looking for quinoa when we have amaranth, buckwheat and ragi,” she says.

Olive oil manufacturers were the first to market the benefits of cold-pressed, virgin oil. This form of extraction retains the oil’s flavours and nutrients, which are otherwise destroyed in high-temperature refining processes. “Rural consumers have been suspicious of oil that does not taste and smell like oilseeds; the world is learning of its benefits now,” says Gupta.

In 1993, Achaya discovered that from a 96 per cent share at the beginning of this century, ghanis accounted for only four per cent of the oil sold in India. This figure is even lower today. This has also meant a drastic fall in the supply of nutritious oil cakes (residue after extraction) for cattle feed. India today imports more than 60 per cent of its edible oil and oil cakes for cattle feed, losing precious foreign exchange in the process.

Hexane, used to extract oil from soya bean and even oilseeds, is toxic to humans. Subsidies enjoyed by the soy and palm industries in Malaysia and Indonesia make it impossible for ghanis to compete with them.

Navdanya, a non-profit that promotes biodiversity, has launched a nationwide satyagraha on January 30 to save the ghani from a certain death. 

Across villages, grassroots activists are raising awareness on the many benefits of locally produced oil. “The support that ghanis need from the government is recognition, that this is a highly skilled work, and this is the purest oil that you can get,” says Shiva.

“We have suffered the village oilman to be driven to extinction and we eat adulterated oils,” Gandhi had lamented at a gathering in Indore in May 1935.

Eight decades on, his words still ring true.

source : The Hindu Business Line

பயிர்களுக்கு தண்ணீர் பாய்ச்சுவதற்கு சூரிய ஒளி மின்சாரத்திற்கு மாறி வரும் நீலகிரி விவசாயிகள்

விவசாய பயிர்களுக்கு தண்ணீர் பாய்ச்சுவதற்கு நீலகிரி மாவட்ட விவசாயிகள் தற்போது சூரிய ஒளி மின்சார பயன்பாட்டிற்கு மாறி வருகின்றனர்.
காய்கறிகள் நீலகிரி மாவட்டம் மலை மாவட்டமாக உள்ளதால் இங்கு கேரட், உருளைக்கிழங்கு, பீன்ஸ், பட்டாணி, கோதுமை உள்ளிட்ட பல்வேறு வகையான பயிர்கள் விவசாயம் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகிறது. இங்குள்ள விவசாய நிலங்கள் பள்ளத்தாக்குகள், சரிவான பகுதிகளில் அமைந்துள்ளன.

பள்ளத்தில் உள்ள கிணற்றில் இருந்து டீசல் மோட்டார் மூலம் மேடான பகுதிக்கு தண்ணீர் கொண்டு சென்று விவசாயிகள் பயிர்களுக்கு பாய்ச்சி வருகின்றனர். டீசல் விலை அதிகமாக உள்ளதாலும், வெகு தூரத்தில் இருந்து கிராம பகுதிகளுக்கு டீசல் வாங்கி வர வேண்டிய நிலை இருப்பதாலும் விவசாயிகள் கடும் அவதி அடைந்து வந்தனர்.

Image & Article courtesy : dailythanthi.com

சூரிய ஒளி மின்சாரம்
இந்த நிலையில் தற்போது விவசாயிகள் சூரிய ஒளி மின்சாரத்துக்கு மாறி வருகிறார்கள். இதற்காக அவர்கள் விவசாய நிலங்களில் சூரிய ஒளி மின் தகடுகளை அமைத்து, அதில் இருந்து மின்சாரம் பெற்று மோட்டார் பம்புகளை இயக்கி வருகின்றனர். இது குறித்து எம்.பாலாடா பகுதியை சேர்ந்த விவசாயி ஆனந்த் கூறியதாவது:–

காய்கறி செடிகளுக்கு தண்ணீர் பாய்ச்சுவதற்கு டீசல் மோட்டார் பம்புகளை மட்டுமே நம்பியிருக்க வேண்டிய நிலை இருந்தது. ஊட்டியில் இருந்து டீசல் வாங்கி வர வேண்டி உள்ளதால் அதிக செலவு பிடிக்கிறது.
இந்த நிலையில் தோட்டக்கலைத்துறை மானியத்தோடு சூரிய ஒளி மின்சாரத்தில் இயங்கக்கூடிய மோட்டார் பம்புகள் அமைக்கப்பட்டு வருகின்றன. இதற்கு விவசாயிகள் இடையே நல்ல வரவேற்பு உள்ளது. மேலும் ஊட்டியில் உள்ள காலநிலையிலும் இந்த சூரிய ஒளி மின்சாரம் நன்றாக செயல்பட்டு வருகிறது.
இவ்வாறு அவர் கூறினார்.

மானியம்
இது குறித்து தோட்டக்கலை துறை அதிகாரிகள் கூறுகையில், சூரியஒளி மின்சார மோட்டார் பம்புகள் அமைக்க 80 சதவீதம் மானியம் வழங்கப்படுகிறது. நடப்பு நிதியாண்டில் 13 விவசாயிகளுக்கு ரூ.3 லட்சத்து 80 ஆயிரம் மானியம் வழங்கப்பட்டு உள்ளது என்று தெரிவித்தனர்.

source:dailythanthi

How to grow kiwi fruit at home

Posted by Sadhananatureorganicfarm on Monday, 4 April 2016

NITI Aayog-appointed panel moots legalising agricultural land leasing

An expert panel appointed by NITI Aayog has submitted its recommendations to create a model law to formalise leasing of agricultural land, a senior government official said.

One of the key objectives of the model law is to facilitate insurance, disaster relief, and bank credit to the tenant without mortgaging of the leased land. Since the draft model law moots clear ownership of land with the lessor, it disallows using the asset for mortgage purposes. Agricultural land leasing has hitherto been informal due to legal restrictions imposed by some states, and the expert committee found out that these restrictions have affected agricultural productivity growth.

Image & Article courtesy : indianexpress.com

Due to lack of any legal framework for leasing, the informal tenants of agricultural land have, in many parts of the country, been deprived access to institutional credit, disaster relief, and other support services.

A NITI Aayog source said that the think-tank would finalise the model law in a few days after taking a holistic view of the committee report.

To review the existing agricultural tenancy laws of various states and prepare a model agricultural land leasing act, the NITI Aayog, in September 2015, had set up an Expert Committee on Land Leasing headed by T Haque.

Prior to submitting its report to the NITI Aayog, the committee held several rounds of discussion with states, farmer organisations and civil society groups.

The situation, where beneficiaries of agricultural support services have been the land-owners and not the actual tillers, has fuelled problems of farmer suicides, default on agricultural loans among others. The proposed model law, however, does not restrict the owner of the land from selling the asset even during the lease period, as long as the cultivation rights of the tenant are not affected.

source: indianexpress

It’s time farmers take all help and adapt to newer, better ways of making farming feasible

Image & Article courtesy : theweekendleader.com

It’s a looming crisis, one that families living in the numerous villages that dot Almora district in Uttarakhand are not entirely unused to now.

Hardworking hill women, who are the backbone of local households and farms, have noticed the subtle changes in the seasons over the recent years – a factor that has made agriculture, their traditional livelihood, difficult to pursue.

As one of them put it, “I may soon have to stop using my farmland for anything other than growing fodder grass. The erratic rains destroy whatever I sow, be it paddy or potato. I just see no point in putting in so much effort if there is going to be no return in the end.”

Clearly, for agrarian communities in this region, the road ahead is only getting rougher owing to the variable weather patterns that have not just adversely affected their cropping cycles but also led to the destruction of the forests on which they are dependent for basics like fuel, fodder and water.

However, despite the obvious difficulties, there’s one woman from Guna village in Lamgara block of Almora, who has turned her farm into a veritable hub of biodiversity.

Unassuming and ever smiling, Sudha Gunwant, 47, enjoys taking visitors around her home and land holding. After all, it is a perfectly run mixed farm – conventional grains are harvested seasonally along with a variety of vegetables, fruits and exotic flowers. Additionally, she also rears livestock for dairy and keeps bees for honey, which she sells on demand.

While Gunwant’s farm is doing well these days, it does not mean that she is oblivious to the dangers of climate change. She observes, “I remember when I had come to this village in 1980 after marriage, farming was the mainstay of most families. Unfortunately, the changing environment and weather has become a threat to our way of life. On my part, I am determined to overcome this challenge.”

Help has come to Gunwant through the Central Himalayan Environment Association (CHEA), a non government organisation that assists mountain communities to achieve sustainable development by adapting to climate change.

According to Pankaj Tewari of CHEA, “Most agriculture in Uttrakhand is rain-fed. So the seasonal variations that have impacted rainfall and snowfall are extremely worrying. It has affected soil fertility and hence the yield. Of course, locals do still make an effort to grow some lentil or rice and fodder grass, but it’s the bare minimum.

“At CHEA we have been working intensively for sustainable livelihood development in various villages around Lamgara and Sudha-ji has been an inspiration for everyone. She has successfully demonstrated how, given the right support, people can effectively adapt to climate change and transform their lives.”

By Gunwant’s own admission, although she has always been a passionate environmentalist, becoming the able farmer she is today required effort. She needed to acquire the necessary expertise. Initially, her heart had been set on becoming a teacher, a dream that she gave up after marriage.

But keen on making a mark within the community, she finally got the chance to prove herself when, about a decade ago, she was chosen to head the Guna Van Panchayat. Van Pachayats are village-level councils that are responsible for the day-to-day management of local civil forests.

Under the guidance of CHEA, she not only got the chance to fully understand what it was that was triggering climate change, but she was also introduced to the various government schemes that promote sustainable livelihood for hill folk, like cash crop cultivation, horticulture, floriculture and various non-farm activities like animal husbandry and bee-keeping.

Walking towards Gunwant’s home the first thing that one notices are the fruit trees that encircle the yard. “These were planted in 2002. I got the saplings from the state horticulture department with CHEA’s help,” says the industrious woman, pointing towards the cluster of peach trees which, she proudly informs, have already yielded a crop for each over the last few years.

Then there are lemons, oranges, cucumber, colocasia (arvi), tomatoes, radish, French beans and corn growing on the farm. The surplus produce regularly makes its way to the mandi (wholesale market) in Almora, fetching her a decent income. Besides these, flowers such as gladiolas, chrysanthemums and marigolds that grow in a small poly shed built just off the courtyard, also find a ready market, especially during the festival seasons.

Strolling past trees of kafal (local wild berry), bhimal (fodder) and low hanging kiwi fruit creepers, one arrives at a tin-roofed open shed. This is the vermi-pit that provides Gunwant with all the organic manure she needs for her crops and has also become a source of substantial revenue. Indeed, she “has taken full advantage of the government schemes and was one of first few farmers in the district to take up vermiculture by creating a pit in my own backyard”.

It was her willingness to experiment with alternate sources of income generation that led her to undertake animal husbandry and apiculture (bee keeping) – and whatever added money she makes by selling milk or honey she simply ploughs back into the land.

“I have several bee boxes. Keeping them clean, ensuring the safety of the bees from the wasps, protecting them from the cold weather, and ensuring availability of food for them in the winter – all this requires tremendous time and energy,” she says. Her hard work yields sweet rewards in the form of the honey which she collects from the apiary. Every season she gets about six to eight bottles of pure organic honey.

From dawn to dusk, Sudha Gunwant, who was conferred the state’s Green Ambassador Award in 2012 for her significant contribution towards biodiversity conservation, is a busy woman.

Says she, “The life of hill women is extremely difficult and in families where the men don’t have permanent jobs they shoulder all burden as wives, mothers and even farmers. A farmer’s life is intrinsically connected to nature – too little or too much sun, rain or snowfall is always bad for the land.”

According to this successful woman, the time has come for farmers to take all the help they can get and adapt to newer, better ways of making farming feasible. -

source: theweekendleader