இயற்கை வழியில் செல்லும் பேராசிரியர்!

இப்போது மக்களிடம் சுற்றுச்சூழல் குறித்த விழிப்புணர்வு ஓரளவு ஏற்படத் தொடங்கியிருக்கிறது. ஆனால் ரசாயன உரங்களின் பாதிப்பு குறித்தும் பற்றியும் நம் பாரம்பரிய விவசாய முறைகளைக் குறித்தும் மக்கள் ஆர்வம் காட்டாத எண்பதுகளிலேயே மண்புழு வளர்ப்பில் ஈடுபடத் தொடங்கியவர் பேராசிரியர் ஜி.எஸ்.விஜயலட்சுமி. தென்னிந்தியாவில் மண்புழு வளர்ப்பு தொடர்பான விழிப்புணர்வை அடிமட்டம்வரை எடுத்துச்சென்றவர்களில் முதன்மையானவர். குறிப்பாக, திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் மட்டும் சுமார் 49 மண்புழு வளர்ப்பு தொட்டிகளை அமைத்திருக்கிறார். தமிழக அரசின் பசுமைப் படை சார்பாகக் கழிவு மேலாண்மையை முக்கியக் கடமையாக எடுத்துச் செயல்படுத்தி வருகிறார்; திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் சுமார் 10 ஆயிரம் மரங்களுக்கு மேல் நட்டிருக்கிறார். கடல்வாழ் உயிரினப் படிப்பில் இந்தியாவில் முதன்முதலில் முனைவர் பட்டம் பெற்றவர். ஆஸ்திரேலியாவில் 1981-ல் நடைபெற்ற உலகச் சுற்றுச்சூழல் மாநாட்டில் அவர் அளித்த ஆய்வுக் கட்டுரைக்காக அப்போதைய இந்தியப் பிரதமர் இந்திரா காந்தி அவரைப் பாராட்டிக் கடிதம் எழுதியிருக்கிறார். 1975-ல் திருநெல்வேலி மாவட்டம் குற்றாலம் பராசக்தி கல்லூரியில் ஆசிரியர் பணிக்குச் சேர்ந்த அவர் அன்று முதல் இன்றுவரை காளான் வளர்ப்பு, மீன் வளர்ப்பு, மண்புழு வளர்ப்பு, மரம் நடுதல் எனச் சுற்றுச்சூழல் சார்ந்த பல செயல்பாடுகளில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டுவருகிறார்.

Image & Article courtesy : The Hindu

பணி நிறைவு பெற்றுவிட்ட பிறகும் விஜயலட்சுமி ஓய்வாக அமரவில்லை. இப்போதும் அதே சுறுசுறுப்புடன் செயல்பட்டுவருகிறார். “பராசக்தி கல்லூரியில் கிடைத்த ஊக்கத்தால் கழிவுப் பொருள்கள் உதவியுடன் காளான் வளர்ப்பு, மீன் வளர்ப்பு போன்றவற்றில் ஈடுபட்டேன்” என்று சொல்லும் அவர், 1962-லேயே இந்தியாவிலேயே முதன்முறையாகக் கல்லூரி அளவில் பராசக்தி கல்லூரியில் சாண எரிவாயு அமைப்பு நிறுவப்பட்டிருந்ததைப் பெருமையுடன் குறிப்பிடுகிறார். அப்போது அமைத்த சாண எரிவாயு அமைப்பு இன்றுவரை தொடர்ந்து செயல்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது என்பதை ஒரு குழந்தையின் குதூகலத்துடன் தெரிவிக்கிறார்.

பராசக்தி கல்லூரியில் சாண எரிவாயு அமைப்பிலிருந்து கிடைத்த கழிவுப் பொருள்கள் மூலம் மீன் வளர்த்திருக்கிறார். சாதாரண நீரில் மீன் வளர்ப்பதைவிட இந்தக் கழிவுப் பொருள் நீரில் மீன் வளர்ப்பதால் பத்துப் பதினைந்து நாட்களுக்குள் மீன் உணவான மிதவை உயிரிகள் மிகவும் விரைவாக உற்பத்தியாகிவிடும் என்கிறார் பேராசிரியர் விஜயலட்சுமி. மீன் வளர்ப்பில் கிடைத்த உற்சாகத்தால் கழிவு நீரில் காளான் வளர்க்கத் தொடங்கியதாகவும் தெரிவிக்கிறார் அவர்.

“செயற்கையாகக் காளான் வளர்க்கலாம் என்னும் உத்தி இப்போது நன்கு பரவி திருநெல்வேலி மாவட்டம் முழுவதுமே இந்தக் காளான் வளர்ப்பு பலன் தரத் தொடங்கியிருக்கிறது” என்கிறார் விஜயலட்சுமி. தென்காசி அருகே இருக்கும் வல்லம் கிராமத்தை அதற்கு உதாரணமாகக் குறிப்பிடுகிறார்.

1980-ல் மதுரை விவசாயப் பல்கலைக்கழகத்தில் ஒரு கருத்தரங்கில் கலந்துகொண்டபோது, அவர் சந்தித்த பல்கலைக்கழக டீன் கிருஷ்ணமூர்த்தி என்பவர்தான் காளான் வளர்ப்பில் கிடைக்கும் வைக்கோல் கழிவிலிருந்து மண்புழுவை வளர்க்கலாம் என்ற திட்டத்தைச் சொல்லியிருக்கிறார். அதுதான் பேராசிரியர் விஜயலட்சுமிக்கு உந்துதலாக இருந்துள்ளது. ‘மண் புழு மண்ணிலேயே இருக்கிறதே அதை ஏன் செயற்கையாக வளர்க்க வேண்டும்?’ என விஜயலட்சுமி கேட்டிருக்கிறார். அதற்குப் பதிலளித்த கிருஷ்ணமூர்த்தி, ‘நீங்கள் நினைப்பது போல் அல்ல, இப்போதெல்லாம் மண்ணைத் தோண்டினால் மண்தான் வரும், மண்புழு வராது’ என்று சொல்லியிருக்கிறார். அந்தப் பதில்தான் மண்புழு வளர்ப்பை நோக்கி விஜயலட்சுமியைத் திருப்பியது. மண்புழு வளர்ப்பு தொடர்பாக பெங்களூர் விவசாயக் கல்லூரியில் பணியாற்றிய முனைவர் ராதா அவருக்குத் தேவையான ஆலோசனைகளை வழங்கியுள்ளார். இயற்கையான எல்லாக் கழிவுகளிலும் மண்புழுவை வளர்க்கலாம் என முனைவர் ராதா தெரிவித்துள்ளார்.

“இந்திய மண்புழு, ஆப்பிரிக்க மண்புழு, சீன மண்புழு ஆகிய மூன்று வகைகளை நான் வளர்த்திருக்கிறேன். சீன மண்புழுவையும், ஆப்பிரிக்க மண்புழுவையும் வளர்க்க மண்ணே தேவையில்லை, வெறும் இலையிலும் கழிவுகளிலுமே அவை வளரும்” என்கிறார் பேராசிரியர் விஜயலட்சுமி. மேலும், “சீன மண்புழு ஒன்றரை அங்குலம் நீளமே இருக்கும். எனவே அதிக இடம்கூடத் தேவையில்லை. இலை, தழைகளை மட்டுமே அவை சாப்பிடும். தினசரி சாணிப்பால் மட்டும் தெளிக்க வேண்டும். நாற்பத்தி ஐந்து நாட்களில் உரம் தயாராகிவிடும்” என்கிறார் அவர்.

இப்போதும் குற்றாலம் அருகே இருக்கும் தனது வீட்டின் அருகே செயல் விளக்கம் செய்து காட்டுவதற்காக மண்புழு உரக் கூடம் ஒன்றை நடத்திவருகிறார். இவரது செயல் விளக்கப் பயிற்சியின் மூலம் சிறு சிறு தொழிற்சாலைகளில் தங்களுக்குக் கிடைக்கும் கழிவுப் பொருளிலிருந்து மண்புழு உரம் தயாரிக்கத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். கல்லூரி மாணவிகளுக்கு மண்புழு வளர்ப்பு தொடர்பான ஆலோசனைகளையும் அறிவுரைகளையும் வழங்கிவருகிறார்.

“மண்புழு உரம், மற்ற உரங்களைவிட சிறப்பானது. தீங்கிழைக்கக்கூடிய பாக்டீரியாக்கள் மண்புழு உரத்தை நெருங்காது. ஒரு ஏக்கருக்கு இரண்டு டன் மண்புழு உரம் போதுமானது. இதனுடன் மேல் உரம், அடி உரம் போட்டால் போதும்” என்று சொல்லும் விஜயலட்சுமி, மண்புழு உரத் தயாரிப்பை லாப நோக்கில் செயல்படுத்தக் கூடாது என்பதையும் வலியுறுத்துகிறார்.

நன்றி : தி இந்து

Agriculture has seen little reform in 25 years but there are crorepati farmers who have come up the hard way

It is the 25th anniversary of the initiation of big bang economic reforms and if people were asked to list the vibrant sectors, agriculture would not be one of them.  It is an area that has seen little liberalisation, though in the July 1991 ‘reform’ budget, Manmohan Singh as finance minister allowed the prices of potassic and phosphatic fertilizers to float and raised urea prices by 40 percent, only to roll it back by 30 percent following an outcry.  Reforms however improved the terms of trade which were adverse to agriculture, by reducing import duties (and prices) of manufactured goods. Devaluation of the rupee made agricultural exports profitable. Farmers could get international prices for their produce, so long as jittery governments did not impose curbs to tame domestic inflation. 

But farming is associated with gloom and doom.  It is painted as a hopeless activity that drives farmers to suicide.  Yet as a category, more housewives kill themselves than farmers, according to data on the website of the National Crime Records Bureau. 

Of course there is distress in the countryside, caused by weather and price risks, poor access to markets, and the non-availability of working capital at affordable rates. Cultivating small parcels, which a majority of farmers do, is not profitable, unless it is high- value agriculture done in climate controlled poly-houses. National surveys show more farmers want to leave agriculture than remain engaged and they certainly do not wish the vocation on their sons.

Ismailbhai Rahimbhai Sheru

But travelling extensively through the countryside over the past eighteen months to report on ‘smart agriculture,’ I have come across pockets of vibrancy. Ismailbhai Rahimbhai Sheru, 63, advices graduate sons of farmers not to hanker after government jobs. Based on experience, he says, a guy with five acres of farmland can earn Rs 5 lakh a year, or Rs 40,000 a month. A resident of Rampur Vadla village in Banaskantha’s Amirgarh taluka, Sheru made headlines when Narendra Modi as prime ministerial aspirant, felicitated him at a public event in the run up to the 2014 Lok Sabha elections. He had grown potatoes each weighing more than two kg. Sheru was growing them on contract to McCain, a supplier of French fries and potato patties to McDonalds.

Sheru started off 36 years ago, despite the wishes of this father, who wanted his son with a first class B.Com degree to take up a salaried job. But through dint of hard work and scientific farming, Sheru made enough cash flows to turn an inheritance of debt and six acres of indifferent land into thriving agriculture spread over 400 acres.

Sheru likes contract farming because it takes care of the price risk. In January 2015, when there was a potato glut in the country and prices slumped to less than Rs 2 a kg, he got the contracted Rs 8 a kg. There are years when he gets less than spot rates but over time this evens out.

Parthibhai Jethabhai Chaudhary

Parthibhai Jethabhai Chaudhary, 58, a police officer who doubles up as a farmer credits McCain with teaching growers the art of potato cultivation. Before the company came, flood irrigation used to be the norm, says the resident of Dangiya village in Banaskantha’s Dantiwada taluk. The amount of water used in a potato field would stack up to 750 mm by end of the season, a field-level McCain executive said. Farmers have now switched to drip or sprinkler irrigation, which not only saves water but also fertilizer and pesticides (as insects do not thrive in low humidity). Chaudhary, who has a reputation for extracting large yields from his 87-acre farm, says the trick is to be in sync with nature and the rhythm of the crop. He plants between 1 and 10 October so that the crop can make the most of the ‘bulking’ period starting 20 December, when weather ensures that potatoes add around 1,200 kg per hectare per day.

Chaudhary learnt scientific cultivation through McCain, but currently supplies to Balaji Wafers which gives him a better price.  He takes leave from work during sowing and harvesting. The rest of the time, he leaves the farm to his manager and 16 worker-families.  Every operation, from fertilizer application to the quantity and duration of irrigation, is mapped. Workers have been trained to stick to the process. They get a bonus for targets achieved.

Chaudhary keeps potatoes in cold storage and sells them when prices are high. When met last year, Chaudhary said he had sold potatoes worth more than Rs 3 cr the previous year and had made a handsome profit.

Laxman Chaudhari

In Maharashtra’s Jalgaon district I met Tenu Dongar Borole, 62, and Laxman Onkar Chaudhari, 64, both of them crorepati banana growers. One was a tea seller at the village square and used to be condescendingly called ‘Tenya.’ He is now Tenu Seth. The other was a thwarted primary school teacher. They lease in more land than they own. They owe their prosperity to the Grand Naine variety, which Jain Irrigation imported from Israel in the 1990s. The company sells tissue cultured saplings which are disease-free and grow uniformly.  Unlike local varieties, Grand Naine yields fruit every year and requires re-planting after three years. Two stump (or ratoon) crops yield fruit in between.  Jain Irrigation also supplies drip irrigation equipment which not only saves water but also fertilizer, which is applied in a soluble form (called fertigation).  The company’s agronomists teach farmers how to maintain the required humidity within the gardens in dry Jalgaon and get the plants to cope with heat stress. As a result, Jalgaon has become a big producer of bananas. If it were a state it would rank fifth in the country in banana production.

Tenu Dongar Borole

The point I wish to make is that agriculture can be profitable if scientific principles are applied and technology is deployed. Contract farming takes care of the price risk. If farmers band together they can engage agronomists, obtain discounts on inputs and have buyback arrangements with food processors or large retailers, who in turn can tell them what to grow and how to grow it. Sadly our governments treat farmers as supplicants to be placated with subsidies. Our policies must strive to make agriculture profitable to enterprising farmers while creating off-farm jobs for those who do not have a stomach for it.

source:http://yourstory.com/

About the author:

Vivian Fernandes is Consulting Editor at YourStory. He was economic policy editor with CNBC-TV18. He is editor of www.smartindianagriculture.in. 

Tribute: Kunwar Damodar Rathore, ‘Green Soldier’ Who Planted 8 Crore Trees in His Lifetime

91-year-old Kunwar Damodar Rathore, the ‘Green Soldier’ who planted about eight crore saplings during his lifetime, breathed his last in Pithoragarh, Uttarakhand on 08 Jun 16 [Wednesday].

On his deathbed, his only worry was, “What will happen to the saplings I have planted? Who will take care of them?” reports Times of India.

The locals of Rathore’s village said that he even distributed 4,000 saplings to the children who paid him a visit in the hospital, just three days before his death.

In the 1960s, Rathore embarked on a mission to plant saplings in and around Bhanora, his native village in Didihat tehsil of Uttarakhand. He used to carry a bag which contained a small spade and some saplings.

During his lifetime, Rathore planted about eight crore saplings of over 160 species. He even formed the Himalayan Green Brigade, an organisation whose volunteers planted thousands of trees in Pithoragarh.

In 2000, Rathore was awarded with the Indira Priyadarshini Vriksh Mitra Award for planting one crore saplings. He even planted saplings in the plains of Dehradun, Haridwar and Kashipur.

“His death is a great loss to the environment. He worked tirelessly for development of biodiversity and its preservation. He distributed lakhs of saplings every year and planted oak seeds on barren lands, which he nurtured for years to come,” said B D Kansiyal, a senior journalist and also Rathore’s close friend in an interview to Times of India.

Today, the plains of Bhanora and Pithoragarh have a lush green cover with different varieties of trees which not only serve as fodder but also retain moisture and prevent landslides. Thanks to the battle against deforestation waged by India’s very own ‘Green Soldier’.

source:http://www.thebetterindia.com/

Noyyal River Restoration Federation

I love being with nature. I love plants and trees. I love to involve children in eco-conservation,” says eco-crusader Vanitha Mohan, sitting in the office of Siruthuli, an NGO that focuses on restoring tanks, installing rainwater harvesting systems, and planting trees across Coimbatore.

Siruthuli literally means ‘tiny drop’, but Vanitha’s plans are anything but tiny!

Meet the doughty woman, who is spearheading a people’s movement to revive a dead river, the Noyyal, which was once the lifeline of the Kongu region.

“I want the Noyyal that my grandfather handed over to me for my children,” says the 63-year-old Vanitha whose past record of restoring several waterbodies in Coimbatore has generated a lot of expectations on her latest plans.

Image & Article courtesy : theweekendleader.com

Noyyal originates in the Western Ghats near Coimbatore and meanders along a 160 km stretch through the districts of Coimbatore, Tiruppur, Erode, and Karur before joining the Cauvery.

It is fed by 34 small streams flowing down from the Western Ghats in Coimbatore district. A well-planned network of tanks is found alongside the river, said to be constructed by the later Chola kings for flood control and water harvesting. 

The once perennial river is dry most part of the year now and has been polluted by the sewage and industrial effluents flowing into it at many places.

Will the river regain its lost glory? That’s the million dollar question as Vanitha and her team at Siruthuli areplanning an ambitious restoration programme. All her past work though would seem like child’s play compared to the task at hand. But Vanitha, managing trustee of Siruthuli, is undaunted by the enormity of the mission.

“It’s very difficult, but we will do it,” she declares.

It was this very spirit that led to the formation of Siruthuli back in 2003, at a time when Coimbatore was reeling under severe drought and the water table in the city and its vicinity had plummeted to alarming levels.

“The situation was very bad then. The monsoon had failed for three years in a row and water was not available even at 1,000 feet,” recalls Vanitha. Having joined the family business in the mid 1990s, she had already desilted a few ponds near their factory at Perianaickenpalayam and seen how groundwater in the area had got recharged and dry wells came to be filled with water.

“There were few people in our company who were extremely passionate about water conservation. They helped me in these initiatives,” she reminisces. When drought hit the city in 2003, she could relate it to the shrinking tanks and lakes in the city, which were being encroached upon, polluted and abused to the extent that their storage capacity had decreased rapidly over the years. 

“There are nine major nine major tanks in Coimbatore. Until the 1970’s they were brimming with water, but the rot set in later with urbanisation. Garbage, building debris, and sewage found their way into the tanks,” says Vanitha. Not just the tanks, but the 34 streams feeding River Noyyal had also been choked and the result was the fall in groundwater table in the city.

To replicate the success she had achieved at a few small ponds and check dams near their factory across the bigger waterbodies in Coimbatore she needed more resources and here her family background helped her.

Vanitha’s father LG Varadarajulu was a second generation businessman, who had got into manufacturing of automobile garage equipment and built from scratch the ELGI group of companies along with his brothers.  Her husband Vijay Mohan’s family owned Premier Mills. But Mohan exited from the textiles industry, got into manufacturing of automotive parts and built PRICOL (Premier Instruments and Controls Limited), whose current turnover is close to Rs 1,100 crore.

Vanitha is the Vice Chairman of PRICOL. She takes care of internal audit and the HR department, apart from the CSR activities of the company.

So in 2003, PRICOL along with “a few conscientious corporate business houses of Coimbatore” – Bannari Amman Group of Companies, LMW Group of Companies, ELGI Group of Companies and Sri Sankara Eye Society –came together to form Siruthuli with a mandate to solve the water and environmental problems in the region.

The six founder-trustees include Vanitha and SV Balasubramaniam, chairman of Bannari Amman Sugars.

Vanitha’s previous experience in restoring ponds came to her aid and Siruthuli hit the ground running, cleaning one tank after another.

“We restored Krishnampathy tank first. It used to be spread over 125 acres, but it had shrunk to 75 acres due to encroachments. We removed silt from the tank bed up to 17 feet and created a bund around it.

“It rained for just two days and the entire tank got filled up. It gave us confidence and after that there was no looking back. We cleaned five more tanks in a matter of fifteen months,” she says. 

The organisation has spent about Rs 20 crore on various environmental projects till date. In 2013, they started cleaning Periyakulam, a 325 acre tank located right in the middle of the city. “We were carrying on the work for two months, day and night, using six JCB machines,” says Vanitha. But the highlight of the project was the involvement of the people of Coimbatore in the cleaning work.

 “For four consecutive Sundays, people turned up in large numbers to join hands with us. On the last Sunday we had around 10,000 people,” says Vanitha, whose organisation has cleaned an estimated 1,000 acre tank area and strengthened a stretch of 18,246 metres of bunds in Coimbatore.

Out of all the tanks they had cleaned up, Vanitha picks Kuruchi, the largest one with an area of 345 acres, located on the way to Pollachi, as the project that had the most significant impact.

“Coconut trees around a radius of 25 km from the tank were drying up. The area turned fertile after we cleaned the tank and it filled up with water,” she reveals.

Siruthuli kicked off Noyyal restoration project in March on World Water Day by launching Noyyal River Restoration Federation (NORFED) in the presence of social activist Anna Hazare and actor Suriya.

NORFED has partner NGOs from three other districts through which Noyyal flows - Jeeva Nadhi Noyyal from Tiruppur, Olirum Erode from Erode and Noyyal Kaapom from Karur.

Vanitha is conscious of the challenges lying ahead. “Lot of things are involved in river restoration. We are now doing a survey of the streams that bring water to Noyyal, which are in Coimbatore. These have to be mapped and the streams need to be cleaned first,” she says.

There is a plan to divide the entire stretch of the river into 500 m sections, with each section proposed to be handed over to institutions or individuals who can take up the cleaning work and later maintain it as well.

But the biggest problem would be plugging the inflow of sewage and industrial effluents into the river, an issue they face even in the tanks they have cleaned in the city.

“Due to sewage content the tanks are covered with water hyacinths, which are water guzzlers. We plan to set up low-cost decentralised sewage treatment plants at few places along the river to tackle this issue,” she says.   

On the positive side, she is excited about the support she has received from the local panchayats, who are key stakeholders in the project.

“They are very keen in saving the river,” says Vanitha, who holds a PG diploma in business management from University of Strathclyde in Glasgow. Besides PRICOL, Vanitha’s family also has companies with interests in hospitality, real estate and few other sectors. 

Her first son Vikram is into business and is the MD of PRICOL. Her second son Viren is a nature lover and a wildlife photographer, much like his mother who remains a naturalist at heart even though she is active in the family business.

“I would like to be known as a crusader for Mother Nature rather than as a businesswoman,” signs off Vanitha.

 source:theweekendleader.com

மேற்கு தொடர்ச்சி மலை அடிவாரப் பகுதியில் 400 தடுப்பணைகள் கட்டி விவசாயி சாதனை

தேனி மேற்கு தொடர்ச்சி மலை அடிவாரப் பகுதியில் நிலத்தடி நீர்மட்டம் உயர 400-க்கும் மேற்பட்ட தடுப்பணைகளைக் கட்டி விவசாயி ஒருவர் சாதனை படைத்துள்ளார். 

தேனி மாவட்டம், மேற்குதொடர்ச்சி மலை அடிவாரத்தில் அமைந்துள்ளது கோம்பை கிராமம். இந்த கிராமம் மலை அடிவாரத்தில் இருப்பதால், மழை மறைவு (மழை பெய்யாத) பிரதேசம் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. இந்த கிராமத்தில் பல இடங்கள் வானம் பார்த்த பூமியாக கிடந்தது. சில இடங்களில் சோளம், கம்பு, கேழ்வரகு என மானாவாரி சாகுபடி மட்டும் நடந்து வந்தது. 

Article & Image courtesy : tamil.thehindu.com

இந்நிலையில், கோம்பை பேரூராட்சித் தலைவராக கடந்த 1996-ம் ஆண்டு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பி.ராமராஜ் என்ற விவசாயி, அப்பகுதியின் நிலத்தடி நீர்மட்டத்தை உயர்த்தி மானாவாரி சாகுபடி தவிர, மற்ற காய்கறிகளை சாகுபடி செய்ய, தமிழக அரசுடன் இணைந்து தற்போது வரை சிறியதும், பெரியதுமான நானூறுக்கும் மேற்பட்ட தடுப்பணைகளைக் கட்டி சாதனை படைத்துள்ளார். 

தள்ளாத வயதிலும் சுறுசுறுப்பு

74 வயதானாலும் இளைஞரைப் போல சுறுசுறுப்புடன் வேலை செய்து வரும் பி. ராமராஜ் ‘தி இந்து’விடம் கூறியதாவது:

கோம்பை மேடான பகுதி என்பதால், முல்லை பெரியாறு அணையில் இருந்து 18-ம் கால்வாய் வழியாக தண்ணீரைக் கொண்டு வரமுடியில்லை. இதனால் விவசாயம் பாதிக்கப்பட்டது. பல விவசாயிகள் பிழைப்பு தேடி, வேறு மாவட்டங்களுக்குச் செல்லத் தொடங்கியது எனக்கு வேதனை அளித்தது. 

இதற்கு மாற்று ஏற்பாடு செய்ய நினைத்த நேரத்தில், அரசு 1997-ம் ஆண்டு நதி நீர் பள்ளத்தாக்கு திட்டத்தை, தேனி மாவட்டத்தில் கொண்டு வந்தது. இந்த திட்டத்தில் கோம்பை பேரூராட்சியையும் சேர்க்க நடவடிக்கை மேற்கொண்டேன். இதனையடுத்து, செயற்கைக் கோள் மூலம் கோம்பை பகுதி வரைபடம் தயாரிக்கப்பட்டது. இதில் மேற்கு தொடர்ச்சி மலை அடிவாரப் பகுதியில் ஓடைகளை கண்டறிந்து, அதன் குறுக்கே எனது பதவிக் காலத்திலேயே 240 தடுப்பணைகள் கட்டப்பட்டன. மானாவாரி காடுகளில் நீரை தேக்க 1500 ஏக்கருக்கு மண் கரைகள் அமைக்கப்பட்டு பலப்படுத்தப்பட்டது. 

பின்னர், தேர்தலில் போட்டியிடாமல் மேற்குமலை தொடர்ச்சி மேம்பாட்டுத் திட்டம் என்ற சங்கத்தை தொடங்கி, அதன் தலைவராக இருந்துகொண்டு தோட்டக்கலை பொறியியல்துறை மூலம் ஆண்டுதோறும் 5 தடுப்பணைகள் வீதம் 10 ஆண்டுகளில் 50 தடுப்பணைகளும், வனத்துறை மூலமாக 48 தடுப்பணைகளும், நமக்கு நாமே திட்டத்தின் கீழ் விவசாயிகள் பங்களிப்புடன் இரண்டு பெரிய தடுப்பணைகளும் என, இதுவரை 400-க்கும் மேற்பட்ட தடுப்பணைகள் கட்டப்பட்டுள்ளன. 

மேலும் 36 தடுப்பணைகள்

தற்போது தோட்டக்கலை பொறியியல் துறை மூலம் 36 தடுப்பணைகள் கட்ட திட்ட மதிப்பீடு தயாரிக்கப்பட்டுள்ளது. இதற்கிடையில் மழைநீர் சேமிப்பு, மண்வள பாதுகாப்பு விவசாயிகள் சங்கம் என்ற மற்றொரு புதிய சங்கத்தைத் தொடங்கி சேதமடைந்த தடுப்பணைகளை அரசு உதவியை எதிர்பார்க்காமல், இதுநாள் வரை விவசாயிகள் பங்களிப்புடன் சீரமைக்கும் பணிகளை மேற்கொண்டு வருகிறோம். 

இப்பகுதியில் மானாவாரி விவசாயமே நடந்துவந்த நிலையில் நிலத்தடி நீர்மட்டம் உயர்ந்ததால், கடந்த சில ஆண்டுகளாக தென்னை, வாழை, கொத்தமல்லி என மற்ற பயிர்களும் விளைவிக்கப்பட்டு வருகின்றன.

வெளியூர் சென்ற விவசாயிகளும் சொந்த ஊருக்குத் திரும்பிவந்து விவசாயத்தில் ஈடுபட தொடங்கி விட்டனர் என்றார். 

நன்றி : தி இந்து

The Man From Andhra Pradesh Who Created Google Alerts, Is Now A Farmer

When Naga Kataru first joined Google, he never knew that he is going to create such a wonder for Google by being the pioneer of much known Google Alerts. Getting into the company was not easy for him but Google saw a spark in him and selected him as the 40th employee in the 110 employees Google. Kataru who was brilliant right from the start of his school. He grew up in Gampalagudem, a farming village in the southern Indian state of Andhra Pradesh. His father, the school’s principal, was determined to make his son attain a college education. So Kataru graduated with a college degree in computer science and engineering and then enrolled at the Indian Institute of Technology, in one of the country’s best computer science programs. 

Image courtesy : vikatan.com

When the idea of Google Alerts flashed into his mind, he faced tough resistance from his colleagues to implement it. When he presented the idea in front of his manager, the idea was discarded. “My manager didn’t like it,” said Kataru. “He said Google makes money when people come to us. If we set alerts, then we’re losing money because we’re sending people away from Google.” Kataru didn’t give up and presented the idea directly to Sergery Brin and Larry Page with a prototype and a simple user interface. There begun the journey of Google Alerts with billions of users. Kataru has three patents listed for Google Alerts. Working for Google for 8 years, Kataru felt uneasy and was eager to move with something else. Kataru left Google and jumped into completely new territories — documentary short films and improv theater. He applied to and was accepted into a directing program at Second City, the world-famous improv group, whose alumni include Tina Fey and Amy Poehler. Kataru’s thirst for education didn’t end here and his career took a new sharp turn when he took to farming. 

Image courtesy : turner

In 2008, he bought a 320-acre farm in Modesto, California. “I thought I would sell it after five years,” said Kataru. But the farm laid a deep emphasis on his heart and reminded him of his life in India. “I missed the way the fruits and flowers smelled differently in India,” he said. So he insisted on converting it into a profit generating almond farm instead of selling the money-losing farm. Naga had no idea of farming and that’s where his education stepped in. He taught himself and started generating revenues from the farm. Today the farm is employing 8 employees and generating a revenue of $ 2.5 million annually not only by growing almonds but by growing apricots as well. Kataru is all set to make farming technology driven.

 To achieve this target he is pursuing two degrees at Stanford — an MBA and an MS in Environment & Resources and preparing himself for the challenges ahead. “It’s ironic that even though there are farms just 90 miles outside of Silicon Valley, technology hasn’t been used much to improve processes and crop yields,” he said. “As a technologist, I think I can do something about it.”

source:thelogicalindian.com

ஒரே பயிர் சாகுபடி சாத்தியமில்லை!

சிவகங்கை மதகுபட்டி பொன்குண்டுபட்டி அருகே வனப்பகுதி உள்ளது. வனத்தையொட்டிய பகுதியில் கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை காரச்செடிகளே இருப்பதால் அப்பகுதியில் யாரும் விவசாயமும் செய்யவில்லை. ஆனால் பொன்குண்டுபட்டியைச் சேர்ந்த மாற்றுத்திறனாளி சி.சங்கப்புலி, 69, 'கல்லையும் பொன்னாக்க முடியும்,' என்ற வைராக்கியத்துடன் அப்பகுதியில் விவசாயம் செய்து வருகிறார்.

Image & Article courtesy : Dinamalar.com

கையில் கோல் ஊன்றி தான் நடக்கிறார். கரடுமுரடாக இருந்த 8 ஏக்கர் காட்டுப்பகுதியை அழித்து விவசாய நிலமாக மாற்றியுள்ள சங்கப்புலி, தன் அனுபவங்களை விளக்கினார். பல அடியில் கிணறு தோண்டியும் சரியாக தண்ணீர் ஊறாததால் கிணற்றுக்குள்ளே இரு ஆழ்துளை கிணறுகளை அமைத்தேன். நிலத்தை சீர்ப்படுத்த ரூ.3 லட்சம் செலவு செய்தேன்.

நிலங்களை சிறு, சிறு பகுதிகளாக பிரித்து தக்காளி, வெங்காயம், கடலை, தர்பூசணி, மிளகாய், கீரை வகைகள், கொத்தவரை, நெல் என 4 ஏக்கரில் பயிரிட்டுள்ளேன். மற்ற இடங்களில் தேக்கு, யூகலிப்டஸ், சவுக்கு போன்ற நீண்டகால பலன் தரக்கூடிய மரங்கள் வளர்க்கிறேன். இதன்மூலம் மாதம் ரூ.40 ஆயிரம் லாபம் கிடைக்கிறது.

எட்டு ஏக்கரிலும் தக்காளி, வெங்காயம், தர்பூசணி, மிளகாய், கீரை வகைகளை உள்ளூரிலேயே விற்பனை செய்வதால் தினமும் கையில் பணம் புரளும். களையெடுப்பு, உழவு செய்ய மட்டும் கூலி ஆட்களை பயன்படுத்துவேன். ஒவ்வொரு பயிரும் குறைவான அளவே பயிரிட்டுள்ளதால் காய், பழங்களை நானே பறிக்கிறேன். தர்பூசணி போன்ற சீசன் பயிர்களையும் பயிரிடுவேன். இதன்மூலம் யார் துணையும் இல்லாமல் வாழ்ந்து வருகிறேன், என்றார்.

source:dinamalar

எதிர்ப்பை மீறி சாதனை - நெல் சாகுபடியில் புதிய முறை

Image & Article courtesy : tamil.thehindu.com

பலருடைய எதிர்ப்பை மீறி இயற்கைவழி வேளாண்மையில் புதிய வழிமுறையைப் பின்பற்றி நெல் பயிரிட்ட முன்னோடி பாப்பான்குளம் ராதாகிருஷ்ணன். 

பழைய கோவை மாவட்டத்தில் இருந்து பிரிந்த திருப்பூர் மாவட்டத்தில் உள்ள பகுதி உடுமலைப்பேட்டை வட்டாரம். பரம்பிக்குளம் - ஆழியாறு நீர்ப்பாசனத் திட்டம் மூலம் பயன்பெறும் பகுதிகளில் இதுவும் ஒன்று. இந்தப் பகுதியில் உள்ள பாப்பான்குளம் என்ற ஊரில் பெரும்பாலும் நெல் சாகுபடி நடைபெறுகிறது. குறிப்பாகக் கால்வாய் நீர் பெறும் இடங்களில் நெல் சாகுபடி நடக்கும். 

பசுமைப் புரட்சியின் பெரும் வீச்சுக்குப் பின்னர் வேதி உரங்களும் பூச்சிக்கொல்லிகளும் இங்கே மிக அதிகமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டன. இதன் விளைவாக வேளாண்மை கட்டுப்படியாகாத சூழல் ஏற்பட்டது. அந்த அனுபவத்தின் அடிப்படையில் இயற்கைவழி வேளாண்மைக்கு மாறிய முன்னோடிகளில் ஒருவர், பாப்பான்குளம் ராதாகிருஷ்ணன். அவர் தன்னுடைய 10 ஏக்கர் நிலத்தில் இயற்கை முறையில் நெல் சாகுபடி செய்துவருகிறார். 

களம் கண்டார்

முதலில் அவருடைய முயற்சியை உறவினர்களே எதிர்த்தார்கள். வேலைக்கு வரும் தொழிலாளர்களும் அவருக்கு ஒத்துழைக்கவில்லை. நஞ்சான பூச்சிக்கொல்லியைக்கூடத் தெளிக்கத் தயாராக இருந்த அவர்கள், சாணத்தையும் கோமயத்தையும் தொட வெட்கப்பட்டனர். 

ராதாகிருஷ்ணனே நேரடியாகக் களத்தில் இறங்கினார். சத்தியமங்கலம் சுந்தரராமன் அவருக்கு வழிகாட்டினார். சுந்தரராமனுடைய மகன் ராமகிருஷ்ணன் அவருடன் கூடவே இருந்து, இயற்கை ஊட்டக் கரைசல்கள் தயாரிப்பதற்குக் கற்றுக்கொடுத்தார். 

இயற்கை ஊட்டக் கரைசல்

முதலில் இரண்டு ஏக்கரில் மட்டும் இயற்கைமுறை நெல் சாகுபடிக்கு அவர் மாறினார். நிலத்தைத் தயாரித்த பின்னர் ஆறு டன் தொழுவுரம் கொடுத்தார். அதில் 30 கிலோ சணப்பை எனப்படும் பசுந்தாள் உரப்பயிரை விதைத்து வளர்த்தார். சரியாக 45 நாட்கள் கழித்து, அதை நன்கு உழவு செய்து தொழி தயாரித்தார். அதற்கு முன்பாக நாற்றங்கால் தயாரிக்கும் பணியைச் செய்துகொண்டார். அதற்காக ஒரு வண்டி தொழுவுரம் கொடுத்தார். அதன் பின்னர் அமுதக்கரைசல், பஞ்சகவ்யம் ஆகிய கரைசல்களை இரண்டு முறை தெளித்தார். சரியாக 27-ம் நாள் நாற்றைப் பிடுங்கி ஒற்றை நாற்று நடவு முறையில் நடவு செய்தார். 

சீரான பரவல்

நீர் பாய்ச்சும்போது அதில் அமுதக் கரைசலைச் சேர்த்துக் கொடுத்தார். அதாவது நெல் அறுவடை முடியும்வரையில் மூன்று முறை 200 லிட்டர் என்ற அளவில் அமுதக் கரைசலைக் கொடுத்துவந்தார். தொல்லுயிரி எனப்படும் கரைசலையும், பஞ்சகவ்யத்தையும் இரண்டு முறை கொடுத்தார். கரைசலைச் சேர்ப்பதற்காக இரண்டு பீப்பாய்களில் சிறு குழாய் அமைப்பை ஏற்படுத்தி, அதன் மூலம் வாய்க்காலில் பாயும் நீருடன் செலுத்திவிடுகிறார். இதனால் செலவு குறைகிறது. சத்துகளும் வயல் முழுவதும் சீராகப் பரவுகின்றன. 

ஆராய்ச்சித் திடல்

இவர்களுடைய பயிர்கள் இளம்பச்சை நிறத்துடன் காணப்படுகின்றன. பூச்சிகளின் தாக்குதல் அதிகம் இல்லை. இந்த முறையில் கடந்த மூன்று ஆண்டுகளாக வெற்றிகரமாக இயற்கை வேளாண்மையைச் செய்வதோடு, மற்றவர்களுக்கும் கற்றுத் தருகிறார். நெல்லை அரிசியாக்கியும் விற்பனை செய்கிறார். அவரது வயல், வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழகத்தின் ஆராய்ச்சித் திடலாகவும் உள்ளது. 

இயற்கை வேளாண்மைக்கான இடுபொருள்களைச் சுஸ்லான் பவுண்டேஷன் என்ற அமைப்புடன் சேர்ந்து உற்பத்தி செய்து, உழவர்களுக்குக் கொடுத்துவருகிறார். அவருடைய நண்பர்களுடன் இணைந்து ‘அமராவதி உழவர் கூட்டமைப்பு’ என்ற அமைப்பையும் நடத்திவருகிறார்.

ராதாகிருஷ்ணன் தொடர்புக்கு: 99659 72332 

source: tamil.thehindu 

In footsteps of Nature

ராதா வாய்க்காலும் ரங்கநாயகியும்! (தி இந்து)

Image & Article courtesy : தி இந்து

நமது விவசாய முறை பாரம்பரியம் நிறைந்தது. வேளாண் அறிஞர்களும் அறிவியலாளர்களும் சேர்ந்து விவசாயத்தை வளப்படுத்திய வரலாறு நம்முடையது. விவசாயம் முதன்மைத் தொழிலாக உள்ள நாட்டில் விவசாயம் பற்றிய புரிதலும் அது சார்ந்த அறிவியல் ரீதியான அணுகுமுறைகளும் சிறப்பாக இருப்பதில் ஆச்சரியமில்லை. அப்படி வழிவழியாக விவசாயம் பார்த்துவந்த நமது விவசாயிகள், விவசாயத்துக்குத் தேவையான தண்ணீருக்காகப் படாத பாடுபடுகின்றனர். பாசனத்துக்கு நீரின்றி விவசாயிகள் தற்கொலை செய்துகொள்ளும் அவல நிலையையும் நாம் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம். 

இப்படியொரு நிலையில்தான் மாற்றத்துக்கான சாவியைக் கையில் எடுத்திருக்கிறார் ரங்கநாயகி. கடலூர் மாவட்டம் காட்டுமன்னார்கோயிலைச் சேர்ந்த இவர், விவசாய நிலத்துக்குத் தேவையான தண்ணீரைக் கொண்டுவரும் முயற்சியில் இறங்கி, அதில் வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறார். 

ரங்கநாயகி, விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர். சுந்தர்ராமனின் கரம்பற்றி மனைவியானதும் விவசாயத்தை மறந்து குடும்பச் சூழலுக்குத் தன்னை மாற்றிக்கொண்டார். திருமணமான சில வருடங்களிலேயே கணவர் இறந்துவிட, இரண்டு மகள்கள் மற்றும் ஒரு மகனை வைத்துக்கொண்டு எதிர்காலத்தை எப்படி எதிர்கொள்வது என்று வழி தெரியாமல் விழித்தார். அவருடைய தந்தை கொடுத்த ஊக்கத்தால் தன்னம்பிக்கையுடன் களத்து மேட்டுக்குச் சென்றார். 

தண்ணீர்ப் போராட்டம்

களத்து மேட்டில் நின்று ஒரு பெண் விவசாயம் பார்ப்பதை, கோழி கூவி விடியவா போகுது என்று பலர் ஏளனம் செய்தனர். ஆனாலும் கம்பீரமாய்க் களமிறங்கிய ரங்கநாயகிக்குத் தண்ணீர் வடிவில் சோதனை ஏற்பட்டது. தனது நிலம் மட்டுமல்லாமல் வடம்பூர் பகுதியில் உள்ள சுமார் 1,400 ஏக்கர் பரப்பளவு விவசாய நிலத்துக்குத் தேவையான தண்ணீர் 9.5 கி.மீ. தொலைவில் உள்ள வீராணம் ஏரியிலிருந்து ராதா வாய்க்கால் மூலம் வந்து சேர வேண்டிய கட்டாயம் இருந்தது. 

ஆனால், ராதா வாய்க்காலோ ஆக்கிரமிப்பாளர்களின் பிடியில் சிக்கியிருந்தது. அதனை மீட்க ரங்கநாயகி நடத்திய போராட்டங்கள் எண்ணற்றவை. இருப்பினும் விடாமுயற்சியோடு போராடிய ரங்கநாயகியின் முயற்சிக்குத் தோள்கொடுக்கத் தொடங்கினர் வடம்பூர் கிராம மக்கள். அதன் விளைவாக ராதா வாய்க்கால் ஆக்கிரமிப்புகள் அகற்றப்பட்டு, தற்போது தடையின்றித் தண்ணீர் வரத் தொடங்கியுள்ளது. இதனால் தற்போது கடலூர் மாவட்ட வேளாண்மை அலுவலர்களும், விவசாயச் சங்கப் பிரதிநிதிகளும் ரங்கநாயகியை ‘ராதா வாய்க்கால்’ ரங்கநாயகி என்றே அழைக்கின்றனர். 

பொன் விளையும் பூமி

“விவசாயி என்று சொல்லிக் கொள்வதில் நான் பெருமையடைகிறேன். சுமார் 10 கி.மீ நீளமுள்ள ராதா வாய்க்காலில் பல்வேறு ஆக்கிரமிப்புகள். ஒருபுறம் கழிவு நீர், மற்றொரு புறம் சுகாதார நிலையங்களின் மருத்துவக் கழிவுகள் என அந்த வாய்க்கால் எப்போதும் துர்நாற்றம் வீசும். ஏராளமான சுகாதாரச் சீர்கேட்டுக்கும் அது காரணமாக இருந்தது. வாய்க்காலில் ஆக்கிரமிப்புகளை அகற்றி, சுத்தம் செய்ய நான் மேற்கொண்ட முயற்சிக்குக் கிராம மக்களும், கடலூர் மாவட்ட ஆட்சியராக இருந்த ராஜேந்திர ரத்னூவும் உதவினர். இதையடுத்து வாய்க்கால் சீரமைக்கப்பட்டு,தற்போது தண்ணீர் வந்து கொண்டிருக்கிறது” என்று சொல்லும் ரங்கநாயகியின் விவசாய ஈடுபாட்டைப் பாராட்டி எம்.எஸ்.சுவாமிநாதன் அறக்கட்டளை 2010-ம் ஆண்டு விருது வழங்கிக் கவுரவித்துள்ளது. 

“விவசாயம் நஷ்டமான தொழில் என ஒருபோதும் நான் கூறமாட்டேன். பொன் விளையும் பூமியைக் குறை சொல்வது பெண்ணைக் குறை சொல்வதற்குச் சமம். இயற்கை விவசாயத்தை ஒதுக்கிவைத்துவிட்டுக் களைக் கொல்லி, பூச்சிக் கொல்லி ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்திப் பூமியைப் பாழ்படுத்தியது நாம்தான். எல்லாவற்றுக்கும் மூலாதாரம் விவசாயம். அப்படிப்பட்ட நிலத்தை விற்கப் போகிறேன் என்று யாராவது சொல்வதைக் கேட்பதைவிட வேறென்ன துயரம் இருக்கிறது?” என்கிறார் ரங்கநாயகி. 

தன்னைப் பார்த்து ஏளனம் செய்தவர்களைப் பற்றி ரங்கநாயகி கவலைப் படவில்லை. மாறாக அந்த ஏளனப் புன்னகையை ஆச்சரியக்குறியாக மாற்றக் கடுமையாக உழைத்தார். விவசாயம் குடும்பத் தொழில் என்பது ரங்கநாயகிக்குள் தைரியத்தை ஏற்படுத்தியது. 

“விவசாயத்தை யாரும் சொல்லித் தரத் தேவையில்லை. தமிழர்களின் வாழ்வோடு இணைந்தது விவசாயம். விவசாயத்துக்கு முன்னோடி நாம் என்பதில் பெருமை கொள்வோம்” என்கிறார் ரங்கநாயகி! 

நன்றி : தி இந்து

Waterman of India

Posted by Sadhananatureorganicfarm on Thursday, 10 March 2016

Jal Khet (Water Fields) : Video

Mixed cropping, organic farming and water saving technologies help Naidu turn barren land into a green farm

At a time when farmer suicides continue unabated in Telangana State, a 62-year-old farmer, Gudivada Nagaratnam Naidu, defies the second consecutive drought season, setting national records in paddy and groundnut yields, and showing the way to prosperity with innovative methods and intelligent farming.

“There is even a flourishing apple tree on my farm,” declares G.N. Naidu – the altitude and rainfall demanding apple tree being symbolic of what he has achieved on his 17-acre farm on what was once parched land in Taramathipet village, about 25 km from Hyderabad.

Apart from the five acres set aside for paddy, Naidu grows papaya on three acres – stacking up to 45 tonnes of this fruit seasonally – besides flowers of 20 regular and exotic varieties which are transported to Bengaluru every day, and a range of vegetables including brinjal, okra, beans, tomato and green leafy veggies. Add to that list: guava, banana, five varieties of mango, coconut, almond, jamun and sapodilla, and you know why today, apart from providing salaries to 12 employees in a massively debt-trapped population, every month Naidu takes home close to a lakh rupees – along with the coffee, pepper and cardamom he grows for personal use. 

On this February morning he has just arrived at his farm at 8:30 a.m. from his modern duplex home in Dilsukhnagar in Hyderabad. Usually he takes the State-run bus, as does his 93-year-old mother Muni Ratnamma.

All along the way, through the Himayatnagar mandal of Ranga Reddy district, the landscape is the barren and rocky land synonymous with the Deccan plateau. Not a patch of green, or even a shrub. Certainly no apple tree!

This was where it started in 1989. Naidu, a service engineer, along with his wife Satyavathy, an office assistant, both working in Associated Marketing Agencies, an electronic goods firm in Hyderabad, resigned and made their way back to their roots.

Born in Balakrishnapuram village in Chittoor, Andhra Pradesh, Naidu had followed the conventional trail of school, studying electronics in a polytechnic, and finding work in the capital city. But it was farming that called to him.

“When I first went with friends to survey the land, everyone discouraged me,” Naidu says. “They said it was impossible to till in this rocky terrain.” His friends were right, but Naidu was determined.

For want of money, men and machinery, he along with his wife and his mother – just the three of them –pulled out rocks, weeds and shrubs, and enriched the land with cow dung. It took all of six years and 300 lorries of rocks removed for the resolute trio to get the farm in shape.

Initially an acre was made fertile and the first investment was the purchase of two cows – now they have 12. The rocks still persevere. So does the gritty threesome. Satyavathy says, “Even now we keep removing rocks that sprout from nowhere!”

The turnaround came when Naidu read about SRI cultivation in a journal. SRI or the ‘System of Rice Intensification’ is an agro-ecological methodology for increasing the productivity of irrigated rice by managing plants, soil, water and nutrients.

A man of science, Naidu decide to adopt it, and learnt that long-standing misconceptions are responsible for low yield of crops, such as paddy. According to him, paddy requires water but is not a water plant as is generally believed; secondly, farmers plant too deep in the soil with their fingers. It works better to just place the plant on top of the soil and allow the roots to search for water.

Precise distances between two plants and rows, and comparatively less water ensures that “the root will search for water and absorb micronutrients in the surrounding areas.”

Importantly, the number of seeds used per acre is far less in the SRI method of cultivation than traditional ways; while conventional farmers use 30 kg of seeds per acre, only 2 kg of seeds is required in the SRI method.

“If one could collect the seeds wasted every year, we could feed the nation for 22 days,” says Naidu in a rough but insightful and amazing estimation. Naidu had made a good decision with SRI. It doubled his yield of paddy. If 35 bags per acre is the maximum yield that a farmer gets, Naidu managed 92 bags!.

This was in 2004. And there was no looking back.

News of Naidu’s farm and its golden harvest spread far and wide. Accolades started pouring in from Chief Ministers and Union ministers. In the process thanks to the spotlight on it, Taramathipet village got good tar roads when the then Chief Minister of Andhra Pradesh, Late Y.S. Rajasekhara Reddy, visited Naidu’s farm.

Agricultural scientists thronged to the farm – more than 40 scientists from as many countries. Not just that, in 2006 the State government chose Naidu to interact with US President, George W. Bush, who visited the then united Andhra Pradesh, where Naidu explained SRI cultivation to him.

This season, for want of water and electricity, Naidu is not cultivating paddy; instead he is relying on the fruit, vegetables and floriculture to assure him and his team of a dozen workers financial stability.

“Mixed cropping assures farmers a continuous income,” Naidu says. “If I were to depend on just paddy, I too would have been in trouble.” His use of mixed cropping, organic farming and dry-land water saving technologies has paid off. Naidu does not use pesticides and fertilizers; cow dung and neem cakes are enough to replenish the soil.

Naidu’s agricultural philosophy and methods have become an inspiration. He is most sought after to share his rich experiences at agricultural universities and research centres. Till date he has trained more than 50,000 students across India in the farming practices he employs.

In India he has delivered lectures in farming communities in Gujarat, Karnataka, Maharashtra, Uttar Pradesh, Uttaranchal, Madhya Pradesh and Haryana, to name a few, and also in South Africa, Ethiopia, Bangladesh, Malaysia, Thailand, Singapore and China, among other countries.

He has bagged nearly 300 awards in the State and in the country, besides international honours such as a certificate of appreciation from the Association of Land Reforms and Development, Dhaka, Bangladesh in 2007, a letter of honour from ICRISAT (International Crops Research Institute for the Semi-Arid Tropics) in 2008 for implementing organic farming practices in groundnut cultivation and generating a record yield of 95-110 kg pods from 2 kg seeds, and the best SRI farmer award from WWF Netherlands.

In an agriculturally bleak State where 2,000 farmer suicides were reported in the last two years, Naidu stands as an affirmation of life and accomplishment, grit and determination. “I want to make impossible possible,” Naidu says. And he has.

The three-foot apple tree bears testimony to this.

Article and image courtesy : .theweekendleader.com

One Straw Revolution - by Masanobu Fukuoka

Success story of software engineer to farmer - Pasumai Vikatan

விவசாயத்துலயும் அதிகளவு வருமானம் எடுக்க முடியுங்கிறதை ‘பசுமை விகடன்’ல படிச்சுதான் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன். அதுக்கப்புறம்தான் வேலையில் இருந்து விலகி விவசாயத்துக்கே வந்தேன். நானும் வெற்றிகரமா விவசாயம் செய்துக்கிட்டு இருக்கேன்” என்று உற்சாகமாகச் சொல்கிறார், ‘சாஃப்ட்வேர்’ என்று ஆங்கிலத்தில் விளிக்கப்படும் மென்பொருள் துறை வேலையை உதறிவிட்டு விவசாயத்தில் கால் பதித்திருக்கும் சென்னையைச் சேர்ந்த பார்த்தசாரதி.

திருவள்ளூர் மாவட்டம், ஆவடி அடுத்த பாண்டேஸ்வரம் எனும் கிராமத்தில் இருக்கிறது, பார்த்தசாரதியின் பண்ணை. ஒரு முற்பகல்வேளையில் அங்கே அவரைச் சந்தித்தோம்.

for more info Please follow this link --> Link to original article 

இயற்கையை வியாபாரம் ஆக்காதீர்கள்! - ‘மண்புழு நண்பன்' சுல்தான் இஸ்மாயில் நேர்காணல் (தி இந்து நாளிதழ்)

மண்புழு என்றால் இளக்காரமாகப் பார்க்கும் பார்வை ஒன்று உண்டு. அதை மாற்றி மண்புழுக்களின் மீது மக்களுக்கு மரியாதை பிறக்கச் செய்த மனிதர் அவர். "நான் இருக்கும் வரை மண்புழுக்களுக்கு இடையே எனது வாழ்க்கை. நான் இறந்த பிறகு என் மீது மண்புழுக்களின் வாழ்க்கை!" - இதுவே, பேராசிரியர் சுல்தான் அகமது இஸ்மாயில் கூறும் எளிய வாழ்க்கைத் தத்துவம்.

இந்தியாவில் 80-களுக்குப் பிறகு பிறந்த குழந்தைகளுக்கு 'வெர்மிடெக்' என்ற வார்த்தை அறிமுகமாகியிருக்கும். மண்புழுக்களைக் கொண்டு உரம் தயாரிக்கிற பேராசிரியருடைய கண்டுபிடிப்பு, இந்திய விவசாயத்தில் மிக முக்கியமான புரட்சி. 'உலகச் சுற்றுச்சூழல் நாளை' ஒட்டி அவரை சந்தித்து உரையாடியதில் இருந்து...

சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பு என்றால் உடனே புலி, யானை போன்ற பெரிய உயிரினங்களைப் பாதுகாப்பதுதான் என்று தவறாக நினைத்துக்கொள்கிற நிலையே இருக்கிறது. உங்கள் பார்வை என்ன?

சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பில் உயிரினங்களைத் தனித்தனியாகப் பிரித்துப் பார்க்கும் ஒரு சிந்தனை மக்களிடையே தோன்றியிருக்கிறது. ஆனால் உண்மை அப்படியில்லை. காடுகள், மண் வளம், நீர் வளம், பறவைகள், பூச்சிகள், பருவநிலை என அனைத்தும் ஒன்று சேர்ந்துதான் முழுமையான சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பை உறுதிசெய்ய முடியும்.

பேராசிரியர் சுல்தான் இஸ்மாயில்

உதாரணத்துக்குப் புலியை எடுத்துக்கொள்வோம். அது ஒரு பெரிய மானை அடித்தால், குறைந்தபட்சம் ஒரு வாரத்துக்கு அதைப் பத்திரப்படுத்திச் சாப்பிடும் வழக்கம் கொண்டது. அப்படியென்றால் ஓர் ஆண்டுக்கு 52 மான்கள் தேவைப்படும். ஒரு காட்டில் குறைந்தபட்சம் 520 மான்கள் இருந்தால்தான் புலிக்குத் தொடர்ந்து இரை கிடைத்துக்கொண்டே இருக்கும்.

ஆனால், அந்த அளவுக்கு மான்கள் இருக்க வேண்டும் என்றால், அங்குத் தாவரங்கள் செழிப்புடன் இருக்க வேண்டும். வளமான தாவரவியல் பன்மை இருக்க வேண்டுமென்றால், அங்கு மண் வளம் நன்றாக இருக்க வேண்டும். அதனால்தான் எல்லா வளத்தையும் தரும் மண்ணை 'தாய்மண்' என்று அழைக்கிறோம். அந்த மண் நல்ல வளத்துடன் இருக்க வேண்டும் என்றால், அங்கு மண்புழுக்கள் உயிர்த்திருக்க வேண்டும். அதனால்தான் 'மண்புழு மண்ணுக்கு உயிர்நாடி' என்கிறோம்.

இந்த ஆண்டு 'சர்வதேச மண் வள' ஆண்டாகக் கடைப்பிடிக்கப்படுகிறது. அதன் முக்கியத்துவம் என்ன?

மனிதர்களில் பல வகைகள் இருப்பது போலவே, மண்ணிலும் பல வகைகள் உண்டு. மண்ணைக் குறிப்பாகக் களிம்பு, சவுடு, மணல் என மூன்றாகப் பிரிக்கலாம். இடத்துக்கு ஏற்றதுபோல், இவற்றின் விகிதாச்சாரமும் மாறலாம். இன்றைய காலகட்டத்தில் உலகம் முழுக்கவே மண் வளம் சீரழிந்து வருகிறது. மண்ணில் உப்புத்தன்மை அதிகரித்துவருகிறது. இந்திய மண்ணில் 'கரிமச் சேர்மங்கள் உள்ளடக்கம்' (organic compound content), 4 முதல் 5 சதவீதம்வரை இருந்தால் நல்லது.

ஆனால், தற்போது அதன் தேசியச் சராசரியே 0.5 சதவீதம்தான். இதை அதிகரிக்கச் செய்ய மண்புழு உரத்தால் முடியும். தவிர, நீர் அதிகம் தேவைப்படாத சிறுதானியங்களை விளைவிப்பதன் மூலமும் மண்வளத்தை மீட்டெடுக்கலாம். காரணம், இவற்றுக்கு ரசாயன உரங்கள் தேவைப்படாது.

மண்புழு மீது உங்கள் கவனம் எப்படித் திரும்பியது?

அடிப்படையில் நான் விலங்கியல் மாணவன். 1978-79-ல் சென்னை புதுக் கல்லூரியில் எம்.ஃபில். படிப்பை முடித்து, அங்கேயே ஆசிரியப் பணியிலும் சேர்ந்தேன். அப்போது ஒரு மாணவர் என்னைச் சந்திக்கவந்தார். அவருக்கு எம்.ஃபில். படிக்க அங்கு இடம் கிடைக்கவில்லை. ஆனாலும், ஆய்வு மேற்கொள்ள வேண்டும் என்ற துடிப்பும், ஆர்வமும் அவரிடம் இருந்தது. அவரிடம் உரையாடிக் கொண்டிருந்தபோது, கல்லூரியின் ஆய்வக உதவியாளர் எங்களைக் கடந்து சென்றார். 'ஆய்வகத்தில் என்ன உயிரினங்கள் இருக்கின்றன?' என்று அவரிடம் கேட்டேன். 'மண்புழு இருக்கு, சார்' என்றார். உடனே அது குறித்து ஆய்வு செய்யத் தொடங்கினோம்.

எங்கள் கண்டறிதல்களை ஆய்வுக் கட்டுரையாக வெளியிட்டோம். 1980-ம் ஆண்டு மண்புழுவின் இயல்புகள் குறித்து இந்தியாவில் வெளியான முதல் ஆய்வுக் கட்டுரை அது. பிறகு அது எவ்வாறு விவசாயத்துக்கு உதவும் என்பது குறித்துப் பல ஆய்வுகளைச் செய்தோம்.

இவற்றை அடிப்படையாக வைத்துச் சில போலிகளும் அப்போது வந்தனர். அவர்கள் அறிமுகப்படுத்திய வெளிநாட்டு மண்புழுக்கள் நமது மண்ணைச் சீரழித்தன. எங்கிருந்து வேண்டுமானாலும் மண்புழுக்களைக் கொண்டு வரலாம். ஆனால், அவை அந்தந்த மண்ணில் இருந்து பிறந்தவையாக இருந்தால் மட்டுமே, அது பயன்படும்.

இவற்றுக்கு எதிராகப் போராட வேண்டும், உண்மையை மக்களுக்கு எடுத்துச் செல்ல வேண்டும் என்று முயன்றபோதுதான் வந்தனா சிவா, நம்மாழ்வார், கிளாட்ஆல்வாரெஸ் போன்றோரின் அறிமுகம் கிடைத்தது. அனைவரும் சேர்ந்து 'அரைஸ்'(ARISE - Agriculture Renewal in India for Sustainable Environment) எனும் இயக்கத்தை ஏற்படுத்தினோம். அதன் மூலம் மக்களுக்கு இயற்கை விவசாயம் குறித்து விழிப்புணர்வையும் அக்கறையையும் ஏற்படுத்த முடிந்ததில் மிகப் பெரிய மகிழ்ச்சி!

'பருவநிலை மாற்றம், புவி வெப்பமயமாதல் ஆகியவை தீவிரமடைய இந்திய விவசாயம் மிக முக்கியப் பங்காற்றுகிறது. கால்நடைகள் அதிகம் பயன்படுத்தப்படுவது இதற்குக் காரணம்' என்று ஒரு வாதம் முன்வைக்கப்படுகிறதே. இது சரியா?

மாடு, எருமை போன்றவற்றின் சாணத்தில் இருந்து மீத்தேன்உள்ளிட்ட பசுங்குடில் வாயுக்கள் தோன்றுவது உண்மைதான். இது ஆய்வகரீதியான கண்டுபிடிப்பு.

ஆனால், கள ரீதியான கண்டுபிடிப்பை வைத்துப் பார்க்கும்போது, கால்நடைகளின் சாணத்தை உடனடியாக எருவாக மாற்றி பயன்படுத்தும்போது, அதில் உள்ள நைட்ரஸ் வாயுக்கள் மண்ணுக்கு வளம் ஏற்படுத்தும் நைட்ரேட் உயிர்ச்சத்தாக மாறிவிடுகின்றன. சாணத்தைவிட சிறந்த எரு எதுவும் கிடையாது. கோமியத்தைவிட சிறந்த பூச்சிக்கொல்லியும் கிடையாது. ஆனால், இன்றைக்குப் பெரும்பாலான விவசாயிகள் அதைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை. இன்றைக்குத் தீவிரமாகிவிட்ட நுகர்வுக் கலாசாரத்தில் விவசாயிகள் மீது மக்களுக்கு மரியாதை இல்லை. அது விவசாயிகளை, ரசாயனத்தின் உதவியை நாட வைத்திருக்கிறது.

இன்று தமிழகத்தில் அதிகளவு இயற்கை விவசாயம் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகிறது. தவிர, பசுமை அங்காடிகளும் அதிகரித்து வருகின்றன. இவற்றால் உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவு பெற்றுவிட முடியும் என்று நினைக்கிறீர்களா?

பணி நிமித்தமாக நான் கிராமப்புறங்களுக்குச் செல்வதுண்டு. அங்கு மக்களிடையே உரையாடியபோது, 30 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் ஒரு ஏக்கரில் 30 முதல் 60 மூட்டை நெல் விளைவித்தோம் என்று கூறுவார்கள். ஆனால், ரசாயன உரங்கள் பயன்படுத்தத் தொடங்கிய பிறகு, 19 அல்லது 20 மூட்டைதான் விளைவிக்க முடிகிறது என்கிறார்கள்.

இயற்கை விவசாயத்தை ஆதரிக்கும் என்னைப் போன்றோர், அதனால் உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவு பெற்றுவிடுவோம் என்று கனவு காணவில்லை. என்றாலும், ரசாயன உரங்களைப் பயன்படுத்தும்போது கிடைக்கக்கூடிய விளைச்சலின் அளவுக்குச் சமமாகவோ அல்லது அதற்கு மேலாகவோ இயற்கை விவசாயம் மூலம் பெற முடியும் என்பதையே வலியுறுத்துகிறோம்.

இன்னொரு புறம் இப்படி இயற்கை விவசாயத்தில் விளைந்த பொருட்களைப் பசுமை அங்காடி என்ற பெயரில் விற்பனை செய்யும் கடைகள் அதிகரித்துவருகின்றன. ஆனால், அங்கே பொருட்களின் விலை அதிகமாக இருக்கிறது. காரணம் பெருநிறுவனங்களைப் போல அல்லாமல், ஒவ்வொரு விவசாயியிடமும் நேரடியாகச் சென்று பொருட்களை வாங்கி, அதை ஓரிடத்துக்குக் கொண்டுவர வேண்டியுள்ளது. இந்தப் போக்குவரத்து செலவுகள்தான் பெரும்பாலும் விலையில் பிரதிபலிக்கின்றன.

ஆனால், அதையே காரணமாகக் கூறிக்கொண்டு, இஷ்டத்துக்குப் பொருட்களின் விலையை நிர்ணயித்து அநியாய விலையில் விற்பனை செய்கிறார்கள். இதனால் ‘மக்களின் நலனுக்காக‘ என்ற பெயரில் மேற்கொள்ளப்படும் நற்செயல், மக்களைச் சுரண்டுவதற்குப் பயன்படும் அவலம் நேர்கிறது.

முன்பு நான் மண்புழு உரம் தயாரித்தபோது ஒரு கிலோவுக்கு 30 அல்லது 40 பைசாதான் விலை வைத்தேன். அப்போது விவசாயிகள் மாட்டுவண்டியில் வந்து உரத்தை நிரப்பிக்கொண்டு போவார்கள். ஆனால் எப்போது எனது கண்டுபிடிப்புக்கான காப்புரிமையை விட்டுக்கொடுத்தேனோ, அப்போது என்னைப் போலவே பலரும் மண்புழு உரம் தயாரிக்க ஆரம்பித்தார்கள். அவர்கள் ஒரு கிலோவுக்கு ரூ.100 முதல் ரூ.500 வரை விலை வைத்தார்கள். அப்படியென்றால், ஆயிரம் கிலோ உரம் தேவைப்படும் ஒரு விவசாயி ரூ.10 ஆயிரம் முதல் ரூ.50 ஆயிரம்வரை செலவழிக்க வேண்டியிருக்கும். இதனால் அதைவிட விலை குறைவாக உள்ள ரசாயன உரத்தைத் தேடிப் போக அவர் தூண்டப்படுகிறார்.

இயற்கையை நமது தேவைக்குப் பயன்படுத்தி அதில் இருந்து வருமானம் ஈட்டலாம், தவறே இல்லை. ஆனால், எப்போது லாப வெறியுடன் இயங்குகிறோமோ அப்போது இயற்கை அழிக்கப்படுகிறது. தயவு செய்து இயற்கையை வியாபாரம் ஆக்காதீர்கள், நண்பர்களே!

மண்புழு உரம் தயாரிப்பது முதற்கொண்டு பல அறிவியல் விஷயங்களைக் குழந்தைகளிடம் எடுத்துச் செல்வதில் அதிக அக்கறை காட்டிவருகிறீர்கள். அது குறித்து…

ஆங்கிலத்தில் Demystifying Science என்ற சொல்வார்கள். அறிவியல் தொடர்பான தவறான கருத்துகளை நீக்கி, அறிவியல் மேதைகள்தான் கடினமான விஷயங்களைப் புரிந்துகொள்ள முடியும் என்ற கற்பிதத்தை உடைத்து, குழந்தைகளிடம் அவற்றைக் கொண்டு சேர்ப்பதே அதன் முக்கிய சாராம்சம். அதைத்தான் நான் செய்துகொண்டிருக்கிறேன், அனைவரிடமும்.

நம்மைச் சுற்றி நாம் அறியாமலேயே அறிவியல் இயங்கிக்கொண்டிருக்கிறது. அவற்றில் சில விஷயங்களில் ஒளிந்திருக்கும் அசாத்தியமான சிந்தனையைக் குழந்தைகளுக்கு உணர்த்த வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், 100 அறிவியல் சோதனைகளைப் புத்தகமாக வெளியிட்டிருக்கிறோம். எளிய முறையில் நமது வீடுகளிலேயே அவற்றைச் செய்துபார்க்க முடியும் என்பதுதான் இதில் சிறப்பம்சம். இந்த அறிவியல் பரிசோதனைகள் 'simple tasks great concepts' என்ற தலைப்பில்யூடியூபிலும், 'ஆப்' ஆகவும் கிடைக்கின்றன. என்னுடைய வலைப்பூவிலும் அவை பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன (https://simpletasksgreatconcepts.wordpress.com/2010/12/03/hello-world/).

இன்றைக்குப் பெரும்பாலான அறிவியல் பேராசிரியர்கள் கல்லூரி செல்வதோடு, தங்களுடைய கடமை முடிந்துவிட்டதாகக் கருதுகிறார்களே…

இது கருத்தில் கொள்ள வேண்டிய விஷயம். இன்று பெரும்பாலான ஆய்வுகள் கல்லூரி, பல்கலைக்கழக ஆய்வகங்களோடு தங்கிவிடுகின்றன. அதன் மூலம் கிடைக்கும் புதிய கண்டறிதல்களைச் சமூகத்துக்கு எடுத்துச் செல்ல வேண்டும். மக்களோடு மக்களாக இணைந்து, களப் பணியாற்றி, தங்களுடைய ஆய்வு முடிவில் கிடைக்கும் கண்டுபிடிப்புகளை மக்கள் பயன்பாட்டுக்கு ஏற்றதாகப் பேராசிரியர்கள் மாற்ற வேண்டும்.

ஆய்வுக்குக் கிடைக்கும் நிதியில் ஒரு பகுதியை விரிவாக்கப் பணிகளுக்காகச் செலவிட வேண்டும் என்று உயர்கல்வி கொள்கையில் விதி கொண்டு வந்தால்தான், இது உத்தரவாதமாக நடக்கும். 

Courtesy : tamil.thehindu.com

ஏக்கருக்கு ரூ-2 லட்சம்...ஏற்றம் தரும் எலுமிச்சை!

ஊடுபயிரிலும் உன்னத வருமானம்! என்ற தலைப்பில் விகடனில் வெளிவந்த கட்டுரை

ஒன்றில் இருந்து இன்னொன்று அதிலிருந்து மற்றொன்று... எனத் தேடல் தொடர்ந்ததின் விளைவுதான் ரகம் ரகமாக நம்மால் பயிர்களை சாகுபடி செய்ய முடிகிறது. இதற்காக, விவசாயிகள் பலரும் தங்களின் தோட்டங்களையே ஆய்வுக்கூடங்களாக மாற்றி... சாதனை புரிந்து வருகிறார்கள். அத்தகைய சாதனையில் ஒன்றாக, எலுமிச்சையில் நாரத்தைச் செடியை இணைத்து ஒட்டுக் கட்டி, புதிய ரகத்தை உருவாக்கி, அதிக வருமானம் பார்த்து வருகிறார், விருதுநகர் மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த விவசாயி ராமச்சந்திர ராஜா.

மேலும் விபரங்களுக்கு கீழ்கண்ட லிங்கை கிளிக் செய்யவும்.

link to the original article

Agriculture wisdom from Thirukkural

Image courtesy : wikipedia

குறள் 1039:
செல்லான் கிழவன் இருப்பின் நிலம்புலந்து
இல்லாளின் ஊடி விடும்.
 உரை:

நிலத்திற்கு உரியவன் நாளும் நிலத்திற்குச் சென்று செய்ய வேண்டியதைச் செய்யாது சோம்பி இருந்தால், கடமை ஆற்றாத கணவனை முதலில் மனத்தால் வெறுத்துப் பின் அவனோடு ஊடி விடும் மனைவியைப் போல நிலமும் முதலில் வாடிப் பிறகு பலன் தராமல் போய்விடும்

When master from the field aloof hath stood;
Then land will sulk, like wife in angry mood.

Explanation: If the owner does not (personally) attend to his cultivation, his land will behave like an angry wife and yield him no pleasure.

குறள் 1038:

ஏரினும் நன்றால் எருவிடுதல் கட்டபின்
நீரினும் நன்றதன் காப்பு.

உரை: ஏர் உழுதலை விட எரு இடுதல் நல்லது, இந்த இரண்டும் சேர்ந்துக் களை நீக்கிய பின், நீர் பாய்ச்சுதலை விடக் காவல்காத்தல் நல்லது.

To cast manure is better than to plough;
Weed well; to guard is more than watering now.

Explanation:Manuring is better than ploughing; after weeding, watching is better than watering (it).

குறள் 1037:

தொடிப்புழுதி கஃசா உணக்கின் பிடித்தெருவும்
வேண்டாது சாலப் படும்.

உரை: ஒரு பலம் புழுதி கால்பலம் ஆகும்படி உழுது காயவிட்டால், ஒரு பிடி எருவும் இடவேண்டாமல் அந் நிலத்தில் பயிர் செலுத்தி செழித்து விளையும்.

Reduce your soil to that dry state, When ounce is quarter-ounce's weight;
Without one handful of manure, Abundant crops you thus secure.

Explanation: If the land is dried so as to reduce one ounce of earth to a quarter, it will grow plentifully even without a handful of manure.


courtesy : thirukkural.com
 
  

How organic farming and right prices are helping Kerala farmers 

Please Click the link for more info