தொழிற்சாலைகளில் முருங்கையின் பயன்பாடுகள்.

தொழிற்சாலைகளில் முருங்கையின் பயன்பாடுகள்.

மொருங்கேசியே குடும்பத்தைச் சார்ந்த மொரிங்கா ஒலிஃபெரா எனும் தாவரவியல் பெயர் கொண்ட முருங்கை, ஒரு மென்தண்டுகளுடைய அழகான தாவரமாகும். இந்தியாவைப் பிறப்பிடமாகக் கொண்ட இப்பயிர் வட இந்தியாவில் இமயமலையை சார்ந்த பகுதிகளும், உலகளவில் வெப்பமண்டல மற்றும் மித வெப்பமண்டலப் பகுதிகளில் வளர்கின்றது. இதன் சத்து நிறைந்த கீரைக்காகவும் மென்மையான காய்களுக்காகவும் இந்திய துணைக்கண்டத்தின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் பயிரடப்படுகின்றது. இதன் மணம் நிறைந்த காய்கள் மிகப்பிரபலமானவை. தென்னிந்தியாவில் இரண்டு மில்லியனுக்கு மேற்பட்ட வீடுகளில் வீட்டுத் தோட்டப்பயிராக இது வளர்க்கப்படுகிறது. வேளாண்மை, மருத்துவம் மற்றும் தொழிற்சாலைப் பயன்பாடுகளால், முருங்கை தொன்மை வாய்ந்த இலக்கிய குறிப்புகளிலும் இடம் பெற்றுள்ளது. (இராஜாங்கம் மற்றும் குழு, 2001).

Image courtesy : Wikipedia

தொழிற்சாலையில் முருங்கையின் பயன்பாடுகள்
முருங்கை எண்ணைய்

முருங்கையில் தோல் நீக்கப்பட்ட விதையில் 42 சதம் எண்ணைய் இருக்கிறது. எண்ணைய் தெளிவான மஞ்சள் நிறமுடையது. இந்த எண்ணைய் மிகவும் நுட்பமான கடிகாரம் போன்ற இயந்திரங்களுக்குப் பயன்படுத்தப்படும் இசைவு எண்ணையாகச் செயல்படுகிறது. முருங்கை எண்ணைய் மிகக் குறைந்த அளவே வழவழப்புடையதாக இருப்பதால் எளிதில் கெட்டுப் போவதில்லை. (பெராரோ மற்றும் பெராரோ, 1990, இராமசந்திரன் மற்றும் குழு, 1980). முருங்கை எண்ணெய் சமையலுக்கும் பயன்படுத்தப்படுகின்றது. எளிதில் ஆவியாகக் கூடிய வேதிப் பொருட்களை உறிஞ்சி, அதிக நேரம் தக்க வைத்துக் கொள்ளும் குணமுடையதால், முருங்கை எண்ணெய் 'சென்ட்' எனப்படும் வாசனை திரவியங்கள் தயாரிப்பில் பயன்படுத்தப்படுகின்றது. முருங்கை எண்ணையில் 0.5 முதல் 3.0 சதம் வரை எளிய கொழுப்பு அமிலம் உள்ளது. முருங்கை விதை எண்ணையில் 13 சதம் நிறைவடைந்த கொழுப்பு அமிலமும் 82 சதம் நிறைவில்லாக் கொழுப்பு அமிலமும் உள்ளன. இது அதிகபட்சமாக 70 சதம் ஒலியிக் அமிலம் கொண்டுள்ளது. ஆனால் பிற காய்கறி எண்ணையில் 40 சதம் மட்டுமே ஒலியிக் அமிலம் இருக்கிறது.

நீரைத் தூய்மைப்படுத்துதல்.

முருங்கை விதையில் 30-42 சதம் வரை எண்ணைய் உள்ளது. இதன் புண்ணாக்கு புரதச் சத்து நிறைந்தது ஆகும். இந்தப் புரதத்தில் சுமார் 1 சதவீதம் 7-17 கி டால்டன் மூலக்கூறு எடை கொண்ட நேர்மின் திறனுடைய பாலி எலக்ட்ரோலைட்டுகள் ஆகும். இந்த நேர்மின் திறனுடைய பாலி எலக்ட்ரோலைட்டுகள் மண் துகள்கள் மற்றும் அசுத்தம் நிறைந்த நீரில் உள்ள எதிர் மின் சுமையுடைய கூழ்மத்துகள்களை உறிஞ்சுவதால் தண்ணீரைத் தூய்மைப்படுத்துகின்றன. எனவே முருங்கைப்புரதத்தினை குடிநீரைச் சுத்தப்படுத்தவும், எண்ணைய் பொருட்களைத் தூய்மைப்படுத்தவும், குளிர்பானங்களில் உள்ள நார்ப்பொருட்களைப் பிரித்தெடுக்கவும் ஒரு சிறந்த பக்க விளைவில்லாத இயற்கை பிரிப்பானாகப் பயன்படுத்தலாம். ஆனால் அலுமினா போன்ற செயற்கைப் பிரிப்பான்கள் விஷத்தன்மை வாய்ந்தவை. மேலும் இது போன்ற செயற்கை பொருட்களைப் பயன்படுத்துவதற்கு முறையான பயிற்சியும் அதிக செலவும் தேவைப்படுகின்றது.

சீனாவில் பல்லாண்டுகளாக முருங்கைப் புரதப்பொருட்கள் பயன்பாட்டில் உள்ளன. இந்தியாவில் ஆங்கிலேய ஆட்சியின்போது, இக்குறிப்புகள் பல்வேறு நாடுகளிலும் பரவின, எகிப்திலும் சூடான் நாட்டிலும் குடிநீராகப் பயன்படுத்தப்பட்ட நைல் நதி நீரைத் தூய்மைப்படுத்தி முருங்கைப் புரதம் பயன்படுத்தப்பட்டது.

முருங்கை விதையில் தோலுறித்தபின், கொட்டைகளைப் பொடியாக்கி, இந்தப் பொடியை அசுத்தமான நீரில் சேகரித்து, 5 நிமிடம் வரை நன்றாகக் கலக்க வேண்டும். பின்பு அரை மணி நேரம் கழித்து, சுத்தமான துணியில் வடிகட்டினால் தூய்மையான நீர் கிடைக்கும். மாற்றுவழியாக, ஒரு துணியில் முருங்கைவிதைப் பொடியைக் கட்டி, அதனை தூய்மைப்படுத்தப்பட வேண்டிய நீரில் இரவு முழுவதும் ஊறவிடவேண்டும். பின்பு பொடி கொண்ட துணியை நீக்கிவிட்டு, நீரை வடிகட்டினால் தூய்மையான நீரைப்பெறலாம். இம்முறையால் சுமார் 99 சதம் வரை அசுத்தங்களை நீக்க முடியம். சுமாரான அசுத்தமுடைய நீர் எனில் ஒரு லிட்டர் நீருக்கு ஒரே ஒரு விதையும், மிகவும் அசுத்தமுள்ள நீருக்கு இரண்டு விதைகளும் தேவைப்படும். எண்ணைய் நீக்கப்பட்ட புண்ணாக்கினை நீரைத் தூய்மைப்படுத்துவதற்கு உபயோகிக்கலாம்.

சமீப காலத்தில் கழிவு நீரைத் தூய்மைப்படுத்துவதற்கு ஏற்ற மலிவான உள்ளூர் பொருட்கள் குறித்த ஆராய்ச்சிகள் நடைபெற்று வருகின்றன. ஏற்கெனவே பின்பற்றப்பட்டு வரும் கழிவு நீர்த் தூய்மைப்படுத்தும் முறையில் தாதுப் பொருட்கள் சரியாக நீக்கப்படாமை, அதிக செலவு மற்றும் அதிக சக்தித் தேவை போன்ற இடர்பாடுகளால், முருங்கைப் பொடி போன்ற இயற்கைப் பொருட்களின் அவசியம் நன்கு உணரப்பட்டுள்ளது. தற்போது ஆராய்ச்சி குறிப்புகள் மூலம் நீர் நிலைகளில் உள்ள கடினமான தாதுப்பொருட்கள் மற்றும் ஆவியாகக்கூடிய அங்ககச் சேர்மங்களை நீக்குதிலின் முருங்கையின் விதைகளும் காய்களும் எவ்விதம் பயன்படுகின்றன எனத் தெரிய வருகிறது.

(அக்கார் மற்றும் குழு 2006, கர்மா மற்றும் குழு 2006).

முருங்கை இலைப்பொடி

முருங்கை இலைப்பொடி, கேப்சூல்களாக விற்பனை செய்யப்படுகின்றது. இதற்கென தனித் தொழிற்சாலைகள் ஆரம்பிக்கப்பட்டுவிட்டன. இந்தியாவிலும், வெளிநாடுவாழ் இந்திய மக்கள் குடியிருப்பு பகுதிகளிலும் முருங்கையிலைப் பொடி கலந்த சாம்பார் பொடிகள் பிரபலமடைந்து வருகின்றன.

தமிழ்நாடு வேளாண் பல்கலை கழக வெளியீடான Moringa book - Tamil லிருந்து மறு உருவாக்கம் செய்யப்பட்டது.  

முருங்கையில் பூ உயிரியியல் மற்றும் வீரிய ஒட்டுத்தன்மை

முருங்கையில் பூ உயிரியியல் மற்றும் வீரிய ஒட்டுத்தன்மை

பூ உயிரியியல்

முருங்கை பூக்கள் வெள்ளை நிறத்தில் மணமுடையதாகவும் பூக்காம்புகள் நீளமாகவும் படர்ந்தும் காணப்படும். பூவிலைக் காம்புகள் ஐந்து இருக்கும். அவை மடங்கியும் கூர்மையுடையதாகவும் வெளிப்புறத்தில் குழல் போன்று வளைந்து காணப்படும். பூ மடல்கள் ஐந்து காணப்படும் அவை தனியே குறுகி மடல் போன்று காணப்படும். மகரந்ததாள் மஞ்சள் நிறத்தில் ஐந்து காணப்படும். மகரந்தக்காம்புகள் நீண்டு காணப்படும். கருவறைகள் மூன்று காணப்படும். காய்கள் 30 முதல் 120 செ.மீ நீளமுடையதாகும். முக்கோண வடிவில் நீண்டு 13 முதல் 22 விதைகள் உடையதாக காணப்படும்.

Image courtesy : Wikipedia

பூ மலருதல்

முருங்கையில் அதிகாலை 4.30 முதல் 6.30 வரை பூக்கள் மலரும். மிக முக்கியமாக 5.30 மணிக்கு அதிகப்படியான வளர்ச்சி இருக்கும். பெரியகுளம் தோட்டக்கலைக் கல்லூரி மற்றும் ஆராய்ச்சி நிலையத்தில் ஆராய்ச்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டதில் பூ மலரும் நேரம் அதிகாலை 5.00 மணி முதல் 9.00 மணி வரை என்றும், 27.3^o செ - 29.3^o செ. மற்றும் காற்றின் ஈரப்பதம் 68 முதல் 78 சதவீதம் பூ மலர்ச்சிக்கு பெரிதும் துணை செய்கிறது என்றும் கண்டறிந்துள்ளனர். மகரந்தத் தாளில் மிகவும் நீளமான மகரந்தத்தாள் முதலில் மலர்கிறது. மகரந்தத்தூள் முதிர்ச்சியடைந்த நிலையில் பச்சை கலந்த மஞ்சள் நிறத்தில் இருக்கும். மலர்ந்த நிலையில் மகரந்ததூள் மஞ்சள் நிறத்தில் காணப்படும். ஒரு மகரந்ததூளில் சுமார் 7,400 மகரந்ததூள்கள் இருக்கும்.

சூல்முடிபூ மலர்வதற்கு ஒருநாள் முன்பும் பின்னர் மலர்ந்த நாள் அன்றும் ஏற்புத்தன்மை உடையதாய் இருக்கும். அதனால் அயல்மகரந்தச்சேர்க்கை தேனீக்கள் மற்றும் ஈக்களினால் நடைபெறுகிறது. சுமார் 72 சதவீதம் மகரந்தம் உயிருடன் இருக்கும். இதன் குரோமோசோம் எண்ணிக்கை 28 ஆகும்.

மகரந்தச்சேர்க்கை

முருங்கையில் பெரும்பாலும் அயல்மகரந்தச்சேர்க்கையே நடைபெறுகிறது. ஈக்கள், பூச்சிகள், கொசு அயல் மகரந்தச்சேர்க்கைக்கு பெரிதும் துணைபுரிகின்றன. பூ மலர்வதற்கு முதல் நாள் பூவிலுள்ள மகரந்தத் தாளினை நீக்கம் செய்ய வேண்டும். பின்னர் மறுநாள் காலையில் 11 மணிக்கு முன்னர் ஆண் மரத்திலிருந்து மகரந்தத்தை சேகரித்து, மகரந்தத்தாள் நீக்கின பெண் தாவரத்தின் பூவில் மகரந்தச்சேர்க்கை செய்யவேண்டும். பின்னர் பை கொண்டு மகரந்தச் சேர்க்கை நடைபெற்ற மலரினை மூடிவிட வேண்டும். 4-5 நாட்கள் கழித்து பூவிலிருந்து பிஞ்சு வெளிவந்தவுடன் பையினை நீக்கி அட்டையினால் அடையாளம் இட வேண்டும். மேற்கூறிய முறையில் அதிக எண்ணிக்கையில் வீரிய ஒட்டு காய்களை உருவாக்கலாம்.

பொதுவாக முருங்கையில் ஜனவரி முதல் ஏப்ரல் மாதத்தில் பூக்கள் தோன்றும் அதிகப்படியான பூக்கள் பிப்ரவரி மாதத்தில் தோன்றும். பூக்கள் வெண்மை நிறத்தில் இருக்கும். பூவிதழ்கள் ஒரே மாதிரியான உயரத்தில் இருக்கும். பூவிலிருந்து ஒரு வித வாசனை உண்டாகும். காலை 6.00 மணி முதல் 12.00 மணி வரை பூக்கள் மலரும் அதன் பின்னர் மகரந்தத்தாள் வெடிக்கும் மற்றும் தேன் சுரப்பது ஆரம்பிக்கும் வெடித்த மகரந்தத்தாளிலிருந்து கொத்து கொத்தாக மகரந்தத்தூள்கள் வெளியேறும் இவை பூச்சிகளினால் கவரப்பட்டு மகரந்தச்சேர்க்கை நடைபெறுகிறது. பூச்சிகளில் சைலோகோப்பா என்கின்ற பூச்சியின் கால்களில் மகரந்தத் தூள் அதிகளவில் ஒட்டிக்கொண்டு மகரந்தச்சேர்க்கை நடைபெறுகிறது. இவை தவிர தட்டுப்பூச்சி ஒரு வித எறும்புகள் மற்றும் லெப்பிடாப்டிரா வகையை சார்ந்த பூச்சிகளும் மகரந்தச்சேர்க்கைக்கு பெரிதும் உதவுகின்றன. சூல்முடி பூ மலரும் தருணத்தில் மகரந்ததாள் உயரத்திலேயே இருக்கும் அதனால் பின்னர் சிறிது சிறிதாக வளர்ந்து மகரந்ததாளை விட அதிக உயரத்தில் காணப்படும். பூ விரிந்து ஒரு சில மணி நேரங்களிலேயே இவ்வளர்ச்சி காணப்படுவதால் மகரந்தச்சேர்க்கைக்கு அந்நிய காரணிகளில் தேவை முருங்கை மரத்திற்கு காணப்படுகிறது.

முருங்கையில் பூ உயிரியல் பற்றிய ஆராய்ச்சி
கால்டாஸ் (2000) என்ற அறிஞர் முருங்கையில் மகரந்தச்சேர்க்கைக்கும் அதன் மூலம் காய் உற்பத்திக்கும் வெளிப்புற காரணிகளான பூச்சிகள் மற்றும் காற்று போன்றவை மிக அவசியம் என்று கண்டறிந்துள்ளார்.

விசாகப்பட்டினத்தில் முருங்கையில் இரண்டு பருவங்களில் பூ மலர்ச்சி உண்டாகிறது என்று ஜோதி மற்றும் குழுவினர் (1990) கண்டறிந்துள்ளனர். அவை முறையே பிப்ரவரி முதல் மே மாதம் முடிய மற்றும் செப்டம்பர் மாதம் முதல் நவம்பர் மாதம் முடிய என்றும் கார்பெண்டர் ஈக்கள் மகரந்தச்சேர்க்கைக்கு பெரிதும் உதவி செய்கின்றன என்றும் கண்டறிந்துள்ளனர்.

பாபு மற்றும் ராஜன் என்பவர்கள் (1996) முருங்கை மரத்தில் பூக்கும் பருவம் மகரந்தத்தின் தன்மைகள் பற்றி ஆகஸ்ட் 1995 முதல் ஜனவரி 1996 வரை ஆராய்ச்சி செய்து முடிவுகளை வெளியிட்டுள்ளனர். அதன்படி முருங்கை மரம் ஆகஸ்ட் முதல் செப்டம்பர் வரை முதலில் பூக்கிறது பின்னர் டிசம்பர் முதல் ஜனவரி வரை பூக்கிறது.பூக்களில் மகரந்தத்தூள்கள் முதலில் முதிர்ச்சியடைகின்றன, பின்னர் பூ மலர்ச்சி சூல்முடி முதிர்ச்சி நடைபெறுகிறது. பூக்கள் 14.30 முதல் 9.00 மணி முடிய மலர்கின்றன. ஆகஸ்ட் முதல் செப்டம்பர் மாதம் வரை பூக்கும் பூக்களில் மகரந்தத்தாள் அதிகம் வெடிப்பதில்லை ஏனெனில் குளிர் அதிகம் நிலவுவதால் மகரந்தத்தாளில் ஈரத்தன்மை காணப்படுகிறது. இதனால் மகரந்தச்சேர்க்கைக்கு பெரிதும் பாதிக்கப்படுகிறது. ஆனால் கருப்பு எறும்புகள் மற்றும் வண்டுகள் மகரந்தச்சேர்க்கைக்கு உதவி செய்கின்றன என்றும் கண்டறிந்துள்ளார்.

தமிழ்நாடு வேளாண் பல்கலை கழக வெளியீடான Moringa book - Tamil லிருந்து மறு உருவாக்கம் செய்யப்பட்டது. 

முருங்கையில் பூக்களை அதிகப்படுத்த மண் மற்றும் நீர் மேலாண்மை.

முருங்கையில் பூக்களை அதிகப்படுத்த மண் மற்றும் நீர் மேலாண்மை.

முருங்கை மரம் ஒரு வெப்ப மண்டலத்தை சார்ந்த பயிராதலால் வெப்பத்தை தாங்கி வளரக்கூடிய பண்புகள் உள்ளது. பல்லாண்டு மர முருங்கை மரத்தின் தண்டுகளில் நீரை சேமிக்ககூடிய செல்கள் உள்ளன. மேலும் இவற்றில் இலைவழி நீராவியாதல் மிகவும் குறைவாக காணப்படுகிறது. அதிக குளிர் காலங்களில் இவற்றின் இலைகள் உதிர்ந்து விடுகின்றது. மேலும் பிஞ்சிலிருந்து உருவாகக் கூடிய காய்களில் பச்சையம் இருப்பதால் ஒளிச்சேர்க்கை நடைபெற்று தனக்கு தேவையான உணவினை தயாரித்துக் கொள்கின்றன. இதனால் வறட்சி காலங்களில் கூட மரத்தில் காய்கள் அதிகம் உதிர்ந்து விடுவதில்லை.

அதிகம் நீர் தேங்காத வடிகால் வசதியுடைய செம்மண், மணல் கலந்த களி, செம்புரை மண், மணற்பாங்கான நிலங்களில் முருங்கை நன்கு செழித்து வளர்கிறது. முருங்கையின் வேர்கள் நீர் தேக்கத்தைத் தாங்கிக் கொள்வதில்லை. முருங்கை மரத்திற்கு 10-15 நாட்கள் இடைவெளியில் நீர்பாய்ச்சலாம். மண்ணின் தன்மை, தட்பவெப்ப சூழ்நிலைகளைப் பொறுத்து நீர் பாய்ச்சுதலை அதிகப்படுத்தலாம்.

Image courtesy : wikipedia

மண்ணில் ஈரப்பதத்தை ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்திற்கு குறைத்துக் கொண்டால் இலைகள் உற்பத்தி குறைந்து, பூ மொட்டுகள் உருவாவது அதிகமாகிறது. பூ உற்பத்தியாவதற்கு நீர் பற்றாக்குறை அவசியம். ஆனால் பூக்கள் அதிகம் தோன்றியவுடன் நீர்ப்பாய்ச்சுதலை குறைத்தால் காய்கள் உற்பத்தி பாதிக்கப்படும், மகரந்தம் கருகி மகரந்தச் சேர்க்கை பாதிக்கப்படும். அதனால் மண்ணின் காரணிகளைப் பொறுத்து 7 முதல் 10 நாட்கள் இடைவெளியில் நீர்ப்பாய்ச்சுவதினால் காய்ப்பிடிக்கும் தன்மையினையை அதிகப்படுத்தலாம். காய் முதிரும் பருவத்தில் மிதமான நீர் பாய்ச்சுதல் அவசியம். ஏனெனில் காய்களில் நீர் கோர்த்து அறுவடைக்கு பிந்திய நிலைப்புத் தன்மை பாதிக்கப்படும், காய்கள் முதிரும் பருவத்தில் நீர்ப்பாய்ச்சுதலை அறவே தவிர்க்க வேண்டும். இதனால் விதை உற்பத்தி அதிகரிக்கும்.

முருங்கை மரத்தின் தூர் பகுதியினை எப்பொழுதுமே சுத்தமாக வைத்திருப்பது அவசியம். இதற்கு மண் அணைத்து அடிப்பகுதியை மேடு போன்று ஆக்குவதினால் தண்டு துளைப்பான் மற்றும் கரையான்களிலிருந்து பாதுகாக்கலாம். மரத்தின் வேர்கள் மிகவும் மென்மையாக இருப்பதினால் அதிக காற்று அடித்தால் மரம் வேருடன் சாய்ந்து விடுகிறது, மேலும் வேர்ப்பகுதியும் பாதிக்கப்படுகிறது. இதற்கு பாத்திகட்டி நீர்ப்பாய்ச்சுவதினாலோ அல்லது வாய்க்கால் வழி நீர் பாய்ச்சுவதினாலோ வேருடன் நீரின் நேரடி தொடர்பினை தவிர்க்கலாம். இதனால் வேர் பாதிப்படைவது தவிர்க்கப்படுகிறது.

சொட்டு நீர் வழி பாய்ச்சும் பொழுது, சொட்டு நீர் குழாய்களை மரத்திலிருந்து 1 முதல் 1.5 அடி தூரத்தில் வைப்பதினால் வேருக்கு ஏற்படும் பாதிப்பினை குறைக்கலாம். உழவியல் முறைகளான கோடை உழவு, அகலப்படுக்கை அமைத்தல், சொட்டு நீர்ப்பாசனம், நிலப்போர்வை அமைத்தல், இயற்கை உரங்களை அளித்தல், கரிம அமிலங்களை அளிப்பதினால் முருங்கையில் மண், நீர் மேலாண்மையை திறம்படுத்தலாம். இதனால் முருங்கையில் அதிக பூக்கள் உருவாகி உற்பத்தி அதிகரிக்கிறது.

தமிழ்நாடு வேளாண் பல்கலை கழக வெளியீடான Moringa book - Tamil லிருந்து மறு உருவாக்கம் செய்யப்பட்டது.

5 Secrets To Creating The Most Amazing Terrace Garden – From The Father Of Terrace Gardening Himself!

In case you are a first timer and do not know how to grow your own veggies, here is your guide to get a healthy organic terrace garden –

Image & Article courtesy : thebetterindia.com

“It is very easy. We the human species can naturally relate to plants, we live among them. So there is nothing major to teach or learn. You just show lots of care and you will get the return,” says Dr. Kadur.

1. Getting started – Get the right space

If a house is built as per the books and in the right way, anything can be grown on the terrace and it can take the weight of even bigger trees. You can also cover the entire surface with soil to make a lawn and experiment with it. In case you are covering the surface of the terrace with soil, make sure you water proof the surface to avoid any leakage into the home. If you are going for a regular terrace garden with pots, there are no extra efforts required.

2. How to get the right soil which is rich in nutrients

The right type of soil is very important as the nutrients decide the growth of the plant. The right mix of soil requires regular soil, compost coir peat (or sand) and vermicompost in equal quantities. “After the heavy rains make sure you add essential nutrients back to the soil as water tends to wash them away. You can add compost every week or so to make sure the soil has enough nutrition,” Dr. Kadur says.

3. First time gardener? This should be your first step

If it is your first take at gardening, you can start with a small pot and single vegetable and than gradually expand to other veggies. Plants like tomatoes and chillies are easier to grow and do not require much care, so you can start with those. “You have to be very patient. It will take a couple of months to start giving results so you should not give up and keep taking care of the plant,” Dr. Kadur says.

4. What all can you grow on a terrace garden?

“Everything!” says Dr. Kadur. French beans, chillies, tomatoes, brinjal, okra and lime are easier to grow. You can also try cucumber, ridge gourd and bottle gourd. Root vegetables like potatoes, onion, radish, carrots, groundnuts can also be grown but they require a larger area.

Apart from these veggies you can also grow fruit bearing trees like guava, banana, etc. “I had seen a coconut tree on a terrace garden. If one can grow that, one can grow anything here,” Dr. Kadur says. He advises against growing a mango tree on the terrace as it requires a lot of effort. “Though mango can be grown, but it requires immense care and effort, which might be a bit difficult for urban gardeners,” he says.

5. Other important things to keep in mind

Watering regularly is a must. In summers, your garden requires watering twice a day. In winters you can just press the soil with the back of your hand to check the moisture and water accordingly. “I would advise not to water the garden in rains and even one day after the rain as excess water drains all the nutrition away from the soil,” Dr. Kadur says.

Another important thing is enough sunlight. The terrace garden should receive at least four to six hours of direct sunlight, and in areas where the sun is too harsh, people can use a shade to prevent the plants from getting scorched.

Dr. Kadur advises people not to use portable water and do their own Rain Water Harvesting. “Also, prepare your own compost by using waste veggies,” he says.

With the efforts of people like Dr. Kadur, Bangalore has over 5,000 terrace gardens now, with an increasing interest among youngsters.

One of his favourite gardens is located in Hyderabad and is probably the oldest terrace garden in India. This 35 year old garden hosts trees like banana, guava and sapota, and the entire terrace is covered with plants, trees and grass. Dr. Kadur believes that with the government’s support, the country should be able to meet its vegetable needs through urban gardeners.

“There should be better facilities made available in villages so that people stop migrating. An old man cannot work in his farms as much as he did before. Once he stops, who will produce food for us as the younger generation is migrating to the cities? We need more people to go back to farming,” he says.

Source:thebetterindia.com

Community-supported agriculture (CSA) - Introduction

Community-supported agriculture

Community-supported agriculture (CSA; sometimes known as community-shared agriculture) is an alternative, locally based economic model of agriculture and food distribution. 

A CSA also refers to a particular network, or association of individuals, who have pledged to support one or more local farms, with growers and consumers sharing the risks and benefits of food production. 

CSA allows city residents to have direct access to high quality, fresh produce grown locally by regional farmers.

How it works

When you become a member of a CSA, you’re purchasing a “share” of vegetables from a regional farmer. Weekly or bi-weekly,  your farmer will deliver that share of produce to a convenient drop-off location in your neighborhood. 

The CSA system 

CSAs generally focus on the production of high quality foods for a local community, often using organic or biodynamic farming methods, and a shared risk membership–marketing structure. This kind of farming operates with a much greater degree of involvement of consumers and other stakeholders than usual — resulting in a stronger consumer-producer relationship.

The core design includes developing a cohesive consumer group that is willing to fund a whole season’s budget in order to get quality foods. The system has many variations on how the farm budget is supported by the consumers and how the producers then deliver the foods. CSA theory purports that the more a farm embraces whole-farm, whole-budget support, the more it can focus on quality and reduce the risk of food waste.

Structure

Community-supported agriculture farms in the United States today share three common characteristics: an emphasis on community and/or local produce, share or subscriptions sold prior to season, and weekly deliveries to members/subscribers. Though CSA operation varies from farm to farm and has evolved over time, these three characteristics have remained constant. The functioning of a CSA also relies on four practical arrangements: for farmers to know the needs of a community, for consumers to have the opportunity to express to farmers what their needs and financial limitations are, for commitments between farmers and consumers to be consciously established, and for farmers needs to be recognized.

From this base, four main types of CSAs have been developed:

Farmer managed: A farmer sets up and maintains a CSA, recruits subscribers, and controls management of the CSA.

Shareholder/subscriber: Local residents set up a CSA and hire a farmer to grow crops, shareholders/subscribers control most management.

Farmer cooperative: Multiple farmers develop a CSA program

Farmer-shareholder cooperative: Farmers and local residents set up and cooperatively manage a CSA.

In most original CSAs, a core group of members existed. This core group of members helped to make decisions about and run the CSA including marketing, distribution, administrative, and community organization functions.

CSAs with a core group of members are most profitable and successful. However, in 1999, 72 percent of CSAs did not have a core group of members. CSAs with a core group of members operate more successfully as a farmer-shareholder cooperative and CSAs without a group of core members rely much more on subscriptions and run most prominently as shareholder/subscriber CSAs.

source : justfood.org
wikipedia

What is Soil Salinity ?

Soil salinity is the salt content in the soil; the process of increasing the salt content is known as salinization. Salts occur naturally within soils and water. Salination can be caused by natural processes such as mineral weathering or by the gradual withdrawal of an ocean. It can also come about through artificial processes such as irrigation.

Image courtesy : Wikipedia

Dry land salinity

Salinity in drylands can occur when the water table is between two and three metres from the surface of the soil. The salts from the groundwater are raised by capillary action to the surface of the soil. This occurs when groundwater is saline (which is true in many areas), and is favored by land use practices allowing more rainwater to enter the aquifer than it could accommodate. For example, the clearing of trees for agriculture is a major reason for dryland salinity in some areas, since deep rooting of trees has been replaced by shallow rooting of annual crops.

Salinity due to irrigation

Salinity from irrigation can occur over time wherever irrigation occurs, since almost all water (even natural rainfall) contains some dissolved salts. When the plants use the water, the salts are left behind in the soil and eventually begin to accumulate. Since soil salinity makes it more difficult for plants to absorb soil moisture, these salts must be leached out of the plant root zone by applying additional water. This water in excess of plant needs is called the leaching fraction. Salination from irrigation water is also greatly increased by poor drainage and use of saline water for irrigating agricultural crops.

Consequences of salinity

The consequences of salinity are

•     detrimental effects on plant growth and yield
•     damage to infrastructure (roads, bricks, corrosion of pipes and cables)
•     reduction of water quality for users, sedimentation problems
•     soil erosion ultimately, when crops are too strongly affected by the amounts of salts.

Salinity is an important land degradation problem. Soil salinity can be reduced by leaching soluble salts out of soil with excess irrigation water. Soil salinity control involves watertable control and flushing in combination with tile drainage or another form of subsurface drainage.

High levels of soil salinity can be tolerated if salt-tolerant plants are grown. Sensitive crops lose their vigor already in slightly saline soils, most crops are negatively affected by (moderately) saline soils, and only salinity resistant crops thrive in severely saline soils. 

source:wikipedia

மானாவாரி சோளம் சாகுபடி நெல்லைவிட கூடுதல் லாபம்

தேனி மாவட்டத்தில் காய்கறிகள் சாகுபடி செய்து வரும் விவசாயிகள் பலர், ஆறுகள், குளங்கள், கண்மாய்கள் உள்ளிட்ட நீர்நிலைகள் வறண்டிருக்கும் காலத்தில், விளைநிலங்களைத் தரிசாகப் போட மனம் இல்லாமல் கம்பு, சோளம், நிலக்கடலை, கப்பைக்கிழங்கு என மானாவாரி சாகுபடிக்கு மாறிவிடுகின்றனர். தனது தோட்டத்துக் கிணற்றில் தண்ணீர் வற்றாத நிலையிலும் திருந்திய நெல் சாகுபடியைத் துறந்துவிட்டு, 10 ஆண்டுகளுக்கு மேலாகத் தனது இரண்டு ஏக்கர் நிலத்தில் அமோகமாகச் சோளம் சாகுபடி செய்து வருகிறார், போடி அருகிலிருக்கும் பி.மீனாட்சிபுரத்தைச் சேர்ந்த விவசாயி ஆர். மணிமுத்து. இது குறித்து அவர் பகிர்ந்துகொண்டது: 

எளிய சாகுபடி முறை

“கம்பெனி சோளத்தில் அம்மன், 1-ம் நம்பர், நம்பர் 51, நம்பர் 251, லெட்சுமி, அமர்நாத் 2000 உள்ளிட்ட 10 ரகங்கள் உள்ளன. இதில் அமர்நாத் 2000 என்று அழைக்கப்படும் ரகத்தை வேளாண் துறையினர் பரிந்துரை செய்தனர். அதை ஏற்று சாகுபடி செய்தேன். நல்ல மகசூலும் லாபமும் கிடைத்தது. 12 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு திருந்திய நெல் சாகுபடி செய்தேன். அதைவிட சோளம் சாகுபடியில் லாபம் கிடைப்பதால், தொடர்ந்து சாகுபடி செய்துவருகிறேன். 

ஒரு ஏக்கரில் அமர்நாத் 2000 ரகம் சாகுபடி செய்ய விதைச்சோளம் 8 கிலோ முதல் 9 கிலோவரை தேவைப்படும். ஒரு கிலோ விதைச்சோளம் ரூபாய் 230. இதில் தரமான விதைகளைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டியது அவசியம். மேலும் கூலி, உழவு, உரம் என அதிகபட்சமாக ரூ.18 ஆயிரம்வரை செலவு ஏற்படும். பொதுவாகச் சோளத்தை உவர்ப்பு மண் தவிர, மற்ற எந்த மண்ணில் சாகுபடி செய்தாலும் மகசூல் கிடைக்கும். கிணறு, ஆழ்துளைக் கிணறுகளில் குறைவான தண்ணீர் வசதி இருந்தால்கூடப் போதும். ஆண்டுதோறும் எந்த மாதத்திலும் இதைச் சாகுபடி செய்யலாம். மழையை மட்டும் நம்பிச் செய்யும் மானாவாரி சாகுபடிக்குப் புரட்டாசி மாதத்திலும், நீர்நிலைகளை நம்பிச் சாகுபடி செய்வதற்கு மாசி மாதம் 5-ம் தேதியிலிருந்து 10-ம் தேதிவரை சிறந்தது. இந்த நேரத்தில் சாகுபடியைத் தொடங்கினால் பச்சாலை பூச்சி, சாறுஉறிஞ்சும் பூச்சிகளின் நோய் தாக்குதலின்றி நல்ல மகசூல் கிடைக்கும். 

மாட்டுத் தீவனம்

இயற்கை உரம் இட்டால் நல்ல மகசூல் கிடைப்பதோடு, மண்வளமும் பாதுகாக்கப்படும். நல்ல தண்ணீர், சப்பை தண்ணீர் என எந்தத் தண்ணீரும் பாய்ச்சலாம். விதை நடவு செய்த எட்டு நாட்கள் கழித்து, ஒரு முறை தண்ணீர் பாய்ச்சலாம். அதன்பின்னர் 25 நாட்கள் கழித்துத் தண்ணீர் பாய்ச்ச வேண்டும். சோகை வளர்ந்த பின்னர் மீண்டும் எட்டு முதல் 10 நாட்களுக்கு ஒருமுறை தண்ணீர் பாய்ச்ச வேண்டும். 100 நாட்கள் அல்லது 110 நாட்களில் கருது (சோளக்கதிர்) விளைந்துவிடும். அதை அறுவடை செய்யத் தொடங்கலாம். ஒரு ஏக்கருக்கு 23 குவிண்டால் முதல் 25 குவிண்டால்வரை விளைச்சல் இருக்கும். தற்போது சந்தையில் ஒரு குவிண்டால் (100 கிலோ) ரூபாய் 1,450 முதல் ரூபாய் 1,500 வரை விலைபோகிறது. 

சோளத் தட்டை மாட்டுக்குத் தீவனமாகிறது. கால்நடை வளர்க்கும் விவசாயிகள், இதைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம். இல்லாவிட்டால் சந்தையில் விற்பனை செய்துவிடலாம். கால்நடைகளின் தீவனத் தேவைக்காகத் தூத்துக்குடி மாவட்ட வியாபாரிகள், இங்கே வந்து சொந்தச் செலவில் சோளத்தட்டைகளை அறுத்துக்கொண்டு செல்கின்றனர். இதனால் விவசாயிக்குக் கூலி ஆட்கள் செலவும் குறைகிறது. 

பலத்த காற்றில் பாதுகாக்க

சோளத்தட்டைகள் ஆறு அடிவரை உயரமாக வளரக்கூடியவை. கதிர் முற்றிய நிலையில் அறுவடைக்குத் தயாராக இருக்கும்போது, காற்று பலமாக வீசினால் அவை தரையில் சாய்ந்துவிடும். இதனால் கதிர்கள் சேதமடைந்து, நஷ்டம் ஏற்பட வாய்ப்புள்ளது. இதைத் தவிர்க்க விதை நடவு செய்த பின்னர், நாற்றங்கால் பாவி நட்டால் சோளத்தட்டை அரை அடி உயரம் குறைவாக, அதாவது ஐந்தரை அடிவரை மட்டுமே வளரும். இதனால் பலமாகக் காற்று வீசும்போது சேதமடைவது குறைவாக இருக்கும். கூடுதல் வருவாயும் கிடைக்கும். எப்படிப் பார்த்தாலும் குறுகிய கால சாகுபடியில் செலவு போக ரூ. 20 ஆயிரம்வரை லாபம் கிடைக்கும்.” 

விவசாயி ஆர். மணிமுத்து தொடர்புக்கு: 97916 56045 

நன்றி : தி இந்து 

India should adopt smart agriculture techniques to increase crop yield

Image courtesy : wikipedia

Comparison of Indian Agri productivity with others

Indian per acre productivity is not the lowest in the world, but on an average scale, it is below par. The country is known for its agriculture as 60 per cent of the land in India is being used for growing crops. India has around 157.35 million hectares of land; nevertheless still, it produces fewer crops compared to other countries. According to the recent FAO report, the average yield of rice in India is 2.3 tonne/hectare against the global average of 4.4 tonne/hectare. China, being the largest producer of rice, has an output of 197 million tonne and a per-hectare yield of 6.5 tonne; Australia produces 10.1 tonne, the US produces 7.5 tonne and Russia produces 5.2 tonne. Compared to a global standard of 3.0 tonne/hectare of wheat, India recorded an average yield of 2.9 tonne per hectare. Yet, it is not even close to countries such as France with 7-tonne production, the US with 3.11-tonne production and China with 4.8-tonne production. 

The scarcity of water, lack of high-skilled farmers, use of advanced technology and lack of availability of high-yield varieties of seeds are some of the major causes of the low per acre productivity of crops in the country. The Indian government has started working on areas such as nanotechnology and stem cell, helping in improving the productivity of the crops.

Lesson We can learn from others

India's agriculture sector plays a major role in the Indian economy as more than 60 per cent of the population is dependent on the agriculture and the agriculture-related sector in India. India was one of the fastest growing economies in the world in FY 2015/16, but the agriculture sector growth rate was comparatively slow. Although, the recent budget focused on the enlistment of the agriculture sector in the coming years, but still the sector is far behind in terms of technology usage and basic facilities available to the farmers in the other parts of the globe. 

As published by Infoholic Research in the report titled 'Advanced Farming Market - Global Market Drivers, Opportunities, Trends, and Forecasts, 2016-2022', farmers in the US and Europe are practicing the latest IoT-driven farming techniques that include utilising cloud-based farming analytics tools and adopting drone technology for improving the crop yield and crop production. Similarly, the other Asian countries such as China and Australia have started adopting smart agriculture solutions for weather analysis, crop analysis and soil analysis. Thus, India can adopt smart agriculture techniques in order to increase the crop yield and should also start farmer educating programs.

Problems in Indian agriculture

Small, fragmented land holdings of farmer… Even though the net sown area in India is 141.2 million hectares and cropped area totals to 195 million hectares, it becomes highly insignificant as it is divided into small scattered holdings. The average of 2.3 hectares in 1970-1971 is reduced to less than 1.5 hectares in the 21st century? The size of these holdings will decrease even further with the increase in the population. Further, unavailability of better quality seeds and depleting soil quality is also a huge problem area. Also, the average yield of almost every crop is quite low. So to boost the productivity, fertilisers and pesticides are used extensively. It is a serious problem as it is increasing the pH level of soil - doing more harm than good. 

Adding to the stress is the monsoon dependent nature of Indian agriculture with improperly planned irrigation. India is the second largest irrigated country in the world. But only one-third of India's cropped area is under irrigation. The vast majority of crop growers are totally dependent on Monsoon. Farmers suffer miserably every year as Monsoon is highly erratic and unreliable. India, as a matter of fact, cannot realise sustained agricultural progress if half or more than half of the cropped area is taken under assured irrigation. Another big factor is lack of mechanisation. 

Apart from few regions of rich farmers in Punjab and Haryana, rest of the agriculture in India is still carried out by human hands. Usage of simple and conventional tools such as cattle, wooden plough, sickle, etc. are not only time-consuming but also gives very less yield. Hence, mechanisation of agriculture in India is imperative to take it to the next level of production. It can play a major role during large-scale cultivation and harvesting. Also, rampant soil erosion, scarcity of capital for marketing and agricultural implementation, poor storage and transportation facilities, middlemen are grave road blocks in Indian agricultural scenario.

source:businesstoday

கூடுதல் லாபம் தரும் ‘சிம்ரன் கத்தரி' ரகம்

கத்தரிக்காயில் பச்சை கத்தரிக்காய், பிகாம் கத்தரிக்காய், ‘சிம்ரன் கத்தரிக்காய்' என ஏழுக்கும் மேற்பட்ட ரகங்கள் உள்ளன. இதில் புதிதாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டுள்ள ‘சிம்ரன் கத்தரி' என்ற ரகம் தேனி மாவட்டத்தில் சின்னமனூர் அருகே புளிகுத்தி, குச்சனூர், வீரபாண்டி பகுதிகளில் கடந்த சில மாதங்களாகச் சாகுபடி செய்யப்பட்டுவருகிறது. 

Image & Article courtesy : tamil.thehindu.com

கடந்த ஒன்றரை ஆண்டுகளாகத் தனது 90 சென்ட் நிலத்தில் ‘சிம்ரன் கத்தரி' ரகத்தைச் சாகுபடி செய்து அதிக லாபம் சம்பாதித்துவருகிறார் புலிகுத்தி கிராமத்தைச் சேர்ந்த விவசாயி கே. அழகர்சாமி. தன்னுடைய விவசாயப் பணியைப் பற்றி அவர் பகிர்ந்துகொண்டது:

ருசியான புதிய கத்தரி

“கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளாகப் பச்சை மிளகாய், அவரைக் காய் சாகுபடி செய்துவருகிறேன். போதிய வருவாய் கிடைத்தாலும் சில நேரம் விலை குறைந்து நஷ்டமும் ஏற்படுகிறது. இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்புதான் ‘சிம்ரன் கத்தரிக்காய்' அறிமுகம் செய்யப்பட்டது. வேளாண் துறையினரின் பரிந்துரையின்பேரில் இதைச் சாகுபடி செய்யத் தொடங்கினேன். மற்ற ரகக் கத்தரிக்காய்களைவிட, இது மிகவும் ருசியாக இருப்பதால் பொதுமக்கள் அதிக ஆர்வமாக வாங்கிச் சென்றனர். லாபம் அதிகமாகக் கிடைத்ததால் தொடர்ந்து இதைச் சாகுபடி செய்துவருகிறேன். 

இந்தக் கத்தரிக்காய் ரகம் சரளை, வண்டல்மண், செம்மண் என எந்த நிலத்திலும் சாகுபடி செய்ய ஏற்றது. ஆனால், செம்மண்ணில் சாகுபடி செய்தால் காய் உற்பத்தி அதிகமாக இருக்கும். நான்கு நாட்களுக்கு ஒரு முறை நல்ல தண்ணீர் பாய்ச்சினால் கூடுதல் மகசூல் கிடைக்கும். இயற்கை உரம் இட்டால் மகசூல் பல மடங்கு அதிகரிக்கும். சாகுபடி செய்யக் கோடை, குளிர், மழை என எந்தக் காலமும் கணக்கு இல்லை எப்போது வேண்டுமென்றாலும் சாகுபடி செய்யலாம். 

மூன்று மாதம் அறுவடை

அதிக மழை பெய்தால், செடியில் புழு தாக்குதல் ஏற்படும். அந்த நேரத்தில் வேளாண் துறையினரிடம் ஆலோசனை பெற்று இயற்கை முறையில் புழுக்களைக் கட்டுப்படுத்த நடவடிக்கை மேற்கொள்ளலாம். முடிந்தவரை வீரியம் மிகுந்த பூச்சிக் கொல்லியைத் தெளிக்கக் கூடாது. கார்த்திகை, மார்கழி, தை மாதங்களில் காய் பறிக்கும் வகையில் சாகுபடி செய்தால், சாம்பார், பொரியல், கூட்டு என அய்யப்பன் கோயில் சீசன் காலத்தில் பக்தர்கள் கத்தரிக்காயை அதிகமாகப் பயன்படுத்துவார்கள். இந்தக் காலத்தில் கத்தரி விலை பல மடங்கு உயரும். கத்தரி பயிரிட்ட விவசாயிகளுக்கு அதிக லாபமும் கிடைக்கும். 

ஒரு ஏக்கரில் ‘சிம்ரன் கத்தரி' ரகத்தைச் சாகுபடி செய்ய விதை, உழவு, உரம், தொழிலாளர்கள் கூலி என ரூ. 50 ஆயிரம்வரை செலவு ஏற்படும். கத்தரிக்காய் விதை போட்டு நாற்றங்கால் நடவு செய்த 60 நாட்களில் இருந்து 150 நாட்கள்வரை தினந்தோறும் காய் பறிக்கலாம். ஐந்தரை முதல் ஆறு டன்வரை விளைச்சல் கிடைக்கும். தற்போது கிலோ சராசரியாக ரூ. 18 வரை விலை போகிறது. முகூர்த்தக் காலங்கள், கார்த்திகை, மார்கழி, தை மாதங்களில் கிலோ ரூ. 100 வரை விலை உயர வாய்ப்புள்ளது. செலவு போக எப்படிப் பார்த்தாலும் ரூ. 70 ஆயிரம்வரை லாபம் கிடைக்கும்”. 

source:http://tamil.thehindu.com

வறட்சியில் இரண்டு மடங்கு அறுவடை சாதித்த லாத்தூர் இயற்கை உழவர்

Article & image courtesy : The hindu

மகாராஷ்டிர மாநிலத்தில் இருக்கிற லாத்தூர், வறட்சியின் மையம் என்ற அடையாளத்தைப் பெற்று நாடெங்கும் உள்ள மக்களின் கவனத்தை ஈர்த்திருக்கிறது. இந்த ஊருக்கு மிக அருகே வசிக்கும் உழவர் சந்தீபன் பட்கிரே, இப்போது மும்முரமாக அறுவடையில் ஈடுபட்டிருக்கிறார். 

அதெப்படி முடியும்! நிலமெல்லாம் காய்ந்து வெடித்து, மக்கள் நீருக்காக அல்லாடுவதைப் பார்க்கிறோமே. ரயிலில் வரும் நீரை நம்பித்தானே மக்கள் நாட்களைக் கடத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற கேள்வி வேகமாக எட்டி பார்க்கும். லாத்தூரின் நிலைமை என்னவோ, அதுதான். 

அந்த மாவட்டத்தின் சுற்றுவட்டாரப் பகுதிகளில் உள்ள விவசாயிகள் பயிர்களைக் காப்பாற்ற அவசர அவசரமாக ஆழ்துளைக் கிணறுகளுக்குத் துளைகளைப் போட்டு நீரை உறிஞ்ச முயற்சித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். தொடர்ச்சியாகக் கடன் வலையிலும் வீழ்ந்துவிடுகிறார்கள். 

பாடம் கற்றேன்

“என் நிலத்தில் போர்வெல் கிடையாது. அப்புறம் மற்றவர்களைப் போல நான் கரும்பைப் பயிரிடவும் இல்லை” என்கிறார் சந்தீபன் பட்கிரே. அப்புறம் அவருடைய நிலத்திலிருந்து என்னதான் கிடைக்கிறது? அதுதான் விஷயமே. 

சந்தீபன் பட்கிரே ஒரு இயற்கை உழவர். பல்வேறு இயற்கை உழவர்களைப் போலப் பலபயிர் சாகுபடியில் நம்பிக்கை கொண்டவர். பலபயிர் சாகுபடியில் விளைச்சலுக்கு நிச்சயமான உத்தரவாதம் உண்டு. 1988-ல் சந்தீபனுக்கு 35 வயதானபோது, அவருடைய தந்தையின் 5 ஹெக்டேர் நிலத்தில் விவசாய வேலைகளில் ஈடுபட ஆரம்பித்தார். 

அப்போது லாத்தூரில் இயற்கை வேளாண்மை தொடர்பாக எந்தத் தகவலும் பரவலாகவில்லை. எல்லா விவசாயிகளையும்போலவே வேதி விவசாயம், உரம், பூச்சிக்கொல்லியையே சந்தீபனும் நம்ப ஆரம்பித்தார். அடுத்த ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு வேதி விவசாயத்தில் ஈடுபட்டாலும், காலப்போக்கில் விளைச்சல் சரிவதையும், பூச்சிக்கொல்லிக்கான செலவு அதிகரிப்பதையும் சந்தீபன் உணர்ந்தார்.

மாற்றுப் பாதை

உள்ளூர் மராத்தி இதழ் ஒன்றில் இயற்கை வேளாண்மை பற்றி வெளியாகியிருந்த கட்டுரை ஒன்றைப் படிக்க அவருக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தது; அது அவருடைய சிந்தனையைத் தூண்டிவிட்டது. புனேயில் நடைபெற்ற விவசாயிகளின் கூட்டங்களில் பங்கேற்றதுடன், இயற்கை வேளாண்மை தொடர்பாகவும் கூடுதலாக அறிந்த பிறகு அந்த முறையைக் கடைப்பிடிக்க அவர் முடிவு செய்தார்.

கிடைத்த குறைந்த தகவல்களை வைத்துக்கொண்டு 1993-ல் இருந்து 2000 வரை மானாவாரி விவசாயத்தையும் இயற்கை வேளாண்மையையும் பரிசோதித்துப் பார்த்தார். அவருக்குக் கிடைத்தது என்னவோ நஷ்டம்தான். இருந்தாலும் அதிலிருந்து அவர் விலகி நகர்ந்துவிட வில்லை. 2000-க்குப் பிறகு விஷயங்கள் மாற ஆரம்பித்தன. ஏழு ஆண்டு அவர் பாடுபட்டதற்குப் பலன் இருந்தது, நிலத்தின் உயிர் வளம் மேம்பட்டிருந்தது. அதற்குப் பிறகு சந்தீபன் ஓரடிகூட பின்னோக்கி நகரவில்லை.

விளைச்சல் சரிவில்லை

“என்னுடைய நிலத்தின் ஆரோக்கியம் குறைந்துவிடாமல் பாதுகாக்க ஊடுபயிர், பயிர் சுழற்சி முறையைப் பின்பற்றுகிறேன். மூன்று ஏக்கரில் துவரம் பருப்பு, இன்னொரு மூன்று ஏக்கரில் இருங்கு சோளம், மற்றொரு மூன்று ஏக்கரில் பச்சைப் பயறு ஆகியவற்றையும், இரண்டு முதல் மூன்று ஏக்கர்வரை சோயாபீன்ஸும் பயிரிட்டிருக்கிறேன்.

வேதி விவசாயத்தில் விளைச்சலில் நிச்சயமான சரிவு இருக்கும். ஆனால், என்னுடைய விளைச்சல் எப்போதும் சரிவதில்லை, அதிகமாகவே இருக்கிறது. நிலத்தின் வளத்தைக் கூட்டுவதற்குச் சாண உரத்தையும், பயிர்களுக்கான பூச்சிக்கொல்லிகளைத் தயாரிக்கக் கோமியத்தையும் பயன்படுத்துகிறேன்” என்கிறார் பட்கிரே. அத்துடன் ஓரளவு வறண்ட பகுதியான மாரத்வாடா பகுதிக்கு உகந்த புளிய மரம், கருவேல மரங்களைத் தன்னுடைய நிலத்தில் அவர் வளர்த்துவருகிறார்.

வறட்சியில் விளைச்சல்

இந்த ஆண்டில் ஏற்பட்டுள்ள கடுமையான வறட்சி காரணமாக, இந்த மாவட்டத்தின் பெரும்பாலான உழவர்கள் கடந்த இரண்டு பருவங்களாகப் பயிரிடவே இல்லை, பயிரிட்ட சிலரும் பயிரை இழந்துவிட்டனர். சந்தீபனுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு ஏக்கர் நிலம் வைத்துள்ள விவசாயிக்குச் சோள அறுவடை பொய்த்துவிட்டது.

“அதேநேரம் வறட்சியையும் தாண்டி, ஒவ்வொரு ஏக்கருக்கும் தலா 100 கிலோ சோளம் விளைச்சலை நான் எடுத்திருக்கிறேன். வேதி விவசாயத்தில் கிடைக்கும் வெள்ளை கொண்டைக்கடலை அறுவடையைப் போல, இயற்கை வேளாண்மையில் நான் எடுக்கும் விளைச்சல் இரண்டு மடங்கு” என்று பெருமை பொங்க சொல்கிறார் சந்தீபன். 

நன்றி : தி இந்து

ஒவ்வொரு தோட்டமுமே சொல்கிறதே...

Image courtesy : wikipedia

ஒவ்வொரு தோட்டத்திற்கும் ஒவ்வொரு விதம் பிரச்னை இருக்கும். நாங்கள் உயிர்எழுச்சி வேளாண் முறையை கடைபிடிக்கிறோம்,'' என்கிறார், சென்னை மா விவசாயி முரளி. சிறந்த மா விவசாயி என, முதன்முறையாக இயற்கை விவசாயியான முரளிக்கு விருது கிடைத்துள்ளது பெருமை. சென்னையைச் சேர்ந்த முரளி புள்ளியியல் பட்டதாரி. பங்குதாரர் ஹரிசேதுராமன் ஐ.ஐ.டி.,யில் சிவில் இன்ஜினியராக பணியாற்றியவர்.
இருவரும் இணைந்து மதுராந்தகத்தில் இருந்து 12 கிலோ மீட்டர் தூரத்திலுள்ள பொன்னம்மையில் 62 ஏக்கரில் கூட்டு விவசாயம் செய்கின்றனர். ரசாயன விஷம் கலக்காத உணவை தருவது தான் விவசாயத்தின் தர்மம் என, தங்களது அனுபவத்தை விளக்கினர்.

இருபதாண்டுகளுக்கு முன் தோன்றிய சிந்தனை இது. உணவில் விஷம் கலப்பது தர்மமா. பாலில் ஒரு துளி விஷம் கலந்து கொடுத்தால் ஏற்றுக் கொள்வீர்களா. நிறைய விளைச்சல் வரும் என்று விஷத்தை சேர்ப்பது நியாயம் கிடையாது. இருபதாண்டுகளுக்கு முன் தோட்டத்தை ஒருங்கிணைக்கவில்லை. எந்தெந்த ஊர்களில் என்னென்ன விசேஷம் என பார்த்து தேடி அலைந்தோம்.

ஊர் ஊராக சென்று அல்போன்சா, பங்கனபள்ளி, இமாம்பசந்த் ரக மரக்கன்றுகளை வாங்கி நட்டோம். அல்போன்சா ரகம் மே மாதத்துடன் முடிந்து விடும். பங்கனபள்ளி, இமாம்பசந்த் ரகங்கள் ஏப்., கடைசியில் சீசன் ஆரம்பிக்கும். ஜூனில் பழங்கள் கிடைக்கும். ஜூன் 10க்குபின் ருமானி வரும். நீலம் ரகத்தில் உள்ளுக்குள் வண்டு இருக்கும் என்பதால் தவிர்த்து விட்டோம். 62 ஏக்கரில் 5300 மாமரங்கள், 300 சப்போட்டா மரம், 100 தென்னை மரங்கள் உள்ளன.

பஞ்சகவ்யம் தயாரிக்க இளநீர் தேவைப்படுவதால் தென்னை மரங்கள் வைத்துள்ளோம். தேவைப்பட்டால் உயிர்பூச்சிக்கொல்லிகள் பயன்படுத்துவோம். போதிய வெளிச்சமின்மை, காற்றோட்டம், மண் தன்மை காரணமாக தான் 'கல்யாண வீட்டில் விருந்து சாப்பிடுவது போல' பூச்சிகள் வந்து தொந்தரவு செய்யும். வெளிச்சமும், காற்றோட்டமும் இருந்தால் பூச்சி தொந்தரவு குறைவாகவே இருக்கும்.

11 மாடுகள் உள்ளன. கன்றுக்குட்டிகள் தான் பாலை குடிக்கும். நாங்கள் கறப்பதில்லை. தோட்டத்தில் களை எடுப்பதில்லை. மாடுகளை அவ்வப்போது நிழலில் இடம் மாற்றி கட்டி வைத்தால் களையாக வளர்ந்திருக்கும் புற்களை சாப்பிடும்.

கடந்தாண்டு மழையால் மரங்கள் பூக்கவே இல்லை. இந்தாண்டு பருவம் தப்பிவிட்டது. பூஞ்சானம், பூச்சிகளை கட்டுப்படுத்தலாம். தட்பவெப்பநிலையை கட்டுப்படுத்த முடியாது. இந்தாண்டு உற்பத்தி குறைவு தான்.
மாம்பழங்களை பறித்து 10 நிமிடம் தண்ணீரில் ஊற வைத்து அதன்பின் துடைத்து விற்போம். சென்னையில் வந்து வாங்குபவர்களுக்கு பழமாக கொடுப்போம்.

டில்லி, மும்பை, கோல்கட்டாவிற்கு காயாக அனுப்புவோம். முயற்சி தான் முக்கியம். இயற்கை விவசாயம் எல்லோரும் செய்யலாம் தான். ஆனால் விற்பனை முயற்சியை துவங்குவது தான் முக்கியம். மண்டியில் கொட்டினால் கழுதையும், குதிரையும் ஒரே விலைதான் போகும். விவசாய அறிவோடு தொழில்நுட்ப அறிவும் தானாக வந்து விடும். இதை சொல்லி தருவதற்கு ஆளில்லை. நிறைய பேரை கவனித்து தான் முன்னேற வேண்டும், என்றனர்.

நன்றி : தினமலர்

உவர் நீரில் ஒருங்கிணைந்த பண்ணையம்

வானம் பார்த்த பூமியில் உவர் நீரில் ஒருங்கிணைந்த பண்ணை விவசாயத்தின் மூலம் ஆண்டுக்கு ஒன்றரை லட்சம் ரூபாய் ஓசையின்றி சம்பாதிக்கிறார், ராமநாதபுரம் வழுதூரைச் சேர்ந்த விவசாயி த.சிவா. பிளஸ் 2, கம்ப்யூட்டர் பயிற்சி முடித்து 2000ல் துபாய் சென்றேன். டிரைவராக 10 ஆண்டு வேலை செய்துவிட்டு ஊர் திரும்பினேன். மீண்டும் அங்கு செல்ல விருப்ப மில்லை. சொந்த கிராமத்திலேயே முன்னேற விரும்பினேன். எனது மூன்றரை ஏக்கர் நிலமான வறண்ட பூமியில் உவர் நீரில் இயற்கை விவசாயத்தின் மூலம் சாதிக்க முடிவு செய்தேன்.

Image courtesy : wikipedia, article courtesy : Dinamalar

ராமநாதபுரம் தோட்டக்கலை துறை, குயவன்குடி வேளாண் அறிவியல் மைய அதிகாரிகளை தொடர்பு கொண்டேன். அவர்க ளுடைய ஆலோசனையின் பேரில் காய்கறி, கீரை, தேனீ, மீன் வளர்ப்பில் ஈடுபட்டேன். எங்கள் வீட்டில் வளரும் ஆடு, மாடு, கோழிகளின் கழிவுகளில் இருந்து இயற்கை உரம் தயாரித்தேன். இதனால் காய்கறி, கீரைகள் சுவையாகவும் பசுமை மாறாமலும் உள்ளன. 15 தென்னை மரங்கள், பங்கனபள்ளி, செந்தூரன், கல்லாமை உட்பட 25 வகை ஒட்டு மாமரங்கள், யாழ்ப்பாணம், நாட்டு வகைகளைச் சேர்ந்த 100 முருங்கை மரங்கள், 5 வகை கீரைகள் சாகுபடி செய்துள்ளேன்.

தேங்காய் மூலம் 45 நாளுக்கு ஒரு முறை ரூ.4,500 மா மற்றும் முருங்கை மரங்களிலிருந்து ஆண்டுக்கு தலா ரூ.12 ஆயிரம், தேன் மூலம் ஆண்டுக்கு ரூ.18ஆயிரம், கீரைகளில் இருந்து 6 மாதத்திற்கு ஒருமுறை ரூ.6 ஆயிரம், கோழி முட்டையிலிருந்து தினமும் ரூ.60, மீன்வளர்ப்பு மூலம் ஆண்டுக்கு ரூ.24 ஆயிரம், பசும்பால் மூலம் கணிசமான வருவாய் கிடைக்கிறது.

பரண் மேல் ஆடு வளர்க்கவும் மண்புழு உரம் தயாரிக்கும் முயற்சியிலும் ஈடுபட்டுள்ளேன். செயற்கை விவசாயத்தில் ஆண்டு முழுவதும் வருமானம் ஈட்ட முடியாது. காய்கறி சாகுபடியை தனியாக செய்தால் நிரந்தர வருமானம் கிடைக்கும். இயற்கை விவசாயத்தில் மட்டுமே நல்ல லாபம் அடைய முடியும். அனைத்து விவசாயிகளும் இயற்கை விவசாயத்திற்கு திரும்ப வேண்டும். இயற்கை விவசாயத்தில் ஆர்வமுடையோருக்கு அரசின் சலுகைகள் தாமதமின்றி கிடைக்க வேண்டும், என்றார்.

நன்றி: தினமலர் விவசாய மலர்

அங்கக வேளாண் பண்ணை -அனுபவ விவசாயியின் பகிர்வு - II (கோவை வணிகம் மாத இதழ்)

அங்கக வேளாண் பண்ணை -அனுபவ விவசாயியின் பகிர்வு - I (கோவை வணிகம் மாத இதழ்) பதிவின் தொடர்ச்சி.....

Image & Article courtesy : kovaivanigam.com

1972ற்குப் பின்பே பூச்சிக் கொல்லி சந்தையில் விற்கத் துவங்கினர். பருத்தி 1 பொதி என்பது 130 கிலோ. 1 ஏக்கருக்கு 10 பொதி பருத்தி விளையும். 1978-80களில் 1 குவிண்டால் பருத்தியின் விலை ரூ.350/-ஆக இருந்தது. அதே, காலகட்டத்தில் விவிஎஸ் வரலட்சுமி (ரகம்), பருத்திக்கு ரூ.1,400/- என்று சந்தையில் விற்கப்பட்டது, காரணம் இதன் நூலின் தன்மை மிகவும் நைசாக இருந்தது.

பூச்சிக் கொல்லியின் பயன்பாடு 5 வருடங்களில் அதிகமானது. அந்த காலகட்டத்தில், பூச்சிகள் எந்தப் பூச்சி கொல்லிக்கும் கட்டுப்படாமல் பருத்திச் சாகுபடியையே விவசாயிகள் கைவிட்டனர். இதன் பிறகே கரும்பு, சிக்கரிக் கிழங்கு… போன்றவைகளைச் சாகுபடி செய்யத் துவங்கினர்.

1980களுக்குப் பின்பு தான் மஞ்சள் கோவை மாவட்டத்தில் பயிர் செய்யப்பட்டது. அன்றைய சந்தை விலை 1 குவிண்டால் ரூ.2,000/-. இந்தக் காலகட்டத்தில் ஒரு ஏக்கர் விவசாய பூமியின் விலை ரூ.10,000/-.

1985களுக்குப் பிறகு விவசாய கூலி ஆட்கள் தானியங்களுக்குப் பதிலாக பணமாக வாங்கத் துவங்கினர். தானியங்களுக்கு மதிப்பு குறையத் தொடங்கிய காலம். இங்கு தானியங்களை விற்று விவசாய கூலி ஆட்களுக்குப் பணமாகக் கொடுக்கும் பொழுது நஷ்டம் ஏற்பட்டது.

இதுவே, தானிய விவசாயத்தை கைவிடுவதற்கு காரணம் என்கிறார். இதைத் தொடர்ந்து விவசாயிகள் பணப்பயிரினைத் தேடத் தொடங்கினார்கள். மஞ்சள், சின்ன வெங்காயம், தக்காளி… போன்றவைகளைச் சாகுபடி செய்தனர்.

தானியச் சாகுபடி குறைகிறது, அரசு நியாய விலைக் கடைகளை அறிமுகம் செய்கிறது. இங்கு அரிசி வழங்கப்பட்டது, மக்கள் தானியங்களைப் புறக்கணிக்கத்துவங்கினர். நெற்பயிர் சாகுபடி செய்த விவசாயிகளுக்குக் கட்டுப்படியாகாத நிலை உருவாகிறது, சுருக்கமாகச் சொன்னால் தானியங்களுக்கு ஏற்பட்ட நிலை நெல்லுக்கும் வந்தது. இன்று நெல் சாகுபடியில் நடவு செய்வதற்கும், அறுவடை செய்வதற்கும் இயந்திரங்கள் வந்துள்ளமையால் ஓரளவு விலை கட்டுபடியாகிறது என்கிறார்.

பொதுவாக விவசாயிகள் உரத்திற்கும், பூச்சிக் கொல்லிக்கும் நிறைய செலவு செய்து அதிக விலைக்கு விற்றால் மட்டுமே அவர்களுக்குக் கட்டுப்படியான விலை கிடைக்கும். நான் செலவைக் குறைத்து அங்கக முறையில் சாகுபடி செய்கிறேன். அதற்காக, அதிக விலை எல்லாம் எதிர்பார்ப்பதில்லை, பொருளுக்குரிய சந்தை மதிப்பு கிடைத்தாலே எனக்குப் போதும் என்கிறார்.

1990ம் வருடம் முதல் இரசாயனங்களின் பயன்பாட்டைக் குறைத்துக் கொண்டு, 1995ம் வருடம் முதல் முழுமையாக அங்கக வேளாண் பண்ணையாக மாற்றினேன். இரசாயனங்கள் பயன்படுத்திய காலத்திலும் அதிகமாகப் பயன்படுத்தியதில்லை என்பது முக்கிய குறிப்பாகும்.

வேப்பம் புண்ணாக்கு, கொட்டைமுத்து / ஆமணக்கு புண்ணாக்கு, கடலைப் புண்ணாக்கு… போன்றவைகளைப் பயன்படுத்தத் துவங்கினேன். கடலைப் புண்ணாக்கை நீரில் ஊற வைத்துப் பயிர்களுக்கு ஊற்றியதில் வளர்ச்சி அபரிமிதமாக இருந்தது, வேப்பம் புண்ணாக்கு நூற்புழு தாக்குதலைக் கட்டுப்படுத்தியது, கொட்டைமுத்துப் புண்ணாக்கு இடுவதால் மண்ணில் பசவுத் தன்மை அதிகரித்தது. மேலும், மண்ணின் கெட்டித் தன்மை நீங்கி இலகுவாகியது. இப்படி ஒவ்வொன்றையும் ஆராய்ந்து பயன்படுத்தத்துவங்கினேன்.

இதனைத் தொடர்ந்து சாணம், கோமியம்… சூடோமோனஸ், டிரைக்கோடெர்மா விரிடி போன்றவைகளைத் தமிழ்நாடு வேளாண் பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து வாங்கிப் பயன்படுத்தத் துவங்கினேன்.

திராட்சை உற்பத்தியாளர் சங்கத்தில் உறுப்பினராகவும், முன்னாளில் இயக்குநர் பொறுப்பில் இருந்ததும் குறிப்பிடத்தக்கது. இங்கு இருந்த விற்பனை வளாகத்தில் எனது பழத்திற்குத் தனி வாடிக்கையாளர்கள் இருந்தனர். இதுவே என் பொருளின் தரத்திற்கு சான்று. திராட்சைப் பழம் விற்பனை செய்யும் அட்டைப் பெட்டிகளில் பண்ணை மற்றும் விவசாயியின் பெயர்… போன்றவைகள்  அச்சிடப்பட்டிருக்கும். அங்கக வேளாண் முறையில் உற்பத்தி செய்வதால் மறுதிங்களானாலும்  திராட்சையின் காம்பு வாடுவதில்லை, ருசி மாறுவதில்லை… என்று எனது பழத்திற்குப் பாராட்டுகளும் வரவேற்பும் குவிந்தன.

அங்கக வேளாண்மைக்கென்று அரசிடம் சான்றுகள் எதுவும் வாங்கவில்லை, பொருளின் தரம், நுகர்வோரின் ஆதரவு போன்றவைகளே எனக்குச் சான்றாக இருந்தன.

சுமார் 14 வருடங்கள் திராட்சை சாகுபடி செய்தேன். நிலத்தடி நீர் மட்டம் 350 அடிக்கும் கீழ் செல்லும் போது நீரின் தன்மை / சுவை (PH Level) மாறுகிறது (900 அடியில் நீரை எடுத்து திராட்சை சாகுபடிக்கு பயன்படுத்தியதால் பயிர் கருகியது). இதனால், 1998ம் வருடம் திராட்சைச் சாகுபடியை நிறுத்தினோம். இதனைத் தொடர்ந்து மல்பெரிப் பயிரைத் தேர்வு செய்தோம். உழவில்லா சாகுபடிப் பயிரையே தேர்வு செய்தோம். சீனப் பட்டு இறக்குமதியால் பட்டுப் புழு வளர்ப்பிலும் நஷ்டமே கிடைத்தது. தொடர் நஷ்டத்தினால் கடன் சுமை ஏறியது. இன்றைய சூழலில் அங்கக வேளாண் முறைக்குப் பதிவு செய்துள்ளேன், தற்போது வேளாண் துறை அதிகாரிகளின் ஆய்வில் உள்ளது என்றும் கூறுகிறார். விவசாயிக்குக் கற்றலும், புதிய முயற்சிகளும் மிக முக்கியம் என்கிறார்.

வேளாண் அறிஞர்கள் நம்மாழ்வார், சுபாஷ் பாலேக்கர் போன்றோரின் கருத்தரங்கினில் பங்கேற்றும், இயற்கை விவசாயம் குறித்த புத்தகங்களை வாசித்தும், நிறைய தகவல்களைச் சேகரித்துப் பயன்படுத்திப் பயன் அடைந்துள்ளேன்.

தொடரும்........

நன்றி : கோவை வணிகம் மாத இதழ்

அங்கக வேளாண் பண்ணை -அனுபவ விவசாயியின் பகிர்வு - I (கோவை வணிகம் மாத இதழ்)

Image & Article courtesy : kovaivanigam.com

அங்கக வேளாண் முறை என்பது அதிக செலவு என்று ஒரு பொதுவான கருத்து விவசாயிகளிடம் இருந்து வருகிறது. எளிய தொழில்நுட்ப முறையைப் பின்பற்றி நுண்ணுயிர்களைப் பெருக்கிக் குறைந்த செலவில் நிறைவான வருமானம் பெற்றிட முடியும் என்கிறார் கோவை மாவட்ட, தொண்டாமுத்தூர் பகுதியைச் சேர்ந்த விவசாயி திரு.L.விஸ்வநாதன் அவர்கள்.

அனுபவ பாடம்

1965ல் விவசாயத்திற்கு வந்தேன், அப்போது எனக்கு 16 வயது. பணம் மட்டும் எனது நோக்கமல்ல, எந்தப் பயிராக இருந்தாலும் ஆத்ம திருப்தியுடன் வளர்க்க வேண்டும் என்பதையே பிரதானமாகக் கொண்டிருந்தேன். அப்போதெல்லாம் மக்களுக்கும் பணம் பிரதானமாக இருந்ததில்லை. தானியச் சாகுபடியும், பருத்தியும் முக்கிய பயிராகப் பயிர் செய்யப்பட்டன. ராகி, சோளம், தினை ஆகியவைகள் தை மாதத்தில் விதைப்போம் சித்திரை வைகாசி மாதங்களில் அறுவடை செய்திடுவோம். ஆனி, ஆடியில் பருத்தி பயிர் செய்வோம், மார்கழி தையில் பருத்தி வெடிக்கும். இப்படியே நம் பாரம்பரியப் பயிர்ச் சுழற்சி முறை இருந்தது. இரசாயனம் எட்டிப் பார்க்காத காலம். 

குறிப்பிட்ட மாதத்தில் மழை பொழியும், கோடை காற்று வீசும்… பருவ நிலை சமனாக இருந்தது. அந்தக் காலத்தில் தோட்ட விவசாயத்தை விட மானாவாரி விவசாயமே அதிக நிலப்பரப்பில் செய்யப்பட்டது. 70% மானாவாரி 30% தோட்ட விவசாயம். மானாவாரியில் சோளம், நிலக்கடலை, தினை, வரகு… போன்ற பயிர்கள் சாகுபடி  செய்தனர். மேலும், மஞ்சச் சோளம் பயிர் செய்யப்பட்டது.

அன்று வள்ளக் கணக்கில் மட்டுமே அளவிடப்பட்டன. விவசாயக் கூலி ஆட்களுக்கு மாதம் 1 சலகை தானியமும் மற்றும் ரூ.5/- கூலியாக வழங்கப்பட்டன. ஆசாரி, கொல்லர்… ஆகியோர்களுக்கு 1 சலகையும் (விவசாய நிலப்பரப்பளவிற்கு ஏற்றாற் போல் ஏர், கலப்பை, நுகம், வண்டி, மம்முட்டி, கொத்து… போன்ற உபகரணங்களைக் கணக்கிட்டு) வருடத்திற்கு வழங்கப்பட்டன. உதாரணமாக: பெரிய பண்ணைகளுக்கு 5 ஏர்… போன்று பல உபகரணங்கள் இருக்கும், இங்கு 5 சலகைகள் கொடுக்கப்பட்டன. இரும்பு வேலை செய்தால் கொல்லர், மர வேலைகளை உழி வைத்து செய்பவர் தச்சர். உதாரணமாக: மண்வெட்டிகளுக்குப் புடி போடுவது, மாட்டு வண்டிகளுக்குப் பாடி கட்டுவது போன்ற மர வேலைகள்…

4 படி (நாழி என்ற முகத்தளவை)= 1 வள்ளம்.
1 வள்ளம் = 3 1/2 கிலோ.
30 வள்ளம்  = 1 சலகை.
1 சலகை = 1 குவிண்டால்.
1 குவிண்டால் = 100 கிலோ.
4 சலகை மஞ்ச சோளத்தை விலைக்கு விற்றால் 1 பவுன் தங்கத்தை வாங்க முடியும்.

4 குவிண்டால் மஞ்ச சோளத்தின் சந்தை விலையே தங்கத்தின் 1 பவுனின் விலை. 1 குவிண்டால் மஞ்சச் சோளம் ரூ.75/-க்கு விற்றால் 1 பவுன் தங்கத்தின் விலை ரூ.300/- என்றிருந்தது.

சோளத்தில் வெள்ளை, மஞ்சள், கேசரி ஆகிய ரகங்கள் இருந்தன. மஞ்சச் சோளம் ஆடி மாதம் விதைத்து தை மாதத்தில் அறுவடை செய்யப்பட்டது, கேசரி சோளம் 100 – 120 நாள் பயிர். கேசரி சோளம் பெரும்பாலும் தோட்டப் பயிராகவே செய்யப்பட்டது. 

மஞ்சச் சோளம் மானாவரியாகவே பயிர் செய்யப்பட்டது. 30% விவசாய நிலங்களே கிணறு தோண்டி விவசாயம் செய்யப்பட்டன, மீதமுள்ள பகுதிகள் மானாவரியாகவே இருந்தன. கிணறு தோண்டினால் 20 அடியில் தண்ணீர் கிடைக்கும். இதனால், 3 க்ஷிஸ்ரீ மோட்டரில் (பம்பு செட்) தண்ணீர் பாய்ச்சினாலே 2 நபர்கள் தண்ணீர் கட்டுவார்கள். 1 நாளைக்கு 2 ஏக்கர் வரை நீர் பாய்ச்ச முடியும். 1985க்குப் பின்பு தான் போர்வெல் அமைப்பதும், சப்மெர்சிபிள் பம்பும் சந்தைக்கு வரத் துவங்கியன. 

 பருவ நிலையை நன்கு அறிந்தவர்கள் தோட்ட விவசாயிகள் எடுக்கும் அறுவடையைக் காட்டிலும் அதிகமாகவே எடுத்து வந்தனர். இதற்குப் பருவநிலை சமன் பாட்டில் இருந்ததே காரணம் என்கிறார். மஞ்ச சோளத்தை 4 நபர்கள் சேர்ந்து 1 நாளைக்கு 1 ஏக்கர் அறுவடை செய்திட முடியும் (ஒரு கூலி ஆள் 1/4 ஏக்கர் வரை அறுவடை செய்திடுவார்). மஞ்சச் சோளத்தை விதைத்து 3வது நாள் இடை சால் ஓட்டி துவரை, அவரை, சணப்பு… போன்றவைகளை தனித்தனியாகச் சாலில் விதைத்து விடுவோம்.இவை சோளப் பயிர்க்குள் மெதுவாகவே வளர்ந்து வரும், சோளப் பயிர் அறுவடை முடிந்தவுடன் ஒரு மாதத்தில் நன்கு வளர்ந்து விடும். சணப்பை மட்டும் அறுத்து விதையை எடுத்து சேகரித்து வைத்துக் கொள்வோம்(எதிர்வரும் காலத்திற்கு பசுந்தாள் உரப்பயிர்களை     விதைப்பதற்காக சேமித்து வைத்துக் கொள்வோம். இம்முறை தானியங்களுக்கும் பொருந்தும்). எப்போதும் விதைகளை நாங்கள் விலை கொடுத்து வாங்கியதில்லை. சில சூழ்நிலைகளில் விவசாயிகளிடையே பண்டமாற்று முறையில் விதை தானியங்களை பரிமாற்றிக் கொள்கொள்வதுமுண்டு. ஆனால், விலை கொடுத்து விதை தானியங்களை வாங்கியதே இல்லை என்றார். 

அறுவடை செய்த மஞ்ச சோளத்தை வீட்டிற்கு அருகில் குழி வெட்டி சேமித்து வைத்துக் கொள்வோம். ராகி, தினை, வரகு… போன்றவைகளை வீட்டிற்குள் 6 அடிக்கு 6 அடி என்று சிறிய அறை கட்டி  சேமித்து வைத்துக் கொள்வோம். ராகி, தினை, வரகு, சாமை… போன்ற தானியங்கள் செல்லு பிடிக்காது, கெட்டுப் போகாது. தண்ணீர் படாமலும், ஈரப்பதம் இல்லாமலும் பார்த்துக் கொண்டால் எத்தனை வருடங்களானாலும் பாதுகாக்கலாம். வரகு முளைப்புத் திறன் பாதிக்காது, ராகி ஒரு வருடத்திற்கு மேல் வைத்தால் முளைப்புத் திறன் பாதிக்கும் என்கிறார்.

 பட்டி மாடு

ஒரு குடும்பத்தில் 20 பட்டி மாடுகளுக்கு குறைவில்லாமல் இருக்கும். 4 முதல் 5 குடும்பத்தின் பட்டி மாடுகளை ஒரு கூலி ஆள் ஓட்டிச் சென்று மேய்த்து வருவார்.

இட்லி, தோசை, பொங்கல்… போன்றவைகள் விசே­ச நாட்களில் மட்டுமே சமைக்கப்பட்டன. சிறுதானியங்களே எங்களின் உணவுப் பட்டியலில் இருந்தன (ராகி, சோளம், கம்பு, தினை, வரகு, குதிரை வாலி… போன்ற தானியங்கள்). நெல் வயல்கள் வைத்திருப்போர் மட்டுமே அரிசி சோறினை உண்டனர். ஆனால், இன்று சிறு தானிய உணவு இயற்கை உணவானது. நாங்கள் ஆராக்கியமாக இருந்தோம், மருத்துவமனை இல்லை. அன்று ஒரு விவசாயி காசு கொடுத்து அரிசி வாங்கினால் மற்றவர்கள் அவர்களைக் கேவலமாகப் பார்ப்பார்கள், இன்று செலவு செய்து வாங்குவது நாகரீகமாகிவிட்டது.

தொடரும்........

நன்றி : கோவை வணிகம் மாத இதழ்

Ginger garlic extract: A Bio-pesticide for organic cultivation

Organic practices avoid investment on costly chemicals Ms. Rajareega at her farm in Sivaganga district, Tamil Nadu seen manufacturing the botanical pesticides.

There is a growing body of evidence to suggest that in the past 4-5 decades there has been an excessive dumping of chemical toxins on the soil. As a result the soil has become barren and ground water toxic, in many places. Contrast this with organic inputs that are safe, non toxic, and cost much less. For example, if using chemical pesticides and fertilizers for growing a crop in a hectare works out to about Rs.6,000-7,000 the cost of growing the same crop using organic inputs may come to only about Rs.500 - Rs. 1,000, according to Ms. Rajareega of Raasi organic farms at Muthupatti village in Sivaganga district, Tamil Nadu. 

Lower cost

Even if some critics say that organic farming cannot provide the same high yields as chemical farming, the organic farmers argue that at least their land is safe; that they have not invested in buying the chemicals and increasing their cost of cultivation.“If you look at the suicides by farmers, then you will understand that all those farmers who committed suicides have built up huge debts. 

The debts kept growing because of borrowing at high interest rates for buying these chemicals which promised to increase the yield. In the end, it only increased their debts,” she explains.

“If only farmers use safer and natural pest repellents and manures then where is the question of debt and suicides,?” she enquires. She has been using only organic manures and bio-repellents made from locally available resources.

Five leaf extract

For example she uses 5 different leaf extracts (eindhu ilai karaisal in Tamil) derived from Calotropis (called y erukku in Tamil), Jatropha curcas (kattu amanaku in Tamil), Neem (vembu in Tamil), Guduchhi/Amruth (seenthil kodi in Tamil), Chaste tree (nochi in Tamil), Malabar nut (adathoda in Tamil), Kalmegh (siriyanangai in Tamil), Clerodendron (peenarisanghu in Tamil) and Usil (arappu in Tamil). These plants are commonly found in all villages. About 1 kg of leaves from each plant is taken and powdered and then ground into a paste. It is then mixed with 5 litres of cow’s urine. 

The concoction is then diluted in 5 litres of water and left undisturbed for 5 days. When required for using about 500 ml of this concoction is diluted in 10 litres of water and sprayed over the plants, she explains.

Image courtesy : wikipedia

Ginger garlic extract

Another tried and proven mixture she uses is ginger garlic extract (called inji poondu karaisal in Tamil). About 1 gm of ginger and garlic each, 2gm of green chilli and 5 litres of cow’s urine and water are taken. The garlic, ginger and green chilli are ground into a paste and mixed with cow’s urine and water. After 10 days the mixture is filtered and used. The prescribed quantity is about 500 ml of this solution diluted in 10 litres of water which can be sprayed over the plants.

Ideal spraying time

The ideal time for spraying these karasals is during 6 am to 8.30 am and between 4 pm and 6.30 pm. Depending upon the soil, crop and other climatic factors the concentration can be raised or lowered. Farmers can contact their nearby organic farmers who are using these karaisals or can contact Ms. Rajareega for guidelines regarding the concentration.

Effective control

Both the above karaisals have been found effective in controlling leaf roller, thrips, mealy bugs, fruit, stem and bark borer, hairy caterpillar and aphids. Even if a farmer is not convinced about the benefits of organic inputs he can continue to grow his crops using chemicals, but at the same time he can set aside a small portion in his field to grow the same crop using organic inputs. By doing so he can find out for himself the cost benefit ratio. That itself can convince him of its efficacy.

Readers can contact Ms. Rajareega, Raasi organic farms, Muthupatti, via Kallal, A. Siruvayal (post), Sivaganga district, Tamil Nadu, email: rajareega@rediffmail.com, mobile: 9865-582142 and phone: 04565-284937.

source:tnau

How to grow kiwi fruit at home

Posted by Sadhananatureorganicfarm on Monday, 4 April 2016

It’s time farmers take all help and adapt to newer, better ways of making farming feasible

Image & Article courtesy : theweekendleader.com

It’s a looming crisis, one that families living in the numerous villages that dot Almora district in Uttarakhand are not entirely unused to now.

Hardworking hill women, who are the backbone of local households and farms, have noticed the subtle changes in the seasons over the recent years – a factor that has made agriculture, their traditional livelihood, difficult to pursue.

As one of them put it, “I may soon have to stop using my farmland for anything other than growing fodder grass. The erratic rains destroy whatever I sow, be it paddy or potato. I just see no point in putting in so much effort if there is going to be no return in the end.”

Clearly, for agrarian communities in this region, the road ahead is only getting rougher owing to the variable weather patterns that have not just adversely affected their cropping cycles but also led to the destruction of the forests on which they are dependent for basics like fuel, fodder and water.

However, despite the obvious difficulties, there’s one woman from Guna village in Lamgara block of Almora, who has turned her farm into a veritable hub of biodiversity.

Unassuming and ever smiling, Sudha Gunwant, 47, enjoys taking visitors around her home and land holding. After all, it is a perfectly run mixed farm – conventional grains are harvested seasonally along with a variety of vegetables, fruits and exotic flowers. Additionally, she also rears livestock for dairy and keeps bees for honey, which she sells on demand.

While Gunwant’s farm is doing well these days, it does not mean that she is oblivious to the dangers of climate change. She observes, “I remember when I had come to this village in 1980 after marriage, farming was the mainstay of most families. Unfortunately, the changing environment and weather has become a threat to our way of life. On my part, I am determined to overcome this challenge.”

Help has come to Gunwant through the Central Himalayan Environment Association (CHEA), a non government organisation that assists mountain communities to achieve sustainable development by adapting to climate change.

According to Pankaj Tewari of CHEA, “Most agriculture in Uttrakhand is rain-fed. So the seasonal variations that have impacted rainfall and snowfall are extremely worrying. It has affected soil fertility and hence the yield. Of course, locals do still make an effort to grow some lentil or rice and fodder grass, but it’s the bare minimum.

“At CHEA we have been working intensively for sustainable livelihood development in various villages around Lamgara and Sudha-ji has been an inspiration for everyone. She has successfully demonstrated how, given the right support, people can effectively adapt to climate change and transform their lives.”

By Gunwant’s own admission, although she has always been a passionate environmentalist, becoming the able farmer she is today required effort. She needed to acquire the necessary expertise. Initially, her heart had been set on becoming a teacher, a dream that she gave up after marriage.

But keen on making a mark within the community, she finally got the chance to prove herself when, about a decade ago, she was chosen to head the Guna Van Panchayat. Van Pachayats are village-level councils that are responsible for the day-to-day management of local civil forests.

Under the guidance of CHEA, she not only got the chance to fully understand what it was that was triggering climate change, but she was also introduced to the various government schemes that promote sustainable livelihood for hill folk, like cash crop cultivation, horticulture, floriculture and various non-farm activities like animal husbandry and bee-keeping.

Walking towards Gunwant’s home the first thing that one notices are the fruit trees that encircle the yard. “These were planted in 2002. I got the saplings from the state horticulture department with CHEA’s help,” says the industrious woman, pointing towards the cluster of peach trees which, she proudly informs, have already yielded a crop for each over the last few years.

Then there are lemons, oranges, cucumber, colocasia (arvi), tomatoes, radish, French beans and corn growing on the farm. The surplus produce regularly makes its way to the mandi (wholesale market) in Almora, fetching her a decent income. Besides these, flowers such as gladiolas, chrysanthemums and marigolds that grow in a small poly shed built just off the courtyard, also find a ready market, especially during the festival seasons.

Strolling past trees of kafal (local wild berry), bhimal (fodder) and low hanging kiwi fruit creepers, one arrives at a tin-roofed open shed. This is the vermi-pit that provides Gunwant with all the organic manure she needs for her crops and has also become a source of substantial revenue. Indeed, she “has taken full advantage of the government schemes and was one of first few farmers in the district to take up vermiculture by creating a pit in my own backyard”.

It was her willingness to experiment with alternate sources of income generation that led her to undertake animal husbandry and apiculture (bee keeping) – and whatever added money she makes by selling milk or honey she simply ploughs back into the land.

“I have several bee boxes. Keeping them clean, ensuring the safety of the bees from the wasps, protecting them from the cold weather, and ensuring availability of food for them in the winter – all this requires tremendous time and energy,” she says. Her hard work yields sweet rewards in the form of the honey which she collects from the apiary. Every season she gets about six to eight bottles of pure organic honey.

From dawn to dusk, Sudha Gunwant, who was conferred the state’s Green Ambassador Award in 2012 for her significant contribution towards biodiversity conservation, is a busy woman.

Says she, “The life of hill women is extremely difficult and in families where the men don’t have permanent jobs they shoulder all burden as wives, mothers and even farmers. A farmer’s life is intrinsically connected to nature – too little or too much sun, rain or snowfall is always bad for the land.”

According to this successful woman, the time has come for farmers to take all the help they can get and adapt to newer, better ways of making farming feasible. -

source: theweekendleader

Bicycle Weeder by Gopal Malhari BhiseI

Not all the farmers in the country can afford bullock, a small tractor or power tiller. Also due to relatively low land holding capacity many farmers do not need these farm equipments.

Courtesy : National Innovation Foundation  : India

Bicycle weeder is a multipurpose farm implement developed by using inexpensive bicycle components. The main part of the implement consists of the front portion of a bicycle, namely handle bar, front axle and the wheel. A steel fork is connected to the axle and other end carries different attachments. Separate attachments for weeding and tilling are attached to the working end using bolts and nuts. This helps in changing the attachments as needed. The load in digging out the soil has been kept to the minimum by providing appropriate profiles and curvature to the implements. Suitable slots are provided for attachments so that the distance between the blades can be adjustable to suit specific requirements. Not all the farmers in the country can afford bullock, a small tractor or power tiller. Also due to relatively low land holding capacity many farmers do not need these farm equipments.

source :  National Innovation Foundation  : India

identifying the perfect indian cattle

Posted by Sadhananatureorganicfarm on Friday, 11 March 2016

சேதாரமின்றி நெல் அவிக்கணும்!

Image & article courtesy : Dinamalar

''விவசாயத்தில் பாரம்பரியத்தை பின்பற்றினாலும் நவீன தொழில்நுட்பத்தை கைப்பிடித்தால்தான், நஷ்டமின்றி லாபம் பார்க்க முடியும்,'' என்கிறார் மதுரை வயலூர் வழி மூலக்குறிச்சியைச் சேர்ந்த வெள்ளைச்சாமி. நெல் அவிப்பதிலும் முறையான தொழில்நுட்பத்தை பின்பற்றினால்தான் குருணை அதிகமின்றி முழுஅரிசி பெறமுடியும் என நிரூபித்து காட்டியுள்ளார்.
அவர் கூறியது: ஒரு ஏக்கர் நிலத்தில் நெல்சாகுபடி செய்கிறேன். நிலத்திலேயே ஆடு, மாடு, கோழிகள் வளர்க்கிறேன். அவற்றின் எருக்கள்தான் பயிருக்கு உரங்கள். வேறெந்த ரசாயனமும் சேர்ப்பதில்லை. 2 ஏக்கர் நிலத்தில் பழமரங்கள் வளர்கின்றன. 100க்கு 100 சதுர அடியில் குளம் அமைத்து கட்லா, மிர்கால், ரோகு ரகங்கள் வளர்க்கிறேன். கோழி என்றால் பிராய்லர் ரகமில்லை. பாரம்பரிய நாட்டுரகக் கோழிக் குஞ்சுகள் வளர்க்கிறேன்.
இரண்டு முறை நெல் சாகுபடி செய்து நெல்லை அப்படியே ரைஸ்மில்லுக்கு அனுப்பிவிட்டேன். குருணை அதிகமாக இருந்தது. இதை குறைப்பதற்கு மதுரை விவசாய கல்லுாரி வேளாண் அறிவியல் மையத்தை அணுகினேன். அங்கே 'டபுள் பாய்லிங்' முறையில் நெல் அவிப்பதை தெரிந்து கொண்டேன். அதேபோல சொந்தமாக பாய்லர் தயாரித்தேன்.
சாதாரணமாக இட்லி அவிக்கும் முறைதான். பாய்லரின் அடியில் தண்ணீரை ஊற்றி அதன் மேல் தட்டு வைத்து 100 கிலோ நெல்லை கொட்ட வேண்டும். நடுவில் இரும்புக்குழாய், பக்கக்குழாய்களுடன் கம்பிபோன்ற துளைகள் இடப்பட்டிருக்கும். பாய்லரை மூடி அடுப்பை பற்ற வைத்தால் ஆவியின் மூலம் முக்கால் மணி நேரத்தில் 100 கிலோ நெல்லும் ஒரே சீராக வெந்துவிடும்.
தண்ணீரை வடிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. பக்கவாட்டில் உள்ள மதகை திறந்து நெல்லை வெளியே எடுத்தால் ஒரு மணி நேரத்தில் காய்ந்து விடும். நெல்லும் மண் இன்றி சுத்தமாக இருக்கும். ஒரு ஏக்கரில் விளைந்த நெல்லை இம்முறையில் எளிதாக அவித்து ரைஸ்மில்லுக்கு அனுப்பினேன்.
நுாறு கிலோவுக்கு அதிகபட்சமாக மூன்றுகிலோ அளவே குருணை கிடைக்கிறது. அரிசியை பட்டை தீட்டாததால் அதன் முனையில் உள்ள சத்துக்களும் குறைவதில்லை, என்றார். இவரிடம் பேச: 94431 49166.
நன்றி : தினமலர்