What is Soil Salinity ?

Soil salinity is the salt content in the soil; the process of increasing the salt content is known as salinization. Salts occur naturally within soils and water. Salination can be caused by natural processes such as mineral weathering or by the gradual withdrawal of an ocean. It can also come about through artificial processes such as irrigation.

Image courtesy : Wikipedia

Dry land salinity

Salinity in drylands can occur when the water table is between two and three metres from the surface of the soil. The salts from the groundwater are raised by capillary action to the surface of the soil. This occurs when groundwater is saline (which is true in many areas), and is favored by land use practices allowing more rainwater to enter the aquifer than it could accommodate. For example, the clearing of trees for agriculture is a major reason for dryland salinity in some areas, since deep rooting of trees has been replaced by shallow rooting of annual crops.

Salinity due to irrigation

Salinity from irrigation can occur over time wherever irrigation occurs, since almost all water (even natural rainfall) contains some dissolved salts. When the plants use the water, the salts are left behind in the soil and eventually begin to accumulate. Since soil salinity makes it more difficult for plants to absorb soil moisture, these salts must be leached out of the plant root zone by applying additional water. This water in excess of plant needs is called the leaching fraction. Salination from irrigation water is also greatly increased by poor drainage and use of saline water for irrigating agricultural crops.

Consequences of salinity

The consequences of salinity are

•     detrimental effects on plant growth and yield
•     damage to infrastructure (roads, bricks, corrosion of pipes and cables)
•     reduction of water quality for users, sedimentation problems
•     soil erosion ultimately, when crops are too strongly affected by the amounts of salts.

Salinity is an important land degradation problem. Soil salinity can be reduced by leaching soluble salts out of soil with excess irrigation water. Soil salinity control involves watertable control and flushing in combination with tile drainage or another form of subsurface drainage.

High levels of soil salinity can be tolerated if salt-tolerant plants are grown. Sensitive crops lose their vigor already in slightly saline soils, most crops are negatively affected by (moderately) saline soils, and only salinity resistant crops thrive in severely saline soils. 

source:wikipedia

மானாவாரி சோளம் சாகுபடி நெல்லைவிட கூடுதல் லாபம்

தேனி மாவட்டத்தில் காய்கறிகள் சாகுபடி செய்து வரும் விவசாயிகள் பலர், ஆறுகள், குளங்கள், கண்மாய்கள் உள்ளிட்ட நீர்நிலைகள் வறண்டிருக்கும் காலத்தில், விளைநிலங்களைத் தரிசாகப் போட மனம் இல்லாமல் கம்பு, சோளம், நிலக்கடலை, கப்பைக்கிழங்கு என மானாவாரி சாகுபடிக்கு மாறிவிடுகின்றனர். தனது தோட்டத்துக் கிணற்றில் தண்ணீர் வற்றாத நிலையிலும் திருந்திய நெல் சாகுபடியைத் துறந்துவிட்டு, 10 ஆண்டுகளுக்கு மேலாகத் தனது இரண்டு ஏக்கர் நிலத்தில் அமோகமாகச் சோளம் சாகுபடி செய்து வருகிறார், போடி அருகிலிருக்கும் பி.மீனாட்சிபுரத்தைச் சேர்ந்த விவசாயி ஆர். மணிமுத்து. இது குறித்து அவர் பகிர்ந்துகொண்டது: 

எளிய சாகுபடி முறை

“கம்பெனி சோளத்தில் அம்மன், 1-ம் நம்பர், நம்பர் 51, நம்பர் 251, லெட்சுமி, அமர்நாத் 2000 உள்ளிட்ட 10 ரகங்கள் உள்ளன. இதில் அமர்நாத் 2000 என்று அழைக்கப்படும் ரகத்தை வேளாண் துறையினர் பரிந்துரை செய்தனர். அதை ஏற்று சாகுபடி செய்தேன். நல்ல மகசூலும் லாபமும் கிடைத்தது. 12 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு திருந்திய நெல் சாகுபடி செய்தேன். அதைவிட சோளம் சாகுபடியில் லாபம் கிடைப்பதால், தொடர்ந்து சாகுபடி செய்துவருகிறேன். 

ஒரு ஏக்கரில் அமர்நாத் 2000 ரகம் சாகுபடி செய்ய விதைச்சோளம் 8 கிலோ முதல் 9 கிலோவரை தேவைப்படும். ஒரு கிலோ விதைச்சோளம் ரூபாய் 230. இதில் தரமான விதைகளைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டியது அவசியம். மேலும் கூலி, உழவு, உரம் என அதிகபட்சமாக ரூ.18 ஆயிரம்வரை செலவு ஏற்படும். பொதுவாகச் சோளத்தை உவர்ப்பு மண் தவிர, மற்ற எந்த மண்ணில் சாகுபடி செய்தாலும் மகசூல் கிடைக்கும். கிணறு, ஆழ்துளைக் கிணறுகளில் குறைவான தண்ணீர் வசதி இருந்தால்கூடப் போதும். ஆண்டுதோறும் எந்த மாதத்திலும் இதைச் சாகுபடி செய்யலாம். மழையை மட்டும் நம்பிச் செய்யும் மானாவாரி சாகுபடிக்குப் புரட்டாசி மாதத்திலும், நீர்நிலைகளை நம்பிச் சாகுபடி செய்வதற்கு மாசி மாதம் 5-ம் தேதியிலிருந்து 10-ம் தேதிவரை சிறந்தது. இந்த நேரத்தில் சாகுபடியைத் தொடங்கினால் பச்சாலை பூச்சி, சாறுஉறிஞ்சும் பூச்சிகளின் நோய் தாக்குதலின்றி நல்ல மகசூல் கிடைக்கும். 

மாட்டுத் தீவனம்

இயற்கை உரம் இட்டால் நல்ல மகசூல் கிடைப்பதோடு, மண்வளமும் பாதுகாக்கப்படும். நல்ல தண்ணீர், சப்பை தண்ணீர் என எந்தத் தண்ணீரும் பாய்ச்சலாம். விதை நடவு செய்த எட்டு நாட்கள் கழித்து, ஒரு முறை தண்ணீர் பாய்ச்சலாம். அதன்பின்னர் 25 நாட்கள் கழித்துத் தண்ணீர் பாய்ச்ச வேண்டும். சோகை வளர்ந்த பின்னர் மீண்டும் எட்டு முதல் 10 நாட்களுக்கு ஒருமுறை தண்ணீர் பாய்ச்ச வேண்டும். 100 நாட்கள் அல்லது 110 நாட்களில் கருது (சோளக்கதிர்) விளைந்துவிடும். அதை அறுவடை செய்யத் தொடங்கலாம். ஒரு ஏக்கருக்கு 23 குவிண்டால் முதல் 25 குவிண்டால்வரை விளைச்சல் இருக்கும். தற்போது சந்தையில் ஒரு குவிண்டால் (100 கிலோ) ரூபாய் 1,450 முதல் ரூபாய் 1,500 வரை விலைபோகிறது. 

சோளத் தட்டை மாட்டுக்குத் தீவனமாகிறது. கால்நடை வளர்க்கும் விவசாயிகள், இதைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம். இல்லாவிட்டால் சந்தையில் விற்பனை செய்துவிடலாம். கால்நடைகளின் தீவனத் தேவைக்காகத் தூத்துக்குடி மாவட்ட வியாபாரிகள், இங்கே வந்து சொந்தச் செலவில் சோளத்தட்டைகளை அறுத்துக்கொண்டு செல்கின்றனர். இதனால் விவசாயிக்குக் கூலி ஆட்கள் செலவும் குறைகிறது. 

பலத்த காற்றில் பாதுகாக்க

சோளத்தட்டைகள் ஆறு அடிவரை உயரமாக வளரக்கூடியவை. கதிர் முற்றிய நிலையில் அறுவடைக்குத் தயாராக இருக்கும்போது, காற்று பலமாக வீசினால் அவை தரையில் சாய்ந்துவிடும். இதனால் கதிர்கள் சேதமடைந்து, நஷ்டம் ஏற்பட வாய்ப்புள்ளது. இதைத் தவிர்க்க விதை நடவு செய்த பின்னர், நாற்றங்கால் பாவி நட்டால் சோளத்தட்டை அரை அடி உயரம் குறைவாக, அதாவது ஐந்தரை அடிவரை மட்டுமே வளரும். இதனால் பலமாகக் காற்று வீசும்போது சேதமடைவது குறைவாக இருக்கும். கூடுதல் வருவாயும் கிடைக்கும். எப்படிப் பார்த்தாலும் குறுகிய கால சாகுபடியில் செலவு போக ரூ. 20 ஆயிரம்வரை லாபம் கிடைக்கும்.” 

விவசாயி ஆர். மணிமுத்து தொடர்புக்கு: 97916 56045 

நன்றி : தி இந்து 

Sustainable agriculture

Sustainable agriculture can be understood as an ecosystem approach to agriculture. Practices that can cause long-term damage to soil include excessive tilling of the soil (leading to erosion) and irrigation without adequate drainage (leading to salinization). Long-term experiments have provided some of the best data on how various practices affect soil properties essential to sustainability. 

The most important factors for an individual site are sun, air, soil, nutrients, and water. Of the five, water and soil quality and quantity are most amenable to human intervention through time and labor.

Image courtesy : Wikipedia

Although air and sunlight are available everywhere on Earth, crops also depend on soil nutrients and the availability of water. When farmers grow and harvest crops, they remove some of these nutrients from the soil. Without replenishment, land suffers from nutrient depletion and becomes either unusable or suffers from reduced yields. Sustainable agriculture depends on replenishing the soil while minimizing the use or need of non-renewable resources, such as natural gas (used in converting atmospheric nitrogen into synthetic fertilizer), or mineral ores (e.g., phosphate).

What grows where and how it is grown are a matter of choice. Two of the many possible practices of sustainable agriculture are crop rotation and soil amendment, both designed to ensure that crops being cultivated can obtain the necessary nutrients for healthy growth. Soil amendments would include using locally available compost from community recycling centers. These community recycling centers help produce the compost needed by the local organic farms.

Using community recycling from yard and kitchen waste utilizes a local area's commonly available resources. These resources in the past were thrown away into large waste disposal sites, are now used to produce low cost organic compost for organic farming. Other practices includes growing a diverse number of perennial crops in a single field, each of which would grow in separate season so as not to compete with each other for natural resources.This system would result in increased resistance to diseases and decreased effects of erosion and loss of nutrients in soil. Nitrogen fixation from legumes, for example, used in conjunction with plants that rely on nitrate from soil for growth, helps to allow the land to be reused annually. Legumes will grow for a season and replenish the soil with ammonium and nitrate, and the next season other plants can be seeded and grown in the field in preparation for harvest.

Monoculture, a method of growing only one crop at a time in a given field, is a very widespread practice, but there are questions about its sustainability, especially if the same crop is grown every year. Today it is realized to get around this problem local cities and farms can work together to produce the needed compost for the farmers around them. This combined with growing a mixture of crops (polyculture) sometimes reduces disease or pest problems but polyculture has rarely, if ever, been compared to the more widespread practice of growing different crops in successive years (crop rotation) with the same overall crop diversity. Cropping systems that include a variety of crops (polyculture and/or rotation) may also replenish nitrogen (if legumes are included) and may also use resources such as sunlight, water, or nutrients more efficiently.

Replacing a natural ecosystem with a few specifically chosen plant varieties reduces the genetic diversity found in wildlife and makes the organisms susceptible to widespread disease. The Great Irish Famine (1845–1849) is a well-known example of the dangers of monoculture. In practice, there is no single approach to sustainable agriculture, as the precise goals and methods must be adapted to each individual case. There may be some techniques of farming that are inherently in conflict with the concept of sustainability, but there is widespread misunderstanding on effects of some practices. Today the growth of local farmers' markets offer small farms the ability to sell the products that they have grown back to the cities that they got the recycled compost from. By using local recycling this will help move people away from the slash-and-burn techniques that are the characteristic feature of shifting cultivators are often cited as inherently destructive, yet slash-and-burn cultivation has been practiced in the Amazon for at least 6000 years; serious deforestation did not begin until the 1970s, largely as the result of Brazilian government programs and policies. To note that it may not have been slash-and-burn so much as slash-and-char, which with the addition of organic matter produces terra preta, one of the richest soils on Earth and the only one that regenerates itself.

There are also many ways to practice sustainable animal husbandry. Some of the key tools to grazing management include fencing off the grazing area into smaller areas called paddocks, lowering stock density, and moving the stock between paddocks frequently.

source:wikipedia

Pineapple

The pineapple (Ananas comosus) is a tropical plant with edible multiple fruit consisting of coalesced berries, also called pineapples, and the most economically significant plant in the Bromeliaceae family. Pineapples may be cultivated from a crown cutting of the fruit, possibly flowering in 20–24 months and fruiting in the following six months. Pineapples do not ripen significantly post-harvest.

Courtesy : Wikipedia

Pineapples can be consumed fresh, cooked, juiced, or preserved. They are found in a wide array of cuisines. In addition to consumption, the pineapple leaves are used to produce the textile fiber piña in the Philippines, commonly used as the material for the men's Barong Tagalog and women's Baro't saya formal wear in the country. The fiber is also used as a component for wallpaper and other furnishings.

Etymology
The word "pineapple" in English was first recorded to describe the reproductive organs of conifer trees (now termed pine cones). When European explorers discovered this tropical fruit in the Americas, they called them "pineapples" (first referenced in 1664 for resemblance to the pine cone).

Culinary use

The flesh and juice of the pineapple are used in cuisines around the world. In many tropical countries pineapple is prepared and sold on roadsides as a snack. It is sold whole or in halves with a stick inserted. Whole, cored slices with a cherry in the middle are a common garnish on hams in the West. Chunks of pineapple are used in desserts such as fruit salad, as well as in some savory dishes, including pizza toppings and a grilled ring on a hamburger. Crushed pineapple is used in yogurt, jam, sweets, and ice cream. The juice of the pineapple is served as a beverage, and it is also the main ingredient in cocktails such as the piña colada and in the drink tepache.

ரத்தத்தைப் பெருக்கும் நாவல்!

Image & Info courtesy : Pasumai Vikatan

ஆற்றங்கரைகளிலும், சாலை ஓரங்களிலும் காய்த்துக் குலுங்கிய நாவல் மரங்களில் ஏறி விளையாடியதும், நாவல் பழங்களைப் பறித்தும், பொறுக்கியும் ருசித்தது... தற்போதைய நடுத்தர வயதினரின் மறக்க முடியாத அனுபவமாக இருக்கும்.

நாவல் பழங்களின் மருத்துவ குணங்கள் பற்றி பேசிய திருவண்ணாமலையைச் சேர்ந்த சித்த மருத்துவர் கிருபாகரன், ''நாவல் பழம் கணிசமான ஊட்டச்சத்துக்களைக் கொண்டுள்ளது. கனிமங்கள், சர்க்கரை மற்றும் புரதங்கள் தவிர, இதில் இரும்புச்சத்தும் அதிகமாக உள்ளது. பழமாக சாப்பிடுவது மட்டுமல்லாமல், சுவையான பானங்கள், மணப்பாகு (சிரப்) ஆகியவற்றையும் தயாரிக்கலாம். சிறிய அளவில் பழச்சாறு உண்டால், வயிற்றுப்போக்கு குணமாகும். நாவல் பழங்களுக்கு பசியைத் தூண்டும் குணமும், ரத்தத்தை விருத்தி செய்யும் குணமும், உடலை உரமாக்கும் குணமும் இருக்கிறது. 

பொதுவாக, நாவல் பழங்கள் சாப்பிட்டால், நீர் வேட்கை நீங்கும். நாவல் பழச்சாற்றை ஒரு மாதம் வரை புளிக்க வைத்துப் பயன்படுத்தினால், சர்க்கரை நோயாளிகளின் நீர் வேட்கை தணியும். இரைப்பைக் குடல்வலி நீக்குவதோடு, சிறுநீர்ப் பெருக்கியாகவும் பயன்படுகிறது. குளிர்ச்சி மற்றும் செரிமானப் பண்புகளையும் கொண்டுள்ளது. பொடி செய்யப்பட்ட விதைகள், சர்க்கரை நோயைக் கட்டுப்படுத்தும். நாவல் விதைகள், நிரந்தரமாக சிறுநீரில் சர்க்கரையின் அளவைக் குறைக்க உதவுகிறது. அதிகமான நாவல் பழங்கள் உண்டால் பித்தம் கூடும். சில நெல்லிக்காய்களை மென்று தண்ணீர் குடித்தால் பித்தம் தணிந்துவிடும்'' என்று சொன்னார்.

நன்றி : பசுமை விகடன்

India should adopt smart agriculture techniques to increase crop yield

Image courtesy : wikipedia

Comparison of Indian Agri productivity with others

Indian per acre productivity is not the lowest in the world, but on an average scale, it is below par. The country is known for its agriculture as 60 per cent of the land in India is being used for growing crops. India has around 157.35 million hectares of land; nevertheless still, it produces fewer crops compared to other countries. According to the recent FAO report, the average yield of rice in India is 2.3 tonne/hectare against the global average of 4.4 tonne/hectare. China, being the largest producer of rice, has an output of 197 million tonne and a per-hectare yield of 6.5 tonne; Australia produces 10.1 tonne, the US produces 7.5 tonne and Russia produces 5.2 tonne. Compared to a global standard of 3.0 tonne/hectare of wheat, India recorded an average yield of 2.9 tonne per hectare. Yet, it is not even close to countries such as France with 7-tonne production, the US with 3.11-tonne production and China with 4.8-tonne production. 

The scarcity of water, lack of high-skilled farmers, use of advanced technology and lack of availability of high-yield varieties of seeds are some of the major causes of the low per acre productivity of crops in the country. The Indian government has started working on areas such as nanotechnology and stem cell, helping in improving the productivity of the crops.

Lesson We can learn from others

India's agriculture sector plays a major role in the Indian economy as more than 60 per cent of the population is dependent on the agriculture and the agriculture-related sector in India. India was one of the fastest growing economies in the world in FY 2015/16, but the agriculture sector growth rate was comparatively slow. Although, the recent budget focused on the enlistment of the agriculture sector in the coming years, but still the sector is far behind in terms of technology usage and basic facilities available to the farmers in the other parts of the globe. 

As published by Infoholic Research in the report titled 'Advanced Farming Market - Global Market Drivers, Opportunities, Trends, and Forecasts, 2016-2022', farmers in the US and Europe are practicing the latest IoT-driven farming techniques that include utilising cloud-based farming analytics tools and adopting drone technology for improving the crop yield and crop production. Similarly, the other Asian countries such as China and Australia have started adopting smart agriculture solutions for weather analysis, crop analysis and soil analysis. Thus, India can adopt smart agriculture techniques in order to increase the crop yield and should also start farmer educating programs.

Problems in Indian agriculture

Small, fragmented land holdings of farmer… Even though the net sown area in India is 141.2 million hectares and cropped area totals to 195 million hectares, it becomes highly insignificant as it is divided into small scattered holdings. The average of 2.3 hectares in 1970-1971 is reduced to less than 1.5 hectares in the 21st century? The size of these holdings will decrease even further with the increase in the population. Further, unavailability of better quality seeds and depleting soil quality is also a huge problem area. Also, the average yield of almost every crop is quite low. So to boost the productivity, fertilisers and pesticides are used extensively. It is a serious problem as it is increasing the pH level of soil - doing more harm than good. 

Adding to the stress is the monsoon dependent nature of Indian agriculture with improperly planned irrigation. India is the second largest irrigated country in the world. But only one-third of India's cropped area is under irrigation. The vast majority of crop growers are totally dependent on Monsoon. Farmers suffer miserably every year as Monsoon is highly erratic and unreliable. India, as a matter of fact, cannot realise sustained agricultural progress if half or more than half of the cropped area is taken under assured irrigation. Another big factor is lack of mechanisation. 

Apart from few regions of rich farmers in Punjab and Haryana, rest of the agriculture in India is still carried out by human hands. Usage of simple and conventional tools such as cattle, wooden plough, sickle, etc. are not only time-consuming but also gives very less yield. Hence, mechanisation of agriculture in India is imperative to take it to the next level of production. It can play a major role during large-scale cultivation and harvesting. Also, rampant soil erosion, scarcity of capital for marketing and agricultural implementation, poor storage and transportation facilities, middlemen are grave road blocks in Indian agricultural scenario.

source:businesstoday

varagu recipes

வரகு 

வரகு சிறுதானிய வகைகளுள் ஒன்றாகும். இப்போதும் ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்தில் பாரம்பரிய உணவாக பயன்பாட்டில் உள்ளது. வரகுக்கு 7 அடுக்குத் தோல் உண்டு. இதைப் பறவைகள், ஆடு, மாடுகளால் உண்ண முடியாது. வறட்சி, நஞ்சை என அனைத்து வகை நிலங்களிலும் வளரும். இதன் விதை ஆயிரம் வருடம் வரைக்கும் முளைப்புத் திறன் கொண்டது. இது பண்டை தமிழ் நாட்டில் மிகவும் பொதுவாக உட்கொள்ளப்பட்ட ஒரு உணவு தானியமாகும். இப்போது இதன் பயன்பாடு மிகவும் குறைந்து வழக்கில் இருந்து மெல்ல அருகி விட்டது.

• வரகை அரிசிக்கு பதிலாக இட்லி மற்றும் தோசைகளில் பயன்படுத்தலாம்.

• அரிசி, கோதுமையைக் காட்டிலும் வரகில் நார்ச்சத்து மிகவும் அதிகம். மாவுச்சத்தும் குறைந்து இருப்பதால், ஆரோக்கியத்துக்கு நல்லது.

• வரகில் புரதம், கால்சியம், வைட்டமின் பி ஆகியன இருக்கின்றன. தாதுப்பொருட்களும் நிரம்ப உள்ளன. மேலும், விரைவில் செரிமானம் அடைவதுடன் உடலுக்குத் தேவையான சக்தியையும் கொடுக்கும்

மருத்துவ பயன்கள்

• சர்க்கரை அளவை குறைக்கிறது.

• மூட்டுவலியை குறைக்க உதவுகிறது.

• கல்லீரலின் செயல்பாடுகளைத் தூண்டி, கண் நரம்பு நோய்களைத் தடுக்கும் குணம் உண்டு

• நிணநீர் சுரப்பிகளைச் சீராக்கும்.

வரகு உப்புமா 

Image courtesy : Dinakaran.com

என்னென்ன தேவை?
வரகு அரிசி - 1/2 கப்,
வெங்காயம் - 1,
பச்சைமிளகாய் - 1,
கேரட் - சிறிது,
கடுகு - 1/4 டீஸ்பூன்,
உளுத்தம்பருப்பு - 1/4 டீஸ்பூன்,
உப்பு - தேவையான அளவு.
செய்முறை

வரகு அரிசியை கழுவி 15 நிமிடங்கள் ஊற வைக்கவும். கேரட், வெங்காயத்தை பொடியாக நறுக்கிக் கொள்ளவும். ஒரு கடாயில் எண்ணெய் விட்டு கடுகு, உளுத்தம்பருப்பு தாளித்து, பச்சைமிளகாய், வெங்காயம், கேரட், உப்பு சேர்த்து வதக்கவும். 1 1/2  கப் தண்ணீர் சேர்க்கவும். வரகு அரிசியை தண்ணீர் கொதித்தவுடன் சேர்த்து அடுப்பை சிம்மில் வைத்து, கடாயை மூடி வேக விடவும். 7-8 நிமிடங்கள் கழித்து நன்கு கிளறி விட்டு அடுப்பை அணைக்கவும். சூடான வரகு உப்புமா தயார்.

வரகு கஞ்சி

Image courtesy : vikatan.com

சுத்தம் செய்த கால் கப் வரகு அரிசியை ஒரு டம்ளர் தண்ணீரில் வேக வைக்கவும். பாதி அளவு வெந்ததும், உரித்த பூண்டு பல் 10, ஒரு துண்டு சுக்கு, கால் டீஸ்பூன் சீரகம், வெந்தயம், ஒரு டம்ளர் பால் சேர்த்து வேகவிடவும். நன்றாக வெந்ததும் தேவையான உப்பு சேர்த்துக் கலக்கி இறக்கவும்.

இதற்கு தொட்டுக் கொள்ள, கறிவேப்பிலை துவையல் அருமையாக இருக்கும்

வரகு கொழுக்கட்டை.

தேவையான பொருட்கள்: வரகு அரிசி மாவு, வெல்லம், தேங்காய் துருவல், ஏலக்காய்.
வரகு அரிசியை லேசாக வறுத்து பொடி செய்து எடுக்கவும். இதனுடன் வெல்லம், தேங்காய் துருவல், ஏலக்காய் சேர்த்து கொழுக்கட்டை பிடித்து இட்லி பாத்திரத்தில் வேக வைத்து சாப்பிடலாம். உடலுக்கு சத்துத்துக்களை கொடுக்கும். உடலை தேற்றும். வரகு அரிசி அற்புதமான உணவாக மட்டுமின்றி மருந்தாகவும் பயன்படுகிறது


source : www.dinakaran.com
www.vikatan.com
Wikipedia
www.dinakaran.com  

Mango varieties cultivated in different states of India

Important mango varieties cultivated in different states of India are given below :

Image courtesy : wikipedia

Andhra Pradesh

• Allumpur Baneshan
• Banganapalli
• Bangalora
• Cherukurasam
• Himayuddin
• Suvernarekha
• Neelum
• Totapuri 

Bihar

• Bathua
• Bombai
• Himsagar
• Kishen Bhog
• Sukul
• Gulab Khas
• Zardalu
• Langra
• Chausa
• Dashehari
• Fazli 

Goa

• Fernandin
• Mankurad 

Gujarat

• Alphonso
• Kesar
• Rajapuri
• Vanraj
• Jamadar
• Totapuri
• Neelum
• Dashehari
• Langra 

Haryana

• Dashehari
• Langra
• Sarauli
• Chausa
• Fazli 

Himachal Pradesh

• Chausa
• Dashehari
• Langra 

Jharkhand

• Jardalu
• Amrapalli
• Mallika
• Bombai
• Langra
• Himsagar
• Chausa
• Gulabkhas 

Karnataka

• Alphonso
• Bangalora
• Mulgoa
• Neelum
• Pairi
• Baganapalli
• Totapuri 

Kerala

• Mundappa
• Olour
• Pairi 

Madhya Pradesh

• Alphonso
• Bombay Green
• Langra
• Sunderja
• Dashehari
• Fazli
• Neelum
• Amrapalli
• Mallika 

Maharashtra

• Alphonso
• Mankurad
• Mulgoa
• Pairi
• Rajapuri
• Kesar
• Gulabi
• Vanraj

Orissa

• Baneshan
• Langra
• Neelum
• Suvarnarekha
• Amrapalli
• Mallika 

Punjab

• Dashehari
• Langra
• Chausa
• Malda 

Rajasthan

• Bombay Green
• Chausa
• Dashehari
• Langra 

Tamil Nadu

• Banganapalli
• Bangalora
• Neelum
• Rumani
• Mulgoa
• Alphonso
• Totapuri 

Uttar Pradesh

• Bombay Green
• Dashehari
• Langra
• Safeda Lucknow
• Chausa
• Fazli 

West Bengal

• Bombai
• Himsagar
• Kishen Bhog
• Langra
• Fazli
• Gulabkhas
• Amrapalli
• Mallika

Medicinal properties of mango

Mangifera indica (MI), also known as mango, aam, it has been an important herb in the Ayurvedic and indigenous medical systems for over 4000 years. It is native tropical Asia and has been cultivated in the Indian subcontinent for over 4000 years and is now found naturalized in most tropical countries.

Image courtesy : Wikipedia

MI is a large evergreen tree in the anacardiaceae family that grows to a height of 10-45 m, dome shaped with dense foliage, typically heavy branched from a stout trunk. The leaves are spirally arranged on branches, linear-oblong, lanceolate – elliptical, pointed at both ends, the leaf blades mostly about 25-cm long and 8-cm wide, sometimes much larger, reddish and thinly flaccid when first formed and release an aromatic odour when crushed. The inflorescence occurs in panicles consisting of about 3000 tiny whitish-red or yellowish – green flowers. The fruit is a well known large drupe, but shows a great variation in shape and size. It contains a thick yellow pulp, single seed and thick yellowish – red skin when ripe. The seed is solitary, ovoid or oblong, encased in a hard, compressed fibrous endocarp.

Mangoes belong to genus Mangifera which consists of about 30 species of tropical fruiting trees in the flowering plant family Anacardiaceae. According to ayurveda, varied medicinal properties are attributed to different parts of mango tree. 

Mango is one of the most popular of all tropical fruits. Mangiferin, being a polyphenolic antioxidant and a glucosyl xanthone, it has strong antioxidant, anti lipid peroxidation, immunomodulation, cardiotonic, hypotensive, wound healing, antidegenerative and antidiabetic activities. 

Various parts of plant are used as a dentrifrice, antiseptic, astringent, diaphoretic, stomachic, vermifuge, tonic, laxative and diuretic and to treat diarrhea, dysentery, anaemia, asthma, bronchitis, cough, hypertension, insomnia, rheumatism, toothache, leucorrhoea, haemorrhage and piles. All parts are used to treat abscesses, broken horn, rabid dog or jackal bite, tumour, snakebite, stings, datura poisoning, heat stroke, miscarriage, anthrax, blisters, wounds in the mouth, tympanitis, colic, diarrhea, glossitis, indigestion, bacillosis, bloody dysentery, liver disorders, excessive urination, tetanus and asthma. 

Ripe mango fruit is considered to be invigorating and freshening. The juice is restorative tonic and used in heat stroke. The seeds are used in asthma and as an astringent. Fumes from the burning leaves are inhaled for relief from hiccups and affections of the throat. The bark is astringent, it is used in diphtheria and rheumatism, and it is believed to possess a tonic action on mucus membrane. The gum is used in dressings for cracked feet and for scabies. It is also considered anti-syphilitic. The kernels are converted into flour after soaking in water and eliminating the astringent principles. Most parts of the tree are used medicinally and the bark also contains tannins, which are used for the purpose of dyeing. 

source:  www.ncbi.nlm.nih.gov

Dryland Farming: Bringing watershed management back to the policy agenda

Indian agriculture is governed by an impossible trinity or “trilemma” that requires it to meet three simultaneous objectives — global competitiveness, social inclusiveness and environmental sustainability — each often at odds with the other two. Official policy has largely tilted towards supporting the first two goals, with token, if not grudging, acknowledgement of the importance of the third one. Thus, while there are watershed management projects aimed at moisture conservation and improvement of soil health, the budgetary provisions towards these lag far behind expenditures on subsidies for fertilisers, power, water or seeds.

Almost 65 per cent of India’s arable land area of around 140 million hectares is classified as rainfed. Farming operations in such lands are mostly characterised by low productivity, high risk and poor adoption of modern technology/agronomic practices. Yet, they are home to some 61 per cent of our farmers, and account for 88 per cent of the country’s grossed cropped area under pulses, 69 per cent under oilseeds and 42 per cent under paddy (Agriculture Census 2011).

Production of pulses, in particular, is concentrated in the rainfed tracts of central, southern and western India, where the soils are thin with little organic matter to retain moisture for extended periods. These areas are also characterised by undulating terrains, low hill ranges bearing forests, narrow valleys, plateaus with hard sub-strata and – most important — the absence of snow-fed rivers that make them unsuitable for extensive canal-based irrigation. Even in regions blessed with plentiful rainfall, the precipitation is typically delivered in barely 40 days during the southwest monsoon season, causing heavy run-offs, soil erosion and poor groundwater recharge. The same region, then, also tend to experience acute water scarcity in the summer months.

The Centre and the Planning Commission, had back in the 1960s realised that it wasn’t possible to support agriculture growth in the rainfed regions by replicating the input-intensive strategy adopted in the better-endowed Green Revolution belt of north-western India or even the larger Indo-Gangetic plains. Thus, a series of initiatives were launched to take a natural resource management (NRM) based approach for promoting farm growth in rainfed areas. Schemes such as the Drought Prone Areas Programme and the Desert Development Programme were implemented in select watersheds to demonstrate the benefits of a holistic and integrated NRM-based approach.

Following the twin drought of 1986 and 1987 — similar to the ones in the last two years — the Centre intensified its efforts at agricultural improvement in rainfed regions through the National Watershed Development Project for Rainfed Areas, which was directly funded by the agriculture ministry. In parallel, the ministries of rural development and environment & forests launched their own watershed development schemes. The NABARD, too, set up a special Watershed Development Fund in 1990, to support projects in 100 key districts. Many of these projects even received liberal funding from bilateral donors and multilateral lenders. Everyone seemed convinced of the NRM-based approach for rainfed areas.

The watershed management schemes had a simple objective: to capture rainfall and runoff on and near the farmer’s field, thereby extending the period of water availability. This would lower the risks in agriculture, while also creating opportunities for crop diversification. Critical to the success of the schemes was people’s participation through watershed committees and self-help groups, facilitated through collaboration between local communities, civil society organisations and government agencies. NGOs were involved extensively during the 1980s and 1990s in planning and implementation of watershed projects in many states.

Image courtesy : Wikipedia

Several studies, whether by official and multilateral agencies or academic institutions, gave a broad thumbs-up to the NRM/watershed-based projects undertaken in rainfed areas. While the performance on technical parameters —number of farm ponds and check dams built, groundwater recharge levels achieved, etc — was noteworthy, the real success story of watershed management was captured in the rising production of pulses and oilseeds through the first decade of the new millennium. That was no less the cumulative result of the investments made over the previous two decades.

Sadly, from around 2004-05 onwards, watershed management got pushed to the back row of the overall agricultural development strategy. The UPA government that came to power decided to integrate all the various watershed schemes under a single umbrella programme. But more significant was the bureaucratic turf war that erupted between the agriculture and rural development ministries, over who had a better claim on the subject. It lasted for more than a year, at the end of which the rural development ministry carried away the prize. A miffed agriculture ministry promptly turned its back on watershed management. That “watershed” moment, in my view, is the root cause of the present crisis in production of pulses and oilseeds, both of which are largely grown in rainfed regions.

The current government at the Centre has ostensibly brought all watershed management programmes under the ambit of the Pradhan Mantri Krishi Sinchai Yojana (PMKSY). But the PMKSY itself has sub-schemes controlled by the rural development, agriculture and water resources ministries, each with their own management structures and separate budgets. This is unworkable; the mistake again is to divorce watershed development from agriculture.

The PMO and Niti Aayog must take a view on what is the central goal of improving soil moisture availability. It cannot be anything but achieving higher farm production, productivity and food security, especially in rainfed regions. In the specific case of pulses — where a committee has been set up under chief economic adviser Arvind Subramanian to recommend ways for boosting domestic cultivation — price and technology-led incentives cannot work in isolation. A practical solution needs to be worked out to target agricultural development efforts, in tandem with watershed management interventions. Only this can bring about sustainable gains in pulses and even oilseeds production.

source : The Indian Express

Imam Pasand Mango

Imam Pasand aka Himayat or Himayuddin or Humayun Pasand or himma pasand is a lesser known and exclusive mango cultivar, grown in Andhra Pradesh, Telengana and Tamil Nadu states in India. It is touted to have a taste that can challenge the Alphonso. The names suggest regal origins and it is said to have been the fruit of choice for India’s royalty. 

It is a large, not too attractive looking mango, mottled green that lightens to blotched yellow-green as it ripens. It is available only during the months of May and June and each mango could grow up to 800 grams in weight. 

It is prized by connoisseurs for its unique taste and it has been considered as the 'King among Mangoes'. Many mangoes are initially sweet, but are undone by aftertastes which can be harsh, rank, chalky or chemical (thanks to the turpentine that some varieties naturally contain) - unlike Alphonsos, with their aroma and incredibly rich smoothness of its aftertaste. The Imam Pasand's aftertaste is quite different, with hints of coconut and lime, a brightly spicy-sour Thai curry to the suave Mughlai curry richness of Alphonsos. A bite into one of these mangoes will reveal a tangy outer layer that hides the sweet flesh inside. 

Imam Pasands have a notably soft skin, easy to bite through or even eat, and this also makes it hard to transport. Modern retail systems seem to be cracking how to acquire and distribute them carefully enough and this combined with a wider cultivation area has resulted in increased availability at retail stores. 

The origin of the prized variety’s Hindi/Urdu name (which translates as ‘The Imam’s Favourite’) is lost in the mists of time. Some say it was originally grown in Kerala and beloved of Mughal emperor Humayun (and was called Humayun Pasand). This fruit known as Himayat in Andhra.

source : Wikipedia

Most Famous Varieties Of Indian Mangoes - III

Langra
The Langra, also known as Banarasi Langra, is a mango cultivar primarily grown in Banaras, Northern India and Bangladesh. This cultivar retains a greenish tinge while ripening. It is a oval-shaped mango with greenish-yellow colour.It is normally harvested during the last half of July. It is considered suitable for slicing and canning.

Totapuri 

The Totapuri or Ginimoothi mango is a cultivar that is widely grown in south India. It also goes by the names Bangalora, Collector, Kallamai, Kili Mooku, Gilli, Mukku, Sandersha, and Thevadiyamuthi. In Bengaluru it is referred to as Ginimoothi Maavina Kayi, while most of the rest of India calls it Totapuri or Bangalora. Totapuri was imported to Florida in 1901 as Sandersha and in the 1960s as Totapuri. It is the parent of at least two Florida mango cultivars, Anderson and Brooks.

Totapuri is one of the main cultivars grown in India for mango pulp, along with Alphonso and Kesar. The tree is medium size with greenish yellow fruits.

Banganapalli

Began Phali / Benishan, also known as Banganapalli, is one of the most common cultivars of mango (Mangifera indica) grown in the Indian subcontinent.

Benishan is named after the name of Zamindar of Panyam and Nawab of Banganapalle. It is also called as Banganapalle because it is cultivated plenty in and around Banaganapalle town of Andhra Pradesh, India. This fruit is created by Zamindar of Panyam and gifted it to the Nawab of Banganapalle.

The fruit is described as obliquely oval in shape, around 14 cm in length, with yellow flesh and a thin, smooth yellow skin. The flesh is of a firm, meaty texture and is sweet and lacks fibre. The cultivar is the most sought after in Andhra Pradesh. It is a mid-season variety that is good for canning.

Image & Info courtesy : Wikipedia

Most Famous Varieties Of Indian Mangoes - II

Dasheri

Dasheri is a variety of mango grown in different parts of North India and Nepal.

In the 18th century, the Dasheri mango first appeared in the gardens of Nawab of Lucknow. Since then numbers of Dasheri plants have been produced and planted throughout India. People from village Dasheri near Kakori, Uttar Pradesh believe that they have the mother plant of Dasheri mango which gave this variety of mango same name. 

Malihabad, Uttar Pradesh is the largest producer of Dasheri mango.Also grown in the state of Andhra Pradesh. Dasheri Mango is exported internationally to various countries including Singapore, Hong Kong, The Philippines, Malaysia, and other countries in South-East Asia.

Kesar

Gir Kesar mango, also simply called Gir Kesar, is a mango cultivar grown in the foothills of Girnar in India. The mango is known for its bright orange colored pulp and was given the geographical indication status in 2011.




The mango was first grown in 1931 by Junagadh Wazir Sale Bhai in Vanthali. About 75 grafts were then planted in the foothills of Girnar at the Junagadh Laal Dori farm. The mango is said to have been known as "Kesar" since 1934 when the Nawab of Junagadh Muhammad Mahabat Khan III said "This is Kesar" looking at the orange pulp of the fruit.

Kesar mango is grown in an approximate area of 20,000 hectare in the districts of Junagadh and Amreli in the Saurashtra region of Gujarat, with an estimated annual production of two lakh tonnes. However, only the mango grown around the Gir sanctuary area is officially known as "Gir Kesar mango".

This variety of mango is usually produced to the market in April, with the cultivation beginning around October after the monsoon season.Kesar variety is among the most expensive varieties of the fruit.

Info & Image courtesy : Wikipedia

Most Famous Varieties Of Indian Mangoes - I

Alphonso mango

Alphonso mango is a seasonal fruit, considered to be among the most superior varieties of the fruit in terms of sweetness, richness and flavour. 

The variety is named after Afonso de Albuquerque, a Portuguese general and military expert who helped establish Portuguese colonies in India. The Portuguese introduced grafting on mango trees to produce extraordinary varieties like Alphonso. The fruit was then introduced to the Konkan region in Maharashtra, Goa, Gujarat and some parts of southern state of Tamil Nadu, Karnataka and Kerala. 

It is also one of the most expensive varieties of mango and is grown mainly in the western part of India including Sindhudurg, Ratnagiri and Raigad districts and in the Konkan region of India. Each mango weighs between 150 and 300 grams (5.3 and 10.6 oz).

Badami
Badami is Karnataka’s leading mango variety. It is often called as Karnataka’s own Alphonso. The reason being the taste and texture of Badami is sane as that of Alphonso.

Image courtesy : bangalore.citizenmatters.in

Chaunsa

Chaunsa

Chaunsa is mainly produced in Mirpur Khas Sindh and Multan, Sahiwal Punjab in Pakistan. This variety of mango was originally made popular by Sher Shah Suri throughout the subcontinent. While commemorating his victory over Humayun at Chausa, he gave his favorite mango the name Chaunsa. Chaunsa mango has a golden yellow color when ripe. It is soft, almost fibreless and has an aromatic pleasant sweet flavor. The unique taste and richness in its flavor makes it a worldwide favorite. Chaunsa is commonly called the "King of Mangoes". Overall it is considered the best mango in terms of its rich aroma, sweet taste, juicy pulp and high nutritional value.

Malgova or Mulgoba
Malgova or Malgoa is an important mango cultivar grown in Tamil Nadu and other parts of South India. It is a large round fruit (typically 300-500gms), it has a small stone and is very juicy and fragrant. It is generally considered to be one of the best mangoes, the "Alphonso of South India". Its production area is centred on the districts of Salem, Dharmapuri and Krishnagiri in Tamil Nadu, as well as neighbouring parts of Andhra Pradesh and Karnataka.

A DNA analysis of 50 varieties of mango obtained several DNA clusters but found the Malgova to be the most distinct. 

Image & Info courtesy : Wikipedia

Speed up transferring of agri-tech to land from lab: Agri Min

Agriculture Minister Radha Mohan Singh on Saturday called upon farm scientists to speed up efforts to transfer technologies from the lab to the grassroots level in an effort to double farmers’ income in the next five years. 

Image & Article courtesy : The Indian Express

Addressing the 88th Foundation Day of the Indian Council of Agricultural Research (ICAR) in New Delhi, Singh said, “Our government has targeted doubling farmers’ income by 2022. We will focus on not only agriculture but allied sectors to achieve this goal.” 

Stating that integrated farming is solution for raising farmers’ income, the minister said the government will promote this in 101 ICAR institutes spread across the country and showcase farmers its benefits. 

“A family can save up to Rs 3 lakh a year by doing integrated farming,” he said.

Emphasising on the role of technology in raising the farm output, the minister said, “We have to speed up efforts to transfer the technology from lab to land. I urge all scientists and institutes to focus on this and ensure marketing of new products in a big way.”

He also said allied activities like poultry, fishery and dairy will be the focus area for supplementing the farm income.


source : Indian Express

முடக்கத்தான் கீரை : ஆரோக்கிய உணவு

முடக்கு + அறுத்தான் என்பதே முடக்கத்தான் என மருவியது. இந்தக் கீரையை அடிக்கடி உண்பவர்களுக்கு கை, கால்கள் முடங்கிப் போவது தவிர்க்கப்படுமாம்.முடக்கத்தான் கீரை கொடி வகையைச் சேர்ந்தது. லேசான துவர்ப்புச் சுவையுடையது. கிராமங்களில் வேலி ஓரங்களில் படர்ந்து கிடக்கும். வீட்டுக்கு வீடு இந்தக் கீரையைப் பார்க்கலாம். நகர வாழ்க்கையில் கீரைகளே அரிதாகிக் கொண்டிருக்கும் சூழலில் பலருக்கும் முடக்கத்தான் கீரையைப் பற்றித் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

Image & Article courtesy : Dinakaran

மூட்டுவலியைப் போக்குவதில் முடக்கத்தானின் பங்கு பற்றித்தான் பலருக்கும் தெரியும். அதற்கு மூலநோய், மலச்சிக்கல், கரப்பான், பாத வாதம் போன்றவற்றையும் குணப்படுத்தும் குணம் உண்டு. எனவே மாதம் இரண்டு முறையாவது முடக்கத்தானை உணவில் சேர்த்துக் கொள்வதன் மூலம் ஆரோக்கியத்துக்கு அஸ்திவாரம் போடலாம்’’ என்கிறார் ஊட்டச்சத்து நிபுணர் அம்பிகா சேகர். முடக்கத்தான் கீரையின் மருத்துவக் குணங்களைப் பற்றிப் பேசுவதுடன், அந்தக் கீரையை வைத்து 3 ஆரோக்கிய உணவுகளையும் செய்து காட்டியிருக்கிறார் அவர்.

ஆஸ்திரேலியாவில் உள்ள குயின்ஸ் பல்கலைக்கழகம், முடக்கத்தான் கீரைக்கு குறிப்பிட்ட விகிதத்தில் யூரிக் ஆசிட்டை கரைக்கும் சக்தி கொண்டிருப்பதை கண்டறிந்துள்ளார்கள். மூட்டுகளில் யூரிக் அமிலம், கொழுப்பு, புரதம், சுண்ணாம்பு, பாஸ்பரஸ் படிவங்கள் படிவதாலேயே மூட்டுவலி ஏற்படுகிறது. நமது மூட்டுகளில்  யூரிக் ஆசிட் எங்கு இருந்தாலும் அதைக் கரைத்து சிறுநீரகத்துக்கு எடுத்துச்சென்று விடுகிற தன்மை முடக்கத்தான் கீரைக்கு உண்டு. மூட்டுவலி உள்ளவர்கள் இதை உள்ளே உணவாக எடுத்துக் கொள்வதைப் போல வெளிப்பூச்சுக்கும் பயன்படுத்தி, நிவாரணம் பெறலாம்.

முடக்கத்தான் கீரைக்கு ஜலதோஷம் மற்றும் இருமலை விரட்டும் குணமும் உண்டு. குறிப்பாக குழந்தை களுக்கு இருமலும் சளியும் ஏற்படுகிற போது பாதுகாப்பான மருந்தாக இந்தக் கீரையைத் தரலாம். தவிர, காது வலி, மாதவிலக்கின் போதான வலி, களைப்பு, அசதி போன்றவற்றையும் இது விரட்டக்கூடியது. எக்ஸீமா என்கிற சரும நோய்க்கு முடக்கத்தான் கீரை சாற்றுடன் சுத்தமான மஞ்சளை அரைத்துத் தடவலாம். 

• முடக்கத்தான் கீரையை நெய்யில் வதக்கி, வெல்லம் சேர்த்து சாப்பிட்டால் பார்வைக் கோளாறுகளை விரட்டலாம். பெரும்பாலான பெண்களுக்கு மாதவிடாய் நின்று போகும் நேரத்தில் எலும்புகள் தேய்ந்து, முதுகு வலியும், மூட்டு வாதமும் வரும். சிறு வயதிலிருந்தே முடக்கத்தான் கீரையை உணவில் சேர்த்துக் கொள்ளப் பழகினால் இந்த ஆபத்திலிருந்து தப்பிக்கலாம்.

• நீரிழிவை எதிர்த்துப் போராடுவது, புற்றுநோய்க்கான மருந்துகளில் பயன்படுவது, பால்வினை நோய்களை குணப்படுத்துவது, மனப்பதற்றத்தைக் குறைப்பது என முடக்கத்தானுக்கு ஏராளமான மருத்துவ குணங்கள் உள்ளதை வேறு வேறு ஆய்வுகள் வேறு வேறு காலகட்டங்களில் தொடர்ந்து நிரூபித்துக் கொண்டே வருவதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

மூட்டுவலிக்கு ஒரு மருந்தும் ஒரு சிகிச்சையும்

கைப்பிடி அளவு முடக்கத்தான் கீரையை எடுத்து இரண்டு, மூன்று முறை நன்கு அலசவும். அதில் 2 கப் தண்ணீர், 1 டேபிள்ஸ்பூன் சீரகம், சிட்டிகை பெருங்காயம் சேர்த்து 5 நிமிடங்களுக்கு நன்கு கொதிக்க விடவும். தண்ணீர் கொதித்து பாதியாக வற்றியதும் அடுப்பை அணைத்து சிறிது மிளகுத்தூள் சேர்த்து தினமும் காலையில் குடித்து வந்தால் மூட்டு வலி இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்துவிடும். 

ஒரு இரும்புக் கடாயில் சிறிது விளக்கெண்ணெய் விட்டு, அதில் முடக்கத்தான் இலையைச் சேர்த்து குறைந்த தணலில்  வதக்கவும். இலைகள் நன்கு சூடானதும் சுத்தமான காட்டன் துணியில் வைத்துக் கட்டி,  வலியுள்ள உடல் பாகங்களுக்கு ஒத்தடம் கொடுக்கலாம். அப்படி அழுத்தி ஒத்தடம் கொடுக்கும்போது, விளக்கெண்ணெய் கசிந்து வெளியே வரும் என்பதால் அழுக்கு ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு இதைச் செய்யவும். சூடு குறைந்ததும் மறுபடி முதலில் சொன்னதுபோல மறுபடி சூடேற்றிக் கொள்ளவும். 

மலச்சிக்கலுக்கும் மருந்து 

 தீவிரமான மலச்சிக்கலால் அவதிப்படுகிற சிலருக்கு முடக்கத்தான் கீரையின் அனைத்து பாகங்களுமே மருந்தாகப் பரிந்துரைக்கப்படுவதுண்டு. அப்படி மொத்தச் செடியில் இருந்து எடுக்கப்படுகிற டிகாக்‌ஷன் மலச்சிக்கலுக்கு மட்டுமின்றி, வலி உள்ளிட்ட வயிற்றுக் கோளாறுகளுக்கும் மருந்தாகிறது. 

வலி நிவாரணி 
 முடக்கத்தான் கீரையில் இருந்து பெறப்படும் சாற்றினை வயதுக்கேற்ப தினம் 10 முதல் 30 மி.லி. வரை எடுத்துக் கொள்வதால் வலிகள் மறையுமாம். ஆண்களுக்கு ஏற்படுகிற விரைவீக்கப் பிரச்னைக்கும் முடக்கத்தான் மருந்தாகப் பரிந்துரைக்கப்படுகிறது. கீரையின் விழுதை வலியுள்ள இடங்களில் தடவுவதன் மூலம் தற்காலிக நிவாரணம் கிடைக்கச் செய்ய முடியும்.  

பொடுகு போக்கும்... 

முடக்கத்தான் கீரையை 6 மணி நேரத்துக்கு தண்ணீரில் ஊற வைத்து அந்தத் தண்ணீரைத் தலை குளிக்கப் பயன்படுத்தினால் கூந்தல் சுத்தமாகும். முடக்கத்தான் கீரை தைலத்தை நல்லெண்ணெயுடன் கலந்து தலைக்குத் தடவிக் குளித்தால் பொடுகும் மறையும். கூந்தலும் நன்கு வளரும். 

எப்படித் தேர்வு செய்வது?மஞ்சள் அல்லது பழுப்பு நிற இலைகள் இல்லாமல் பச்சைப் பசேலென இருக்க வேண்டும். கீரைக் கட்டைக் கையில் எடுத்துப் பார்த்தால் வாடி வதங்கி இருக்கக்கூடாது. ரொம்பவும் இளசான கீரை என்றால் அதைத் தண்டுடனேயே சேர்த்து சமைக்கலாம். கீரையை வாங்கியதும் ஒரு பேப்பரில் சுற்றி, ஃப்ரிட்ஜில் வைக்கவும்.

எப்படிச் சமைப்பது? 

கீரையை கட்டுடன் நிறைய தண்ணீர் வைத்து இரண்டு, மூன்று முறை அலசி, ஈரம் போக பரப்பி வைக்க வேண்டும். எல்லாக் கீரைகளையுமே இப்படி சமைப்பதற்கு முன்புதான் அலச வேண்டும். ரொம்பவும் முன்கூட்டியே அலசினால் அந்த ஈரப்பதம் கீரையை வீணாக்கிவிடும். 

தோசையாகச் செய்வதானால் கீரையையும், இளசான தண்டையும் சிறிது தண்ணீர்விட்டு கெட்டியாக அரைத்து மாவுடன் சேர்க்கலாம். ரசம் அல்லது சூப்பில் சேர்ப்பதானால் கீரையை மட்டும் கிள்ளி, லேசாக வதக்கிச் சேர்க்கலாம்.

வாசனைக்காக சேர்ப்பதானால் கொத்தமல்லி மாதிரி மெலிதான தண்டுடன் கீரையை அப்படியே சேர்க்கலாம். பாஸ்தா, பீட்சா போன்றவற்றில் இந்தக் கீரையைப் பொடியாக நறுக்கி, மேலே தூவிக் கொடுக்கலாம்.

தெரியுமா?

முடக்கத்தான் கீரையுடன்  ஆங்காங்கே குட்டிக்குட்டி பலூன் போன்ற பைகள் தொங்கும். காற்றடைத்த பைகள்  போன்ற அவற்றினுள் முடக்கத்தான் விதைகள் இருக்கும். அந்த விதைகளை உற்றுப்  பார்த்தால், அவற்றில் இதய வடிவம் பொறிக்கப்பட்டது போல இருக்கும்.

முடக்கத்தான் கீரை தோசை
என்னென்ன தேவை?

தோசை மாவு - 1 கப், முடக்கத்தான் கீரை - 2 கைப்பிடி, பூண்டு - 5 பற்கள், மிளகு - 1 டீஸ்பூன், சீரகம் - 1 டீஸ்பூன், உப்பு - தேவைக்கேற்ப, எண்ணெய் - சிறிது.

எப்படிச் செய்வது?

கீரை, பூண்டு, மிளகு, சீரகத்தை எண்ணெயில் தனியாக வதக்கி, அரைத்துக் கொள்ளவும். தோசை மாவில் அரைத்த விழுதைக் கலந்து தோசைகளாக வார்க்கவும்.

மூட்டுவலி போக்கும் முக்கியமான கீரை!

சிறுநீரகங்களில் சிறுநீர் நிரம்பி இருந்தாலும், நாம் சரியான இடத்துக்காகவும் நேரத்துக்காகவும் அடக்கி வைக்கிறோம். இந்த நிலை பெண்களுக்கு, 10 வயது முதலும், ஆண்களுக்கு, 18 வயது முதலும் ஆரம்பிக்கும். இந்த நேரங்களில் நமது சிறுநீரகங்கள் சிறுநீரை வெளியேற்ற இயலாமல் தவிக்கிறது. அப்போது மூளையிலிருந்து செல்லும் உத்தரவு மூலமாக தற்காலிகமாக, சிறுநீரகம் தன் வேலையை நிறுத்தி வைக்கிறது. இதனால் நம் உடலில் ஓடும் ரத்தம், சிறுநீரை வெளியேற்றாமல் அப்படியே எல்லா இடங்களுக்கும் செல்கிறது.

அவ்வாறு செல்லும்போது, ரத்தத்தில் உள்ள யூரிக் ஆசிட் கிரிஸ்டல்ஸ் (Uric acid crystals) மூட்டுகளில் படிந்து விடுகிறது. இந்த சிறு சிறு கற்கள், சினோரியல் மெம்கிரேம்   எனும் இடத்தில் உட்கார்ந்து விடுகிறது. இது பல ஆண்டுகளாக தொடர்ந்து நடைபெறுகிறது. சிலருக்கு, 35 வயதுக்கு மேல் காலை படுக்கையை விட்டு எழும்பொழுது இடுப்பு, பாதம், கை, கால் முட்டிகளில் அதிக வலி இருக்கும். இதுதான் ருமாட்டாயிட் ஆர்த்ரைட்டிஸின் (Rheumatoid Arthritis) ஆரம்ப நிலை.

முடக்கத்தானிலுள்ள தாலைட்ஸ், ஒரு குறிப்பிட்ட விகிதத்தில் யூரிக் ஆசிட்டைக் கரைக்கும் சக்தி படைத்திருப்பதை, இந்திய ஆராய்ச்சியாளர் குழுவினரும், ஆஸ்திரேலிய பல்கலை ஆராய்ச்சியாளர்களும் இணைந்து கண்டுபிடித்தனர். இதன் சிறப்புக் குணம், நமது மூட்டுகளில் எங்கு யூரிக் ஆசிட் இருந்தாலும் அதைக் கரைத்து, சிறுநீரகத்துக்கு எடுத்துச்சென்று விடும். இதுபோல எடுத்துச்சென்று, சிறுநீராக வெளியேற்றும்போது, அது சோடியம் மற்றும் பொட்டாசியம் ஆகியவற்றை நம் உடலில் விட்டு செல்கிறது. இது மிக முக்கியமான மாற்றத்தை நம் உடலில் ஏற்படுத்துகிறது. இதனால் நமக்கு சோர்வு ஏற்படுவதில்லை.

முடக்கத்தான்கீரை துவையல்

என்னென்ன தேவை?

முடக்கத்தான் கீரை - 2 கைப்பிடி அளவு, பச்சை மிளகாய் - 3, இஞ்சி - 1 துண்டு, உளுந்து - 1 டேபிள்ஸ்பூன், புளி - சிறிதளவு, பெருங்காயம் - சிறிது, உப்பு- தேவைக்கேற்ப, எண்ணெய் - 1 டீஸ்பூன்.

எப்படிச் செய்வது?

கடாயில் எண்ணெய் வைத்து உளுந்து, மிளகாய், இஞ்சி,  பிறகு கீரை, பெருங்காயம் எல்லாவற்றையும் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக வதக்கி, ஆறியதும் புளி, உப்பு வைத்து அரைக்கவும்.

முடக்கத்தான் கீரை ரசம்

என்னென்ன தேவை?

வேக வைத்த  துவரம் பருப்பு (வெந்த தண்ணீருடன்) - 1 கப், முடக்கத்தான் கீரை - 2 கைப்பிடி அளவு, நசுக்கிய பூண்டு - 2 பல், சாம்பார் வெங்காயம் - 4, தக்காளி - 1, பொடித்த மிளகு, சீரகம் - 2 டீஸ்பூன், மஞ்சள் தூள் - அரை டீஸ்பூன், உப்பு-தேவைக்கு.

தாளிக்க... எண்ணெய் - 1 டீஸ்பூன், கடுகு, காய்ந்த மிளகாய், கறிவேப்பிலை, பெருங்காயம்.

எப்படிச் செய்வது?

கடாயில் எண்ணெய் வைத்து தாளிப்புப் பொருட்களைச் சேர்க்கவும். பிறகு நறுக்கிய வெங்காயம், தக்காளி சேர்த்து வதக்கவும். மஞ்சள் தூள், வேக வைத்து மசித்த பருப்பு மற்றும் தண்ணீர், உப்பு சேர்த்து நன்றாகக் கொதிக்க வைக்கவும். கடைசியாக பொடியாக நறுக்கிய முடக்கத்தான் கீரை சேர்த்து இறக்கவும்.

தகவல் மற்றும் படம் : தினகரன்

திராட்சையில் 120 புதிய ரகங்கள் : ஆராய்ச்சி நிலையம் அறிமுகம்

உத்தமபாளையம்: தமிழகத்தில் திராட்சை விவசாயத்தில் முதலிடத்தில் உள்ள தேனியில் திராட்சை ஆராய்ச்சி நிலையம் 120 புதிய ரகங்களை அறிமுகப்படுத்தியுள்ளது. தமிழகத்திலேயே பன்னீர் திராட்சை எல்லா காலங்களிலும் விளையக்கூடிய சீதோஷ்னநிலையை தேனி மாவட்டம் கொண்டுள்ளது. தமிழகத்தில் கோவை, திண்டுக்கல், தேனி, திருநெல்வேலி மாவட்டங்களில்தான் திராட்சை விவசாயம் செய்யப்படுகிறது. மொத்தம் 2,800 ஹெக்டேர் விவசாயம் நடக்கிறது. தேனியில் மட்டும் 2,300 ஹெக்டேரில் திராட்சை விவசாயம் செய்யப்படுகிறது.

Image courtesy : tamil.thehindu.com

 தேனியில் கம்பம், காமயகவுண்டன்பட்டி, சுருளிப்பட்டி, கூடலூர், அனுமந்தன்பட்டி, உத்தமபாளையம், ஓடைப்பட்டி, சின்னமனூர், வெள்ளையம்மாள்புரம், நாராயணதேவன்பட்டி, கோகிலாபுரம் திராட்சை விவசாயத்தில் முன்னணியில் உள்ளன. திராட்சை விவசாயத்தில் ஒரு வருடத்தில் 3 முறை அறுவடை செய்யக்கூடிய பருவம் இந்தியாவிலேயே இங்குதான் நிலவுகிறது. திட்டமிடாத விவசாயம், அதிகமான உரங்கள், பாரம்பரிய விவசாயமுறை போன்றவற்றால் திராட்சை விவசாயம் 2000-2004ம் ஆண்டுகளில் பின்னடைவை நோக்கி சென்றது.

பன்னீர் திராட்சை விவசாயம் செய்த விவசாயிகள் வாழை, காய்கறி, பந்தல்கொடி விவசாயத்திற்கு மாறினர். திராட்சை விவசாயத்தை காப்பாற்றவும், உயரிய ரகங்களை பயிரிடவும் திராட்சை ஆராய்ச்சி நிலையம் அமைக்க வேண்டும் என விவசாயிகள் கோரி்ககை வைத்தனர். இதையடுத்து தேசிய விவசாய மேம்பாட்டுதிட்டத்தின்படி ரூ.3 கோடியில் திராட்சை ஆராய்ச்சி நிலையம் அமைக்க நிதி ஒதுக்க முடிவு செய்யப்பட்டது. தமிழக அரசும் இதற்கான முயற்சியில் தீவிரமாக களம் இறங்கியது. 2014ம் வருடம் முதல் புதிய கட்டிடத்தில் ஆராய்ச்சி நிலையம் செயல்படுகிறது. திராட்சை விவசாயத்தை காப்பாற்றவும், திராட்சை உற்பத்தியை பெருக்கவும் தேவையான நடவடிக்கையில் களம் இறங்கி உள்ளனர். இந்தியாவில் மகாராஷ்டிரா, ஆந்திரா மாநிலத்தில் இருந்து வாங்கப்பட்ட புதிய ரகங்கள் தற்போது தயார்நிலையில் உள்ளன.

பொதுமக்கள் சாப்பிடும் ரகங்களில் பன்னீர் திராட்சை, தாம்சன், சரத், கிருஷ்ணா, நானாபாப்பு, கிரிம்சன், ப்ளேம், பேண்டசி உள்ளிட்ட 54 ரகங்களும், பழரசங்கள் தயாரிக்க கூடிய ரகங்களான மெடிக்கா, பெங்களூர்புளு, சண்ட்ரிபெங்களுர், ரூபிகட், அத்காசித்ரா உள்ளிட்ட 21 ரகங்கள், கிஸ்மிஸ் தயாரிக்க தேவையான ரகங்களான தாம்சன் சீட்லஸ், கே.ஆர்.ஒயிட், ரோசாபிஸ் ஒயிட், 2ஏபிளாக், பிளாக்மொனுக்கா, கிஸ்மிஸ்ஜெர்னி உள்ளிட்ட 17 ரகங்களும், ஒயின் தயாரிப்பில் மிக முக்கியமான சேபர்நைட், சபூக்னாம், சிராஜூ, கேபர்நெட்டிலவ், ஜின்பெண்டால், உள்ளிட்ட 28 ரகங்களும் தற்போது தயார்நிலையில் உள்ளன.

இவற்றை இங்குள்ள மாதிரி திடலில் ஒட்டிக்கட்டி ஆராய்ச்சிநிலைய அதிகாரிகள் தயார் நிலையில் வைத்துள்ளனர். கம்பம் பள்ளதாக்கில் செய்யப்படும் திராட்சை விவசாயம் வருடத்திற்கு மூன்றுமுறை என உள்ளதை இரண்டு முறையாக மாற்றினால் ஏற்றுமதி தரம் வாய்ந்த திராட்சையை விவசாயிகளாக உருவாகலாம். இந்தியாவில் மகாராஷ்டிராவில் செய்யப்படும் திராட்சையை அண்டை நாடுகள் போட்டிபோட்டு வாங்கி செல்கின்றன.

 சவூதிஅரேபியா, கத்தார், துபாய் உள்ளிட்ட நாடுகளில் இந்தியாவில் விளையக்கூடிய திராட்சை பழங்களுக்கு கிராக்கி அதிகம். இதேபோல் பிரியாணியை மணம் ஊட்டி சுவைக்கதூண்டும் கிஸ்மிஸ் பழங்களும் மகாராஷ்டிராவில் இருந்து அனுப்பப்படுகிறது. இதனை தேனி மாவட்டத்தில் இருந்தும் அனுப்பிட தேவையான முயற்சிகளில் ஆராய்ச்சிநிலைய அதிகாரிகள் களம் இறங்கி உள்ளனர். இதற்கு விவசாயிகள் முழுஅளவில் ஒத்துழைப்பு கொடுக்கும்போது திராட்சை விவசாயம் ஏற்றுமதி விவசாயமாக மாறக்கூடிய வாய்ப்புகளை தரும்.

 இதுகுறித்து திராட்சை ஆராய்ச்சிநிலைய முதல்வர் டாக்டர் பார்த்திபன் கூறுகையில், ‘ஏற்றுமதிதரம் வாய்ந்த திராட்சையை நாம் உற்பத்தி செய்தால் நல்ல லாபம் கிடைக்கும். 500 ரகங்களுக்கு மேல் திராட்சை உள்ளன. இதில் 120 ரகங்கள் ஆனைமலையன்பட்டி ஆராய்ச்சிநிலைய பந்தலில் விதைக்கப்பட்டுள்ளன. இதனை 2017 ஜூன் மாதம் அறுவடை செய்யலாம். குறிப்பாக ரெட்குளோப், மெடிக்கா, ஏ18-3, போன்ற ரகங்கள் குறிப்பிடத்தக்கவை. நானாசாகேப்பர்பிள் என்ற விதையில்லா திராட்சையை ஜூன் மாதம் அறுவடை செய்வதுபோல் பயிரிட்டால் பெரியஅளவில் லாபம் கிடைக்கும். திராட்சையை ஊக்குவிக்க தொடங்கப்பட்டுள்ள ஆராய்ச்சிநிலையத்தை விவசாயிகள் தொடர்புகொள்ளலாம்’ என்றார்.

நன்றி : தினகரன்

Is agriculture a business?

Agriculture is said to be India’s largest private-sector enterprise, engaging nearly 119 million farmers (“cultivators”) and another 144 million landless labourers, as per the 2011 Census. It is even considered the most respectable business, going by the oft-quoted slogan “uttam kheti, madhyam vyapar, kanishtha naukri (supreme is farming, mediocre is trade and most lowly is service)”. 

But the exalted status apart, it must be asked: Is farming really a business? Even if it is, then to what extent? Is there something about agriculture that makes it fundamentally different as a business? One could point to at least four “laws” of business operating only in farming, of which the last two are probably unique to India. 

Artice & Image Courtesy : The Indian Express

The first law is that agriculture is the only business where you have both production as well as price risks. A steelmaker may encounter strikes by workers or transporters. His plant could get flooded by rains of the kind Chennai saw late last year. But these disruptions to production are clearly once-in-a-decade happenstances. For most industries, fluctuations in currency or prices of raw material and finished product are the more recurrent risks. 

For the farmer, however, production risks are a practically daily phenomenon: There might be inadequate rains at sowing, germination and vegetative growth stages; pest attacks during pod or boll formation; and hailstorm just when the crop is attaining maturity. On top of these is the risk of price crash at the time of harvest. 

The co-existence and high probability of both production and price risks are what also render farm insurance commercially unviable. This explains why even in the US, for example, the federal government subsidises, on an average, about 62 per cent of crop insurance premiums. In 2012 alone, a major countrywide drought led to total indemnities topping $17.5 billion, of which farmer premiums covered just $ 4.2 billion. 

The second law is that agriculture is the only business where you buy everything retail and sell everything wholesale. This was first told to me by a farmer in Illinois whom I met some years ago. He operated 1,300 acres and had a huge on-farm storage silo that enabled him to make staggered sales. He further hedged against price declines by selling futures contracts at prices prevailing during the time of planting in the Chicago Board of Trade. 

But what this typical rich Midwest US farmer said has universal applicability for agriculture. In most businesses, you buy wholesale and sell wholesale. If you are Walmart or Amazon, you actually buy wholesale and sell retail. Farmers are the only lot who pay retail prices for everything, from tractors to toothpaste, while being forced to sell their entire produce at wholesale rates. 

One way to get around this is through cooperatives. Gujarat dairy farmers supplying to Amul, for instance, get roughly Rs 36 for their full-cream milk that retails in Delhi for Rs 48 per litre. Similarly, there could be farmer producer organisations that procure seeds, fertilisers, pesticides or animal-feed from manufacturers in bulk and make these available to their members at wholesale rates. But we know such genuine farmer-controlled cooperatives that cut through intermediary chains on both the input and output side are rare in India; most of them are extensions of the government manned by career bureaucrats. 

Besides these two universal laws, one can identify two more that seemingly apply only in India. 

The first such India-specific law is that agriculture is the only business where expansion is a crime. Today, any start-up entrepreneur whose business gets valued at over $1 billion within five years of founding — or, for that matter, someone who grows his existing concern manifold through acquisitions — is feted and lauded as a visionary. But a farmer who cultivates even 25 acres or simply augments his holding size by leasing additional land is instantly dubbed a “kulak” or a capitalist in not the most glowing sense. We all love farmers when they are subsistence producers dependent on our kindheartedness, while being suspicious of those independent and big enough to demand that they be heard. For the latter, all crops are commercial — which is how it should be — and farming is about making money, just like any other business. 

The tragedy with Indian agriculture is we don’t really have a farm lobby of consequence. That’s why onion and potato shipments are frequently subjected to minimum export price restrictions, whereas steel manufacturers have been bestowed with safeguard duty and even minimum import price protection. A host of industrial products from polypropylene and purified terephthalic acid to float glass, likewise, enjoy anti-dumping duty benefits, even as rubber growers haven’t had such luck despite domestic realisations more than halving and imports doubling in the last four years. While India Inc is clamouring for protection against falling global commodity prices with some success, the commerce ministry’s own trading enterprise, PEC Ltd, recently contracted duty-free imports of 2,50,000 tonnes of maize at around $193 per tonne — below even the official minimum support price of Rs 1,325/ quintal payable to our farmers. 

The last law exclusive to agriculture in India is that it is the only business where introduction of new technology is a matter of controversy. It happened with dwarf wheat varieties and cross-bred cows in the 1960s and 1970s, and we are currently witnessing it in genetically modified (GM) crops. Any objective analysis would show that these technologies helped India become self-sufficient — even a net exporter — in foodgrains, milk and cotton, resulting in higher farm incomes as well. 

Yet, far from recognising this, we believe the future lies in going back to paramparagat krishi and desi gaai. There’s nothing wrong in promoting organic agriculture and conservation of indigenous cattle breeds; who would object if some farmers feel they can make money by selling their products at higher prices? The problem, though, is when this is combined with a Luddite agenda of blocking any new farming technology or innovation on the basis of unsubstantiated side-effects. In agriculture, the precautionary principle has been stretched to the extent of not even permitting open-field trials of GM crops. 

Again, the contrast with other businesses is stark. We consider it our right to own the latest Apple iPhone 6S, have ACs in every room, and even envisage a not-very-distant future of driverless cars. Nobody considers the side-effects from them — accumulation of toxic electronic waste, increased carbon emissions, labour displacement, among other things — serious enough to ban, leave alone regulate, their usage. Equally revealing is the fact that no NGO has held demonstrations against administering of the Hepatitis-B vaccine, despite it being produced from culturing of a strain of GM yeast cells. There is also unlikely to be any strong opposition to the release of genetically engineered mosquitoes for combating Zika or Dengue. These standards apparently apply only to farmers planting transgenic mustard or herbicide-resistant corn. 

A time will come, hopefully, when our farmers will start challenging the above four laws of business operating against them. The day they do this, it isn’t going to be business as usual.

Written by Harish Damodaran
source:The Indian Express

Sadhana Nature organic farm : Imam Pasand mangoes

Google Earth images indicate a part of lake already becoming sea

Chilika lake, India's largest on the east coast in Odisha, will become part of the Bay of Bengal unless there is a "scientific intervention" to save it, a leading geologist has warned. 

Analysis of high-resolution Google Earth images obtained between 2005 and 2013 indicates that "a portion of the lake has already become sea," says Jagadiswara Rao, retired Professor of Geology at Sri Venkateswara University in Tirupati. 

Image courtesy : Anirban Biswas @ wikipedia

The 60-km-long pear-shaped lake with an area of about 1,165 sq. km. receives fresh water from inland rivers and saline water from the Bay of Bengal, thus making the water body a highly productive eco-system with rich fishery resources. 

Besides sheltering a number of endangered species, it is a wintering ground for more than a million migratory birds and it sustains the livelihood of more than 150,000 fisher folk living around the lagoon. 

Over the years, the flow of seawater entering into the lake got so much reduced that a good portion of the lake was transformed into a fresh water ecosystem with a remarkable decline in the overall biodiversity and steep decline in fish production. 

In 2000, the Chilika Development Authority (CDA), the state agency responsible for the upkeep of the lake, sought to rejuvenate the lake ecosystem by dredging of the outer channel which connects the lake to the sea, and opening a new "mouth" to enable seawater enter into the lake. Funding for this came from two special grants totalling Rs. 570 crore from the central government. 

According to Rao, these interventions no doubt resulted in improvement in the fishery resources of the lagoon but also had an adverse impact on its environment. The analysis of the Google imageries has indicated that the lake itself may be gobbled up by the sea as a result of opening a new path from the sea to the lake, he told IANS. 

Rao said he reached this conclusion about Chilika lake while being engaged in restoration of Pulicat lake, another large brackish water lake that straddles the border of Andhra Pradesh and Tamil Nadu in South India. 

"We studied the multi-date Google Earth images of the Chilika lake coast to find rapid closure of old mouths and opening of new mouths with an overall shift of mouths by a few kilometres leading to environmental degradation," Rao said in an email.

He said the sediment transport (littoral drift) along the sea coast had been shifting the lake's mouth opening to the sea in a northeast direction, leading to the development of a 32-km-long barrier island, with widths ranging from 100 to 1,500 metres.  

"The barrier island that separates the outer channel of Chilika lake from the sea is progressively getting degraded owing to gradual closure and opening of mouths since the opening of the new mouth by the CDA in 2000," Rao said. 

"The images clearly show that some natural mouths formed after 2005 lie farther into the outer lagoon, indicating that a portion of the lake has already become sea," he added. 

According to Rao, a four-kilometre stretch of the barrier island has become barren of vegetation with the number of naturally-formed mouths increasing from one to three. "The heights of the mouths have reduced, and their cumulative width has gradually increased," he said. 

"Despite CDA getting funds from the United Nations Environmental Programme to obtain the Chilika Lake Ecosystem Health Report Cards both in 2012 and 2014, no effort has been made to study the degradation caused to the barrier island bordering Chilika lake owing to closure and opening of mouths," he said. 

He cautioned that "in the absence of scientific intervention by the CDA, there is danger of the entire barrier island getting destroyed with the outer channel of the Chilika lake becoming part of the Bay of Bengal. Something has to be done quickly before a permanent damage takes place."

source: New Indian Express

Agriculture has seen little reform in 25 years but there are crorepati farmers who have come up the hard way

It is the 25th anniversary of the initiation of big bang economic reforms and if people were asked to list the vibrant sectors, agriculture would not be one of them.  It is an area that has seen little liberalisation, though in the July 1991 ‘reform’ budget, Manmohan Singh as finance minister allowed the prices of potassic and phosphatic fertilizers to float and raised urea prices by 40 percent, only to roll it back by 30 percent following an outcry.  Reforms however improved the terms of trade which were adverse to agriculture, by reducing import duties (and prices) of manufactured goods. Devaluation of the rupee made agricultural exports profitable. Farmers could get international prices for their produce, so long as jittery governments did not impose curbs to tame domestic inflation. 

But farming is associated with gloom and doom.  It is painted as a hopeless activity that drives farmers to suicide.  Yet as a category, more housewives kill themselves than farmers, according to data on the website of the National Crime Records Bureau. 

Of course there is distress in the countryside, caused by weather and price risks, poor access to markets, and the non-availability of working capital at affordable rates. Cultivating small parcels, which a majority of farmers do, is not profitable, unless it is high- value agriculture done in climate controlled poly-houses. National surveys show more farmers want to leave agriculture than remain engaged and they certainly do not wish the vocation on their sons.

Ismailbhai Rahimbhai Sheru

But travelling extensively through the countryside over the past eighteen months to report on ‘smart agriculture,’ I have come across pockets of vibrancy. Ismailbhai Rahimbhai Sheru, 63, advices graduate sons of farmers not to hanker after government jobs. Based on experience, he says, a guy with five acres of farmland can earn Rs 5 lakh a year, or Rs 40,000 a month. A resident of Rampur Vadla village in Banaskantha’s Amirgarh taluka, Sheru made headlines when Narendra Modi as prime ministerial aspirant, felicitated him at a public event in the run up to the 2014 Lok Sabha elections. He had grown potatoes each weighing more than two kg. Sheru was growing them on contract to McCain, a supplier of French fries and potato patties to McDonalds.

Sheru started off 36 years ago, despite the wishes of this father, who wanted his son with a first class B.Com degree to take up a salaried job. But through dint of hard work and scientific farming, Sheru made enough cash flows to turn an inheritance of debt and six acres of indifferent land into thriving agriculture spread over 400 acres.

Sheru likes contract farming because it takes care of the price risk. In January 2015, when there was a potato glut in the country and prices slumped to less than Rs 2 a kg, he got the contracted Rs 8 a kg. There are years when he gets less than spot rates but over time this evens out.

Parthibhai Jethabhai Chaudhary

Parthibhai Jethabhai Chaudhary, 58, a police officer who doubles up as a farmer credits McCain with teaching growers the art of potato cultivation. Before the company came, flood irrigation used to be the norm, says the resident of Dangiya village in Banaskantha’s Dantiwada taluk. The amount of water used in a potato field would stack up to 750 mm by end of the season, a field-level McCain executive said. Farmers have now switched to drip or sprinkler irrigation, which not only saves water but also fertilizer and pesticides (as insects do not thrive in low humidity). Chaudhary, who has a reputation for extracting large yields from his 87-acre farm, says the trick is to be in sync with nature and the rhythm of the crop. He plants between 1 and 10 October so that the crop can make the most of the ‘bulking’ period starting 20 December, when weather ensures that potatoes add around 1,200 kg per hectare per day.

Chaudhary learnt scientific cultivation through McCain, but currently supplies to Balaji Wafers which gives him a better price.  He takes leave from work during sowing and harvesting. The rest of the time, he leaves the farm to his manager and 16 worker-families.  Every operation, from fertilizer application to the quantity and duration of irrigation, is mapped. Workers have been trained to stick to the process. They get a bonus for targets achieved.

Chaudhary keeps potatoes in cold storage and sells them when prices are high. When met last year, Chaudhary said he had sold potatoes worth more than Rs 3 cr the previous year and had made a handsome profit.

Laxman Chaudhari

In Maharashtra’s Jalgaon district I met Tenu Dongar Borole, 62, and Laxman Onkar Chaudhari, 64, both of them crorepati banana growers. One was a tea seller at the village square and used to be condescendingly called ‘Tenya.’ He is now Tenu Seth. The other was a thwarted primary school teacher. They lease in more land than they own. They owe their prosperity to the Grand Naine variety, which Jain Irrigation imported from Israel in the 1990s. The company sells tissue cultured saplings which are disease-free and grow uniformly.  Unlike local varieties, Grand Naine yields fruit every year and requires re-planting after three years. Two stump (or ratoon) crops yield fruit in between.  Jain Irrigation also supplies drip irrigation equipment which not only saves water but also fertilizer, which is applied in a soluble form (called fertigation).  The company’s agronomists teach farmers how to maintain the required humidity within the gardens in dry Jalgaon and get the plants to cope with heat stress. As a result, Jalgaon has become a big producer of bananas. If it were a state it would rank fifth in the country in banana production.

Tenu Dongar Borole

The point I wish to make is that agriculture can be profitable if scientific principles are applied and technology is deployed. Contract farming takes care of the price risk. If farmers band together they can engage agronomists, obtain discounts on inputs and have buyback arrangements with food processors or large retailers, who in turn can tell them what to grow and how to grow it. Sadly our governments treat farmers as supplicants to be placated with subsidies. Our policies must strive to make agriculture profitable to enterprising farmers while creating off-farm jobs for those who do not have a stomach for it.

source:http://yourstory.com/

About the author:

Vivian Fernandes is Consulting Editor at YourStory. He was economic policy editor with CNBC-TV18. He is editor of www.smartindianagriculture.in. 

Maharashtra, Madhya Pradesh lead in earmarking special organic farming zones

After turning Sikkim into a fully organic state, India is now looking at a cluster approach to increase area under chemical-free farming in other states. Many states have already started earmarking exclusive organic farming zones, with Maharashtra leading the pack with 932 exclusive clusters followed by Madhya Pradesh (880), Rajasthan (755), Uttar Pradesh (575), Uttarakhand (550) and Karnataka (545). 

The Centre's overall plan is to develop 10,000 clusters (one cluster of 20 hectare each) across the country for promoting organic farming to cater to growing domestic demand and the high export potential of such crops. The aim is to increase cultivated area under organic farming from nearly 8 lakh hectares at present to 10 lakh hectares by 2017-18. The states have, so far, identified over 7,500 clusters. 

Under this plan, 50 or more farmers can form a cluster. Every farmer will be provided Rs 20,000 per acre in three years for seed, harvesting of crops and transporting produce to the market under the 'Paramparagat Krishi Vikas Yojana' (traditional agriculture development plan) of the agriculture ministry. The government has allocated Rs 297 crore under the scheme for 2016-17. Besides, an additional amount has been allocated for creating organic value chain for north-eastern states. 

Image courtesy : Wikipedia

The method is expected to increase domestic production and certification of organic produce. Since organic products are grown without the use of chemical fertilisers and pesticides with an environmentally and socially responsible manner, it is important to adopt this approach by involving farmers at grass-root level, said a government official. 

During 2013-14, Madhya Pradesh had over 2.32 lakh hectare of cultivable land under organic farming, the largest, followed by Maharashtra (85,536 hectare) and Rajasthan (66,020 hectare). 

According to Agricultural & Processed Food Products Export Development Authority (APEDA) of the commerce ministry, India had, during 2015-16, produced 1.35 million tonne (MT) of organic products which includes sugarcane, oilseeds, cereals & millets, cotton, pulses. The total volume of export during 2015-16 was 2,63,687 MT.

source:Economic Times