Pest and Disease Management-Organic Ecosystem : Avoidance Techniques

Avoidance Techniques

To manage pests and diseases effectively, producers need to understand the biology and growth habits of both pest and crop. The type and concentration of pests are often responses to previous crop history, pest life cycles, soil conditions and local weather patterns.

Crop Rotations

Crop rotation is central to all sustainable farming systems. It is an extremely effective way to minimize most pest problems while maintaining and enhancing soil structure and fertility. Diversity is the key to a successful Crop rotation program. It involves:

• rotating early-seeded, late-seeded and fall-seeded crops

• rotating between various crop types, such as annual, winter annual, perennial, grass and broadleaf crops; each of these plant groups has specific rooting habits, competitive abilities, nutrient and moisture requirements. (True diversity does not include different species within the same family - for example, wheat, oats and barley are all species of annual cereals.)

• incorporating green manure crops, into the soil to suppress pests, disrupt their life cycles and to provide the additional benefits of fixing nitrogen and improving soil properties

• managing the frequency with which a crop is grown within a rotation

• maintaining the rotation's diversified habitat, which provides parasites and predators of pests with alternative sources of food, shelter and breeding sites

• planting similar crop species as far apart as possible. Insects such as wheat midge and Colorado potato beetle, for example, are drawn to particular host crops and may over winter in or near the previous host crops. With large distances to move to get to the successive crop, the insects' arrival may be delayed. The number that find the crop may be reduced as well.

Diverse rotations are particularly effective in regulating flea beetles, cabbage butterfly, wheat midge, wheat stem maggot and wheat stem sawfly.

Rotations are also effective in controlling soil-and stubble-borne diseases. The success of rotations in preventing disease depends on many factors, including the ability of a pathogen to survive without its host and the pathogen's host range. Those with a wide range of hosts will be controlled less successfully. For example, sclerotinia stem-rot is a common disease in conventionally grown canola on the Prairies, but it can also infect at least a halfdozen other field crops. Rotations will not have much effect on pathogens that live indefinitely in the soil, but will shorten the life span of pathogens that can survive only brief periods apart from their hosts. Other situations that limit the benefit of crop rotations include: the transmission of pathogens via seed, the presence of susceptible weeds and volunteer crops that harbour pathogens, and the invasion of pathogens by wind and other means.

Rotations should be used with other cultural practices to achieve the greatest benefit.

Field Sanitation/Crop Residue Management

Reducing or removing crop residues and alternate host sites can be used to control some insects and many diseases. Incorporating the residue into the soil hastens the destruction of disease pathogens by beneficial fungi and bacteria. Burying diseased plant mate rial in this manner also reduces the movement of spores by wind.

Insects most affected by tillage will be those that overwinter in crop residue (for example, European corn borer and wheat stem sawfly) and those that lay their eggs in the residue. Conversely, fields where residue has not been disturbed may have higher levels of some beneficial predaceous insects, which may reduce levels of insect pests such as root maggots in canola. Reduced or zero-tillage may also reduce the damage by certain pests, as the crop residue creates a micro-climate less preferred by some insects (for example, flea beetles).

It is important to maintain a balance between crop sanitation and soil conservation. Lighter soils and those prone to wind and water erosion may require postponing tillage until just before seeding to ensure stubble cover for as long as possible.

Alternate host sites, such as field margins, fence lines, pastures, shelterbelts and riparian areas, will usually contain weeds and natural vegetation that may serve as reservoirs for disease, vectors of disease and insect pests. Left uncontrolled, these insect and disease pests can be transmitted to healthy crop plants. Insects may use these plants as alternate habitat until an appropriate crop occurs in a nearby field. However, these areas may also host many beneficial insects and predators, therefore the grower must carefully assess the potential threat from pest insects in these areas before mowing or removing any plants. The ecological importance of areas such as sloughs, wooded bluffs, road allowances, railroad rights-of-way, abandoned farmyards and schoolyards must also be included in long-range planning

Seed Quality

The use of high-quality seed is especially important in preventing disease. The seed supply should be free of smut, ergot bodies or other sclerotia, and free of kernels showing symptoms of Fusarium head blight infection.

Seed analysis by a reputable seed testing laboratory will help determine specific diseases in the seed supply.

Relatively few diseases are exclusively seed-borne, and it is more common for pathogens to be transmitted from soil, stubble, or wind, as well as with the seed.

Planting physically sound seed is also important. In crops such as flax, rye and pulses, a crack in the seed coat may serve as an entry point for soil-borne micro-organisms that rot the seed once it is planted.

Image courtesy : wikipedia

Weed Management

Although weeds need to be controlled to reduce their impact on crop yield and quality, a field completely free of weeds is not necessarily the best objective. In many cases, weeds provide food and shelter for beneficial insects. Parasitic wasps, for example, are attracted to certain weeds with small flowers. Field experience has shown that the number of predators attacking insects increases and the number of aphids and leafhoppers decreases on certain crops as the diversity of weeds (that act as host plants) increases. Research has shown that outbreaks of certain crop insect pests are more likely in weed-free fields. 

Insects that are generalist feeders, such as beet webworm, thistle caterpillars and grasshoppers, may prefer to feed on weeds rather than some crops, only damaging the crop after the weeds are eaten. 

 

Each field situation should be considered separately, as weed competition must always be taken into account. Sometimes mowing weeds at the edge of the field results in beneficial organisms moving into the crop where they are needed.

Forecasting

Producers should pay attention to the forecasts for various pest and disease infestations for each crop year. Maps of these forecasts are usually available for many of the major destructive insects such as grasshoppers and wheat midge, as well as some diseases . Agro meteorological warning and forecast can help in this way.

Record-Keeping

Keeping diligent field records can provide very useful information. A complete history of each field should include any insect or disease infestations, which management methods worked and which did not, and a list of management techniques to try in the future.

Info courtesy : TNAU Agritech Portal

உவர்நிலத்தை விளைநிலமாக்கும் ‘ஓர்பூடு’ செடி: வேளாண் பல்கலைக்கழக ஆய்வில் கண்டுபிடிப்பு

மாசடைந்த உவர்நிலத்திலிருந்து உப்புத்தன்மையை உறிஞ்சி எடுத்து, அந்த நிலத்தை விவசாயத்துக்கு உகந்ததாக மாற்றும் அபூர்வத் தாவரத்தைத் தமிழ்நாடு வேளாண் பல்கலைக்கழகம் இனம் கண்டுள்ளது. 

வறட்சி, பருவநிலை மாற்றம் போன்ற காரணங்களால் மாற்று வழிகளிலும் விவசாயத்தை முன்னெடுத்துச் செல்ல வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டுள்ளது. அந்த வகையில், நச்சுக் கழிவுகளால் நிலத்தில் ஏற்படும் உப்புத்தன்மையை இயற்கை முறையில் அகற்றி, மண்ணை வளமாக்கக்கூடிய தாவரத்தைத் தமிழ்நாடு வேளாண் பல்கலைக்கழக ஆராய்ச்சியாளர்கள் கண்டறிந்துள்ளனர். 

Image & Article courtesy : The hindu

அபூர்வத் தாவரம்

வழவழப்பான தடித்த இலைகள், ஊதா நிறப் பூக்களைக் கொண்டு தரையோடு ஒட்டி வளரும் ‘ஓர்பூடு’ எனும் தாவரத்தைச் சில வீடுகளில் அலங்காரத்துக்கு வளர்ப்பதைப் பார்த்திருக்கலாம். இது அழகுத் தாவரம் மட்டுமல்ல, வேறு பல குணாதிசயங்களையும் கொண்டுள்ளது. கால்நடைகளுக்குத் தீவனமாக, புற்றுநோய் எதிர்ப்புத் திறன் கொண்ட மருத்துவ மூலப்பொருளாக, குறிப்பாக மண்ணிலுள்ள சோடியம் உப்பை உறிஞ்சி எடுக்கும் திறன் கொண்ட அபூர்வத் தாவரம் இது. 

இயற்கையாக வளரும் இந்தத் தாவரத்தின் மூலம், உப்பு படிந்து மலடாகிக் கிடக்கும் நிலத்தை, பைசா செலவில்லாமல் வளம்மிக்க விளைநிலமாக மாற்ற முடியும் என்பது ஆச்சரியமளிக்கக்கூடியது. சுமார் இரண்டு வருட ஆய்வுக்குப் பிறகு தமிழ்நாடு வேளாண் பல்கலைக்கழகச் சுற்றுச்சூழல் அறிவியல் துறையினர் இந்தத் தாவரத்தின் தனித்தன்மையை ஆய்வுபூர்வமாக உறுதிப்படுத்தியுள்ளனர். 

உப்பால் வளரும்

இது குறித்து, ஆய்வை மேற்கொண்ட கோவை வேளாண் பல்கலைக்கழக சுற்றுச்சூழல் அறிவியல் துறை உதவி பேராசிரியர் ஆர்.ஜெயஸ்ரீ பகிர்ந்துகொண்டது: 

‘கடற்கரை ஓரங்களிலும், உவர்நிலங்களிலும் ஓர்பூடு என்ற தாவரம் அதிகமாக வளர்கிறது. இது அந்தச் சூழலில் செழித்து வளர்வதால், தனக்குத் தேவையான சத்துகளை உவர் நிலத்திலிருந்தே பெறுகிறது என்பதை இனம் கண்டோம். இதன் தாவரவியல் பெயர் செசுவியம் போர்டுலகாஸ்ட்ரம் (sesuvium portulacastrum). 

விரிவான ஆய்வு மேற்கொண்டதில், மண்ணில் உள்ள சோடியம் உப்பைத் தனது வளர்ச்சிக்கு இந்தச் செடி அதிகளவில் எடுத்துக்கொள்வது தெரியவந்தது. இதை ஆய்வுரீதியாக உறுதிசெய்துள்ளோம். பல வகை மாசுகளால் பாழடைந்து கிடக்கும் உப்பு படிந்த நிலத்தை, இந்தத் தாவரம் மெல்லமெல்ல மீட்டெடுத்து நன்னிலமாக மாற்றுகிறது என்பதால், எதிர்காலத்தில் இதன் தேவை பல மடங்கு அதிகமாக இருக்கும். 

70 சதவீத உப்பை உறிஞ்சும்

உப்பு நிறைந்த மண்ணின் மின்கடத்தும் திறன் அதிகமாக இருக்கும். எனவே, சோடியம் உப்புகளால் அதிகம் மாசுபட்ட மண்ணை ஆய்வுக்கு எடுத்துக் கொண்டோம். இந்த மண்ணின் மின்கடத்தும் திறன் 7 முதல் 14 இ.சி. புள்ளிகள் (Electrical conductivity) வரை இருந்தது. அதில் மூன்று நிலைகளில் ஓர்பூடு தாவரத்தை வளர்த்தோம். குறிப்பிட்ட கால இடைவெளியில் மண்ணின் மின்கடத்தும் திறன் குறைந்தது. அதாவது உப்புத்தன்மை குறைந்துவந்தது. அதேசமயம் உப்புச் சத்தை எடுத்துக்கொண்டு ஓர்பூடு தாவரம் நன்கு வளர்ந்தது. அதிக அளவில் சோடியத்தை எடுத்துக்கொண்டதால், அதன் தண்டுகள் சிவப்பாகவும், இலைகள் தடித்தும் வளரத் தொடங்கின. 

அடுத்த கட்டமாகத் தொட்டிகளிலும், விளைநிலங்களிலும் இச்செடியை வளர்த்து ஆய்வு செய்தோம். அதிலும் இதே முடிவுகள் கிடைத்தன. இந்தச் செடி மண்ணிலிருந்து சுமார் 70 சதவீத உப்புத்தன்மையை உறிஞ்சி எடுக்கிறது. ஒரு மண் உப்புத்தன்மையுடன் இருந்தால், அங்கு எந்தத் தாவரமும் வளராது. ஆனால் இந்தத் தாவரமோ அங்கு வளர்வதுடன், மண்ணை வளமாக்கி விவசாயம் மேற்கொள்ளவும் வழிவகுக்கிறது. 

மேலும் அழகுச்செடியாகவும், கால்நடைகளுக்குத் தீவனமாகவும், புற்றுநோய் எதிர்ப்பு மருந்து மூலப்பொருளாகவும், உணவுப் பொருளாகவும் இந்தத் தாவரம் பயன்படுகிறது. குறிப்பாகக் கடலோரப் பகுதிகளில் இறால் மீனுடன் சேர்த்துச் சமைப்பதற்கு இந்தச் செடியைப் பயன்படுத்துகிறார்கள். அவர்கள் இதை வங்கராசி கீரை என அழைக்கிறார்கள். இந்தச் செடி குறித்த அடுத்தகட்ட ஆய்வுகள் தொடர்ந்து நடைபெற்றுவருகின்றன. இந்த ஆய்வுக்குத் துணைவேந்தர் கு.ராமசாமி, துறைத்தலைவர் ஆவுடையப்பன் உள்ளிட்டோர் ஊக்கமளித்துவருகின்றனர் என்றார். 

கோவை வேளாண் பல்கலைக்கழக சுற்றுச்சூழல் அறிவியல் துறை தொடர்புக்கு: 0422- 6611252

நன்றி : தி இந்து 

Effective Microorganisms Technology

Image courtesy : TNAU

EM or Effective Microorganisms is a consortium culture of different effective microbes commonly occurring in nature. Most important among them are: N2-fixers, P-solubilizers, photosynthetic microorganisms, lactic acid bacteria, yeasts, plant growth promoting Rhizobacteria and various fungi and Actinomycetes. In this consortium, each microorganism has its own beneficial role in nutrient cycling, plant protection and soil health and fertility enrichment.

Benefits of EM use : Improve seed germination, seedling emergence, growth of plants, flowering, fruiting and ripening of grains and fruits.

•  Improves photosynthetic potential.

•   Increase tolerance in plants against pest attack.

•   Improves physico-chemical and biological properties of soil.

•   Help in control of soil borne pathogens.

•   Interdependent biological activity of different EM organisms creates a congenial environment for growth and spread of soil's flora and fauna. They also promote the   growth and colonization of VAM, which further help in plant growth promotion.

•   Help in quick degradation of organic matter. With the use of EM the requirement of compost can be reduced or dispensed with. Just recycling of crop residue with EM can give similar results as with good compost. This saves lot of labour and space required for compost preparation.

•   Improves soil biota and makes the soil soft and porous

How to use EM : Application of EM in agriculture involves four steps as follows:

1.  Procurement of primary EM- available in market
2. Preparation of secondary EM – to be carried out by the farmer
3. Appropriate dilution of the secondary EM solution
4. Application to plants, soil and organic matter as spray

Preparation of secondary EM solution Depending upon the requirement and its end use, various EM formulations have been developed. Even among one formulation depending upon the place and climatic conditions some variations have been incorporated and recommended by promoting institutes and agencies. Some of the widely used and popular formulations are described below. Water used in all formulations should be either rainwater or fresh tube-well water. Tap water is not to be used. 

EM-1 formulation :This formulation is used for seed treatment, soil enrichment and for spray in field after the emergence of seedlings.

• Dissolve 5 kg jaggary (chemical free) in about 100 lit of water

• Add 5 lit of EM

• Mix thoroughly and pour into a plastic carboy. Seal the carboy and allow to ferment for 7 days

•  Dilute this solution in a ratio of 1:1000 and spray over soil or crop residue. For seed treatment soak the seeds in this diluted solution. 

EM-5 for control of insects and pests

• Dissolve 100gm of jaggary in 600 ml of water


• Add 100 ml each of natural vinegar, wine or brandy and EM


• Mix thoroughly and transfer the contents in a plastic bottle or carboy and seal the container.


• To increase the potency few cloves of garlic and chilly paste can also be added to this suspension before sealing the container.


• Allow the contents to ferment for 5-10 days under shade.


• Release the gas daily


• Within 10 days the EM solution will be ready for use. This can be stored up to 3 months at normal room temperature in a cool and dry place.
  
  
• Dilute the contents in a ratio of 1: 1000 and apply as foliar spray with the help of a sprayer.  

Fermented Plant Extract (FPE) In this formulation fresh green weeds are fermented with EM to obtain a fermented plant extract.

• Cover the drum and tie with a rope.


• The drum should be filled up to the top, leaving very little space for air.


• Fermentation and gas formation process will start slowly.


• Mix the contents at repeated intervals.


• Finished FPE having a pH of 3.5 with pleasing smell will be ready in 5-10 days time.


• Filter the solution through a cloth and collect the filtrate.


• For spraying on soil dilute the FPE in a ratio of 1 : 1000 with fresh water.


• For spraying on crops dilute FPE in a ratio of 1 : 500.


• Spraying should be done after germination of seeds in early morning hours once or twice a week. 

EM - Bokashi

Bokashi is a type of compost prepared by fermentation of waste organic matter with the help of EM. Bokashi is mainly used for improving the fertility status of soil and for enhancing the degradation of crop residue.

• Collect sufficient quantity of different organic matter (such as rice bran, fish meal, animal waste etc) equivalent to 150 lit drum volume. 
• Mix 150gm of jaggary and 50 ml of EM in 15 lit of water.
• Mix this solution with organic waste thoroughly in such a way that entire contents get uniformly moistened.
• Grind 2.3 kg of fresh green weeds to a coarse paste. Dilute with 14 lit of water.
• Dissolve 42 gm of jaggary in some water and mix with weed suspension.
• Add 420ml of EM
• Transfer the contents to a plastic drum and with the help of a thick plastic sheet
• Transfer the contents in a plastic bag and seal the bag.
• To ensure the anaerobic conditions put this bag into another polythene bag and seal
• Allow the contents to ferment for 3-4 days in a cool shade place
• Bokashi will be ready after 4 days.
• This can be used immediately.
• In plastic air tight bags Bokashi can be stored up to 6 months.

How to use Bokashi

Bokashi can be used directly as compost in poor fertility soils. It can also be used along with the crop residues. For 0.1 ha mix 100-150 kg Bokashi with sufficient quantity of finely chopped crop residue. Spread this mixture over 0.1 ha area and mixed with soil a day before sowing. Spraying of 5-10 lit of 1:500 diluted simple EM-solution over this mixture can further boost the degradation process. By using Bokashi+crop residue+ EM-solution the requirement of compost can be dispensed with. This can save lot of labour, time and space required for compost process.

Application of EM formulations at the time of land preparation

Dilute 5-10 lit of simple EM solution in 50-100 lit of water and sprinkle/spray over 0.1 ha of land, when soil is wet a day before sowing. 

For seed treatment

Soak seeds for 5-6 hrs in 1 : 100 fold diluted EM solution and sow immediately. 

As foliar/ soil spray

After seedling emergence, 1 : 1000 diluted EM solution or FPE should be sprayed at the rate of 500 lit per ha, 4-5 times at an interval of 7-10 days. In fast growing crops such as vegetables, spraying should be done twice a week. In transplanted crops 1 : 500 diluted FPE can be sprayed after 5 days of transplanting @ 750-1000 lit per ha. 

For soil enrichment

For every 0.1 ha mix 100-150 kg Bokashi with crop residue and mix with soil just before sowing. Simple EM solution @ 5-10 lit can also be used as spray over this residue-Bokashi mix. Spraying the soil with 5-10 lit of FPE mixed in 500-1000 lit of water per ha also add to the fertility of the soil.

source: TNAU

நிலப்பண்படுத்துதல் மற்றும் பயிர் அறுவடையில் நன்னெறி மேலாண்மை முறைகள்

உழவு மற்றும் அறுவடையில் கடைபிடிக்க வேண்டிய நன்னெறி மேலாண்மை முறைகள்

1. நீர்வழிப் பாசன மூலம்  இடுபொருள் இடுதல்

உரம், பூச்சிக்கொல்லி மற்றம் இதர இடு பொருட்களை நீர்வழி பாசன மூலம் அளித்தால், வேலை சுலபமாக முடிவதோடு, மண்ணில் இழுவை இயந்திரம் பயன்படுத்துவதால் வரும் மண் இறுக்கத்தை தவிர்க்கலாம். நீர்வழி  இடுபொருள் இடும்போது சரியான அளவினை பயன்படுத்தவேண்டும்.

2. இழுவை இயந்திரத்துடன் பிற வேலைகளையும் சேர்ந்து செய்தல்

டிராக்டர் உழவு செய்யும் பொது, கரும்பு நடவு செய்தல் போன்றவற்றையும் இணைத்து செய்யும் போது நிலத்தில் டிராக்டர் அதிகம் உபயோகிப்பதை தவிர்க்கலாம்.

சில ஆலோசனைகள்

உரம் மற்றும் கலை கொல்லியினை ஒரு சேர இடுதல்

இடை சாகுபடியினை செய்யும் போது உரமிடுவதையும் ஒன்றாகச் செய்தல்.


3. ஒருங்கிணைந்த பூச்சி மேலாண்மை

ஒருங்கிணைந்த பூச்சி மேலாண்மை என்பது பாரம்பரிய, அங்கக மற்றும் உயிரி முறையில் பயிர்ப் பாதுகாப்பு செய்தலாகும். இம்முறையில் நன்மை தரும் பூச்சியினை அதிகரித்து, பூச்சிக்கொல்லி தெளிப்பதைத் தவிர்க்கலாம். அதோடு மண் இறுக்கத்தையும் தவிர்க்கலாம்.

4. செயற்கை காற்றுத் தடுப்புச் சுவர்
அதிவேக காற்றினை தடுத்து பயிர் பாதிக்காமல் காப்பதாகும்.
உதாரணம்

தடுப்பு சுவர்களை, கம்பிகள் அல்லது சிமெண்ட் தூண்கள் ஆகியவற்றை நிலத்தின் ஓரத்தைச் சுற்றிலும் நட்டு வைத்தல் அல்லது மரங்களை வளர்த்தல், அதிவேக காற்றினை தடுப்பதோடு பயிர் சேதமடையாமல் காக்கிறது.

5. பல்லாண்டுப் பயிர்

தானியப்பயிர், தீவனப்பயிர் மற்றும் பழப்பயிர்களை, பல்லாண்டுகள் சாகுபடி செய்வதாகும். அவ்வாறு செய்யும் போது மண் அரிப்பு ஏற்படாமல் தவிர்க்கலாம்.

6. மண் ஈரப்பதத்திற்கேற்ப பயிர் சாகுபடி

மண்ணின் ஈரப்பதத்திற்கேற்ப பயிர் சாகுபடி செய்வது ஓர் மிகச்சிறந்த தொழில்நுட்பமாகும். இம்முறையில் நடவு செய்யும் நேரம் குறைவதோடு பயிர் நன்கு ஊன்றி வளரவும் வழிவகுக்கும். பயிர் நடுவதற்கும், நட்ட பயிர் விரைவில் முளைப்பதற்கும் இடையே உள்ள கால இடைவெளியை குறைக்கவும் உதவுகிறது. மண்ணின் ஈரப்பதத்தால் மேல் பரப்பில் கடினமாகாமல், நட்ட நாற்றுக்கள் காற்றினால் குலைந்துப் போகாமலிருக்க உதவுகிறது.

நடைமுறைப்படுத்த சில ஆலோசனைகள்

மண் அழுத்தம் அதிகமாகாமல் காக்கவேண்டும். இதனால் அதிக உழவு செய்வதைத் தடுக்கலாம். நடவு செய்ய நிலம் தயார் செய்தவுடன் பாசனம் செய்யவேண்டும். நீர்ப் பாசனத்திற்கு பின், மெல்லிய கடினமான புரணி மண்ணின் மேற்பரப்பில் உருவாகும். நாற்று மேடை, நீர்ப்பாசனம் மற்றம் நடவு ஆகியவற்றிற்கிடையே உள்ள நேரத்தை குறைக்கவேண்டும்.

7. துல்லியப் பண்ணையம்

துல்லியப் பண்ணை என்பது ஜி.பி.எஸ் கருவியைக் கொண்டு பண்ணையின் கருவிகள், செயல்பாடுகளைத் துல்லியமாக செய்து அதிக இலாபம் பெறுவதாகும். துல்லியப் பண்ணையில் பயிர் சாகுபடி முறையில் முரண்பாடு வராமல் நிகழும் தட்பவெப்பத்திறனுக்கு ஏற்ப செயல்படுவதாகும்.

8. அறுவடை வேலை குறைப்பு

அறுவடை கருவிகளை நிலத்தில் பயிரை அறுவடை செய்ததை அகற்ற பயன்படுத்தப்படுகிறது. அவ்வியந்திரத்தின் உபயோகத்தை குறைக்க போது மண்ணின் தன்மை மாறாமல் பாதுகாக்கப்படுகிறது.

9. குறைந்த உழவு முறை

குறைந்த உழவு முறை என்பது, பயிர் சாகுபடிக்கு செய்யப்படும் உழவு எண்ணிக்கையை குறைத்தலாகும். அதிக முறை உழவு செய்தல் மண்ணின் தன்மையை மாற்றிவிடும். ஆகையால், மண்ணின் தன்மை மாறாமல் பாதுகாக்க உழவு முறையில் மாற்றம் தேவை.

ஆலோசனைகள்
குறைந்த உழவு முறை, நிலப்போர்வை உழவு முறை.

10.மண்ணின் ஈரப்பத்திற்கேற்ப உழவு செய்தல்

மண்ணின் ஈரப்பதத்திற்கேற்ப உழவு செய்தல் என்பது உழவு செய்வதற்கு முன்பு அல்லது செய்யும் போது அல்லது மழை வரும் போது உழவு செய்தலாகும். நீர், மண்ணின் துகள்களை ஒன்றாக இணையச் செய்து, மண்ணின் ஆக்சிஜன் குறைந்து காற்று சென்றடையாமல் தடுக்கிறது. நன்கு காய்ந்த மணல், மேற்பரப்பிலிருந்து காற்றினான் அரித்துச் சென்றுவிடும். தேவையான அளவு ஈரப்பதத்தை காக்க உழவு செய்வதற்கு முன் நீர்ப் பாசனம் செய்தல் அல்லது மழைக்குப் பின் உழவு செய்தல்வேண்டும். உழவுக்குப் பின் பெரிய மணல் கட்டி உருவாகும், இவை மண் அரிப்பை தடுக்கிறது.

சில ஆலோசனைகள்
தேவையான ஆழம் வரை நீர்ப்பாசனம் செய்யவேண்டும். மழைப்பொழிவும், உழவும் ஒன்றே நேரத்தில் நடைபெற  திட்டமிடவேண்டும்.


11. உழவு முறை செய்யும் காலம்

மண் அரிப்பு ஏற்படும் நேரத்திற்கு முன் உழவு செய்தலே சிறந்த உழவு செய்யும் நேரமாகும். உழவு செய்யும் நேரத்தை சரி செய்யும் போது மண் அரிப்பு ஏற்படுவதைத் தவிர்க்கலாம்.

நன்றி : தமிழ்நாடு வேளாண்மைப் பல்கலைகழக வேளாண் இணையதளம்

வேர் உட்பூசணம் என்னும் பயிர்களின் நண்பன்

பயிர்களின் வேர்கள் நிலத்தில் பதித்து சத்துக்களை கிரகித்து வளர்கின்றன. இந்த வேர்கள் குறிப்பிட்ட அளவு ஆழத்திற்கு மட்டுமே செல்லும். அப்படி செல்லும் இடத்தில் கிடைக்கும் சத்துக்களை மட்டுமே எடுத்துக்கொள்ளும். ஆனால் வேர் உட்பூசணங்களை பயிர்களுக்கு இடும் போது அவை தாவரங்களுக்கு எளிதில் கிடைக்காத சில நுண்ணிய சத்துக்களை கூட கிரகித்து பயிர்களின் வளர்ச்சிக்கு உதவுகின்றன. இந்த வேர் பூசணங்கள் என்பது ஒரு வகை நுண்ணுயிர் வகையை சேர்ந்தது. இது பயிர்களின் வேர்களில் வாழ்ந்து கொண்டு பயிர்களுக்கு தேவையான சத்துக்களை மண்ணிலிருந்து எடுத்து தான் சாந்து வாழும் பயிர்களுக்கு அளிக்கின்றன.

நுண்ணுயிரிகள்:

கண்ணுக்கு புலப்படாத மிகச்சிறிய உயிரினங்களை நுண்ணுயிரிகள் என்று அழைப்பர். இவற்றில் தாவர வேர்களில் கட்டாய கூட்டு வாழ்க்கை நடத்தும் வேர் உட்பூசணம் முக்கியமானதாகும். இந்த வேர் உட்பூசணம் என்ற நுண்ணுயிர் மண்ணில் ஸ்போர் எனப்படும் குறுகற்றையான பூஞ்சாணமாகவும், இழைத்துண்டுகளாகவும் காணப்படும். இப்படியான நுண்ணுயிரியான வேர் உட்பூசணங்கள் மண்ணில் இருக்கும் பயிரின் வேர்களை சார்ந்து வாழ்கின்றன.

இவை வளர தேவையான ஒத்த பயிர்கள் வளரும் போது வேர்ப்பூசண வித்துக்கள் முளைத்து அந்த பயிரின் வேரை சூழ்கின்றன. பிறகு சிறிதுசிறிதாகதான் சார்ந்த பயிரின் வேரினுள் நுழைகிறது. வேரிலிருந்துகிளம்பும் பூஞ்சண இழைகள் மண்ணில் சென்று சத்து நிரம்பிய நுண்ணூட்டங்களை கிரகிக்கின்றன. இவற்றால் உறிஞ்சப்படும் சத்துக்கள் வேர் இலைகளில் ஊட்டங்களாக சேமிக்கப்படுகின்றன.

வேர் உட்பூசணத்தின் செயல்பாடு:

இந்த பூசண வேர்த்தூவிகள் மண்ணில் வெகு துரத்திற்கு சுலபமாக பரவி விடுகிறது. இப்படி பரவும் திறன் இருப்பதால்,வேர்கள் பரவ முடியாத தூரத்தில் உள்ள சத்தை கூட இந்த பூசணம் உறிஞ்சி செடிகளுக்கு தருகிறது. இது தவிர, வேர் உட்பூசணம் தாவரத்தின் வேர்களுக்குள் நுழைந்து வேர் இழைகளை உண்டாக்கி, வேர்களுக்கு எட்டாத மணிச்சத்தை தனது இழைகளின் மூலம் பயிருக்கு கொண்டுவந்து சேர்க்கின்றன. மணிச்சத்தை பயிர்களுக்கு கொடுப்பதுடன் கந்தகம், துத்தநாகம் மற்றும் சுண்ணாம்பு சத்து போன்ற சத்துக்களையும் மண்ணிலிருந்து பயிர்களுக்கு எடுத்து கொடுக்கிறது. இதர நுண்ணுயிர்களைப்போல் வேர் உட்பூசணத்தை சர்க்கரை கரைசல் ஊடகங்களில் வளர்க்கமுடியாது. இது தாவர வேர்களிலேயே வளரக்கூடியது. எனவே வேர் உட்பூசணம் பிரத்தியேகமாக தயாரிக்கப்பட்ட வெர்மி குலைட் அல்லது கிருமி நீக்கப்பட்ட மணல் மண் கலந்த பாத்திகளில் வளர்க்கப்பட்ட சோளம் அல்லது புல் வகைகளின் வேர்களில் வளர்க்கப்படுகிறது. பூசண வேரில் நன்கு வளர்ந்த பின் பயிரில் வளரும் வேரும் பரவிய மண்ணும் எடுக்கப்பட்டு துகள்களாக்கி பாலித்தீன் பைகளில் கொடுக்கப்படுகிறது. இந்த கலவையை வயலில் இட பரிந்துரைக்கப்படுகிறது.

பயன்படுத்தும் முறை:

ஒரு சதுர மீட்டர் நிலப்பரப்பிற்கு 100 கிராம் வேர் உட்பூசணங்கள் போதுமானது. விதைப்பதற்கு முன் நாற்றங்காலில் மண்ணிற்கு கீழே 2 முதல் 3 செ.மீ. ஆழத்தில் இடவும். பாலித்தீன் பைகளில் வளரும் நாற்றுகளுக்கு ஒரு பைக்கு 10 கிராம் வேர் உட்பூசணம் போதுமானது. பைகளுக்கு தேவைப்படும் மண் கலவையை தயார் செய்யும்போது, 100 கிலோ மண் கலவைகளில் 10 கிலோ வேர் உட்பூசணங்கள் வளர்ந்து பாலித்தீன் பைகளில் இடவும். வளர்ந்த பயிர்களுக்கு ஒரு பயிர்களுக்கு சுமார் 200 கிராம் வேர் உட்பூசணம் தேவைப்படும்.

பயன்கள்:

குறுகிய கால பயிர்களுக்கான பயறுவகைகள், நிலக்கடலை போன்றவற்றின் மகசூலை அதிகபடுத்தப்படுகின்றன. வளர்ச்சி ஊக்கிகளை சுரந்து பயிர்வளர்ச்சியை ஊக்குவிக்கிறது. வேரைத்தாக்கும் பூஞ்சாண நோய்களிலிருந்து பாதுகாக்கிறது. மண்ணின் கட்டடமைப்பை அதிகரிக்கிறது. நிலத்தின் களர், உவர் தன்மையை தாங்கி பயிரை நிலை நிறுத்துகிறது.

நன்றி: M S Swaminathan Research FoundationM S Swaminathan Research Foundation

உயிர் உரங்கள்

ஆற்றல்மிக்க ஆய்வு வகை நுண்ணுயிரிகளுடைய செயலுள்ள உயிரை அல்லது செயலற்ற உயரணுவை கொண்ட தயாரிப்பே உயிர் உரங்கள் ஆகும். இதனால், விதை அல்லது மண்ணின் வழியாக வேர்த்தண்டின் தொடர்பால் அளிக்கும் போது பயிர்களுக்குத் தேவையான ஊட்டச்சத்து கிடைக்க உதவி செய்கிறது. பயிர்கள் மண்ணிலிருந்து ஊட்டச் சத்துக்களை நுண்ணுயிரி முறைகளால் எளிதில் எடுத்துக் கொள்ள உதவுகிறது.

இயற்கையில் நுண்ணுயிரிகள் ஆற்றல் மிக்கதாக இல்லாமல் இருக்கும். செயற்கையாக இந்த நுண்ணுயிரிகளைப் பெருக்கி மண்ணில் நுண்ணுயிரிகளின் செயலை அதிகப் படுத்தலாம்.

ஒருங்கிணைந்த ஊட்டச்சத்து மேலாண்மையில் உயிர் உரங்களின் பயன்பாடு என்பது மிகவும் முக்கியமான ஒன்று. இரசாயன உரங்களுக்கான மாற்றாக நிலையான வேளாண்மையில், இந்த உயிர் உரம் விலை குறைவாகவும், ஊட்டச்சத்துக்களைப் புதுப்பித்தலுக்கான ஆதாரமாக இருக்கிறது. பல நுண்ணுயிரிகள் மற்றும் பயிர்களுடன் உள்ள தொடர்பால் உயிர் உரங்கள் தயாரிப்பு பயனுள்ளதாக இருக்கிறது. நுண்ணுயிரிகளின் தன்மை மற்றும் செயலைப் பொறுத்து இது பலவழிகளில் வகைப்படுத்தப்படுகிறது.

வகைகள்	உதாரணங்கள்
தழைச்சத்தை நிலைப்படுத்தும் உயிர் உரங்கள்
தன்னிச்சையாக வாழ்தல்	அசட்டோபேக்டர், பெய்ஜரிங்க்யா, க்ளாஸ்ட்ரிடியம், க்ளப்சில்லா, அனபீனா, நாஸ்டாக்
இணை வாழ் தன்மை	ரைசோபியம், ப்ரேங்கியா, அனபீனா, அசோலா
கூடிசேரும் இயல்புடைய இணை வாழ் தன்மை	அசோஸ்பைரில்லம்
மணிச்சத்தை கரைக்கும் உயிர் உரங்கள்
நுண்ணுயிரி	பேசில்லஸ் மெகாடிரியம் வகை பாஸ்போடிக்கம், பேசில்லஸ் சப்டிலிஸ், பேசில்லஸ் சர்குலன்ஸ், சூடோமோனாஸ் ஸ்டெய்ரிட்டா
பூஞ்சை	பெனிசிலியம் வகைகள், அஸ்பெர்ஜிலல்லஸ் அவாமோரி
மணிச்சத்தை இடம் பெயரச் செய்யும் உயிர் உரங்கள்:
குமிழியுடைய மரம் போன்ற வேர்சூழ் பூசணம்	குலோமஸ் வகை, கிகாஸ் போரா வகை, அகேலூஸ்போரா வகை, ஸ்கூட்டலோஸ்போரா வகை, ஸ்கிளிரோ ஸிஸ்டிஸ் வகை
வெளி வேர் உட்பூசணம்	லேக்கேரியா வகை, பிஸியோலித்திஸ் வகை, போலிடஸ் வகை, அமெனிட்டா வகை
எரிகாய்டு வேர் உட்பூசணம்	பெஜிஜில்லா எரிக்கே
ஆர்கிட் வேர் உட்பூசணம்	ரைசோக்டோனியா சொலானி
நுண்ணூட்டச் சத்துக்கான உயிர் உரங்கள்:
சிலிக்கேட் மற்றும் துத்தநாக கரைதிறன்கள்	பேசில்லஸ் வகை
பயிர் வளர்ச்சி ஊக்குவிக்கும் வேர் நுண்ணுயிரி
சூடோமோனாஸ்	சூடோமோனாஸ் ஃப்ளோரஸன்ஸ்

நன்றி : தமிழ்நாடு வேளாண்மைப் பல்கலைகழக இணையதளம்

அசோஸ்பைரிலம்

இயற்கையான உயிர் உரங்களை பயன்படுத்துவதன் மூலம் இடுபொருளுக்கு ஆகும் செலவைக் குறைத்து மண் வளத்தைப் பெருக்கி அதிக மகசூல் பெறலாம்.

வளிமண்டலத்தில் மிக அதிகமாக உள்ள (78%) நைட்ரஜன் (N) வாயுவை நிலைப்படுத்தி அதாவது நைட்ரேட்டாக (NO3) மாற்றித் தாவரங்களுக்கு அளிக்கும் வேலையைச் செய்பவையே உயிர் உரங்கள் என்று அழைக்கப்படும். உம். பாசி மற்றும் பூஞ்சை வகைகளைச் சேர்ந்த அசோஸ் ஸ்பைரில்லம், சூடோ மோனாஸ், பாஸ்போ பாக்டீரியா, அசட்டோ பாக்டர், அனபினா, நாஸ்டாக்  மற்றும் வேர்முடிச்சு (வேர்முண்டுகள்) பாக்டீரியமான ரைசோபியம். அசோஸ் ஸ்பைரில்லம், சூடோ மோனாஸ் ஆகியவை நெல் போன்ற பயிர்களுக்கு உயிர் உரமாகத் தரப்படுகிறது. ரைசோபியம் அவரை, உளுந்து  குடும்பத் தாவரங்களின் வேர்முடிச்சுகளில் இயற்கையாகவே காணப்படுகிறது. 

அனைத்து தாவரங்களுக்கும் தழைச்சத்து இன்றியமையாதது. நைட்ரஜன் எனப்படும் தழைச்சத்தில் இருந்துதான் தாவரங்களில் உள்ள புரதங்கள் தயாரிக்கப்படுகின்றன. எனவே, தழைச்சத்தை பெறுவதற்கு நுண்ணுயிர் அடங்கிய உரங்களையோ அல்லது நுண்ணுயிரோடு இயைந்து வாழும் உயிரினங்களையோ உரமாக இட்டு சாகுபடி செலவைக் குறைக்கலாம்.

Image courtesy : wikipedia

அசோஸ்பைரிலம் நுண்ணுயிர் ஒரு பாக்டீரியா வகையைச் சேர்ந்தது. இது வளர்வதற்கு மிகக்குறைந்த அளவு காற்று போதுமா னது. காற்றில் உள்ள தழைச் சத்தை உட்கிரகித்து பயிர்களுக்கு வழங்குகிறது. நெல் மற்றும் பிற தானியப் பயிர் களின் வேர் மண்டலத்தில் இணைந்து வாழும் நுண்ணு யிர் இதுவாகும்.அசோஸ்பைரிலம் நுண் ணுயிரியை நெல், கம்பு, சோளம், கேழ்வரகு, பனி வரகு, தினை, சாமை, குதி ரை வாலி போன்ற தானியப் பயிர்களுக்கும், பருத்தி, சூரியகாந்தி மற்றும் கரும்பு போன்ற இதர பயிர்களுக் கும் பயன்படுத்தலாம்.

விதை நேர்த்தி செய்ய ஒரு பொட்டலமும் (200 கிராம்) நாற்று விட்டு நடவு செய்யும் பயிர்களுக்கு நாற் றின் வேர்களை நனைக்க இரண்டு பொட்டலமும் (400 கிராம்), நடவு வயல் அல்லது நேரடி விதைப்பு செய்யும் நிலத்திற்கு ஏக்க ருக்கு 4 பொட்டலமும் (800 கிராம்) பயன்படுத்த வேண்டும்.

தாவர வளர்ச்சி ஊக்கிகளை வேர் மண்டலத்தில் உண்டாக்கு வதால் பயிரின் வளர்ச்சி ஊக்குவிக்கப்படுகிறது. பயிர் களின் மகசூல் அதிகரிப்பதுடன் மண்வளம் பாதுகாக் கப்படுகிறது”.

நன்றி : தினகரன்

நன்றி : தீக்கதிர்

courtesy : Google Groups

மார்கழிப் பட்ட கேழ்வரகு!

திருநெல்வேலி: தமிழ்நாடு வேளாண்மைத் துறை பரிந்துரைக்கும் தானிய வகைப் பயிர்களில் மார்கழிப் பட்டமாக கேழ்வரகு பயிரிட்டு லாபம் பெறலாம்.

ரகம், பருவம்: தமிழகத்தில் கன்னியாகுமரி, நீலகிரி தவிர அனைத்து மாவட்டங்களிலும் அனைத்துப் பட்டங்களிலும் பயிரிடலாம்.

மார்கழிப் பட்டம்: டிசம்பர் - ஜனவரி மாதங்களான மார்கழிப் பட்டத்தில் கோ 9, கோ 13, கோ.ஆர்.ஏ14, டி.ஆர்.ஒய் 1 ரகங்களைப் பயிரிடலாம்.

சித்திரைப் பட்டம்: ஏப்ரல் - மே மாதங்களில் கோ 9, கோ 13, கோ.ஆர்.ஏ14 ரகங்களைப் பயிரிடலாம்.

மானாவாரியாக ஆடிப் பட்டத்தில் (ஜூன் - ஜூலை) பையூர் 1, கோ 13, கோ.ஆர்.ஏ14, பையூர் 2 ரகங்களைப் பயிரிடலாம்.

புரட்டாசிப் பட்டம்: செப்டம்பர் - அக்டோபர் மாதங்களில் பையூர் 1, கோ13, கோ.ஆர்.ஏ14 ரகங்களைப் பயிரிடலாம்.

நாற்றங்கால் தயாரித்தல் (நாற்றங்கால் பாசனம்): ஒரு ஹெக்டேர் வயலில் நடவுக்குத் தேவைப்படும் நாற்றுகள் வளர்க்க 12.5 சென்ட் (500 மீ) நாற்றங்கால் பரப்பு தேவை. 37.5 கிலோ சூப்பர் பாஸ்பேட்டுடன் 500 கிலோ தொழுஉரம் கலந்து நாற்றங்கால் பாத்திகளில் சீராகப் பரப்ப வேண்டும். இறக்கை கலப்பையால் 2 அல்லது 3 முறையோ, நாட்டுக் கலப்பையால் 5 முறையோ உழ வேண்டும்.

மேட்டுப்பாத்தி தயாரித்தல்: 3 மீ-க்கு 1.5 மீட்டர் அளவுள்ள 6 பாத்திகள் அமைக்க வேண்டும். ஒவ்வொரு பாத்திக்கும் நீர் பாய்ச்ச 30 செ.மீ. இடைவெளி அவசியம். இடைவெளியில் உள்ள மண்ணை 15 செ.மீ. ஆழத்துக்கு தோண்டி வாய்க்கால் அமைக்கவும். தோண்டிய மண்ணை பாத்திகள் மேல் போட்டு சமப்படுத்த வேண்டும்.

காளான் கொல்லி முன்விதை நேர்த்தி: அசோஸ்பைரில்லம் 3 பாக்கெட் ஒரு ஹெக்டேருக்கு, 3 பாக்கெட் பாஸ்போபாக்டீரியா கொண்டு விதைநேர்த்தி செய்ய வேண்டும்.

விதைத்தல்: விரலால் படுக்கையின் மீது கோடிட வேண்டும். அதன் மீது விதை நேர்த்தி செய்யப்பட்ட விதைகளைத் தூவ வேண்டும். கையால் மண்ணைத் தூவி விதைகளை மூட வேண்டும். 500 கிலோ தொழு உரத்தை பாத்திகளின் மேல் தூவிவிட்டு விதைகளை மூடி மேற்பரப்பை இளக்கமாக்க வேண்டும். ஆழமாக விதைத்தால் முளைப்புத்திறன் பாதிக்கப்படும்.

நீர் மேலாண்மை: ஒவ்வொரு நாற்றங்காலுக்கும் ஓர் உள்வாயில் அமைக்க வேண்டும். உள்வாயில் மூலம் தண்ணீர் விட்டு வாய்க்காலைச் சுற்றி தண்ணீர் விடவும். மேட்டுப்பாத்திகள் ஈரமாகும் வரை, வாய்க்காலில் தண்ணீர் விட்டு பின் நிறுத்திவிட வேண்டும். மண்ணின் வகையைப் பொருத்து நீர்ப்பாசன இடைவெளி மாறுபடும். செம்மண்ணுக்கு 3ஆவது நாள் நீர்ப் பாய்ச்சி கடின மேற்பரப்பு லகுவாக்கப்படுகிறது. இதனால் நாற்றுகள் எளிதாக முளைக்கும். முறையாக, சீராக நீர்ப் பாய்ச்சி நாற்றங்கால் பாத்தியில் பிளவு ஏற்படாதவாறு பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும்.

நாற்றுகளைப் பிடுங்கி நடுதல்: விதைத்த 17 அல்லது 20ஆவது நாளில் நாற்றுகளை, நடவுக்காக பிடுங்கலாம்.

நடவு வயலை தயார் செய்தல்: மண் நன்றாக கட்டிகளின்றி உடையும் வரை அச்சுக் கலப்பையால் 2 முறையும், மரக் கலப்பையால் 3 முறையும் உழ வேண்டும்.

உரம் அல்லது தொழுவுரம் இடுதல்: ஹெக்டேருக்கு 12.5 டன் தொழுவுரம் அல்லது மக்கிய நார் உரம் உழுவதற்கு முன் இடவேண்டும். நாட்டுக்கலப்பையால் உரங்களை மண்ணுடன் ஒருங்கிணைத்தல் வேண்டும். உரங்களை வயலில் நன்றாக பரப்பவில்லையென்றால் ஊட்டச்சத்துகள் வீணாகும்.

உரப் பயன்பாடு: மேற்கு, வடமேற்குப் பகுதிகளில் மண் பரிசோதனைப் பரிந்துரைப்படி உரங்கள் அளிப்பதால் பயிர் விளைச்சலில் இலக்கை அடையலாம். முடிந்தவரை மண் பரிசோதனைப்படி தழை, மணி, சாம்பல் சத்துகளை மண்ணுக்கு அளிக்க வேண்டும். மண்பரிசோதனை செய்யவில்லையென்றால் தழைச்சத்து 60 கிலோ, மணிச்சத்து 30 கிலோ, சாம்பல் சத்து 30 கிலோ என்ற அளவில் ஒரு ஹெக்டேருக்கு இட வேண்டும். நடவுக்கு முன் தழைச்சத்தில் பாதியளவும் சாம்பல்சத்தில் பாதியளவும் மணிச்சத்து முழுவதையும் சேர்த்து அடியுரமாக இட வேண்டும். உரக் கலவையை கடைசி உழவுக்கு முன் மண்ணில் இட்டு நாட்டுக் கலப்பையால் உழுது மண்ணுடன் உரக் கலவையை ஒன்றிணைக்க வேண்டும்.

படுக்கை, வாய்க்கால்: 10 ச.மீ-க்கு 20 ச.மீ என்ற அளவில் படுக்கை அமைத்தல் வேண்டும். மேலும், தேவையான அளவுக்கு பாசன வாய்க்கால் அமைக்க வேண்டும்.

நுண்ணூட்டக் கலவை: தமிழ்நாடு வேளாண் துறை அறிவுறுத்தல்படி 12.5 கிலோ நுண்ணூட்டக் கலவையுடன் போதுமான மண் கலந்து அதை ஹெக்டேருக்கு 50 கிலோ என்ற அளவில் அளிக்க வேண்டும். நுண்ணூட்டக்கலவையை பாத்திகளின் மீது சமமாக இட வேண்டும். கலவையை மண்ணில் இட்டு கலக்கக் கூடாது.

நாற்று நடுதல்: படுக்கை சமமாக இருந்தால் நீர் போக எளிதாக இருக்கும். ஒரு குத்துக்கு 2 நாற்றுகளாக நட வேண்டும். நாற்றுகளை 3 செ.மீ ஆழத்தில் நட வேண்டும். 18 முதல் 20 நாள் நாற்றுகளை நட வேண்டும்

30-க்கு 10 செ.மீ. இடைவெளியில் நட வேண்டும். நேரடி விதைப்பாக இருந்தால் 22.5-க்கு 10 செ.மீ. இடைவெளியில் விதைக்க வேண்டும். வேர்களை நனைக்க அசோஸ்பைரில்லம் சேற்றுக் குழம்பு தயாரிக்க வேண்டும். நாற்று நடும் முன் இந்தக் குழம்பில் 15 முதல் 30 நிமிடம் நனைக்க வேண்டும்.

களை நிர்வாகம்: விதைத்த 3 நாள்களுக்கு பிறகு களை முளைக்கும் முன் களைக்கொல்லி தெளிக்கவும். விதைத்த 20 நாள்களுக்கு பிறகு கையால் களையெடுக்க வேண்டும். மண்ணில் தேவையான அளவு ஈரப்பதம் இருந்தால் களைக்கொல்லி தெளிக்க வேண்டும். களை முளைக்கும் முன் களைக்கொல்லி தெளிக்கவில்லை என்றால் விதைத்த பிறகு 10, 20 நாள்களில் இருமுறை கையால் களையெடுக்கவும். வழிகாட்டுதல்படி நீர் நிர்வாகம் மேற்கொள்ள வேண்டும்.

Image courtesy : Wikipedia

அறுவடை: கேழ்வரகுப் பயிர் ஒரே சீராக முதிர்ச்சியடைவதில்லை. எனவே, இருமுறையாக அறுவடை செய்ய வேண்டும். 50 சதவீத கதிர்கள் பழுப்பு நிறமடைந்தபிறகு அதை அறுவடை செய்யலாம்.

முதல் அறுவடை: முற்றிப் பழுப்பு நிறமடைந்த அனைத்து கதிர்களையும் அறுவடை செய்யவேண்டும். தானியத்தைக் காயவைத்து கதிரடித்து தூற்றி சுத்தப்படுத்த வேண்டும்.

2ஆம் அறுவடை: முதல் அறுவடைக்குப் பிறகு 7ஆவது நாளில் அனைத்து தானியக் கதிர்களையும் பச்சையாக இருக்கும் கதிரையும் சேர்த்து அறுவடை செய்ய வேண்டும். அறுவடை செய்த தானியங்களை உலர்த்துவதற்கு முன் குவியலாக நிழலில் ஒருநாள் வைப்பதால் வெப்பநிலை அதிகரித்து தானியம் தரமாகும். உலர்ந்த தானியத்தைக் கதிரடித்து புடைத்து, சுத்தப்படுத்தி சாக்குப் பைகளில் சேமிக்க வேண்டும்.

நன்றி : தினமணி

விதை வாங்கும் விவசாயிகளுக்கு ஒப்பற்ற ஒன்பது ஆலோசனைகள்

தமிழக வேளாண் துறை சார்பில் விவசாயிகளுக்கு தரமான விதைகள் வழங்கப்படுகிறது. விதை ஆய்வாளர்களிடம் ஆலோசனை பெற்று விதைகள் வாங்கும்போது பயிர் உற்பத்தி லாபகரமாக இருக்கும். எனினும் விவசாயிகள் பலர் தரம் குறைந்த விதைகளை தனியாரிடம் வாங்கி ஏமாறக்கூடாது. விதை கொள்முதல் விஷயத்தில் விவசாயிகள் கவனமுடன் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக ஒப்பற்ற ஒன்பது ஆலோசனைகள் வழங்கப்பட்டுள்ளன.

Image courtesy : staticflickr.com

• உரிமம் பெற்ற விதை விற்பனை யாளர்களிடம் மட்டும் விதைகள் வாங்க வேண்டும்.

• வாங்கிய விதைக்குரிய விற்பனை பட்டியலை (ரசீது) கேட்டு வாங்கி பயிர் காலம் முடியும் வரை பத்திரமாக வைத்திருக்க வேண்டும்.

•  விற்பனை பட்டியலில் குறிப்பிட்டுள்ள பயிர், ரகம், குவியல் எண், காலாவதி நாள் போன்றவற்றை சரி பார்த்து வாங்கவும்.

• விதை சிப்பத்தில் சான்றட்டை மற்றும் உற்பத்தியாளர் அட்டை கட்டுப்பட்டுள்ளதா என்று சரிபார்த்து வாங்க வேண்டும்.

• உண்மை நிலை விதை என்றால் அதில் விபர அட்டை உள்ளதா என பார்த்து வாங்க வேண்டும்.

•  சான்று பெற்ற, பூச்சி நோய் தாக்குதலால் சேதம் அடையாத விதைகளை வாங்க வேண்டும்.

• திறந்த நிலையில் உள்ள மூடை, பை இருப்புகளில் இருந்து விதைகள் வாங்க வேண்டாம்.

• காலாவதி தினத்திற்குள் விதைக்க வேண்டும்.

•  ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட ரகங்களை பயிர் செய்யும்போது விதை சிப்பங்களை தனித்தனியாக ஊற வைக்க வேண்டும். விதை வாங்கும் விவசாயிகள் மேற்கண்ட ஒன்பது யோசனைகளை பின்பற்ற வேண்டும்.

- இளங்கோ,
விதை ஆய்வு துணை இயக்குனர்,
மதுரை.

நன்றி : தினமலர்.

Pineapple

The pineapple (Ananas comosus) is a tropical plant with edible multiple fruit consisting of coalesced berries, also called pineapples, and the most economically significant plant in the Bromeliaceae family. Pineapples may be cultivated from a crown cutting of the fruit, possibly flowering in 20–24 months and fruiting in the following six months. Pineapples do not ripen significantly post-harvest.

Courtesy : Wikipedia

Pineapples can be consumed fresh, cooked, juiced, or preserved. They are found in a wide array of cuisines. In addition to consumption, the pineapple leaves are used to produce the textile fiber piña in the Philippines, commonly used as the material for the men's Barong Tagalog and women's Baro't saya formal wear in the country. The fiber is also used as a component for wallpaper and other furnishings.

Etymology
The word "pineapple" in English was first recorded to describe the reproductive organs of conifer trees (now termed pine cones). When European explorers discovered this tropical fruit in the Americas, they called them "pineapples" (first referenced in 1664 for resemblance to the pine cone).

Culinary use

The flesh and juice of the pineapple are used in cuisines around the world. In many tropical countries pineapple is prepared and sold on roadsides as a snack. It is sold whole or in halves with a stick inserted. Whole, cored slices with a cherry in the middle are a common garnish on hams in the West. Chunks of pineapple are used in desserts such as fruit salad, as well as in some savory dishes, including pizza toppings and a grilled ring on a hamburger. Crushed pineapple is used in yogurt, jam, sweets, and ice cream. The juice of the pineapple is served as a beverage, and it is also the main ingredient in cocktails such as the piña colada and in the drink tepache.

Mango varieties cultivated in different states of India

Important mango varieties cultivated in different states of India are given below :

Image courtesy : wikipedia

Andhra Pradesh

• Allumpur Baneshan
• Banganapalli
• Bangalora
• Cherukurasam
• Himayuddin
• Suvernarekha
• Neelum
• Totapuri 

Bihar

• Bathua
• Bombai
• Himsagar
• Kishen Bhog
• Sukul
• Gulab Khas
• Zardalu
• Langra
• Chausa
• Dashehari
• Fazli 

Goa

• Fernandin
• Mankurad 

Gujarat

• Alphonso
• Kesar
• Rajapuri
• Vanraj
• Jamadar
• Totapuri
• Neelum
• Dashehari
• Langra 

Haryana

• Dashehari
• Langra
• Sarauli
• Chausa
• Fazli 

Himachal Pradesh

• Chausa
• Dashehari
• Langra 

Jharkhand

• Jardalu
• Amrapalli
• Mallika
• Bombai
• Langra
• Himsagar
• Chausa
• Gulabkhas 

Karnataka

• Alphonso
• Bangalora
• Mulgoa
• Neelum
• Pairi
• Baganapalli
• Totapuri 

Kerala

• Mundappa
• Olour
• Pairi 

Madhya Pradesh

• Alphonso
• Bombay Green
• Langra
• Sunderja
• Dashehari
• Fazli
• Neelum
• Amrapalli
• Mallika 

Maharashtra

• Alphonso
• Mankurad
• Mulgoa
• Pairi
• Rajapuri
• Kesar
• Gulabi
• Vanraj

Orissa

• Baneshan
• Langra
• Neelum
• Suvarnarekha
• Amrapalli
• Mallika 

Punjab

• Dashehari
• Langra
• Chausa
• Malda 

Rajasthan

• Bombay Green
• Chausa
• Dashehari
• Langra 

Tamil Nadu

• Banganapalli
• Bangalora
• Neelum
• Rumani
• Mulgoa
• Alphonso
• Totapuri 

Uttar Pradesh

• Bombay Green
• Dashehari
• Langra
• Safeda Lucknow
• Chausa
• Fazli 

West Bengal

• Bombai
• Himsagar
• Kishen Bhog
• Langra
• Fazli
• Gulabkhas
• Amrapalli
• Mallika

Dryland Farming: Bringing watershed management back to the policy agenda

Indian agriculture is governed by an impossible trinity or “trilemma” that requires it to meet three simultaneous objectives — global competitiveness, social inclusiveness and environmental sustainability — each often at odds with the other two. Official policy has largely tilted towards supporting the first two goals, with token, if not grudging, acknowledgement of the importance of the third one. Thus, while there are watershed management projects aimed at moisture conservation and improvement of soil health, the budgetary provisions towards these lag far behind expenditures on subsidies for fertilisers, power, water or seeds.

Almost 65 per cent of India’s arable land area of around 140 million hectares is classified as rainfed. Farming operations in such lands are mostly characterised by low productivity, high risk and poor adoption of modern technology/agronomic practices. Yet, they are home to some 61 per cent of our farmers, and account for 88 per cent of the country’s grossed cropped area under pulses, 69 per cent under oilseeds and 42 per cent under paddy (Agriculture Census 2011).

Production of pulses, in particular, is concentrated in the rainfed tracts of central, southern and western India, where the soils are thin with little organic matter to retain moisture for extended periods. These areas are also characterised by undulating terrains, low hill ranges bearing forests, narrow valleys, plateaus with hard sub-strata and – most important — the absence of snow-fed rivers that make them unsuitable for extensive canal-based irrigation. Even in regions blessed with plentiful rainfall, the precipitation is typically delivered in barely 40 days during the southwest monsoon season, causing heavy run-offs, soil erosion and poor groundwater recharge. The same region, then, also tend to experience acute water scarcity in the summer months.

The Centre and the Planning Commission, had back in the 1960s realised that it wasn’t possible to support agriculture growth in the rainfed regions by replicating the input-intensive strategy adopted in the better-endowed Green Revolution belt of north-western India or even the larger Indo-Gangetic plains. Thus, a series of initiatives were launched to take a natural resource management (NRM) based approach for promoting farm growth in rainfed areas. Schemes such as the Drought Prone Areas Programme and the Desert Development Programme were implemented in select watersheds to demonstrate the benefits of a holistic and integrated NRM-based approach.

Following the twin drought of 1986 and 1987 — similar to the ones in the last two years — the Centre intensified its efforts at agricultural improvement in rainfed regions through the National Watershed Development Project for Rainfed Areas, which was directly funded by the agriculture ministry. In parallel, the ministries of rural development and environment & forests launched their own watershed development schemes. The NABARD, too, set up a special Watershed Development Fund in 1990, to support projects in 100 key districts. Many of these projects even received liberal funding from bilateral donors and multilateral lenders. Everyone seemed convinced of the NRM-based approach for rainfed areas.

The watershed management schemes had a simple objective: to capture rainfall and runoff on and near the farmer’s field, thereby extending the period of water availability. This would lower the risks in agriculture, while also creating opportunities for crop diversification. Critical to the success of the schemes was people’s participation through watershed committees and self-help groups, facilitated through collaboration between local communities, civil society organisations and government agencies. NGOs were involved extensively during the 1980s and 1990s in planning and implementation of watershed projects in many states.

Image courtesy : Wikipedia

Several studies, whether by official and multilateral agencies or academic institutions, gave a broad thumbs-up to the NRM/watershed-based projects undertaken in rainfed areas. While the performance on technical parameters —number of farm ponds and check dams built, groundwater recharge levels achieved, etc — was noteworthy, the real success story of watershed management was captured in the rising production of pulses and oilseeds through the first decade of the new millennium. That was no less the cumulative result of the investments made over the previous two decades.

Sadly, from around 2004-05 onwards, watershed management got pushed to the back row of the overall agricultural development strategy. The UPA government that came to power decided to integrate all the various watershed schemes under a single umbrella programme. But more significant was the bureaucratic turf war that erupted between the agriculture and rural development ministries, over who had a better claim on the subject. It lasted for more than a year, at the end of which the rural development ministry carried away the prize. A miffed agriculture ministry promptly turned its back on watershed management. That “watershed” moment, in my view, is the root cause of the present crisis in production of pulses and oilseeds, both of which are largely grown in rainfed regions.

The current government at the Centre has ostensibly brought all watershed management programmes under the ambit of the Pradhan Mantri Krishi Sinchai Yojana (PMKSY). But the PMKSY itself has sub-schemes controlled by the rural development, agriculture and water resources ministries, each with their own management structures and separate budgets. This is unworkable; the mistake again is to divorce watershed development from agriculture.

The PMO and Niti Aayog must take a view on what is the central goal of improving soil moisture availability. It cannot be anything but achieving higher farm production, productivity and food security, especially in rainfed regions. In the specific case of pulses — where a committee has been set up under chief economic adviser Arvind Subramanian to recommend ways for boosting domestic cultivation — price and technology-led incentives cannot work in isolation. A practical solution needs to be worked out to target agricultural development efforts, in tandem with watershed management interventions. Only this can bring about sustainable gains in pulses and even oilseeds production.

source : The Indian Express

Biodynamic farming in Krishna district

They do not use chemical fertilizers. Pesticides are anathema to them. All the inputs needed for cultivation are available in the farm. They wait for the right planetary positions to spray solutions developed from organic materials for the healthy development of the plants. They irrigate crops with energised water. These are the biodynamic farmers, a new breed in Krishna district, which has a long history of progressive farming.

Biodynamic agriculture is based on the teachings of German scientist Rudolf Steiner. He delivered eight lectures in 1924 that made the world sit up and notice him, says biodynamic farmer Chalasani Dutt. How is water energised? Circular compartments

Image courtesy : biodynamics.in

The water released into the circular compartments circulates in a specific direction and moves into the tank. The water so collected is used for farming as it is considered to have been energised, says Mr. Dutt. Industrialist-turned-horticulturist Mr. Dutt began experimenting with organic farming a few years ago in his garden at Vattigudipadu village in Krishna district. He says he shifted to biodynamic farming as it involves "zero tillage and zero external input" and is eco-friendly, too. 

What homoeopathy is to medicine is biodynamic farming to agriculture. Steiner had described the way to make eight preparations that were either sprayed on to the plant directly or used in the preparation of compost. "Composting is an art which takes time to learn. It can be mastered only with continuous practice." He says farmers in Krishna could benefit vastly by practising biodynamic farming. He says that he is doing sub-soil water harvesting along with rainwater harvesting. 

source:thehindu.com

Biodynamic Farming

Introduction

Biodynamic agriculture was born when Dr Rudolf Steiner gave eight lectures about a new method of agriculture to a large group of farmers in Germany, in 1924. Rudolf Steiner was an Austrian philosopher and scientist who's thought was very much influenced by oriental philosophy, especially Buddhism, Hinduism, and the Vedic scriptures. Out of this influence and his own studies was born Anthroposophy, or the wisdom (knowledge) of the human being.

Anthropos=human being Sophia=wisdom

At the heart of Anthroposophy is the recognition that the human being (Manushya) is a spiritual being (Purusha). Biodynamic agriculture was Steiner's answer to the farmers' call for help during the beginning of chemical farming in Europe when they noticed the rapid degeneration of the soil, of the quality of the produce, and of seed viability. They had been noticing a general decrease in vitality. Steiner then presented a different way of looking at cultivation and the Earth in general, showing the inter-relationship and connections between all living things.

Image courtesy : Wikipedia

Bios=life dynamic=energy

He explained how modern science and therefore chemical agriculture was based on the study of dead things in laboratories, rather than on the observation of living nature and the complex relationships constantly changing therein. Among this web of life he also included the cosmos with its moving planets and stars, and he spoke of how in the past, farmers instinctively knew about the effects of this movement on the life of plants and also animals and human beings. As modern human beings, we must find this connection once more to understand how to work best with nature, but this time in a very conscious, measurable way.

Today there are many people around the globe who concentrate on understanding and recording the effects of the cosmos on our planet Earth, including Maria Thun in Germany who publishes a planting calendar for gardeners and farmers to use. Rudolf Steiner introduced a few preparations based on homeopathic medicine to enhance the beneficial cosmic influences on plants and the soil, and encouraged people to experiment and find new ones as well. 

Life is a study of energy from the coarse to the fine, and Biodynamics is primarily concerned with the higher forces, the finer energies and how they influence plants, animals, and human beings. This knowledge and work with the life forces brings balance and healing to the soil, and therefore to anything that grows in that soil and every being that eats those plants.

Main effects of using biodynamic agriculture

• to increase the vitality of food.
• to regenerate natural resources such as the soil (by restoring the organic matter present in the soil), the seeds, and the water.
• to create a personal relationship with the world in which we live, with Nature of which we are apart of, and to learn to work together.
• most of all, to be of service to the Earth and its beings by aiding nature where it is weak due to constant use.
  
  

Source:agritech.tnau.ac.in

Principles of Organic Farming

The four principles of organic agriculture are as follows:

Principle of health

 Organic Agriculture should sustain and enhance the health of soil, plant, animal, human and planet as one and indivisible.

This principle points out that the health of individuals and communities cannot be separated from the health of ecosystems - healthy soils produce healthy crops that foster the health of animals and people.

Health is the wholeness and integrity of living systems. It is not simply the absence of illness, but the maintenance of physical, mental, social and ecological well-being. Immunity, resilience and regeneration are key characteristics of health.

The role of organic agriculture, whether in farming, processing, distribution, or consumption, is to sustain and enhance the health of ecosystems and organisms from the smallest in the soil to human beings. In particular, organic agriculture is intended to produce high quality, nutritious food that contributes to preventive health care and well-being. In view of this it should avoid the use of fertilizers, pesticides, animal drugs and food additives that may have adverse health effects.

Principle of ecology

 Organic Agriculture should be based on living ecological systems and cycles, work with them, emulate them and help sustain them.

This principle roots organic agriculture within living ecological systems. It states that production is to be based on ecological processes, and recycling. Nourishment and well-being are achieved through the ecology of the specific production environment. For example, in the case of crops this is the living soil; for animals it is the farm ecosystem; for fish and marine organisms, the aquatic environment.

Organic farming, pastoral and wild harvest systems should fit the cycles and ecological balances in nature. These cycles are universal but their operation is site-specific. Organic management must be adapted to local conditions, ecology, culture and scale. Inputs should be reduced by reuse, recycling and efficient management of materials and energy in order to maintain and improve environmental quality and conserve resources.

Organic agriculture should attain ecological balance through the design of farming systems, establishment of habitats and maintenance of genetic and agricultural diversity. Those who produce, process, trade, or consume organic products should protect and benefit the common environment including landscapes, climate, habitats, biodiversity, air and water.

Principle of fairness

 Organic Agriculture should build on relationships that ensure fairness with regard to the common environment and life opportunities.

Fairness is characterized by equity, respect, justice and stewardship of the shared world, both among people and in their relations to other living beings.

This principle emphasizes that those involved in organic agriculture should conduct human relationships in a manner that ensures fairness at all levels and to all parties - farmers, workers, processors, distributors, traders and consumers. Organic agriculture should provide everyone involved with a good quality of life, and contribute to food sovereignty and reduction of poverty. It aims to produce a sufficient supply of good quality food and other products.

This principle insists that animals should be provided with the conditions and opportunities of life that accord with their physiology, natural behavior and well-being.

Natural and environmental resources that are used for production and consumption should be managed in a way that is socially and ecologically just and should be held in trust for future generations. Fairness requires systems of production, distribution and trade that are open and equitable and account for real environmental and social costs.

Principle of care

Organic Agriculture should be managed in a precautionary and responsible manner to protect the health and well-being of current and future generations and the environment.

Image courtesy : wikipedia.org
Elina Mark

Organic agriculture is a living and dynamic system that responds to internal and external demands and conditions. Practitioners of organic agriculture can enhance efficiency and increase productivity, but this should not be at the risk of jeopardizing health and well-being. Consequently, new technologies need to be assessed and existing methods reviewed. Given the incomplete understanding of ecosystems and agriculture, care must be taken.

This principle states that precaution and responsibility are the key concerns in management, development and technology choices in organic agriculture. Science is necessary to ensure that organic agriculture is healthy, safe and ecologically sound. However, scientific knowledge alone is not sufficient. Practical experience, accumulated wisdom and traditional and indigenous knowledge offer valid solutions, tested by time. Organic agriculture should prevent significant risks by adopting appropriate technologies and rejecting unpredictable ones, such as genetic engineering. Decisions should reflect the values and needs of all who might be affected, through transparent and participatory processes.

source:TNAU
 

What Is Biodynamics?

Biodynamics is a holistic, ecological and ethical approach to farming, gardening, food and nutrition. Biodynamics was first developed in the early 1920s based on the spiritual insights and practical suggestions of the Austrian writer, educator and social activist Dr. Rudolf Steiner (1861-1925), whose philosophy is called “anthroposophy.” 

Today, the biodynamic movement encompasses thousands of successful gardens, farms, vineyards and agricultural operations of all kinds and sizes on all continents, in a wide variety of ecological and economic settings.

Biodynamic farmers strive to create a diversified, balanced farm ecosystem that generates health and fertility as much as possible from within the farm itself. Preparations made from fermented manure, minerals and herbs are used to help restore and harmonize the vital life forces of the farm and to enhance the nutrition, quality and flavor of the food being raised. Biodynamic practitioners also recognize and strive to work in cooperation with the subtle influences of the wider cosmos on soil, plant and animal health.

Most biodynamic initiatives seek to embody triple bottom line approaches (ecological, social and economic sustainability), taking inspiration from Steiner’s insights into social and economic life as well as agriculture.

Community supported agriculture (CSA), for example, was pioneered by biodynamic farmers, and many biodynamic practitioners work in creative partnerships with other farms and with schools, medical and wellness facilities, restaurants, hotels, homes for social therapy and other organizations. Biodynamics is thus not just a holistic agricultural system but also a potent movement for new thinking and practices in all aspects of life connected to food and agriculture.

courtesy:www.biodynamics.com

Different types of Farming:

Chemical Farming - is the farming of the mind. The complete purpose is to maximise the production at any cost...

Organic Farming -is the farming of the intellect. The whole idea is to develop alternatives for all the natural processes of farming -with the objective of controlling the inputs/outputs of farming.

Natural Farming -where all the nutrients required for the growth and development of tress and crops are supplied by nature, and not by human beings -Nature does farming, farmers enable it. Natural farming means to conserve and establish the totality of the nature in your farm. Its a Sadhana that purifies the soul and make it come alive. When soul is active -it controls the mind and intellect.

Spiritual Farming -farming by/through soul. Farming that is done by God though its system of nature-its completely God/Nature depended. No techniques, no exploitation, no expectations, etc. Spiritual farming is a mean to see and be connected with the God through nature…To practice natural farming with complete devotion and bhakti is spiritual farming.

courtesty : shruti vijnan acharyakulam